SHI - TA : find way out

         
 
          ร้าน Sweet Odd
          เป็นร้านคาเฟ่ในเมือง  ภายในร้านอบอวนไปด้วยกลิ่นหอมของกาแฟ ที่ปนเปลกับ
กลิ่นหอมหวานของน้ำตาลกับของหวานที่จัดเรียงภายในร้าน เหล่าคนเสริฟต่างเป็นเด็กสาว
วัยเรียนที่เปื่ยมไปด้วยความกระตือรือร้นและความร่าเริงทำให้เหล่าหนุ่มสาวหัวใจชื่นบาน
นั้นเป็น บรรยากาศทางฝั่งปกติ ส่วนอีกฝั่งหนึ่งของโต็ะที่ติดกระจก
 
     คนทั้งสองต่างนั่งจ้องหน้ากันละกัน ทั้งคู่นั้นมีสายตาและสีหน้าที่ไม่ต่างกัน ดวงตามี
ขอบดำรอบดวงตาเหมือนคนที่นอนไม่เพียงพอ แต่เธอแปลกกว่าเขาตรงที่
เธอทำหน้า ปลาตาย
     " คิก "  เสียงหัวเราะเล็กๆ ดังขึ้น หลังจากที่เธอหันหน้าหนี mishi
     ' หัวเราะสินะ '
     " ขอบใจนะสำหรับผ้าพันคอ แต่ว่ามันเป็นผ้าพันคอที่หนาพอตัวเลยล่ะ แล้วยังผืนใหญ่
มากพอที่จะปิดมันได้- "  เธอหันมามอง mishi
     " มันที่ว่าหมายถึง Boxer ลายการ์ตูนของนายน่ะเหรอ 'คึก' "
     " นี่เธอกำลังหัวเราะเหรอ?! "  เสียงหัวเราะเล็กๆ ดังขึ้นอีกครั้ง เหมือนเธอพยายามเก็บ
เสียงหัวเราะของเธออยู่
     " เธอไม่ร้อนรึไงตอนพันผ้านี้ไว้ "
     " ไม่ "  เธอตอบกลับมาแบบไม่คิดอะไร
     " แล้วมันเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ ตอนนั้นคุณดูกระวนกระวายมากๆ จนวิ่งมาชนฉัน "
     " คุณก็น่าจะรู้นิ "
     " ไม่เล่าก็ได้นะ แต่มันอดทำให้ฉันหยุดคิดถึงมันไม่ได้ว่าคุณเดินมาถึงนี่ได้โดยผ่านผู้คน
มากมาย- 'คึก' "  พยายามอดกลั้นเสียงหัวเราะของอีกครั้ง แต่มันไม่ช่วยให้เธอหยุดเสียงที่
ออกมาได้เลย
     " หัวเราะฉันอยู่จริงๆสินะ เฮ่อ... ดูเหมือนยังไงก็ต้องเล่าให้ฟังสินะ อย่าหัวเราะอีกล่ะ "
mishi (มิชิ) ดูเหมือนจะเขินอายอยู่หน่อยๆ แต่ยังไงก็ตาม เขาเล่าให้เธอฟังถึงเรื่องที่
ทำให้เขาอับอายในวันนี้
 
      หลังจากที่ผมเล่าให้เธอฟัง
     เธอพยายามกลั้นหัวเราะอย่างหนักสีหน้าของเธอดูตลกมากแต่ มันทำให้ มิชิ รูสึกไม่
ชอบใจสักเท่าไหร่
     " ถ้าเรื่องของฉันมันตลกขนาดนั้น หัวเราะออกมาก็ได้นะ "
     " อ่ะฉันลืมไป ขอโทษทีเ รื่องแบบนั้นคงไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยซะเท่าไรนัก "  เธอกลับมา
สภาพเดิมแล้วเริ่มบทสนทนาที่จริงจัง
     " ฉันว่าเราควรแนะนำตัวอย่างเป็นทางการกันก่อนนะ "
     " ชื่อจริงเหรอ? "
     " คุณคงไม่ได้คิดว่าจะให้ฉันเรียกคุณว่า shi shi maru ตลอดหรอกนะ "
     " งั้นเรียกฉันว่า มิชิ "
     " ฉัน zeno (เซโนะ) คุณได้เอาของมารึเปล่า "
     " ของ? "
     " ก่อนที่ฉันเดินมาเจอคุณ ฉันก็เจอกับโชคร้ายไม่ต่างกับคุณ "  สีหน้าเธอดูกังวล เธอดู
นาฬิกาที่ข้อมือของเธอ  'ขอบตาเธอดูดำๆ เธอนอนดึกงั้นเหรอ?'
     " เกิดอะไรขึ้น "
     เธอเริ่มเล่าทุกอย่างให้เขาฟัง
     ฉันต้องเล่ากลับไปก่อน หลายวัน
     สนพ. แห่งหนึง ฉันเดินทางไปพบที่ปรึกษาของฉัน เขามีชื่อว่า mr.eyebrow
     " เดี๋ยวๆ ที่แปลว่าขนตาเหรอ? "
     " . . . "  (eyebrow = คิ้ว)
 
