สงครามเขตแดนซากศพ

                    เหอหนูเลื่ออยู่เรื่องนึงคือคุณแม่ไม่เคยมางานประชุมผู้ปกครองเลย ไม่ให้น้ากิงมาก็น้าริทสึ เดินไปโรงเรียนทุกเช้าถึงแม่จะให้คนขับไปส่งหนูก็ไม่เอา เหอถึงนานๆทียายทวด(ยูนะ)จะมาหาบ้างก็เถอะ แต่เมื่อ3ปีก่อนคุณยายทวดจะเข้าสู่สภาวะอสูรนิทราก็เถอะ
  "ฮินะรีบไปที่ห้องเรียนเถอะ
  "จ้าจ้ามิยะจัง
         ?อุวะบากิ(จดหมายรัก)
  "0_0 โห้ๆฮินะจังได้จดหมายรักอีกแล้ว
  "มีมาทุกวันและมิยะจัง แล้วมิยะจังไม่มีหลอ
  "ก็มีมาบ้างนะแต่ไม่เยอะเท่าฮินะจังหลอก
  "จ้าจ้าไปห้องเรียนกันเถอะ
      ณ ห้องเรียน
            อ่าหนูยังไม่บอกทุกคนสินะว่าตอนนี้ น้าริทสึกับน้ากิงะและน้าอายาเมะมีลูกแล้วชื่อมิกุจังน่ารักมากคนอุ้มท้องคือน้าอายาเมะ ด้วยความพยายามของน้ากิงที่ใช้เซลล์ตัวเองพยายามสังเคราะห์มาสเปิร์มเทียมสำเร็จ แต่มีข้อเสียอย่างนึงคือเด็กที่เกิดมาจะเป็นผู้หญิงหมด ส่วนน้าริงโกะกับน้าฮานะก็ด้วยลูกของพวกเธอชื่อนาโกะจัง ละคนตั้งทองเป็นน้าริงโกะตอนหนูรู้อดคิดไม่ได้จะออกมาเป็นยังไงแต่กลับดูดีผิดคาดเลยค่ะ ทุกวันหยุดเด็กจะมาหาหนูค่ะ
           เอาเอานั่งที่ละเลิกคุยกันได้แล้วจะเริ่มคาบโฮมรูม
     ณ ห้องเรียน พักเที้ยง
         หนูนั่งทานข้าวกล่องที่แม่ทำให้มากับมิยะจัง พวกเรานั่งคุยเล่นกันตอนแรกที่พวกเราเข้ามาทุกคนดูจะไม่ค่อยกล้าเข้ามาคุย เพราะว่าพวกเราดูสนิทกันมากแต่ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว
     "นี้ฮินะจังพวกเรามีเรื่องจะถาม
         พวกเธอที่เดินเข้ามาหานี้คือเพื่อนหนูกับมิยะ คนที่พูดคือชิสึเนะเธอค้อนข้างขี่สงสัย และคนที่อยูด่านหลังด่านขวาเธอคือโคชิกะเธอเป็นคนไม่ค่อยพูดที่จริงแล้วเธอแอบคิดเรื่องหื่นๆอยู่เลยไม่กล้าพูดกลัวหลุดปากออกมา และอีกที่ยืนจ้องมิยะคือฮาราเนะเธอชองแอบมาจับหน้าอกจากด้านหลังเพื่อนในโดนมาเกือบหมดยกเว้นมิยะ
  "ฮินะ: ถามมาสิชิสึเนะ
  "ชิสึเนะ: เออคือว่าไงดี
  "โคชิกะ: เธอมีแฟนแล้วใช่ไหมฮินะจัง
  "มิยะ: เฮๆ แอบไปมีตอนเนีย มิถึงไม่เคยสนใจไครในโรงเรียน
  "ฮินะ: ป่าวๆไม่มีหลอก ฉันจะไปมีตอนไหนวันๆก็อยู่แต่กับมิยะ
  "มิยะ: มันก็จริงนะ ละทำไมพวกเธอถึงมาถามละ
  "ฮาราเนะ: คือตอนเรากลับหรือมาโรงเรียนเวลาเราเดินตามหลังพวกเธอมักจะเห็นผู้ชายคนนึงแอบตามตลอดเวลาเธอพวกเธอหันมามองทางเค้ามักจะหลบไปเสมอ
