สงครามเขตแดนซากศพ

          ณ บ้าน: นี้ผ่านมา2วันแล้วหลังจากออกจากโรงพยาบาลชูเอาแต่หลบหน้าฉันมาตลอดแทบไม่เจอเลยขนาดที่บ้านก็ยังแทบไม่เจอหน้าเลย แต่ยังไงก็ต้องหาวิธีแก้ปัญหานี้ก่อนฉีนต้องคุยกับเค้ามีวิธเดียวที่จะคุยได้คงต้องไช้วิธีนั้นแล้ว
  "กลับมาแล้ว
  "จะกินข้าวหรืออาบน้ำก่อน
  "ขออาบน้ำก่อนแล้ววันไม่กินข้าว
  "เป็นแบบอีกแล้วนะชู
        เค้าเป็นแบบนี้มาตลอดไม่นอนที่ทำงานก็แอบมานอนที่โซฟาฉันคงต้องทำจริงๆถึงจะอายก็เถอะ เอาละไปเตรียมตัวดีกว่า
      ณ ห้องอาบน้ำ
  "ชูฉันเข้าไปแล้วนะ
  "0-0 จะเข้ามาทำไมฉันอาบน้ำอยู่นะ
  "ไม่ทันแล้วละ
  "เข้ามาทำไมฟูกะ
  "มาถูหลังให้
  "ฉันทำเองได้นะ
  "ก็ได้บอกความ ก็ได้ ฉันเข้ามาคุยกับนายและทำไมนายต้องหลบหน้าฉันด้วย
  "ฉันไม่กล้าเจอหน้าเธอ
  "เรื่องนั้นนายไม่ผิดหลอก ตัวนายมีแต่แผลเป็นฉันไม่รู้ว่านายเจออะไรมาบ้างนายไม่ผิด
  "ขอบใจนะที่ไม่โกรธฉัน
  "นายอย่าทำแบบนี้สิเราอุซ่าได้อยู่ด้วยกันแล้วนะ
  "ฉันไม่โทษตัวเองแล้วก็ได้
  "แผลเป็นพวกนี้มาได้ไง พวกฉันที่บาดเจ็บมาก็มากยังไม่มีเลย
  "ฝีมือพวกมีสติปัญญานะเป็นพวกที่พบได้น้อยมาก แล้วไว้จะอธิบายทีหลัง
  "อ้อ แบบนี้นีเอง
  "ออกไปก่อนฉันจะอาบน้ำ
  "จะอายทำไมฉันเคยเห็นหมดแล้ว
       วันต่อมา ห้องหน่วยแพทย์: ฉันที่มาทำงานแต่เช้าก่อนคนอื่นนั่งคิดถึงเรื่องเมื่อวานที่คุยกับชูเรื่องพวกมีสติปัญญา และสีหน้าตอนชูพูดถึงมัน
  "ริงโกะ: โย่วฟูกะมาทำงานแต่เช้าเลย
  "ฟูกะ: อรุณสวัสทุกคน
  "ริทสึ: เรื่องชูเป็นไงมั้ง
  "ฟูกะ: ปรับความเข้าใจกันแล้วละ
  "ริงโกะ: นี้พวกเธอก็นอนเตียงเดียวกันทำเรื่องลามกกันไปรึยัง
  "ฟูกะ: เออ(. . )คือ( . .)
