สงครามเขตแดนซากศพ

                    หลังเหตุการณ์เมื่อกลางวันทุกคนที่มาจัดงานฉลองการกลับมาของคุณพ่อ แต่หนูไม่เข้าใจทำไมต้องชวน พวกชิสึเนะมาด้วยมิยะไม่เรื่องแปลกเพราะมิยะรู้ตัวตนของพวกเราทุกคนสนุกกับงาน กลุ่มพวกเรานักเรียนนั่งกินกันแยกออกมากลุ่มนึงเพราะคุณคุยธุระกับ คุณแม่และน้าๆอยู่ พวกสนุกกันจนดึกและแยกย้ายกันกลับบ้าน พวกชิสึเนะน้าริทสึกับริงโกะไปส่ง ส่วนมิยะหนูไปส่งแต่ก่อนกลับคุณพ่อบอกให้มิยะพาคุณพ่อของมิยะมาพบกับคุณพ่อพรุ้งนี้ด้วย และหนูก็ไปส่งมิยะจัง

  "นี้ฮินะจัง ทำไมพ่อของเธอต้องให้พาพ่อของฉันมาด้วยนะ

  "อันนี้ฉันก็ไม่รู้ แต่คิดว่าคงจะมีเรื่องดีดีละนะ

  "งั้นก็เถอะแต่ก็ยังมีสังหรณ์ใจที่ ไม่ค่อยดีด้วยหล่ะ

  "เอาละถึงบ้านแล้วใจที่มาส่งนะฮินะจังกลับบ้านดีๆนะ

            วันต่อมา

         หนูและมิยะมาเรียนกันตามปกติถึงจะโดนมองแปลกก็เถอะและจะมีพวกผู้ชายกับผู้หญิงที่มาถามถึงคุณพ่อกับคุณแม่บ้างก็เถอะ คิดว่าพวกเราเป็นพี่น้องกันหนูขำนิดๆไม่ได้เลยล่ะพอเลิกเรียนคุณพ่อมิยะมารับพวกเรากลับบ้านและมาที่บ้านหนูพอมาถึงบ้านคุณพ่อไล่ขึ้นบนห้องกับมิยะจัง

       ห้องรับแขกบ้านชู

  "คุณพ่อมิยะครับยินดีที่ได้พบกันอีกนะครับ

  "ยินดีเช่นกันครับแล้วมีอะไรครับให้มิยะตามผมมา

  "งั้นเข้าเรื่องผมรักษามิยะจังให้หายจากอาการป่วยได้ครับ

  "ทำยังไงครับบอกผมมายอมทำทุกอย่างเลยครับ

  "แต่คุณจะยอมรับมันได้รึป่าวเท่านั้นเองเพราะการรักษาเธอจะทำให้เธอไม่ใช่มนุษย์อีกเลย

  "ไม่ใช่มนุษย์อีกหมายความว่ายังไงครับคุณชู

  "จะว่าไม่ใช่มนุษย์เลยก็ไม่เชิงครับมันแค่จำทำให้สภาพร่างกายแตกต่างจากคนปกติโดยสิ้นเชิงเท่านั้คุณจะยอมรับได้ไหมครับ

  "มีโอกาศผิดพลาดรึป่าวครับ

  "มีครับผลมันร้ายแรงมากด้วยถึงตายได้เลยครับ

  "ท่าอย่างงั้นผมไม่ขอตัดสินใจครับให้มิยะตันสินใจเองดีกว่าครับ

  "งั้นผมจะเรียกเด็กๆลงมานะครับ

          หนูกับมิยะที่นั่งเล่นบนห้องหนูถูกคุณพ่อเรียกพากันลงมาหาคุณพ่อ พ่อบอกให้นั่งลงตรงข้ามพวกท่านทั้ง2คนหนูนั่งตรงข้ามคุณพ่อ ส่วนมิยะนั่งตรงข้ามคุณพ่อมิยะหลังจากนั้นคุณพ่อว่างกล่องยาลงตรงหน้าพวกเรา เม็ดตรงหน้าดูมีสีแดงและสีฟ้าในเม็ดเดียวที่อยู่ตรงหน้ามิยะเป็นสีฟ้าอย่างเดียวคุณพ่อบอกมิยะจังว่ายาที่ว่างนั้นเป็นของขวัญจากยายทวดฮินะจัง ส่วนของหนูมาจากคุณพ่อ และตอนนั้นคุณพ่อบอกกับมิยะว่าท่ากินเข้าไปเธอตายแน่นอนแล้วเค้าก็เดินออกไปกับคุณพ่อมิยะ