  "ชิสึเนะ: ใช่จนเมื่อวานพวกเลยแอบจับตัวเค้าได้และถาม เค้าบอกมาว่าเป็นแฟนเธอฮินะจังเค้าเป็นห่วงเลยมาแอบตามดูแล่
  "ฮินะ: ไม่แน่นอนฉันไม่เคยมีแหนและไม่คิดมีด้วย
  "มิยะ: แล้วรูปร่างหน้าตาละ
  "โคชิกะ: สูงกว่าฮินะนิดนึง หน้าตาหล่อเลยละผมสีน้ำตาลเข้มหน้าว่าไงดีคล้ายฮินะนิดนึง
           หลังจากคุยกับทุกคนจนเลิกเรียน หนูเอาแต่คิดเรื่องที่ชิสึเนะพูดมาตลอดเค้าเป็นไครนะกลับบ้านไปแล้วถามคุณแม่ดีกว่าเหอๆ มิยะจังนี้ดีจังเลยรูปร่างหน้าตาดีไปหมดแทมร่าเริงแต่ว่าที่จริงเธอก็มีเรื่องให้คิดละนะ
  "ฮินะแยกกันตรงนี้นะพรุ้งนี้เจอกันบ้ายบาย
  "แล้วเจอกันบายบี
       ณ บ้าน ชู-ฟูกะ
            หนูที่กลับมา เดินเข้าไปกอดคุณแม่คุยกับคุณแม่หนูเลยถามไปว่าครอบครัวเรามีคนอื่นที่หน้าตาคล้ายคุณพ่อไหม แม่บอกว่าไม่มีหนูไม่ถามต่อแต่แกบ้งคุณแม่แทนหนูกับแม่เล่นกันเหมือนพี่น้องมากว่าแม่ลูกกันซะอีกเพราะตั่งแต่วันที่คุณพ่อหลับไป เพราะท่านเลี่ยงหนูมาตลอดกับคุณย่าส่วนคุณตาก็เอาแต่ทำงานตั้งแต่ยายเสียไป 
  "ฮินะไปอ้าบน้ำจะได้มากินข้าวเย็น
  "ค้าคุณแม่หนูรักแม่นะค่ะจุฟ(จุฟแก้มฟูกะ)
  "ไปได้แล้วเด็กคนนี้
          หนูอาบน้ำเสร็จแล้วไปทานข้าวกับคุณแม่และคุณย่า หนูรักครอบครัวนี้มากตอนนี้หนูอยากให้คุณพ่อตื่นขึ้นมาไวไวจัง หนูทานข้าวเสร็จก็กลับไปห้องนอนทันที เพราะต้องอ่านหนังสือหนูอ่านหนังสือจนหลับไป
   เช้า ต่อมา ณ ห้องเรียน
         หนูนั่งเรียนตามปกติตอนนี้หนูเลิกคิดไปหมดแล้วเรื่องของผู้ชายคนนั้น แต่ตอนนี้ต้องตั้งใจสอบเก็บคะแนนก่อน ไม่อยากสอบซ้อมตอนปิดเทิม
           หวอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ(สัญญาณเตือนG)
        หนูที่ได้ยินสัญญาณอาจารย์เริ่มบอกให้ทุกคนอพยพทันทีโรงเรียนเคยมีเหตุการณ์ ก็ทำการตั่งรับกับเหตุการณ์ได้ดีมาก หนูมองออกไปนอกหน้าต่างเห็นเบเฮมอท2ตัวเดินมาที่ตึกทางสนามกีฬาหนูเรียกมิยะให้ดู เธอหันมาพยักหน้าเพราะเธอรู้ว่าหนูคิดอะไรอยู่ หนูวิ่งลงบันไดและตรงไปที่สนามกีฬา พวกอาจารย์ที่กำลังจะไปเปิดละบบป้องกันก็วิ่งตามมาด้วยกับพวกชมรมกีฬาอื่นด้วย
   "เธออย่าไปทางนั้นมันอันตราย
   "ไม่ต้องห้ามเธอหลอกอาจารย์
   "คุณมิยะ
          หนูที่วิ่งมาหยุดห่างจากเบเฮมอทประมาน40เมรต ปาเสาร์กักกันออกเป็น4เหลี่ยมและดึงมีดออกมาหนูหันไปมองด่านหลังมีคนที่ไม่หนีและคนที่ยืนดูบนอาคารอีก เหอไม่รักชีวิตเลยรึไงกันหนูวิ่งเข้าเบเฮมอทซิกแซกเพื่อหลีกเลี่ยง แต่ก็ไม่พ้นแขนซ้ายของมันหลบตัวเดียวก็ลำบากแล้วหนูถูกฟาดกระเดินออกมาแต่ดีที่เอามีดกันทัน 