  "ริทสึ: มายยยยฟูกะจังของฉันแปดเปื้อนซะแล้ว
  "ฮานะ: ริงโกะจังไปถามเรื่องลามกแบบนั้นได้ยังไง
  "ฟูกะ: ละหัวหน้าไปไหน
  "ฮานะ: เห็นคุยเรื่องสอบเลื่อนคลาสที่จะสอบพรุ้งนี้อยู่นะ
  "ริทสึ: พรุ้งนี้ละสิ(-_-)
  "ริงโกะ: เอาน่าเอาน่าอย่าคิดมาก
   เย็น ณ บ้าน
  "ชูพรุ้งสอบเลื่อนคลาส มีสอบยังไงบ้าง
  "ปกติจะมีทำแบบสอบถามวัดความรู้และการตัดสินใจและจะมีผบ.และรองผบ.มาทดสอบความสามารถต่อสู้อีกนะ
  "ไครหลอชูที่จะมาทดสอบ
  "รอบนี้น่าจะเป็นผบ.เขต10 เดม่อนอาย
  "เค้าเป็นคนแบบไหนหลอ
  "ฉันเองก็ไม่รู้ด้วยสิพอดีไม่ค่อยสนิทกัน
  "แล้วจะทำยังไงดีละ
  "อย่ากังวลทำให้ดีที่สุด ไปนอนกันเถอะพรุ้งจะได้มีแรง
  "คิดอะไรลามกอีกแล้วใช่ไหม
  "ไม่ได้คิดแค่อยากนอนกอดเธอนิดหน่อย(. . )( . .)
      วันต่อมา: ผมได้แต่เดินวนไปวนมาตอนยัยนั้นสอบข้อเขียนผมกังวลใจเอามากมากแต่ว่าคงจะผ่านได้สบายปัญหาคือสบายความสามารถต่อสู้นะสิ หะทำไมเธอคนนั้นถึงมาที่นี้ อสูรลำดับที่7 เดวิล เบรด ไม่ไช่ลำดับที่10หลอ ชักจะยุ้งซะแล้วสิ
  "ฮานะ: ชูคุงพวกเราสอบเสร็จแล้ว
  "ชู: ไงทุกคนผ่านไหม
  "ริงโกะ: ผ่านหมดทุกคน ผู้เข้าสอบ22คนผ่าน15
  "ชู: ตรงจะไม่ยาก ที่ยากจริงคือต่อจากนี้
  "กิง: ทำไมชูสีหน้านายบ่งบอกว่ามีเรื่องยุ้งยาก
  "ชู: อสูรที่มาทดสอบไม่ไช่ลำดับที่10แต่เป็น7 ฉันไม่อยากเจอเธอตอนนี้ด้วยสิ
  "ฟูกะ: ทำไมหลอชู ทำไมไม่อยากเจอ
  "ชู: ออกมาแล้วหลอฟูกะ เดี๋ยวเธอก็รู้เอง มาตามเราจะไปสถานที่สอบต่อไป
         ปัญหาไม่ไช่แค่อสูรลำดับ7แต่เป็นรองผบ.มากกว่าหมอนั้นมันพวกโรคจิตชัดๆท่ามันเห็นฟูกะมันต้องอยากได้เธอแน่ๆมันไม่สนใจต้องทำอะไรบ้างเพื่อให้ได้มา หมอนั้นยาเซะ ฟุโด คงต้องเตือนพวกเธอหน่อย
  "ฉันจะเตือนพวกเธอหน่อยละวังรอบผบ. หน่วย7ไว้โดยเฉพาะเธอฟูกะ ไม่ต้องถามว่าทำไม
         หลังจากชูเตือนมามันทำให้ฉันสงสัยว่าทำไมต้องละวังคนคนนนี้ แต่ท่าชูเตือนแสดงว่ามันไม่ธรรมดาแน่
  "ฟุโด: สวัสดีครับ ผมยาเซะ ฟุโด ยินดีที่ได้พบทุกท่าน
  "ชู: ไม่ได้พบกันนานนะครับ
  "ฟุโด: เขต13 ขาดแคลนคนขนาดต้องสาวน้อยน่ารักผมสีขาวมาทำงานอันตรายแบบ
