สงครามเขตแดนซากศพ

               หลังจากมิยะและคุณยายอยู่บ้านได้ประมาน1เดือนคุณย่าก็เกิดอุบัติเหตุทำให้เสียชีวิตคุณพ่อนั่งร้องไห้เสียใจ และขังตัวเองอยู่แต่ในห้องนอนคุณแม่เองก็ทำอะไรไม่ได้บอกให้พวกหนูจนกว่าจะทำใจได้ หลังจากผ่านงานศพไป4วันคุณพ่อถึงจะออกมาจากห้องมา หนูกับมิยะจังวิ่งเข้าไปถามสภาพจิตใจ

  "ฮินะ: พ่อเป็นไงบ้างค่ะ

  "ชู: ไม่เป็นอะไรแล้วลูก พ่อแค่ช็อคนิดหน่อยไม่คิดว่ามันจะเร็วแบบนี้

  "ฮินะ: งั้นหลอค่ะคุณพ่อ

  "ชู: มันเป็นสิ่งที่เราผู้ถูกเวลาทอดทิ้งต้องพบเจอ ทั้งลูกและมิยะจังต้องเจอ

  "มิยะ: งั้นหลอค่ะ นี้คือสิ่งที่หนูต้องพบเจอหลอค่ะคุณน้า

  "ฟูกะ: ใช่จะ แต่จำไว้นะที่นี้ก็คืออีกครอบครัวนึงนะ

  "มิยะ: ค่ะ ขอบคุณนะค่ะคุณน้าฟูกะ

            ตอนนั้นมิยะจังยิ้มออกมาแต่รอยยิ้มนั้นปนด้วยความเศร้านิดๆ เธอคงยังทำใจเรื่องที่ต้องมองครอบครัวตายจากไปไม่ได้ละนะ มันไม่ใช่สิ่งที่จะทำกันได้ง่ายๆนิต้องให้เวลาช่วย ส่วนหนูที่พบเจอเรื่องแบบนี้มาก่อนแล้วจึงทำใจได้ค่อนข้างง่าย ตอนเสียคุณยายไปหนูร้องไห้จนไม่มีน้ำตา

  "มิยะจัง

  "มีอะไรหลอฮินะ

  "เดวขอตัวไปฝึกต่อคนเดียวก่อนนะ

  "งั้นฉันไปช่วยน้าฟูกะทำอาหารเย็นก่อนจะ

            ที่หนูต้องแยกมาคนเดียวไม่ให้มิยะตามมาเพราะสิ่งที่หนูจะฝึกไม่อยากให้มิยะจังมาเห็นท่าเธอ มาเห็นเข้าเธอท่าไม่ช็อคตายก่อนก็คงห้ามไม่ให้ทำแน่ หนูเดินมาหยิบสปริงลั้งตัวสปริงนี้ท่าคนธรรมดาใส่ตายอย่างเดียว ขนาดหนูยังเล่นเอาเจ็บเจียนตายขยับผิดท่านี้ถึงเลือดเลยล่ะ

   แอ๊ตตตตต(เสียงเปิดประตู)

            ไครนะนั้นไครหนูหันไปมองที่ประตูหนูเห็นคุณพ่อยืนมองหนูอยู่ หนูตกใจยืนตัวแข็งถื่อไปเลย

  "รู้ใช่ไหมฮินะลูกว่าท่าฝึกด้วยเจ้าละพลาดเจ็บเอามากเลยนะ

  "รู้ค่ะคุณพ่อ หนูก็ ค่อยๆเป็น ค่อยๆไป ท่าหนูอ่อนแอก็ต้องมีคนมาปกป้องหนูและเจ็บตัวเพราะหนู

  "กลัวละสิ ที่จะเห็นคนมาเจ็บต่อหน้า และเกลียดตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้สินะ

  "ใช่ค่ะ หนูกลัว กลัวเอามากๆ ตอนที่ฝึกกับพ่อหนูรู้ตัวว่ากำลังแขนกับขาหนูยังขาดอีกมาก

  "ฮินะลูกทักษะด้วยรวมของเรานะคือความคล่องตัวและความเร็ว ไม่กับพ่อที่เป็นกำลังพลังทำลายมันต่างกันมากนะ