  "ฮินะจังมันคืออะไร ยานี้เห็นบอกว่าของขวัญจากยายทวดเธอ

  "ขอร้องละอย่าเป็นอย่างที่ฉันคิดเลยนะมิยะจัง

  "อะไรอะไรมันคืออะไรบอกหน่อยฮินะจัง

  "น่าจะเป็นเซลล์ที่สกัดมาจากเลือดคุณยายทวด

  "กินละเป็นไงอะบอกหน่อยสิ

  "อาการมันแล้วแต่คนน่ะแต่เจ็บสุดๆเลยล่ะจะบอกให้ จะเอายังไงละ

          มุม ชู ผมที่ยืนคุยกับพ่อมิยะจังเค้าดูจะเครียดมากผมทำได้แค่พูดปลอบเค้า ตอนนั้นคุณกิงก็มาพร้อมกระเป๋าใส่ของใบนึง เธอยื่นมาให้และบอก(นี้ของนาย)ผมรับมาอย่างงง ผมเปิดออกพบกับสนับมือสีเลือดเธอธิบายมาว่า(มันถูกสร้างขึ้นมาแร่ทังแสตนและเลือดผมเธอมาเจาะเอาไปตอนผมหลับและตรวจผบความสารถการแปรสภาพให้แข็งตัวจากเซลล์Hunterที่ผมไม่เคยบอกไครชื่อของมันคือสนับมือนิรันดร์) ผมรับมาและสวมลงไปเพราะตั้งแต่ตื่นขึ้นมาสนับผมหายไป ตอนนั้นผมได้ยินเสียงกรีดร้องของคนมาจากห้องผมวิ่งเข้าไปกับคุณกิงและบอกพ่อมิยะให้รออยู่ตรงนี้

         หนูที่กระโดดมากดร่างกายของมิยะที่กรีดร้องออกมาตัวหนูที่มีเซลล์พื้นฐานของคุณพ่อกันยาเข้าไปเลยไม่มีปัญหา แต่กับมิยะไม่ใช่น้ากิงวิ่งเข้ามาพร้อมคุณพ่อ คุณพ่อช่วยกดร่างกายมิยะและน้ากิงฉีดอะไรบางอย่างเข้าไป มิยะสงบลงและคุณพ่อก็โดน้ากิงด่าเป็นชุดเลย หนูเข้าไปถามน้ากิงว่าที่ฉัดคืออะไรเธอบอกว่ามันคือยาปรับสมดุลย์ ร่างกายให้รับGเซลล์ได้ดีขึ้น

  "เอะคุณพ่อค่ะที่มือนั้นมัน

  "สนับมือใหม่ที่น้ากิงทำมาให้อันเก่าหายไปตอนไหนไม่รู้

  "นั้นสิหนูก็ไม่ได้สังเกตุว่าคุณพ่อไม่ได้ใส่สนับมือ

  "ฮินะหนูไปดูมิยะจังก่อนดีกว่าเดวมิยะฟื้นละพ่อมีเรื่องจะบอก

          หนูเดินไปนั่งข้างๆ มิยะจังที่หลับอยู่ตอนเธอหลับน่ารักจังชักอยากจะขโมยจูบแรกเธอจังเธอเริ่มรู้สึกตัวแล้วสินะหนูตะโกนเรียกคุณพ่อเข้ามามิยะจังพยายามลุกหนูพยุงขึ้นมานั่ง

  "ชู: ฟื้นละสินะมิยะจัง ร่างกายเธอกำลังเริ่มฟื้นฟูอย่าพยายามใช้ร่างกายมากนะ

  "มิยะ: คะคุณลุง

  "ฮินะ: ละเรื่องที่คุณพ่อจะบอกพวกเราคือเรื่องอะไรค่ะ

  "ชู: นั้นสินะ ตอนนี้พวกเธอนะเป็นผู้ถูกเวลาทอดทิ้งละนะ มิยะจังหลังจากนี้ต้องทำใจที่จะมองคนในครอบตายจากไปด้วย

  "มิยะ: มันเรื่องจริงหลอค่ะเรื่องที่คุณลุงพูดมา

  "ฮินะ: มิยะจังดูจากคุณฉันก็น่าจะรู้ละนิว่าเป็นเรื่องจริงรึป่าว

  "ชู: ตัวพวกเธอสองคนนั้นเวลาหยุดลงแล้ว มิยะฉันจะบรรจุเธอเป็นเจ้าหน้าที่พิเศษแบบเดียวกับฮินะ ละที่ฉันทำแบบนี้เพราะเธอคือเพื่อนฮินะจังละนะหลังจากนี้ฝากฮินะจังด้วย

  "ฮินะ: งั้นหรือว่ายาสีฟ้าที่ให้กินคือเซลล์โซว์เพราะคุณยายทวดบอกว่าท่ามีมันมากในระดับนึงร่างกายจะหยุดเติบโตและไม่แก่ลง

  "ชู: ใช่ ตอนที่ฮินะเกิดพ่อนะกลัวเรื่องนี้ที่สุดเลยละเพราะพ่อกับแม่มีเซลล์โซว์ทั้งคู่

  "มิยะ: อย่างงั้นหลอค่ะ แล้วหนูต้องทำยังไงต่อ

  "ชู: หลัยงจากนี้หนูมิยะจะต้องมาฝึกทักษะทุกด่านกับแม่ฮินะจังวันนี้กลับได้มิยะจัง

          หนูส่งมิยะขึ้นรถกลับบ้านเธอดูยิ้มแย้มดี แต่หนูพอจะรู้ว่าเธอมีเรื่องคิดมากอยู่แน่ตอนจะส่งมิยะขึ้นรถคุณพ่อพูดว่าเดวมีอะไรให้ช่วยอีกไม่นานยี้และทำให้หนูสงสัยจริงๆ

       ติดตามตอนต่อไป