  "ชู: อย่าคิดแตะต้องเธอจะดีกว่า ท่าไม่อยากตาย ถึงเห็นเธอแบบนั้นก็มีตำแหน่งเท่านายนะ
  "ฟุโด: สาวน้อยคนนี้เป็นรองผบ. อยากได้จังเธอชื่ออะไร
  "ฟูกะ: อย่ายุ้งกับฉันดีกว่าค่ะ ขอตัว
        อย่างนี้นีเองที่ชูเตือนคนคนนี้อันตรายจากท่าทางแล้วคงโรคจิตพอตัวเลยละ
  "เอาละทุกคนฉันไปก่อนนะ พยายามเข้าฉันต้องไปนั่งข้างสนามสอบกับผบ.เขต7 โชคดี
        หลังจากที่ผมบอกกับพวกเธอผมเดินไปที่ข้างสนามและนั่งลงข้างๆ ผบ.เขต7 ผมทักทาย
  "ไม่ได้พบกันนานคุณยูนะ
  "เธอโตขึ้นมากนะจาการเจอกันครั้งก่อน
  "นั้นสินะตั้งแต่งานศพผบ.และรองผบ. คนก่อนเขต13
  "นั้นสิ เธอคิดว่าวันนี้จะมีคนผ่านกี่คน
  "ผมว่ามีแน่ๆ5คน เรามาดูกันเถอะ
   ณ สนามสอบ
  "ฟุโด: ผมเป็นผู้ทดสอบครั้งนี้ คนแรกคือคุณ วาราดีม่า ฟูกะ เชิญเดินมาที่สนามสอบ
  "ฟูกะ: คะฉันอยู่นี้แล้วค่ะ
  "ฟุโด: เธอเองสาวน้อยผมขาว ขอถามเธอเป็นอะไรกับผบ. เขต13
  "ฟูกะ: ฉันเป็นภรรยาของเข้าค่ะ
  "ฟุโด: งั้นหลอ คุณเชิญเลือกสนาม
  "ฟูกะ: สนามแสงจันทร์คะ
  "ฟุโด: เริ่มได้ครับ
     หลังจากที่หมอประกาศเริ่ม หมอนั้นเอาแต่ยืนยิ้มแต่เป็นรอยยิ้มที่ขยะแขยงอย่างมาก ฉันพุ้งเข้าไปโจมตีด้วยมือปล่าว หมอนี้ค่อนข้างมีการตอบสนองที่เร็ว แต่หมอพยายามทำทำอะไรซักอย่างแต่ฉันยังเดาไม่หลังจากสู้อยู่พักนึง ฉันก็ถูกลวนลามจับก้นฉัน แต่ฉันชักเริ่มไม่ชอบใจแล้ว
     ณ ข้างสนามสอบ
  "ชูคุง ปล่อยไว้แบบนั้นจะดีหลอ
  "ไม่เป็นไรคุณยูนะ ภรรยาผมไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น
  "มั่นใจขนาดนั้นเลยหลอ
  "ห่วงคนของคุณดีกว่า นามสกุลเดิมของฟูกะ คือ อาโคกิซาว่า
  "อย่าบอกนะว่า เด็กคนนั้นเป็นหลานฉัน มิน่าถึงว่าหน้าตาคล้ายๆกับไคร
  "ยัยนั้นยังไม่เอาจริง ท่ายั้ยนั้นเอาจริงคงจบไปแล้ว ยัยนั้นแข็งแกร่งเทียบเท่าผมได้เลยนะ
       บน สนามสอบ: แย่ละสิหมอนั้นจงใจลวนลามเราขนะสอบโรคจิตจริงๆนันและ เราต้องใจเย็นสู้ๆแบบนี้ไปก่อน ฉันพุ้งเข้าปะทะเ้วยความเร็ว บ้าเอ้ยกล้าทำแบบนี้ต่อหน้าคนมากมายอีกนะ
  "นายกล้ามากนะฟุโด ที่มาจับหน้าอกฉันแบบนี้
  "ฉันไม่สนใจหลอกฉันอยากได้อะไรฉันจะเอามาให้ได้ ถึงแม้มันจะมีเจ้าของอยู่แล้ว