   
     'นี่มันอะไรกันเนี่ย!'  เสียงตะโกนดังขึ้นมาจาก ชายที่คิ้วหนาเหมือนถูกสีดำป้ายจนหนา
และดำสนิท เขานั่งที่เก้าอี้แต่เมื่อพบกับ เซโนะที่แบกถุงกระดาษหลายใบ มาว่างบนโต๊ะที่
รกอย่างรวดเร็ว โต็ะเต็มไปด้วยเอกสาร ด้วยน้ำหนักของมันทำให้โต็ะสั่นและคอมผิวเตอร์ที่
ตั้งอยู่เกือบตก  'ฉันบอกไปแล้วนิว่าเขียนมาแต่เขียนมาตอนเดียวพอ!'  แต่ตอนเดียวมันจะ
ไม่เข้าใจเนื้อหาทั้งหมดนี่ค่ะ  'แล้วไอ้ตอนหนึ่งของเธอมันกินไปกี่หน้าแล้วล่ะ เฮ่อ...ยังไง
คงเหมือนเดิม'  เขาทำใจแล้วยอมอ่านมัน ไม่นานนัก  'ไม่ผ่าน'  ทำไมล่ะ  'พลอทเรื่องของ
เธอซ้ำกับเรื่องของคนอื่น และแนวนี้ฉันว่า สนพ.ไม่เอาเหรอน่ะ'  เข้าใจแล้วค่ะแล้วฉันก็เดิน
ออกไป  'เฮ้ยฉันยังไม่ได้ให้คำแนะนำเธอเลยนะ'
   
     วันต่อมา
    'ได้เวลาเลิกงานแล้ว'  เขากำลังดื่มด้ำกับกาฟและช่วงเวลาไม่กี่นาทีก่อนเลิกงาน มีบาง
อย่างโผ่ลมาจากข้างหลัง mr.eyebrow!  '( >c< ) หือ!? (แค่ก แค่ก...)' เขาสำลักกาแฟ
ทำให้เสื้อสีขาวของเขาตอนนี้ย้อมไปด้วยสีกาแฟ  'ถ้าเธอโผ่ลมา surprise ฉันอีกล่ะก็ฉัน
จะไม่ช่วยเธออีกแล้วจะให้เธอทำแบบคนอื่นๆ เข้าใจ! '  ค่ะนี่ค่ะช่วยพิจารณาด้วย  'ทำไมฉัน
รู้สึกเหมือนโดนเมิน'  เขาใช้เวลาไม่นานนัก คนใน สนพ. บอกฉันว่า mr.eyebrow เขาเป็น
คนที่เก่งมาก เขาเคยได้ รับรางวัลนักเขียนหลายอย่าง ตั้งแต่ยังหนุ่ม  ที่เขามาช่วยฉันนั้น
เป็นโชคดีมาก 'ไม่ผ่าน' ทำไมฉันไม่รู้สึกเหมือนโชคดีเลย ทำไมล่ะ 'ซ้ำไปก็อปใครมารึเปล่า
เนี่ย และคำที่เขียนมามันยังไม่ค่อยถูกต้องสักเท่าไหร่'  เข้าใจแล้วค่ะ  'เดี๋ยวยังไม่จบ-'
 
    หลายวันต่อมา
     เกือบจะทุกวันหลังจากวันนั้น 'ไม่ผ่าน' - 'ซ้ำ' - 'น่าเบื่อ' - 'ผ่าน' จริงเหรอค่ะ  
'โอ๊ะ! ขอโทษพอดีเรื่องของเธอมันดันไปเหมือนกับเรื่องที่ฉันพึงอนุมัติไป  ขอโทษนะ
เกือบไปแล้ว แต่.. ไม่ผ่าน' สภาพของ เซโนะ ตอนนี้เธอเหมือนร่างไร้วิญญาณที่ยืนหมด
หวังกับผลงานที่ไม่ได้เรื่องของเธอ  'ตอนนี้ช่วยฟังคำแนะนำของฉัน มันเป็นคำแนะนำง่ายๆ
ทำไมเธอไม่ไปลองอ่านพวก ไลทโนเวล หรือนวนิยายสั้นดูล่ะ มันพอจะเป็นแนวทางให้เธอ
ได้อยู่บ้าง ถ้าเธอนึกไม่ออกหมดเห็นทางล่ะก็ ลองดู อนิเมะก็ได้ถ้าเธอจะเขียนแนวนี้จริงๆ-'
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ mr.eyebrow  'หา? อืมทีหลังหัดฟังคำ-'  เธอหายไปก่อนที่
เขาจะรู้ตัว
     " ตั้งแต่เธอเล่ามา ทำไมเธอไม่ฟังคำแนะนำของเขาล่ะ "
     " เขา บ่นน่ารำคาญ ตอนให้คำแนะนำ "
     " พอเข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมไม่ผ่าน "
   
