สงครามเขตแดนซากศพ

          อีก2วันจะเริ่มภารกิจแล้วสินะหนูตั่งแต่วันที่กลืนกินผลึกไปก็เกือบ2เดือนแล้วแต่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย หนูฝึกตามปกติกับคนอื่นๆแต่เมื่อเดือนก่อนอยู่ดีดีคุณพ่อก็บอกว่าจะไปสำรวจพื้นที่ แต่พูดๆอะไรแปลกว่า "ฉันจะไปสำรวจพื้น หากวันที่เริ่มภารกิจฉันยังไม่กลับมาก็ทำตามปกติให้ฟูกะจัดการแทน และให้ทุกคนเอาลูกๆมาฝากกับคุณตา(พ่อฟูกะ)เอาไว้" แล้วคุณพ่อก็ออกไปและไม่กลับมา บ้านที่คุณพ่อไม่อยู่มันแปลกคุณแม่ก็ไม่ค่อยร่าเริงเลย

  "คุณแม่คิดถึงคุณพ่อหลอค่ะ

  "ก็นิดหน่อยนะจะฮินะ แม่เป็นห่วงมากกว่า

  "อ้าวทำไมหลอค่ะ คุณพ่อแข็งแกร่ง

  "จริงอยู่เค้าแข็งแกร่ง แต่พ่อลูกคิกน้อยเกินไปในบ้างครั้งและชอบเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยง

  "จริงหลอค่ะ หนูไม่รู้มาก่อนเลย

  "พ่อของลูก ชอบนึกถึงแต่คนอื่นก่อนตัวเองเอามากๆ จนไม่สนใจตัวเองแล้วก็เจ็บตัวบ่อยๆ

  "ตรงนี้สินะ ที่คุณแม่หลงรักคุณพ่อ

  "นั้นสินะ จะให้นึกถึงแม่ก็ไม่รู้ว่ารักคุณพ่อตั้งแต่เมื่อไหร่ มันน่าจะเริ่มจากความผูกพันธ์มากกว่า

  "คุณแม่กับคุณพ่อสนิทกันมาตั่งแต่เด็กสินะค่ะ

  "ใช่จะ แม่กับพ่ออยู่ด้วยกันมาตลอดจนพออีกคนไม่อยู่แล้วเหมือนขาดอะไรที่สำคัญมากๆไปนะ ไปนอนได้แล้วลูก มิยะจังเดินหน้ามุ้ยแล้วแอบเดินมาดูหลายรอบแล้ว

         หนูยิ้มและแยกกับคุณแม่เดินขึ้นมาห้องนอน เจอมิยะนั่งหน้ามุ้ยกอดหมอนอยูหนูเดินไปแหย่มิยะเธอก็เชอะใส่

  "ไม่เอาน่าไม่งอลกันนะมิยะจัง

  "ฮินะจังมาช้าก็ฉันลอคุยกับฮินะก่อนนอนอยู่นะลอตั้งนาน

  "ฉันคุยกับคุณแม่อยู่ขอโทษ แล้วมีอะไรรึป่าว

  "ฉันกังวนเรื่องภารกิจที่จะถึงนี้

  "ไม่ต้องกังวลไปหลอกนะ ไม่มีอะไรหลอก

  "น้าชูก็หายไปไหนไม่รู้ยังไม่กลับมาเลย

  "เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงหลอก นอนกันเถอะพรุ้งนี้ต้องเตรียมตัวนะ

          หนูนั่งมองมิยะจนเธอหลับไปไม่แปลกเลยที่เธอจะกังวล เพราะภารกิจแรกของเธอดันเป็นภารกิจชี้เป็นชี้ตาย เธอจะกังวลจนทำอะไรไม่ถูกก็ไม่แปลกเลยหนูก็เป็นห่วงเธอเหมือนกันเป็นไปได้ก็ไม่อยากให้เธอไปเลยไม่อยากให้เธอไปเสี่ยงอันตราย เอาเถอะหนูก็นอนดีกว่า

