SHI - TA : find way out
เขียนโดย 
พาวจาพัจส์
วันที่ 13 สิงหาคม พ.ศ. 2560 เวลา 23.09 น.
แก้ไขเมื่อ 23 มกราคม พ.ศ. 2562 22.34 น. โดย เจ้าของนิยาย
1) Frist met mishi
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความผมมีชื่อว่า มิชิซาว่า โกส ผมกลับมาจากการเดินทางพบญาติ แทนที่จะได้โชคดีติดตัว
กลายเป็นกรรมซัดหน้าผมจังๆ ผมได้ทำเอกสารสำคัญหายไป แต่กลับกันปริศนาได้ถูกเปิดเผย
ผมลืมมันไว้ที่บ้านญาติ ถ้าจะกลับไปเอาผมต้องนั่งรถไฟ และต้องเดินไปเองอีก 3 กิโล รวมเป็น
เวลา 5 ชั่วโมง ทำไมผมถึงคำนวณแม่นยำน่ะเหรอ เพราะผมเก่งคำนวณ ตอนผมกำลังยืนรอ
รถไฟอีกหนึ่งขบวนเพื่อเข้าไปในเมืองเพื่อพบใครบางคนก่อนกลับบ้าน พร้อมกับขอโทษเขาคน
นั้นที่ทำเอกที่สำคัญหาย
...
เมื่อกี้มัน มีใครบางคนเดินผ่านผมไป ไม่สิเธอคนนั้นที่สวมหมวกเดินผ่านผมไป
ลม...
มันพัดหมวกเธอหล่น แล้วเธอก็หยุดเดินแล้วก็ค่อยๆ หันหน้ามองมาที่ผม
" อ่ะ! เอ่อ.. " นั้นมันนางฟ้าชัดๆ
" ช่วยเก็บหมวกให้หน่อยได้ไหมค่ะ "
" ได้สิ " ผมก่มลงไปเก็บแล้วส่งมันให้เธอ
" ขอบคุณ- "
'เอ๋... จู่ๆ เธอก็หน้าแดง ทำไมล่ะ? แถบหลบหน้าเราอีก รึ... รึนี้เรียกว่า รักแรกพบ!!'
แล้วรถไฟก็มานี้คงจะโชคร้ายในโชคดีของฉัน ที่ได้เจอคนน่ารักแต่ก็ต้องจากกัน ผมรีบเขา
ไปในรถไฟ
" อ่ะนั่นมัน! " ที่นั่งว่างผมใช่สกิลเฉพาะตัวในการแทรกตัวเขาไปนั่งอย่างรวดเร็ว
" ฮ่ะ " ฮ่ะต้องขอบคุณเก้าอี้-
" คูณ! " เธอคนเมื่อกี้ เธอกำลังยืนหน้าผม ไม่ได้เราจะ
" ยืนยั้งงั้นมันเหมื่อยนะครับ " ผมกำลังลุก
" อ่ะ.. อา ไม่ต้องลุกหรอกค่ะ เดียวก็ถึงแล้วค่ะเคสถานนีต่อไปเอง "
' กึก '
" งั้นเหรอครับ ฮะ ฮะ... "
' เธอกำลังหลบหน้าเราอยู่ แต่ที่สำคัญกว่านั้น ' ฉันหันไปมองรอบๆ พวกผู้ชายและ ผู้หญิง
หันมามองที่ผม เหมือนจะบอกแกทำยั้งงี้ได้ไงอะไรประมาณนี้
" น่ารังเกียจ " เสียงผู้หญิงคุยกันมันผ่านมา
' อั่ก! ได้ๆ '
ผมลุกขึ้นแล้วยืนข้างๆ เธอ ผู้คนที่มองมาที่ผมเริ่มหัวเราะ
' อะไรกันสถานการณ์แบบนี้ '
" คุณไม่น่าลุกขึ้นมาเลย "
" ไม่เป็นไรหรอกครับ คนเราต้องรู้ลุกให้คนอื่นนั่- " ที่ที่เขาลุกขึ้นมายังไม่มีใครนั่ง
' ทำไหมรู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้... '
แล้วในที่สุดก็มาถึงสถานีสุดท้าย จะได้หลุดจากสถานการณ์นั้นสะที ผมลงมาจากรถไฟเธอก็
ลงด้วย!
