สงครามเขตแดนซากศพ

          หลังจากที่พวกเราออกเดินหาที่พัก พบกับnormal ประปลายจนพบที่น่าจะเป็นที่พักได้มันเป็นห้องมุมที่กำแพงแตกจากพายนอก มุมสุดทางเดินละสูงจากพื้น5ชั้น กำแพงคอนกรีดเสริมเหล็ก

  "ฟูกะ: หัวหน้าค่ะรบกวนก่อไฟเตียมที่พักให้ทีคะ

  "กิง: จ้าจ้าเดี๋ยวฉันจัดการให้

  "ฟูกะ: ริทสึจังช่วยตรวจสอบรอบรอบข้างทีจากที่สูงนะ

  "ริทสึ: กลับมาขอจุ๊บแก้มทีนึงเป็นรางวัลนะ

  "ฟูกะ: ได้เลย เดี๋ยวยวหอมสองข้างเลย

  "ริงโกะ: เราสองคนละฟูกะ

  "ฟูกะ: ทั้ง2คนมากับฉัน เราจะไปตัดทางเดินกัน

       ฉันพาทั้ง2คนเดินสำรวจทางเดิน และใช้ลูกธนูของฮานะม๊ากจุดที่จะตัดไว้ หลังม๊ากครบฉันให้ริงโกะต่อยตัดทางเดินจากนอกเข้าหาในที่พักทีละจุดจนครบและกลับมาที่พัก

  "กิง: เหนื่อยหน่อยนะ

  "ฮานะ: ริทสึจังรอบรอบเป็นไงบ้าง

  "ริทสึ: รอบรอบนี้มีโซว์มากกว่าพวกnormalอีกในตึกเราไม่สปิริทแต่ตึกข้างๆมีแน่นอนฉันได้ยินเสียงมัน

  "ริงโกะ: งั้นเราต้องจัดเวนยามสินะ คนละ2ชม. คนแรกฉัน ตามฟูกะ ริทสึ หัวหน้า และฮานะตามนี้นะ

  "ฟูกะ: งั้นกินข้าวละนอนกัน ออละหว่างตัดทางเดินได้รับขอความจากชู ให้สำรวจละเก็บขอมูลด้วย น่ะ

      ผมที่ยื่นแอบมองอยู่ห่างประมาน500เมตรด้วยกล่องส่องทางไกล ผลการประเมินในการเลือกที่พักถือว่าผ่าน การตรวจสอบโดยรอบความละเอียดและความแม่นยำถือว่าสูง การตัดทางเดินลดการโดนโจมตีก็ใช้ได้ เรานอนพักบ้างดีกว่า

    2วันต่อมา: 2วันที่ผ่านมาผมเฝ้าดูพวกเธอแทบทั้งวัน การทำงานเป็นทีมถือว่าดีเยี่ยมพวกเธอยังไม่ได้รับบาดเจ็บเลย แต่ผมสังหรใจไม่ดียังไงไม่รู้ มันเหมือนฟ้าที่สงบก่อนพายุจะเข้า ขอละอย่าเกิดอะไรขึ้นเลยพวกเธอเริ่มออกสำรวจแล้ว แอบตามไปดีกว่า

      ฟูกะ: วันนี้ทองฟ้าเหมือนฝนมันจะตกคงต้องสำรวจแล้วรีบกลับ ขืนติดฝนที่อื่นจะแย่เอาควต้องเตือนคนอื่นก่อน

  "ฟูกะ: ทุกวันสำรวจแล้วรีบกลับนะ

  "กิง: ฝนสินะ

  "ฟูกะ: ท่าปะทะกับพวกมันกลางฝนเราเสียเปรียบ

     ริทสึ: สังหรใจไม่ค่อยดีเลย อยากรีบกลับที่พักมากๆ  สงหรฉันไม่เคยผิดซะด้วยสิและไม่ไช่ฉันคนเดียวซะด้วยสิที่รู้สึกไม่ค่อยดีกับการออกสำรวจครั้งนี้ริงโกะสีหน้าไม่ค่อยดีด้วยคงสัญชาตญาณ

  "กิง: พวกเรากลับเถอะ

     ฉันรีบสั่งลูกทีมกลับทันที เพราะฉันได้กลิ่นอายที่อันตราย พวกเราไม่ควรไปต่อรีบออกจากตรงที่ให้เร็วทีสุด แต่มันไม่ทันแล้ว

  "ฮานะ: เบเฮมอททททททททท

     ทันที ที่สิ้นเสียงฮานะฉันรีบบอกทุกคนเตรียมตัวต่อสู้ ฉันเท่านั้นที่เคยเผชิญหน้ากับเบเฮมอทในทีม รีบจัดการรีบแบบทีม ฮานะ อยู่กับฉันซัพพอร์ตละยะไกล ริงโกะ จัดการกับแขนขวา หัวค่ะรบกวนคอยกันแขนซ้ายทีคะ ริทสึหาวิธีตัดแขนซ้าย ตกลงนะทุกคน

