สงครามเขตแดนซากศพ

     จากขอเปลี่ยนจากปะป๊าเป็นคุณพ่อนะและมะม๊าเป็นแม่แทน. นะค่ะ

          หลังเหตุการณ์เมื่อวาน วันนี้คุณพ่อพาหนูมาบ้านมิยะตอนเข้าบ้านมิยะตอนเจอหน้าพ่อมิยะคุณพ่อคุกเข่า

  "ผมขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้ลูกสาวคุณบาดเจ็บ

  "ไม่เป็นไรครับ ผมทราบเรื่องจากมิยะแล้วครับ

  "ยังไงก็อยากขอโทษ

  "ลุกขึ้นเถอะครับ คุณเองก็เกือบเสียลูกสาวไปด้วยเหมือนกัน

  "นั้นสินะครับ และมิยะจังละครับผมพาฮินะมาบอกลา เพราะผมจะพาเธอย้ายบ้านครับ

  "เธอเก็บของอยู่ที่ห้อง ผมต้องย้ายที่ทำงานไปเขตZ16 

  "ย้ายไปตรงไหนครับ พอดีบ้านผมอยู่ตรงประตูตะวันตกครับ

  "บ้านใหม่ผทอยู่ทางประตูใต้ ที่ทำงานอยู่กลางเขต16ครับ

           หลังจากนั้นคุณพ่อกับคุณลุงก็คุยกันยาว แต่ฮินะก็ดีใจเหมือนกันที่ไม่แนกแยกจากกันเหตุการณ์ทุกอย่าผ่านไปไวมากฮินะย้ายมาอยู่กับคุณพ่อกับคุณแม่แต่ย้ายมาไม่ได้มีแค่ฮินะ คุณย่าคุตาคุณยายก็มาด้วย หลังจากย้ายบ้านคุณแม่ก็จ้างครูมาสอนที่บ้านและคุณพ่อก็คอยสอนการควบคุมพลังของตัวเองทุกวันจนเวลาล้วงเลยมาถึง2ปี ในช้วงเวลาที่ผ่านหนูก็ได้ออกทำภารกิจราดตะเวนกับน้ากิงหรือน้าฮานะกับน้าริงโกะบ้าง แต่วันนี้หนูจะออกทำภารกิจใหญ่ในการเข้าไปสำรวจภายในเขตL13 กับหน่วยแพทย์และคุณพ่อ

  "คุณพ่อค่ะ ครั้งนี้เราไปกี่วันค่ะ

  "ครั้งนี้ไม่น่าเกิน4 วันน่ะฮินะเราแค่ไปสำรวจข้อมูลเท่านั้นเอง

  "หนูตื่นเต้นจัง มือสั่นไปหมดเลย

  "ตอนเข้าไปในเขต13แล้วเกาะติดพ่อไว้นะ

             หลังจากนั้นเราออกเดินทางเข้าสำรวจ พวกเราหลีกเลี่ยงการต่อสู้ให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้จนพระอาทิตย์ใกล้ตกพวกเราเลยรีบหาที่พักคืนนี้พวกเราวิ่งด้วยความเร็ว15กม.ต่อชั่วโมง จนมาถึงตึกสูงที่นึง พวกเราเข้าไปสำรวจเพื่อเป็นที่พักคืนจากสถานพวกเราดูแล้ว่ามีคนอาศัยอยู่แน่หนูหันไปมองคุณพ่อที่ยืนดูอะไรอยู่

  "?: พวกคุณเป็นไครมาทำอะไรที่บ้านของผม

           ตอนนั้นเองคุณพ่อสั่งทุกคนตั้งรับทัน หนูกระโดดไปหลบด่านหลังคุณพ่อคุณแม่ตอนผู้ชายคนนั้นพูดกลับมา (ผมไม่ทำร้ายพวกคุณแค่อยากรู้ว่าพวกคุณมาทำอะไร) หนูได้แค่แอบดูเพราะกลัวดูจากร่างกายแล้วคิดเชื้อแน่

  "ชู: พวกผมมาที่พักคืนนะครับ ขอโทษที่บุกลุก

  "?: งั้นหลองั้นเชิญที่ได้มันปลอดภัย

  "ฟูกะ: จะไว้ใจรึป่าวชูเค้าติดเชื่อแน่ๆ(กระซิบ)