     เมื่อวาน mr.eyebrow ส่งเมลมาบอกว่า วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เขาจะรับงานของฉันถ้ามี
งานไปเสนอ ห้ามเกิน 13.00 น. หลังจากที่ฉันพิมพ์ต้นฉบับจนเสร็จ ก่อนหน้านั้นฉันได้ใช้
เวลาศึกษาถามคำแนะนำ แล้วฉันได้ส่งข้อความไปหาคุณ
     " ฉันเหรอ?! ฉันจำได้แล้ว "
   
     วันนี้ฉันขึ้นมาพร้อมอาการมึนหัว พอฉันเห็นนาฬิกาฉันก็รู้เลยว่าฉัน...
     สาย ฉันตื่นมาตอน 9.00 น. ทำให้ฉันรีบจนลืมของบางอย่างจึงต้องกลับไปหยิบทำให้
เสียเวลา พอถึงที่อพาร์ทเม้นท์ของฉัน มันทำให้ฉันเห็นห้องที่รก เลยเผลอใช้เวลาเก็บขยะ
กับการเก็บของภายในห้องอีก ฉันวางต้นฉบับไว้บนโต๊ะ แล้วรีบจัดการ
     " เวลาเยอะเนอะ "
   
     ฉันรีบหยิบต้นฉบับแล้ววิ่งออกมา ใช้คิดว่า เวลาที่จะไปถึง สนพ. 10.00 แล้วค่อยมาพบ
กับคุณตอน 12.00 แต่ทุกอย่างมันผิดแผนไปหมด วิ่งจนสดุดล่มตรงหัวมุม ทำให้ฉันสังเกต
เห็นบางอย่างตอนต้นฉบับหลุดมือ 'นี่มันเรื่องเก่าที่ฉันเขียนไปแล้วไม่ผ่านนิ' ตอนฉันวางบน
โต๊ะมันคงไปปนกับงานเก่า แล้วพวกอันเก่าฉันได้หยิบไปทิ้งลงในทั้งขยะไปแล้ว
     " ยุ่งยากเนอะ "
   
     ทำให้ฉันต้องกลับไปคุ้ยขยะ หน้าอพาร์ทเม้นท์ พอไปถึงฉันเปิดถังดูขยะแต่มันก็ไม่อยู่
แล้วจู่ๆ ฉันก็นึกขึ้นได้ เพราะวันนี้ เป็นวันอาทิตย์
     " วันอาทิตย์ ทำไมเหรอ? "
     " รถเก็บขยะ "
     " เดียวทำไม เธอไม่ส่งไปทางเมลของ mr.eyebrow "
     "เขาไม่ให้ฉันส่งไป ที่เขารับงานของฉันเป็นกรณีพิเศษก็ต้องทำตามข้อกำหนดของเขา"
     " นี่มันฉุกเฉินไม่ใช่เหรอ เขาไม่ว่าอะไรหรอก "
     " ฉันลองถามเขาแล้ว เขาบอกว่าในเมลของเขามีแต่ผลงานของคนอื่นๆ ที่ส่งมาถ้าฉัน
ส่งไปมันจะยุ่งยาก แล้วฉันไม่ใช่กลุ่มนั้นต้องรักษาสัจจะว่าจะไม่ส่งงานของฉันไปสุมสี่สุม
ห้า เพราะเขาไม่ได้ช่วยฉันแค่เดียว "
    