  "ฮินะใจเย็นๆอย่ารีบ
         ขอบใจนะที่เตือนฉันมิยะจัง หนูตั้งสติและว่างแผนเข้าจู่โจมอย่างใจเย็น หนูหลอกให้ตัวแรกโจมในทางทีปิดกั้นการโจมตีตัวที่สองให้โดนกันเอง หนูได้จังหวะเข้าโจมตีแต่มันพลาดหนูถูกมันตบด้วยมือขวามันกระเด็นออกมา ตอนกระเด็นออกมาหนูรู้เลยว่ากระดูกซีโครงร้าวทันที หนูรู้ว่าตัวเองชนะมันไม่ได้ทั้ง2ตัว หนูนึกถึงสีที่พ่อสอนไว้แต่มันอันตรายมากการกลืนกินตนเอง แต่ก็พ่อบอกมันอันตรายถึงจะนสนุก พ่อบอกว่านหนูคือGiant swallowed the moon(ยักษ์ผู้กลืนกินพระจันทร์) หนูกัดลงที่แขนตัวเอวละกินเลือดลงไป ร่างกายหนูร้อนขึ้นมากและเริ่มมีไอร้อนลอยออกมาจากตัวหนูหันไปมองมิยะเธอพยายามวิ่งเข้ามาหาหนู หนูเปิดเสาร์กักกันให้ทำงาน หนูวิ่งเข้าไส่มันแบบไม่คิดอะไรปล่อยให้เป็นไปตามสัญชาตญาณ
  "ฮินะจังอย่าตายนะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
         มิยะฉันจะไม่ตายและจะไม่ให้มีไครตายอีกด้วย หนูกดตัวเองให้ต่ำที่สุดหลบการโจมตีเข้าไปฟันที่ขาเพื่อไม่ให้เคลื่อนไหวได้ และเน้นการโจมตีไปที่แขนขวามันเน้นโจมตีตัวไดตัวนึงก่อนเพื่อกำจัดทิ้งก่อน หนูพุ้งเข้าไปครั้งนี้หวังฆ่ามันทิ้งตัวนึงแน่ๆ หนูวิ่งๆเข้าไปอ้อมโดดขึ้นด้านหลังเอามีดแทงลงหัวมันและบิด แต่ตอนนั้นหนูรู้สึกเจ็บที่ลำตัว หนูหันมาดูนิ้วมือซ้ายเบเฮมอทอีกตัวนิ้วนึงแทงอยู่ที่ตัวแล้วสะบัดหนูกระเด็นออกตกที่พื้น 
  "ฮนะจังงงงงงงงงง
         หนูได้ยินแต่เสียงกรีดร้องของฮินะ หนูรู้ทันทีว่าเธอจะวิ่งเข้ามาหนูตะโกนกลับไปว่าอย่าเข้ามาท่าเธอเข้ามาฉันจะเกลียดเธอ หนูที่พยายามลุกขึ้นตอนนั้นมันฟาดลงมาซ้ำทำไห้หนูสำลักเลือดออกมาสติของหนูกำลังจะหมดลง ตอนนั้นมีคนลงมือยืนตรงหน้าหนูทำกำลังคานเค้าพูดอดกแค่
  "พอแล้วไม่ต้องสู้แล้วพอแล้วทำดีแล้วพักได้แล้ว
         หนูได้ยินคำพูดของเค้าทำให้รู้สึกสบายใจ ดวงตาหนูค่อยๆหลับลงไป(สลบไปแล้ว)
   ณ ห้องพยาบาลโรงเรียน
        ที่นี้ที่ไหนพวกมันละ หนูที่เริมตาหันมองไปรอบๆ หนูเห็นอาจารย์ยืนคุยกับมิยะและเพื่อนคนอื่นยืนรอบเตียงพักหนูกับอาจารย์พยาบาล
  "โคชิกะ: นีนีทุกคนฮินะจังฟื้นแล้ว(-_-)
  "ฮินะ: นีที่ไหนแล้วพวกมันละ
  "ชิสึเนะ: ที่ห้องพยาบาล ส่วนพวกตัวปะหลาดตายแล้ว
  "ฮินะ: ไครจัดการมัดบอกฉันมา
