สงครามเขตแดนซากศพ

          หลังนั้นมิยะจังเกาะติดหนูแจเลย เล่นเอาหนูขยับตัวไม่ถูกกลัวมิยะจังคิดมากแต่หนูก็พยายามถามคนอื่นเรื่องที่คุณพ่อบอกอยู่ตลอดเลย ถามคุณแม่ก็แล้วคุณยายก็ด้วยน้าริทสึก็แล้วถามมาแทบทุกคนเหลือน้าอายาเมะกับน้ากิง วันนี้น้ากิงจะมาที่บ้านจะได้ถามซักที
  "ฮินะจังละวังนะ เดียวเจ็บตัวอีก
  "จ้าจ้า ห่วงเกินไปละนะมิยะจัง ฉันไม่เป็นอะไรหลอก
  "หลอจะเห็นได้แผลทุกวันเลย
  "จ้าๆ ฉันจะละวัง
          หลังจากฝึกเสร็จ หนูกับมิยะจังก็กลับมาทานข้าวเย็นก็เจอน้ากิงนั่งอยู่แม่ไล่หนูไปอาบน้ำส่วนมิยะก็เข้าครัวไปช่วยคุณแม่ เหอๆตกลงหนูใช่ลูกแม่ป่าวเนียแต่ก็วันนึงมิยะก็ต้องมาอยู่ในครอบครัวนี้ หลังจากอาบน้ำเสร็จและทานข้าวกับทุกคน หนูก็มาคุยกับน้ากิง
  "มีอะไร จะถามน้าหลอฮินะจัง
  "น้ากิงนี้ปิดบังไม่ได้เลยจริงๆ คือหนูฝึกร่างกายอยู่อย่างนึง
  "อ้อละไม่ถามพ่อเราล่ะ เพราะท่าเรื่องฝึกร่างกายพ่อหนูน่ะเก่งสุดแล้ว
  "คุณพ่อบอกว่ามันไม่ใช่สิ่งที่พ่อจะสอนได้น่ะค่ะ
  "งั้นอะไรละที่เราต้องการจะฝึก
  "กำลังแขนและการสมดุลของร่างกาย
  "อ้องี้นี้เองพ่อเราสอนไม่ได้จริงๆ พ่อเรามันพวกบ้าพลังสินะ
  "แห่ๆนั้นสินะค่ะ
  "อย่างแรกร่างกายช่วงร่างมั่นคงอยู่แล้ว ส่วนแขนน้าสังเกตุเราชอบกำมีดแนนเกินไปมีดนะคิดว่ามันเหมือนนกกำแนนไปกะตายหลวมไปมันก็จะบินหนีไป ส่วนการป้องกันไม่จำเป็นต้องรับตรงๆเบี่ยงออกหลบให้พ้นบวกกับความคล่องตัวกับสมดุลย์ ส่วนความคล่องตัวกับสมดุลฝึกต่อกับมิยะจังและศึกษาเอามิยะจังมีพรศวรรณในการฝึกทำตามนี้ละจะดีเอง
  "ค่ะอย่างนี้ นี่เองขอบคุณนะค่ะ
  "น้าเองเดิมทีก็ไม่ได้แข็งแรงไม่ได้มีกำลังมากมาย แต่น้าทดแทนด้วยอย่างอื่น
  "อ้อน้ากิงเองก็เคยเป็นอย่างหนูหลอค่ะ
  "ใช่จะ น้าจะบอกอะไรอย่างการที่จะทำอะไรซักอย่างมันต้องเริ่มทำจากมือตัวเอง และมันจะสำเร็จด้วยมือตัว น้าสอนเราได้เท่าพยายามเข้า
  "ขอบคุณค่ะ แล้วน้ากิงมีอะไรที่มาวันนี้
  "น้ามาวันนนี้มาบอกวันเริ่มภารกิจLast 
  "เมื่อไหล่ค่ะ
  "อีก2เดือนนะจะ
  "ทำไมนานจังเลยค่ะน้ากิง
  "ที่มันเพราะทางทหารเข้าจะร่วมด้วย เลยต้องการเวลาเตรียมตัวนาน เอาละน้ากลับก่อนริทสึกับอายาเมะลออยู่ที่บ้าน
        หนูไปส่งน้ากิงที่ประตู และเดินกลับมานั่งที่โซฟาห้องนั่งเล่นหนูเดินกลับขึ้นไปบนห้องนอนและเปิดเก๊ะออกและหยิบผลึกที่คุณfirst ให้มาหนูนั่งจ้องมองมันอยู่นานเท่าไหร่ไม่รู้จนมิยะจังเปิดประตูห้องเข้ามา