  "ชู: เค้ายังเป็นมนุษย์อยู่ฉันยาต้านเชื้ออยู่(กระซิบ)

  "ฟูกะ: งั้นตามใจนายละกัน(กระซิบ)

  "ชู: งั้นพวกผมขอรบกวนด้วย

  "?: งั้นตามสบายครับ

           หนูที่นั่งอยู่บนตักคุณแม่และกินอาหารสนามที่ไม่ได้อร่อยมากมาย หนูนั่งเงียบละหว่างที่คุณพ่อจัดเวนยามกับพวกคุณน้า แล้วกลับนั่งข้างคุณแม่และเกะอาหารกระป๋องมาทาน

  "ขอโทษนะครับที่รบกวน

  "ไม่เป็นไรครับ ผมไม่มีแขกมานานมากละ แล้วคนหนุ่มสาวมาทำไรทีนี้ครับ

  "ก่อนผมขอทามคุณก่อนนะครับว่า คนที่อยู่ในรูปตรงนั้นเป็นอะไรกับคุณครับท่าหากตอบไม่ได้ไม่เป็นไรครับ

  "ไม่เป็นอะไร คนที่อยู่ในรูปคือภรรยาผมกับผมเดิมทีผมทำงานอยู่หน่วยปราบปรามพิเศษที่ต่อสู้กับพวกซอมบี้ผมพลาดติดเชื้อแต่ไม่รู้ตัว ผมกลับบ้านไปและมีลูกกับเธอแต่จนวันที่เธอคลอดลูกแต่เด็กคนนั้นตายหลังคลอดมาแทบจะทันทีและตอนผมไดรู้ตัวว่าติดเชื้อ ผมโทษตัวเองและหนีมาอาศัยอยู่ที่นี้ และใช้ยาต้านเชื่อเพื่ออยู่รอดผมทำไห้ลูกผมตาย

  "คนตายมีหลานน่ารักแบบนี้ให้คุณพ่อไม่ได้หลอกครับ

  "เธอชื่ออะไรบอกฉันหน่อยจะได้ไหม

  "ผู้หญิงที่นั่งข้างๆ คือภรรยาผมชื่อฟูกะและเด็กที่นั่งตักลูกสาวชื่อฮินาโกะ และผมวาราดีม่า ชูล่า ผมกลับมามีชีไดเพราะเซลเบเฮมอท และตอนนี้ทำงานอยู่G hunter 

  "เธอใช่ลูกของฉันจริงๆหรือ ตอนนี้เค้าน่าจะอายุเกือบ30แล้วนะ

            หลังจากนั้นคุณพ่อได้อธิบายเหตุการตั่งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ และนี้เคอการพบกันกับคุณปู่ครั่งแรกและได้รู้ถึงเรื่องจริงคุณว่าคุณพ่อเป็นคนตายที่กลับมามีชีวิตเพราะGเซลล์เรื่องนี้ แม้แต่คุณย่าไม่เคยบอกไครเลยและได้รู้ความจริงอีกว่าพักนี้มีการเคลื่อน ไหวแปลกเพราะมีคนเข้ามาทำอะไรซักอย่าง คุณปู่บอกว่าภายในอีกอย่าง5-6ปีจะเกิดการร้ายแรงแน่นอนหลังจากนั้นพวกท่านคุยกันยาวเลยค่ะ

  "ริทสึ: ชูตึกข้าง 5-6สปีริท

  "ชู: มีการเคลื่อนไหวรึป่าว

  "ริทสึ: ไม่พวกนิ่งมากมันกำลังเฝ้าดูพวกเรา

  "ชู: คุณอายาเมะ มองเห็นพวกมันไหม

  "อายาเมะ: ไม่เห็นเลย

  "ชู: ฮานะ เฝ้าประตู ริงโกะหน้าต่าง คุณกิงเตรียมพร้อมป้องกัน

  "พ่อชู: สมแล้วที่เป็นผู้บัญชาการ พ่อแนะนำให้ออกไปจากที่นี้พรุ้งนี้เลยมันอันตรายเกินไป

          หลังจากนั้นพวกท่านคุยกันถึงเหตุการในนี้ และคุณพ่อตัดสินใจกลับทันที่ในพรุ้งนี้และหลังจากนั้นทุกคนพลัดเวนเฝ้ายามและหนูก็หลับไป