  "ชิสึเนะ: คนนั้นไงที่พวกฉันเคยคิดว่าเป็นแฟนเธอวันนี้ถึงเค้าจะไส่ชุดแปลกแปลกก็เถอะนะเค้าจัดการมันง่ายมาก ตอนนี้เค้าไปตู้กดน้ำนะเดียวคงมาและเค้าเป็นคนทำแผลให้เธอด้วยละฉีดยาแปลกแปลกให้เห็นบอกเป็นยานะ
          ตอนนั้นมันทำให้หนูสงสัยทันทีเค้าเป็นไคร จากที่ชิสึเนะเล่าเค้าต้องแข็งแกร่งมากเพราะล้มเบเฮมอทได้ง่ายๆ หนูที่ตอนนนี้เริ่มสำรวจอาการบาดเจ็บตัวเองมองไปที่ประตูห้องพยาบาล ที่เปิดออกแล้วคนที่เดินเข้ามาทำเอาตกใจลืมเจ็บหนูตะโกนออกไปว่า คุณพ่อออออออออ พวกชิสึเนะร้องหะกันทั้งกลุ่มแม้แต่อาจารย์พยาบาลก็ตกใจ
  "ฮินะ: คุณพ่อตื่นขึ้นมาตั่งแต่เมื่อไหร่เนีย
  "ชู: 2เดือนละมั่ง ฮินะลูกฟืนเกินไปละนะแต่ชั่งเถอะทำได้ดีมาก
  "ฮาราเนะ: 0.0นี้คือคุณพ่อเธอหลอฮินะ ดูจากหน้าตาแล้วเค้าไม่อายุเกิน20นะเค้ามีเธอตั่งแต่อายุเท่าไหล่เนีย
  "ชู: พวกเธอเพื่อนฮินะสินะ ผมชื่อวาราดีม่า ชูล่า เป็นคุณพ่อของวาราดีม่า ฮินาโกะ
  "โคชิกะ: เออคือยังไงดี
  "ชิสึเนะ: เออไม่จริงใช่ไหม
  "?: เรื่องนี้อาจารย์ยืนยันได้
  "ชิสึเนะ: อาจารย์รู้จักพ่อฮินะด้วยสิค่ะ
  "?: รู้จักสิ ใช่ไหมค่ะรุ่นพี่ชู
  "ชู: เธอนี้ใช้ซาราชิกิจังรึป่าว
  "ฮินะ: พ่อรู้จักอาจารย์ด้วยหลอค่ะ
  "ซาราชิกิ: อาจารย์เป็นรุ่นน้องพ่อเธอตอนเรียนโรงเรียนนี้ละ
  "ชู: ตอนนี้เธอเป็นอาจารย์พยาบาล
         หนูนอนมองดูคุณพ่อที่ยืนพิงกำแพงและโดนเพื่อนๆลุมมิยะที่ยืนยิมหัวเราะ ตอนนั้นคุณแม่เดินเข้ามาเห็นคุณพ่อ แม่ตบคุณพ่อและกระโดดเข้าจูบทันทีแล้วบ่นเรื่องที่ตื่นขึ้นมาแล้วไม่บอกทุกคนตกใจมากตามเคยมิยะเอาแต่หัวเราะ แล้วน้าๆทุกคนที่หน่วยแพทย์ก็มาด้วยน้ากิงรีบมาดูอาการทันที เพือนทุกคนรวมถึงอาจารย์ผู้ชายตามมาดูแม่เต็มเลยนักเรียนชายยังมามองตึมเลยตอนนี้คนที่รู้ว่าสองคนนี้เป็นพ่อแม่หนูก็มีแค่คนในห้องนี้เท่านั้น
  "ฟูกะ: ลูกเป็นยังไงบ้างชู
  "ชู: ไม่น่าเป็นอะไรฉันปฐมพยาบาลให้แล้ว
  "ฟูกะ: หัวหน้าเป็นไงบ้างค่ะ
  "กิง: อืมไม่เป็นไรแล้ว นี้ชูคือนนี้นายต้องจัดฉลองการตื่นของนาย ละที่สำคัญนายที่งานไว้ให้พวกฉัน
  "ชู: ได้ได้ ฉันเองก็อยากถามพวกเธอเหมือนกัน
           หลังจากนั้นคุณแม่ก็กลับกองบก.ไปจัดการงานและแจ้งว่าคุณพ่อกลับมา ส่วนน้าๆก็วิ่งออกไปซื้อของเตรียมจัดปาตี้ที่บ้านและคุณก็ชวนพวกชิสึเนะ และพวกมิยะไปด้วยคุณพ่ออุ้มฉันเดินออกจากห้องพยาบาลท่าเจ้าหญิงเพื่อนในโรงเรียนโห่กันใหญ่เลย เพราะไม่รู้ว่าคนอุ้มเป็นพ่อหนูดีใจมากที่พ่อกลับมาจากนิทราอสูร
     ติดตามตอนต่อไป