  "หนูรู้ค่ะ หนูเพิ่มมันเท่าที่หนูทำได้เท่านั้นจะไม่ฝืนตัวเอง

  "ดีมากฮินะลูก สิ่งที่กำลังตามหาพ่อสอนให้ไม่ได้ ค่อยทำนะพ่อไปละ

          หนูรู้ว่าคุณพ่อเป็นห่วง แต่คำพูดสุดท้ายหนูไม่เข้าใจ ที่ว่าสิ่งที่หนูตามหานั้นพ่อสอนให้ไม่ได้ แต่ก็พ่อจะเข้าใจอย่างนึงคือมันเป็นสิ่งที่พ่อสอนไม่ได้แต่ก็มีคนที่สอนได้อยู่ หนูฝึกจนใกล้ได้เวลาข้าวเย็นแล้วเลิกฝึก มาพักตัวให้แผลหายแล้วกลับไปที่ห้องกินข้าว

  "ฮินะจังลอแปบนึงนะใกล้เสร็จแล้วอาหารเย็น

  "งั้นฉันไปอาบน้ำลอก่อนละกันจะ

  "เอาแบบนั้นก็ได้

            มุม มิยะ: ฉันที่บอกให้ฮินะรอก่อนแต่เธอจะไปอาบน้ำลอ ฉันสังเกตุเห็นรอบแผลที่เพิ่งหายจริงอยู่ที่พวกมีการฟื้นตัวที่เร็วมาก แต่ก็จะมีรอยเล็กน้อยให้เห็นเธอไปทำอะไรมานะ ทำไมไม่ยอมบอกเรานะ

  "สงสัยอะไรถามเจ้าตัวเอาเลยดีกว่านะ

             มิยะ : หนูสะดุ้งสุดตัวตอนที่คุณน้าพูดขึ้นมา หนูหันไปคุณน้า น้าเค้ายิ้มและพูดมาว่า

  "มิยะจังมีอะไรก็ถามฮินะจังตรงเลยดีกว่านะ

  "จะดีหลอค่ะคุณน้า

  "ฮินะเค้าไม่ปิดปังอะไรหนูหลอกท่าหนูถาม

  "หนูเห็นรอยแผลที่เพิ่งหาย หนูเป็นห่วงนะค่ะ

  "ฮินะเค้าชอบเก็บทุกอย่างไว้คนเดียว น้าฝากด้วยนะมิยะจัง

      จบมุมมิยะ

              หนูที่อาบน้ำเสร็จก็กลับมานั่งที่โตะกินข้าว มิยะจังและคุณแม่ก็ยกกับข้าวมาเรียงบนโต๊ะจนครบ หลังจากกินข้าวเสร็จหนูกลับขึ้นห้องนอน ตอนนั้นมิยะจังก็เดินตามมาบนห้อง

  "ฮินะเธอมีอะไรจะบอกฉันไหม

  "ไม่มีอะไรนิมิยะจัง

  "แล้วรอยแผลที่เพิ่งหายก่อนหน้าที่ฉันเห็นมันคืออะไร

  "นั้นสินะฉันปิดมิยเจังไม่ได้จริงๆ

  "บอกฉันมาสิฮินะจังอย่าปิดบังกันสิ

  "ผลจากการฝึกกับอุปกรณ์น่ะ ที่ฉันไม่บอกเธอเพราะกลัวเธอห้ามเพราะท่าพลาดมันเจ็บเอาการเลย

  "ฉันเคารพการตัดสินใจของฮินะ ท่าเธอบอกว่าไหวและจะทำฉันก็ไม่ห้ามหลอกนะ

  "นั้นสินะเรารู้จักกันมานานและเป็นเพื่อนกันมานานฉันขอโทษ

  "การที่เราเห็นแผลของคนใกล้ตัว และเราไม่รู้ว่าได้มายังไงมันน่ากลัวนะกลัวเค้าคนนั้นจะไปทำอะไรอันตรายและเค้าจะไม่ได้กลับมาหาเรา

        หนูได้แต่ขอโทษมิยะร้องไห้หนักมาก หนูไม่เห็นเธอเป็บนี้มานานมากตั่งแต่ที่หนูเกือบตายเมื่อ7ปีก่อน เธอคงกลัวสินะเพราะเรื่องที่คุณพ่อพูดสินะเธอร้องไห้จนหลับไปหนูที่นอนปรอบเธอและกอดเธอจนหลับ

             ติดตามตอนต่อไป.