     ณ ขอบสนามสอบ
  "ชูคุงฉันจะจัดการหมอนั้นชักนิสัยเสีย มากไปแล้ว
  "คุณยูนะไม่ต้องครับ คุณเตรียมหน่วยแพทย์แทนจะดีกว่ายัยนั้นจะเอ่ยปากขอแล้ว
    ณ สนามสอบ
  "ฟูกะ: ผบ. รองขอการไช้อาวุธค่ะ
  "ยูนะ: ฉันอนุญาต
  "ชู: เห้ยคุณยูนะออกนอกหน้าไปแล้ว เอาเถอะฉันอนุญาต
  "ยูนะ: โทษทีนะชูฉันหงุดหงิด ยังไงนั้นก็หลานสาวฉันนะ
  "ฟูกะ: ฟุโดนายตายอย่าว่ากันนะ นายเองนะที่ผิด
  "ฟุโด: ผมจะเอาคุณมาเป็นของผมให้ได้
     ฟูกะ: ฉันที่หยิบเดสไซร์ออกมา และฉันเร่งความสามารถของGเซลล์ทั้งหมด จนเส้นผมที่เป็นสีขาวเริ่มมีปัติกิริยากับแสงจันทร์ ทำไห้เส้นผมฉันสะท้อนแส่งจันทร์ ฉันที่พุ้งไปหาฟุโด เส้นผมที่ลากยาวทิ้งเพียงเส้นแสงจันทร์
    ณ ขอบสนามสอบ
  "คุณยูนะคนของคุณเจ็บหนักแน่นอน
  "สมน้ำหน้าแล้ว
  "คุณนี้ก็อายุไม่ใช่น้อยๆละนะถึงร่างกายจะเลข2ก็เถอะ
      ชู: ผมนั้งมองฟูกะ ยัยนั้นที่เริ่งความสามารถของเซล์ ควงเดสไซร์แล้วพุ้งหายไปโผล่ขางหลังฟุโด ทิ้งไว้แค่แส่งที่กระทบกับเส้นผม และแสงที่กระเดสไซ้ตอนฟัน ผลที่ออกมาแขนขวากับแขนซ้ายฟุโดขาด แผลกลางตัวทีลึกพอตัว หมอนั้นรองแหกปากให้คุณยูนะช่วย คุณยูนะเดินไปสนามสอบ แล้วพูดไส่ฟุโดว่า สมน้ำหน้าลวนลามหลานฉันน่าฆ่าทิ้งซะจริง ผมก็เดินตามเธอมาทีหลัง
    ณ สนามสอบ
  "ยูนะ: ฟูกะจังเก่งมากจะ มาให้ย่ากอดหน่อย
  "ฟูกะ: เอ๋ย่าหลอค่ะ
  "ชู: ใช่แล้วคุณยูนะเป็นย่าแท้ๆของเธอ ที่ยังดูอายุน้อยเพราะเซลล์ของโซว์นะ
  "ยูนะ: ดีจังที่ไอลูกชายบ้านั้นมีหลานสาวน่ารักมาให้ฉันชื้นใจ
  "ฟูกะ: เย็นนี้มาทานอาหารที่บ้านหนูสิค่ะ หนูจะทำให้ทานเอง
  "ยูนะ: ได้สิหลานรัก ชูคุงเธอคงไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันกับฟูกะใช่ไหม
  "ชู: (. . )( . .)
  "ฟูกะ: เออคือคุณย่าค่ะ หนูบ้านเดียวกันนอนด้วยกันค่ะ
  "ยูนะ: ทำไมเป็นแบบนั้นละ 
  "ฟูกะ: ก็หนูแต่งงานกับเข้าแล้ว แต่หนูยังไม่ได้บอกพ่อกับแม่นะค่ะ เดียวหนูกลับบ้านค่อยบอกนะคะ จะกลับบ้านเมื่อไหลคุณย่าไปด้วยกันนะคะ
  "ยูนะ: ได้จะ เดียวย่าไปสอบคนที่เหลือก่อนเย็นี้เจอกัน(ลูบหัวฟูกะ)
           ติดตามตอนต่อไป