" คุณก็ลงที่นี่ด้วยเหรอครับ "
" เอ่อ ค่ะ " เธอยังไม่เลิกหลบหน้าเราอีกเรอะ แต่ก็น่ารักดี " คือว่าคุณช่วยมากับฉันหน่อย
ได้ไหมค่ะฉันมีเรื่องจะบอกคุณ "
' WHATTTTT! เฮ่ยๆ ไม่จริงใช่ไหม... '
ณ ตู้กดน้ำด้านล่างของสถานนี
" ฉันอยากจะบอกคุณตั้งเจอกันตั้งแต่ตอนขึ้นรถไฟแล้วคือ "
' ใจเย็นไว้ มิชิ หัวใจไม่หยุดเลยเฟ้ย มันเป็นไปได้ด้วยเหรอ คนพึ่งพบกันจะมาสารภาพรัก
กันในวันเดียว ' เธอเดินเข้ามาแล้วกระชิบ
" เดียวสิผมว่ามันไม่ถูกเราพึ่งจะรู้จักกัน- "
" คุณลืมรูดชิบกางเกง ฉันก็ไม่ได้เกลียดลายการ์ตูนหรอก- "
" เอ่ะ? "
" อ่ะ?! "
" เดียวสินี่คุณคิดอะไร " ผมก่มลงไปมอง
" เอ๋... จริงด้วยสิ อ่าขอบคุณมานะคับ " ตอนนี้ผมรู้สึกได้ว่ามันไหลออกมา
" นี่คุณร้องไห้เหรอ.. " ผมวิ่งสุดแรงเกิดเพื่อออกจากที่นี้ พร้อมกับน้ำตาลูกผู้ชาย ตอนนี้ผม
เข้าใจแล้วว่าทำไมเธอถึงหลบหน้าผม หน้าแดง คนในรถไฟหัวเราะ และทำไมเธอถึงห้ามไม่ให้
ผมลุก ฉันเข้าใจหมดแล้ว แล้วผมก็ร้องไห้นักมาก จนผมหมดแรงและใกล้ถึงที่จุดนัดพบกับ นัก
เขียนที่มีชื่อ ทาเกนากะ เป็นนามปากกาที่แปลกดีผมกับเขาเจอบังเอิญ ถึงแม้จะบอกว่าเจอกัน
แต่มันก็แปบเดียวจริงไม่ได้มีเวลาแลกเปลื่ยนความคิด
' ว่าแต่ทำไมกางเกงชิบมันเปิดไว้อีกแล้วอย่าบอกนะว่าชิบแตก ' ฉันพยามแก้ไขมันอย่างเร่ง
รีบก่อนที่จะมี
" ยี้...ผู้ชายคนนั้นอะไรในที่แจ้ง "
" อ่ะ ไม่นะคือ..... โอ้ยไม่สงไม่สนมันแล้ว " ผมวิ่งอีกแล้วน่าสมเพจจริงๆ
" หือ? "
(พลั่ก)
'ผมวิ่งชนอะไรเข้า อไรน่ะ ปลิวอยู่หัวบน' ผมคว้ามาดู นามบัตร... ทาเกนากะ เป็นชื่อเขียน
ด้วยลายมือเดียวหมายความว่า
" นายเวลาวิ่งหัดมองทางมั้งสิหะ- " เขาเป็นผู้หญิง!
" นายลืมรูดชิบเป้ากางเกง "
" ฉันรู้แล้วน่า ชิบมันแตกโว้ย "
" คิ... " เธอมองมายังลายการ์ตูน พร้อมเสียงหัวเราะ
" เฮ่ย หยุดเลยนะ เอานี่คุณ ทาเกนากะ นักเขียนใช่ไหม " ผมยื่นนามบัตรคืนเธอ
" เอะ! นายรู้ได้ไงว่าฉันคือ ทาเกะนากะ " ผมยื่นนามบตรอันเก่าออกมาให้เธอดูมันคือใบ
ส่วนลดซื้อหนังสือ ที่มือชื่อ ลายมือแบบเดียวกันเห็นได้อย่างชัดเจน
" ฉันจำใบนี้ได้ งั้นนายคือ "
ทุกอย่างมันคงเกินขึ้นเร็วมาก มันทำให้เธอสับสนพอสมควร
" shi shi maru... " เธอ ถอนหายใจ
" ก่อนอื่น " เธอถอดผ้าพันคอ ออกผ้ามันรอบเอวมันช่วย ปิดชิบขอ มิชิ "ทีนี่ก็ไม่เห็นแล้ว "
" ขอบคุณ "
" เรามีเรื่องที่ต้องคุยกัน "
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
