สงครามเขตแดนซากศพ

          ตัวฉันที่อยู่ตรงหน้าบ้านชูฉันกดออดเพื่อเอาจดหมายมาไห้แม่ชูดูฉันเองก็ทั้งดีใจและสบสนเพราะตอนนั้นหลังจากชูหายไปตำรวจออกตามหาแล้วก็ไม่พบเจอแต่รอยเลือดหายไปในป่า
  "ฟูกะจัง มาป้ามีอะไรรึป่าว
  "คุณป้ารบกวนอ่านนี้กน่อยค่ะ ว่าไช่อย่างที่หนูคิดรึป่าว ฉันยื้นจดหมายไห้คุณแม่ของชู
  "ฟูกะจังหนูเอามาจากไหนจดหมายนี้ 
  "มันถูกส่งมาไห้หนูวันนี้กับพัสดุ ไช่ลายมือชูรึป่าวค่ะหนูไม่มั่นใจ
  "นี้มันลายมือของชูแน่ๆ ป้าจำได้ พัสดุคืออะไรบอกป้าหน่อย
  "เท่าที่รู้ตามในจดหมายที่เขียนมาละค่ะ
  "ป้าขอจดหมายนี้ไว้ได้ไหม
  "ได้ค่ะคุณสบายใจขึ้นหนูก็ดีใจ งันหนูขอตัวค่ะ
          ละหว่างเดินกลับมาที่บ้านฉันก็เริ่มคิดเรื่องที่ชูเขียนมาบอกตัวฉันลังเลในใจอยากไปเจอชูซะเดียวนี้เลย แต่คุณพ่อไม่ยอมแน่ๆตัวฉันที่เปิดประตูบ้านเดินขึ้นบันไดไม่ได้ยินแม้เสียงของแม่ที่เรียก ฉันเดินมาถึงห้องล้มตัวลงที่นอน มองไปที่กล่องพัสดุแล้วก็ถอนหายใจ เปิดดีกว่านี้หนังสือสอบสินะ ละนี้ก็ชุดถ่วงน้ำหนักหมดนี้จะ30โลมั้งเนีย ส่วนกล่องเล็กนี้คงเป็นยาสินะละกล่องสุดท้ายคงเป็นโร๊คกับแอสสินะเปิดดูสิอะไร ปะๆๆปืนหลอไหญ่ไปไหมจะถือไหวไหม บวกกับชุดถ่วงตายแน่ท่าไส่ทั้งหมด
  "ฟูกะลงมาทานข่าวได้แล้วลูก
  "ค้าาาคุณแม่ เดียวหนูลงไป
          ตัวฉันที่เดินลงมาจะถามคุณพ่อคุณแม่จะดีไหมนะ จะเอาไงดีนะยังไงก็ลงกินข้าวก่อนละกันเหอตัวฉันจะเป็นยังไงต่อไปนะ
  "คุณพ่อคุณแม่หนูมีเรื่องอยากถามหน่อยนะค่ะ
  "แม่:มีอะไรละฟูกะ
  "พ่อ:มีอะไม่สบายใจรึป่าว
  "ฟูกะ:ท่าพ่อกับแม่ได้รับจดหมายจากคนตายบอกว่าตัวเองยังไม่ตายละอยู่ที่ไหน
  "แม่: คนนั้นสำคัญไหมละลูก
  "ฟูกะ:สำคัญมากค่ะ ถึงขนาดที่อยากจะไปหาทันทีที่ได้รับจดหมาย
  "พ่อ:ละเค้าคือไครละเค้าอยู่ที่ไหน
  "ฟูกะ:หนูขอถามอะไรพ่อก่อตอบคำถามได้ไหม
  "พ่อ:อะไรลองพูดมา
     ตอนนั้นตัวฉันในใจฉันได้ตัดสินใจลงไปแล้ว่าจะเพราะอะไรไม่แต่ความอยากครามโลพที่อยากจะไปหาชูทำไห้ฉันคิดว่านี้เป็นโอกาศสุดท้ายที่จะได้พบคนที่รักอีกซักครั้งฉันจะไป 
  "ฟูกะ: พ่อจะสอนศิลปะการต่อสู้กับการยิงปืนไห้หนูได้ไหม
  "พ่อ: ได้สิงั้นตอบคำถามพ่อมา
  "ฟูกะ:ชื่อของเค้าคือ วาราดิม่า ชูร่า ที่เค้าลออยู่คือG hunter 
  "แม่: ชูหลอลูก พัสดุกับจดหมายนั้นของชูหลอ
  "ฟูกะ:ไช่ค่ะแม่นั้นของสำหลับสอบเข้าทำงานที่G hunter
      ปั้งงงงงงงงงง
  "พ่อ: พ่อไม่ไห้ไปมันอัตรายเกินไป
  "แม่:ลูกรู้ไช่ไหมว่ามันอันตรายมากแค่ไหน
  "ฟูกะ: รู้ค่ะงั้นหนูขอบอกกับพ่อกับแม่ตรงนี้เลยนะค่ะหนูรักชูค่ะ
  "พ่อ: ยังไงพ่อก็ไม่ยอม
  "แม่:คุณค่ะฉัขอร้องด้วยคน ลูกตัดสินใจไปแล้วท่าลูกหนีไปเองมันจะอันตรายนะค่ะ
  "พ่อ: คุณก็ตามใจลูก เอาเถอะแต่มันก็จริงอย่างที่คุณพูด วันนี้พฤหัสสินะวันเสาร์6โมงเช้าเตรียมตัววิ้งลอพ่อ แล้วลูกมีเวลาเท่าไหล่
  "ฟูกะ:6เดือนค่ะ
  "พ่อ:งั้นพ่อจะสอนเท่าที่สอนได้ เรื่องยิงปืนลูกจะไช้ปืนอะไร
  "ฟูกะ:ขนาดน่าจะ.45แม็กซีนคู่ค่ะ
  "พ่อ:งันวันเสาร์เอามาไห้พ่อดูหลังวิ้งเสร็จ
  "ฟูกะ:งั้นหนูตัวไปอ่านหนังสือเตรียมสอบก่อนนะค่ะ
        ตัวฉันที่กลับมาถึงก็หยิบกล่องยามาถือไว้ชูบอกไว้ใจจดหมาย ว่าหากผ่านยานี้ไปได้ก็จะไประดับต่อไปได้ เปิดกล่องออกมามันเป็นยาเม็ดสีฟ้าไม่ไหญ่มาก เอานะจะไปหาชูก็ต้องกินมันเอาละนะ อึก กลืนยากนิดหน่อยลืมเอาน้ำมาด้วยเหอ 5นาทีผ่านไป ทำไมมันทรมานแบบนี้ มันเหมือนไครเอาไฟมาสุ่มเผาร่างกาย รางกายจะแตกออกเป็นชิ้นๆ ผิวหนังเหมือนมีเอามีดกีดที่ผิวเอาเข็มนับร้อยมาทิ้มไว้ทั่วทั้งร่าง เหมือนจะตายไห้ได้สติมันเริ่มจะไม่มีแล้ว...สลบไป
           ติดตามตอนต่อไป