SHI - TA : find way out

         

 

          ร้าน Sweet Odd

          เป็นร้านคาเฟ่ในเมือง  ภายในร้านอบอวนไปด้วยกลิ่นหอมของกาแฟ ที่ปนเปลกับ

กลิ่นหอมหวานของน้ำตาลกับของหวานที่จัดเรียงภายในร้าน เหล่าคนเสริฟต่างเป็นเด็กสาว

วัยเรียนที่เปื่ยมไปด้วยความกระตือรือร้นและความร่าเริงทำให้เหล่าหนุ่มสาวหัวใจชื่นบาน

นั้นเป็น บรรยากาศทางฝั่งปกติ ส่วนอีกฝั่งหนึ่งของโต็ะที่ติดกระจก

 

     คนทั้งสองต่างนั่งจ้องหน้ากันละกัน ทั้งคู่นั้นมีสายตาและสีหน้าที่ไม่ต่างกัน ดวงตามี

ขอบดำรอบดวงตาเหมือนคนที่นอนไม่เพียงพอ แต่เธอแปลกกว่าเขาตรงที่

เธอทำหน้า ปลาตาย

     " คิก "  เสียงหัวเราะเล็กๆ ดังขึ้น หลังจากที่เธอหันหน้าหนี mishi

     ' หัวเราะสินะ '

     " ขอบใจนะสำหรับผ้าพันคอ แต่ว่ามันเป็นผ้าพันคอที่หนาพอตัวเลยล่ะ แล้วยังผืนใหญ่

มากพอที่จะปิดมันได้- "  เธอหันมามอง mishi

     " มันที่ว่าหมายถึง Boxer ลายการ์ตูนของนายน่ะเหรอ 'คึก' "

     " นี่เธอกำลังหัวเราะเหรอ?! "  เสียงหัวเราะเล็กๆ ดังขึ้นอีกครั้ง เหมือนเธอพยายามเก็บ

เสียงหัวเราะของเธออยู่

     " เธอไม่ร้อนรึไงตอนพันผ้านี้ไว้ "

     " ไม่ "  เธอตอบกลับมาแบบไม่คิดอะไร

     " แล้วมันเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ ตอนนั้นคุณดูกระวนกระวายมากๆ จนวิ่งมาชนฉัน "

     " คุณก็น่าจะรู้นิ "

     " ไม่เล่าก็ได้นะ แต่มันอดทำให้ฉันหยุดคิดถึงมันไม่ได้ว่าคุณเดินมาถึงนี่ได้โดยผ่านผู้คน

มากมาย- 'คึก' "  พยายามอดกลั้นเสียงหัวเราะของอีกครั้ง แต่มันไม่ช่วยให้เธอหยุดเสียงที่

ออกมาได้เลย

     " หัวเราะฉันอยู่จริงๆสินะ เฮ่อ... ดูเหมือนยังไงก็ต้องเล่าให้ฟังสินะ อย่าหัวเราะอีกล่ะ "

mishi (มิชิ) ดูเหมือนจะเขินอายอยู่หน่อยๆ แต่ยังไงก็ตาม เขาเล่าให้เธอฟังถึงเรื่องที่

ทำให้เขาอับอายในวันนี้

 

      หลังจากที่ผมเล่าให้เธอฟัง

     เธอพยายามกลั้นหัวเราะอย่างหนักสีหน้าของเธอดูตลกมากแต่ มันทำให้ มิชิ รูสึกไม่

ชอบใจสักเท่าไหร่

     " ถ้าเรื่องของฉันมันตลกขนาดนั้น หัวเราะออกมาก็ได้นะ "

     " อ่ะฉันลืมไป ขอโทษทีเ รื่องแบบนั้นคงไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยซะเท่าไรนัก "  เธอกลับมา

สภาพเดิมแล้วเริ่มบทสนทนาที่จริงจัง

     " ฉันว่าเราควรแนะนำตัวอย่างเป็นทางการกันก่อนนะ "

     " ชื่อจริงเหรอ? "

     " คุณคงไม่ได้คิดว่าจะให้ฉันเรียกคุณว่า shi shi maru ตลอดหรอกนะ "

     " งั้นเรียกฉันว่า มิชิ "

     " ฉัน zeno (เซโนะ) คุณได้เอาของมารึเปล่า "

     " ของ? "

     " ก่อนที่ฉันเดินมาเจอคุณ ฉันก็เจอกับโชคร้ายไม่ต่างกับคุณ "  สีหน้าเธอดูกังวล เธอดู

นาฬิกาที่ข้อมือของเธอ  'ขอบตาเธอดูดำๆ เธอนอนดึกงั้นเหรอ?'