      " อืมงั้นเหรอ "  mishi เขาได้รู้แล้วว่าเธอก็เจอโชคร้ายมาเหมือนกันเขาเลยเข้าใจความ
รู้สึกเธอดี เขามองนาฬิกาภายในร้าน 11.51 น
     " แล้วเธอจะทำยังไงต่อล่ะ "  ดวงตาของ เซโนะ ทีดูหมองหม่น กลายเป็นมีประกาย
     " ของที่นายเอามาด้วยไงล่ะ นั้นล่ะทางออก "
     " ของ? เอ๋! เธอหมายถึงต้นฉบับที่เธอให้ฉันลองเขียนน่ะเหรอ! "  เธอพยักหน้า พร้อม
สีหน้าที่เปื่ยมไปด้วยความหวัง ' เอ่อ อืม เหะ ฉันจะบอกเธอดีมั้ย '  mishi เห็นใบหน้าของ
เธอที่เหมือนเด็กน้อยน่ารักที่กำลังอ้อนวอนบางอย่างจากเขา ' เอ่อ เฮ่อ... '
     " เธอจำตอนที่ฉันเล่าให้ฟังได้ไหมที่ลืมของไว้ที่บ้านญาติ "  ใบหน้าของเด็กน้อยหาย
ไปอย่างฉับพลัน เธอนั่งตัวตรงแล้วมองมาที่เขาอย่างเย็นชา
 
   
     " USELESS "
     " (อ่ะ-เฮือก) "  คำๆนั้นมันได้พุ่งแทงเข้ากลางอกของ mishi อย่างจัง
     " เฮ้ ฉันรู้นะมันหมายความว่าไง! ฉันไม่ได้โง่นะ! ยัยเฟอะฟะ! "
     " เฟอะฟะ?! ฉันอยากเชื่อคำพูดนั้นออกมาจากคนที่คิดว่า eyebrow แปลว่า ขนตา
เมื่อกี้นายบอกว่านายไม่ได้โง่ งั้นน่าคงจะเป็นคนขี้ลืมสินะ "
     " (damage+10) "  เซโนะเธอพูดออกมาด้วยความเย็นชา และเสียบแทง
     " ฉันเดาถูกเหรอ "
     " คุณลูกค้าค่ะ "
     " เอ่อใช้ เธอพูดถูกแล้ว ยัยหน้าด้านชาแบบเธอ "  เซโนะ รู้ได้ถึงคำพูดที่ว่าเธอนั้น มี
ความหมายอะไรแฝงอยู่ มิซิ มองมาที่ช่วงด้านหน้าของ
     " @#!$! นี่นายข้ามเส้นไปแล้วนะ!!!!!! "
     " คุณลูกค้าค่ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! "  เสียงที่ 3 แทรกเข้ามา ทั้งดังและดุดัน
     " ครับ! "  = " ค่ะ! "  มันทำให้พวกเขาหยุด
     " ถ้าเข้ามาเถียงกันอย่างเดียว โดยที่ยังไม่ได้สั่งอะไรก็เชิญออกไปด้วยค่ะ "
     ทั้งสองเดินออกมาจากร้านโดยแถบจะไม่มองหน้ากันเลย
     แต่ก่อนที่ทั้งสองจะแยกทางกัน
   
 
     " ฉันต้องขอโทษสำหรับเมื้อกี้ด้วย "
     " เฮ่อ... หัวเสียไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรล่ะนะ "  ทั้งคู่ดูจะใจเย็นขึ้นมาบ้างแล้ว
mishi มองที่เธอ
     " แล้วเธอจะทำยังไงต่อล่ะ "
     " ฉันส่งเมล ไปบอก mr.eyebrow ว่าจะเอาต้นฉบับไปให้ดู ตอนนี้เขาคงรออยู่ ฉันต้อง
ไปขอโทษเขาที่ทำให้เขาเสียเวลา "
     แม้สิ่งที่เธอพูดมามันทำให้ mishi รู้สึกผิดอยู่ก็ตามแต่ เขาก็ไม่รู้จะช่วยเธอได้ยังไง
     " แล้วคุณล่ะ "
     " ฉันต้องกลับบ้านมีคนกำลังรอฉันอยู่เหมือนกัน... นาจะล่ะนะ "  เธอพยักหน้าแล้วเดิน
จากไป mishi ก็เช่นกัน ทั้งสองกันที่หน้าร้านคาเฟ่ พร้อมความรู้สึกของความผิดหวัง และ
ความรู้สึกผิดที่ติดตัว
 