     เช้า ต่อมา ก่อนวันเริ่มภารกิจ1วัน

           วันนี้คุณแม่ไปจัดการงานที่สำนักงานและสั่งให้ตรวจสอบอาวุธและจัดเตรียมอาวุธสำรองให้มากที่สุด หนูกับมิยะให้คุณตามาช่วยตรวจสอบและจัดเก็บ หนูตรวจแล้วตรวจอีกจนคุณตาบ่นเลยล่ะ หนูกับมิยะผ่อนคลายกันด้วยกันออกไปเดินหาของกินกันจนบ่ายและกลับมา เจอน้าน้าและคุณยายทวดด้วย ทุกคนมารวมตัวกัน

  "แม่ค่ะทุกคนมาทำอะไร

  "เดียวคืนมีฉลองก่อนออกทำภารกิจนะจะ

  "จริงหลอค่ะคุณแม่

  "เออแม่เอาของที่พ่อสั่งให้เอามาให้หนูกับมิยะจังก่อนไปด้วยนะ

          หนูกับมิยะจังเดินไปรับของและเปิดดูมันคืออาวุธประจำตัวของหนูกับมิยะแต่ถูกสร้างมาเป็นพิเศษ เพื่อภารกิจนี้โดยเฉพาะและคุณแม่สั่งให้ทำความคุ้นเคยกับมันและค่อยไปกินข้าวตอนเย็น พวกหนูก็ตามนั้นไปห้องฝึกซ้อมจนเย็น พวกหนูกลับมาที่ห้องนั่งเล่นห้องจัดไปด้วยอาหารมากมาย แล้วพวกเราก็งานฉลองกันและนี้เป็นครั้งแรกที่คุณแม่อนุญาตให้ทานเหล้าได้ หนูกับมิยะก็กินเต็มที่เลย จนคนอื่นเริ่มเมา

  "ยูนะ: หลานยายถามหน่อยสิมีชายในใจหรือยัง(เมาแล้ว)

  "ฮินะ: ยังค่ะหนูไม่ค่อยสนใจนะค่ะ

  "กิง: ล่ะหนูมิยะมีไครในใจหรือ

  "ฮานะ: มิยะจังหน้าแดงแบบนี้ ต้องมีแน่ๆ

  "อายาเมะ: สารภาพมาเลยไครกันนะเป็นผู้โชคดีคนนั้น

  "ฮินะ: อย่าแกล้งมิยะสิค่ะ

  "ริงโกะ: โห่ออกตัวปกป้องกันด้วย

  "ฮินะ: ไม่เอาน่าค่ะน้าริงโกะ

  "มิยะ: นั้นสิค่ะสงสารหนู

  "ฟูกะ: อย่าลุมแกล้งลูกมิยะฉันสิ

  "กิง: นี้เธอรับมิยะจังเป็นลูกละหลอหรอเป็นลูกสะไภ้กันจะ

  "ฟูกะ: ลูกจะลูกสะไภ้ไรกันฉันมีลูกสาวนะ

  "กิง: มิยะจังชอบฮินะจังรึป่าว 

  "มิยะ: ......(. .)

  "กิง: เอาละไงฟูกะ ท่าทางเธอจะได้ลูกสะไภ้แทนลูกเขิยซะแล้ว

  "ฟูกะ: (-_-);

           หลังจากนั้นมิยะก็กะดกเอาๆ จนเมาหนูพยุงแต่ละคนไปที่ห้องนอนและคนสุดท้ายคือมิยะจัง หนูอุ้มเธอที่เมาจนละเมอเพ้ออะไรไปเรื่อยเปื่อย หนูเอาเธอไปนอน มิยะเอาแต่เรียกชื่อหนู แล้วเธอก็ดึงหนูเข้าจูบ หนูตกใจจนทำไรไม่ถูกพลักเธอออกละห่มผ้าให้ เอาละพักผ่อนพรุ้งนี้ต้องเริ่มงานแล้ว นอนดีกว่า

            ติดตามตอนต่อไป