  "ฮินะจังทำไรอยู
  "ป่าวหลอกแค่คิดอะไรนิดหน่อย
  "มีอะไรรึป่าวบอกฉันได้นะ
  "งั้นช่วยอะไรฉันหน่อย เธอไปยืนอยู่ตรงหน้าประตูนิดนึง
         ตอนนั้นหนูคิดอะไรอยู่ไม่รู้หนูกับผลึกมันจนแน่น แน่นขึ้นๆ จนเลือดไหลและผลึกแตกจนเป็นฝุ่นผงลอยขึ้นหนูดูดกลืนมันเข้าไปจนหมด ตอนนั้นมันเริ่มเจ็บตรงที่หัวใจและลามออกไปเลื่อยๆจนทั่วร่างกายเหมือนเลือดมันจะไหลออกจากทั้งตัว หนูลมลงไปดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวดเลือดที่ไหลออกตา ปากที่สำลักเลือด เหงื่อที่ไหลออกมาเป็นเลือด จนสติเริ่มหมดไปจนสลบ
         มุมมิยะ: ฉันที่ยืนตรงประตู มองเห็นด่านหลังฮินะจังฉันไม่เห็นว่าเธอทำอะไรแต่ในตอนที่เธอล้มลงไปกับพื้น ฉันรีบวิ่งเข้าดูเธอทันทีที่เห็นเลือดที่ไหลออกมาฉันหาผ้ามาเช็ด ฉันเอาแต่ร้องให้และพูดได้แค่ อย่าเป็นอะไรนะๆ ฮินะจังที่ดิ้นอยูในกองเลือดตัวเองหนูทำได้แค่พยาช่วยเธอเท่าที่ทำได้จนน้าชูน้าฟูกะวิ่งขึ้นเพราะสิ่งกรีดร้องของหนูตัวหนูที่เปื่อนแต่เลือด
  "ฟูกะ: เกิดอะไรขึ้นมิยะจัง
  "มิยะ: หนูไม่รู้ หนูไม่รู้ เหอๆ YY
  "ชู: เดียวฉันจะโทรหากิง
  "ฟูกะ: ไวๆเลย ลูกแย่แล้ว
           จบมุมมิยะ
         เหอๆ(สะลึมสะลือ) หนูหลับไปนานแค่ไหนค่ะ ในตอนนั้นหนูลืมตาขึ้นมาเห็นแค่มิยะที่ร้องไห้อยู่ข้างๆแล้วตะโกนเรียกคนอื่นว่าหนูฟื้นแล้ว น้ากิงวิ่งมาเช็คร่างกายและบอกว่าไม่เป็นอะไรแล้วแม่ที่เข้ามาถามว่าเกิดอะไรขึ้น หนูเล่าทุกอย่างให้ฟัง และเพิ่มอีกว่าหนูที่สลบไปเห็นภาพคุณfirst มายืนตรงหน้าและพูดว่า สาวน้อยเธอเลือกจะใช้มันละสินะจงรักษามันให้ฉันหมดหน้าที่แล้วฉันจะได้ไปพยภรรยากับลูกสาวฉันซักทีลาก่อน แล้วเค้าก็หาย
  "ฟูกะ: ฮินะจังใช้ผลึกไปแล้วหรือลูก
  "ชู: ทำไมทำอะไรไม่บอกพ่อบอกแม่หะ ลูกทำมิยะร้องไห้มากแค่ไหน
  "ฮินะ: หนูขอโทษค่ะ(. .)
  "ยูนะ: ภาพที่เห็นfirst กลายเป็นฝุ่นละหายไปใช่ไหม
  "ฟูกะ: คุณย่า(ยูนะ)ค่ะมาได้ไง
  "ยูนะ: เอาไว้ฟูกะ ฮินะจังใช่อย่าที่ยายบอกไหม
  "ฮินะ: ใช่ค่ะ ทำไมหลอค่ะ เค้าจะเป็นยังไงบ้าง
  "ยูนะ: คงจะจากโลกนี้ไปแล้วละ
  "มิยะ: ฮินะจังอย่าทำแบบนี้อีกนะฉันเป็นห่วง
           ทุกคนลุมถามหนูแต่น้ากิงไล่ให้กลับและฝากมิยะจังดูแลดู เธอเช็ดตัวและเอาข้าวต้มมาป้อนและให้หนูนอน
             ติดตามตอนต่อไป
    ข้าพเจ้าผู้แต่งนิยายเรื่องนี้ขอถวายความอาลัยแด่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อมขอเดชะ    BloodLas