     13.20 น. หน้า สนพ.
     โต๊ะทำงานของ mr.eyebrow
     " เขาไม่อยู่แล้วล่ะ เขาพึงออกไปเมื้อกี้นี้เอง "  คนข้างๆโต๊ะ mr.eyebrow บอกเธอ
     " เหมือนเขาจะบ่นว่า 'อุตส่าห์รอจนถึง 13.10 ไม่มาสักที' แล้วก็รีบออกไป "
     " งั้นเหรอค่ะ "  เดินหันกลับไปทางที่เดเินเข้ามา
     " เอ๋ งั้น brow ไปรับรักเขียนหน้าใหม่มาชมสถานที่เหรอ! "  เหล่าคนในนั้นพูดคุยกัน
     " เฮ่อ... สมัยนี้มีแต่นักเขียนดาวรุ่งที่ยังเยาว์วัยเยอะเยะเต็มไปหมด ไม่เหมือนพวกเรา
พยายามแค่ไหนยังไงก็ร่วงอยู่ดี "
     " ถ้าแกเป็นดาวรุ่ง ตอนนี้แกคงไม่อยู่ตรงนี้แล้วล่ะ "  เขาพูดจาถากถางใส่เพื่อนเขา
     " ทำไหมฉันถึงได้มีเพื่อนแบบนี้นะ "  เขาดูเศร้าสร้อยตอนเขาพูดออกมา เซโนะ ฟังบท
สนทนานั้นจนจบ แล้วเดินออกมา จากบทสนทนาที่คนทั้งสองพูดกันทำให้เธอรู้สึกแย่ลงไป
อีกเธอนั้นได้พยายาม มานานมาก แต่มันไม่ได้ให้ช่วยให้เธอนั้นประสบความสำเร็จเลย เมื่อ
เธอคิดไปมาในหัวมากๆ มันทำให้เธอเริ่มปวดหัวจนกระทั้งหน้า ของชาย ที่ถูกเพื่อนของเขา
ถากถางผุดขึ้นมาในหัว ใบหน้าของชายคนนั้นที่แสดงออกมาเต็มไปด้วย ความเศร้า ท้อแท้
หดหู่ใจเหลือเกิน เซโนะ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเห็นใบหน้าของเธอ ที่แสดงอาการไม่ต่าง
จากผู้ชายคนนั้น
    
     " . . . "
     ' ฉันจะไม่ยอมเป็นแบบนั้น ฉันยังไม่ยอมแพ้ '  แต่เธอก็รู้ดีว่าตัวเธอเพียงคนเดียวมันคง
ไม่เรื่องง่ายที่จะพยายามต่อไป  'ทำไมฉันถึงได้มีเพื่อนแบบนี้นะ'
     " เพื่อน? . . "
 
 
     15.39 น.
     Sweet Odd ค่าเฟ่
     หน้าร้าน เซโนะ กำลังยืนมองนาฬิกาที่ข้อมือของเธอ เธอกำลังรอ สภาพอากาศโดย
รอบเริ่มเย็นขึ้นเมื่อสายลมผัดผ่านมามันเริ่มทำให้ผู้คนโดยรอบเริ่มหนาว เหล่าก้อนคอย
บดบังแสงของดวงอาทิตย์ทำให้พื้นดูร่มเย็น
     " ฉันมาแล้ว ขอโทษที่ทำให้รอ "  มิซิดู หอบและเหนื่อย
     " ใช่คุณมาช้า ฉันมารอตั้แต่ 15.00 "
     " หา? จริงดิ!? "  เขากลับมาสูดเข้าได้อย่างเป็นปกติ เขาเกะสิ่งที่พันรอบเอวของเขา
     " เอานี่ อย่างที่เธอพูดฉันเป็นคนขี้ลืมจริงๆล่ะนะ "  เซโนะ ดูจะประหลาดใจกับการกระ
ทำของ มิซิ เธอมองมาที่เขา
     " คึก... "  เธอหัวเราะ
     " จะหัวเราะทำไมล่ะ คนเขาอุตสาห์เอามาคืน "  มิซิ เขาได้เปลื่ยนกางเกงเรียบร้อยแล้ว
เธอรับไว้และถือไว้ แล้วยื่่นมืออีกข้างไปหาเขา
     " ฉันอยากให้นายช่วย นายอยากจะมาร่วมมือกับฉันไหม "  มิซิดูสับสน แต่
     " อืม "  เขาจับมือเธอ
 
     " ตอนนี้ฉันไม่มีเหตุผลที่จะปฎิเสธ "
 
 
     [บทเสริม]
     "ทำไมเธอไม่พันมันล่ะ ข้างนอกนี้มันเริ่มหนาวแล้วนะ"  เซโนะ มองที่ผ้าพันคอ
     "ฉันคิดว่าจะเอาไปซักก่อนน่ะ"
     "โหยๆ.. นี่เธอ!"
 
 
 
 
 
 
 
 

 
มุมนักเขียน
ขอแสดงความยินดี และขอบคุณสำหรับคนที่อ่านจนจบมาถึงตรงนี้