  "ฮานะ: เราจะสู้มันไหวหลอ

  "ริงโกะ: ไม่เป็นไรฮานะฉันจะปกป้องเธอเอง

  "ฟูกะ: ทุกคนใจเย็นๆ เราจะรอดทุกคน

         ผมที่ยืนมองทันที ที่ผมเห็นเบเฮมอทผมบอกตัวเองว่าห้ามช่วยพวกเค้าต้องผ่านมันไปให้ได้ แต่ในกลัวจะเสียพวกเธอไป พวกเธอยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมัน แต่ด้วยความกลัวที่ว่าอนาคตหากผมไม่อยู่ช่วยพวกเธอแล้วพวกเธอจะเอาชีวิตรอดยังไง แต่ทันทีที่เห็นว่าริทสึตัดแขนซ้ายได้ก็โล่งใจแต่ก็แปบเดียวเท่านั้นทันได้นั้นเบเฮมอทต่อยแขนขวาไปทางริทสึคุณกระโดนไปเอาโล้ที่แขนรับไว้  และกระเดินไปพร้อมกับริทสึลงไปจมกองเลือด  ผมตัดสินรีบไปช่วยพวกเธอทันที

  "ฟูกะ: หัวหน้า ริทสึ เป็นอะไรรึป่าว

  "ริงโกะ: แค่สลบไปแต่ทิ้งไวนานไม่ดีแน่ (อัคคคคคค) เวนเอ้ยพลาดซะได้

  "ฮานะ: ริงโกะเป็นอะไรไหม

  "ริงโกะ: ขาฉันน่าจะหัก

       ฉันที่เห็นริงโกะ ที่ขาหักและกำลังจะถูกฆ่า ฉันหยิบเดสไซร์ออกมาและพุ้งออกไปช่วยแต่มีคนที่พุ้งออกไปก่อนฉัน นั้นคือฮานะอุ้มร่างริงโกะวิ้งหนีแต่ไม่พ้นโดนแรงเหวี่ยงแระแทกเข้าที่หลังกระเด็นไป เอาเดสไซร์เข้ากระแทกทีตัวถอยออกไปฉันโกรธจนเลือดขึ้นหน้า กระโดดเข้าไส่โดยไม่คิดถึงชีวิต จนเข้าปะทะกับหมัดของมันจนเดสไซ์หักลง ตอนนั้นสติของฉันลืมลดลงเรื่อยๆจนเหลือแค่ความต้องการที่จะฆ่าอย่างเดียว ฉันชักปืนออกมา ยิงไส่หัวของมัน พุ้งเข้าแบบไม่คิดหลบการโจมตี ถึงโดนต่อยกระเด็น ก็ลุกขึ้นมาแบบไม่สนร่างกายเลือดที่ออกปากและตา ผิวหนังที่ชีกขาดจนเหลือดใหล ภาพที่เห็นในตาฉันยิงไส่หัวแม็กแล้วแม็คเล่าจนมันล้มลง 

  "ฮานะ: ฟูกะจังพอได้แล้ว ท่าเป็นแบบนี้เธอจะตายเอานะ

      ฉันได้ยินเสียงของฮานะ ฉันยิงพวกมันจนกระสุนหมดจนต้องไช้มือเปล่าสู่กับพวกมัน ฉันฆ่าทุกสิ่งที่เข้าไกล้พวกฮานะกับริทสึ ฉันไช้ความสามารถของสปีริทรับความเคลื่อนไหว ฉันรู้สึกถึงบางอย่างขางหลังฉัดทีบไปสุดแรงแต่มันถูกปัดและฉันถูกดึงเข้ากอด

  "ชู: ฟูกะพอได้แล้วไม่ต้องสู่แล้วทุกคนปลอดภัยแล้ว เธอพักได้แล้ว

  "ฟูกะ: ชูหลอ. (สลบ)

    ฉันที่ฟื้นขึ้นมา เห็นชูคุกเข่ากุมมือฉันเอารูบหัวชู่ทำให้เข้าตื่นขึ้นมา เข้าลุกขึ้นมากอดฉันแล้วเอาแต่ร้องไห้และบอกขอโทษ

  "นายขอโทษฉันทำไม

  "ที่จริงฉันเฝ้าดูพวกเธออยู่ตลอด แต่ฉันลังเลที่จะเข้าไปช่วยพวกเธอ

  "ไม่เป็นไรฉันไม่โกรธนายหลอก

  "ฉันกลัวจะเสียเธอไปกลัวจะทำเธอเสียใจ 

  "ไม่เป็นไรฉันเข้าใจนาย

  "แต่ก็มีความกลัวอีกอย่างคือ ท่าในอนาคตฉันไม่ได้อยูปกป้องเธอแล้วเธอจะเอาชีวิตรอดจากสงครามได้รึป่าว

  "ไม่เป็นฉันจะยืนอยู่ข้างนายเสมอ ฉันจะไม่ตาย

  "จริงนะฟูกะ ฉันรักเธอนะฉันรักเธอ

  "ฉันก็รักนาย

     เค้าเอาแต่บอกรักฉันและร้องไห้ จนหลับในใจฉันคิดว่าบางครั้งเค้าอาจแข็งแกร่งดุจอสูรร้ายแต่ใจของเค้าไม่ต่างจากเด็กที่มีรักครั้งแรก

  ติดตามต่อนต่อไป