  "พ่อชู: ฉันดีใจที่ได้เห็นลูกกับหลานและภรรยาแสนส่วยของลูก

  "ฟูกะ: คุณพ่อหนูเขิลเป็นนะค่ะ

  "พ่อชู: 555 ชูดูแลผลานพ่อให้ดีนะ ฝากบอกแม่แกด้วยว่าพ่อยังรักเธออยู่

  "ชู: ครับผม

         เช้าต่อมา

       พวกเราทุกคนถอนกำลังกลับฐานทันที พวกเรากลับถึงฐานและแยกย้ายกันกลับบ้านแล้วคุณพ่อไปเรื่องคุณปู่กับคุณย่า คุณย่าท่านคุกเข่าลงร้องไห้แบบไม่ลืมหูลืมตาคุณพ่อนั่งลงไปกอดคุณย่าและปลอบ หลังจากทุกอย่างเป็นปกติผ่านเวลามา7วัน คุณพ่อหน้าเครียด

  "ฟูกะฉันมานั่งคิดเรื่องที่คุณพ่อบอกมา

  "ทำไมหลอชูนายกังวลมากเลยสินะ

  "จากที่คุณพ่อบอกมามันจะเกิดสงครามขึ้นแน่แต่เราหาทางหยุดมันไม่ได้จนกว่าจะเกิดขึ้น

  "นั้นสินะ ฉันเองก็คิดอยู่เหมือนกันนายเอา

  "ฉันจะพักฟื้นร่างกายให้กลับมาสมบูรณ์ที่สุด ฉันจะเข้าสู่นิทราอสูร

  "นานแค่ไหนละ

  "ช้าสุด7ปีเร็วสุด1ปี ในละหว่างนี้ฝากGเขต13ไว้กับเธอนะและแจ้งอสูรคนอื่นด้วยละ

  "ได้สิแล้วเธอจะเริ่มมันเมื่อไหล่

  " คืนนี้เลยละ ฝากดูฮินะด้วยนะ

           และในคืนนั้นฮินะและคุณแม่ไปส่งคุณพ่อที่ห้องมีกันป้องกันสูงสุดของบ้าน เพื่อให้คุณพ่อปลอดภัยละหว่างนิทรา

  "ชู: ฉันไปก่อนนะทั่ง2คน ฮินะอย่าดื้อกับแม่ละ

  "ฟูกะ: รีบกลับมานะชู

  "ฮินะ: ไปดีมาดีนะค่ะคุณพ่อ

           และในคืนนั้นคุณพ่อก็หลับไปและไม่ได้ตืนขึ้นมาอีกจนเวลาผ่านไปวันแล้ว วันเล่าทุกๆอย่างดำเนินไปอย่างอย่างเงียบสงบ หนูและคุณแม่ใช้ชีวิตไปตามปกติจนหลังจากนั้นไม่นานคุณยายก็เสียลงเพราะภาวะหัวใจล้มเหลวคุณแม่เสียใจอย่างมาก เอาแต่โทษตัวเองคุณตาก็ปลอบคุณแม่ แต่ผ่านไปไม่นานแม่ก็ทำใจได้ ส่วนหนูกับมิยะก็ยังสนิทกันมากเหมือนเดิม จนเวลาผ่านไปผ่านไป

  5ปีผ่านไป

       ตอนหนูฮินะอายุ15ปีแล้วเรียน ม.ปลายปี1 ที่โรงเรียนเดียวกับคุณพ่อคุณแม่แต่ก็ต้องปัตติบัตรตามกฎที่เคยตั้งไว้เหมือนเดิม หนูเรียนที่โรงเรียนมาได้2เดือนกว่าแล้ว ทุกเช้าหนูจะมาโรงเรียนพร้อมมิยะและกลับพร้อมกันเสมอ ส่วนคุณแม่ก็วุ้นวายเพราะรักษาการผบ. เออตอนนี้หนูสูงกว่าคุณแม่และหุ่นดีกว่าด้วย แต่คุณแม่ก็ยังน่ารักกว่ายุดีเวลาเดินเที่ยวหนุ่มๆยังมาจีบละคิดว่าเป็นพี่น้องกันซะอีก

    ติดตามตอนต่อไป