     " เกิดอะไรขึ้น "

     เธอเริ่มเล่าทุกอย่างให้เขาฟัง

     ฉันต้องเล่ากลับไปก่อน หลายวัน

     สนพ. แห่งหนึง ฉันเดินทางไปพบที่ปรึกษาของฉัน เขามีชื่อว่า mr.eyebrow

     " เดี๋ยวๆ ที่แปลว่าขนตาเหรอ? "

     " . . . "  (eyebrow = คิ้ว)

 

   

     'นี่มันอะไรกันเนี่ย!'  เสียงตะโกนดังขึ้นมาจาก ชายที่คิ้วหนาเหมือนถูกสีดำป้ายจนหนา

และดำสนิท เขานั่งที่เก้าอี้แต่เมื่อพบกับ เซโนะที่แบกถุงกระดาษหลายใบ มาว่างบนโต๊ะที่

รกอย่างรวดเร็ว โต็ะเต็มไปด้วยเอกสาร ด้วยน้ำหนักของมันทำให้โต็ะสั่นและคอมผิวเตอร์ที่

ตั้งอยู่เกือบตก  'ฉันบอกไปแล้วนิว่าเขียนมาแต่เขียนมาตอนเดียวพอ!'  แต่ตอนเดียวมันจะ

ไม่เข้าใจเนื้อหาทั้งหมดนี่ค่ะ  'แล้วไอ้ตอนหนึ่งของเธอมันกินไปกี่หน้าแล้วล่ะ เฮ่อ...ยังไง

คงเหมือนเดิม'  เขาทำใจแล้วยอมอ่านมัน ไม่นานนัก  'ไม่ผ่าน'  ทำไมล่ะ  'พลอทเรื่องของ

เธอซ้ำกับเรื่องของคนอื่น และแนวนี้ฉันว่า สนพ.ไม่เอาเหรอน่ะ'  เข้าใจแล้วค่ะแล้วฉันก็เดิน

ออกไป  'เฮ้ยฉันยังไม่ได้ให้คำแนะนำเธอเลยนะ'

   

     วันต่อมา

    'ได้เวลาเลิกงานแล้ว'  เขากำลังดื่มด้ำกับกาฟและช่วงเวลาไม่กี่นาทีก่อนเลิกงาน มีบาง

อย่างโผ่ลมาจากข้างหลัง mr.eyebrow!  '( >c< ) หือ!? (แค่ก แค่ก...)' เขาสำลักกาแฟ

ทำให้เสื้อสีขาวของเขาตอนนี้ย้อมไปด้วยสีกาแฟ  'ถ้าเธอโผ่ลมา surprise ฉันอีกล่ะก็ฉัน

จะไม่ช่วยเธออีกแล้วจะให้เธอทำแบบคนอื่นๆ เข้าใจ! '  ค่ะนี่ค่ะช่วยพิจารณาด้วย  'ทำไมฉัน

รู้สึกเหมือนโดนเมิน'  เขาใช้เวลาไม่นานนัก คนใน สนพ. บอกฉันว่า mr.eyebrow เขาเป็น

คนที่เก่งมาก เขาเคยได้ รับรางวัลนักเขียนหลายอย่าง ตั้งแต่ยังหนุ่ม  ที่เขามาช่วยฉันนั้น

เป็นโชคดีมาก 'ไม่ผ่าน' ทำไมฉันไม่รู้สึกเหมือนโชคดีเลย ทำไมล่ะ 'ซ้ำไปก็อปใครมารึเปล่า

เนี่ย และคำที่เขียนมามันยังไม่ค่อยถูกต้องสักเท่าไหร่'  เข้าใจแล้วค่ะ  'เดี๋ยวยังไม่จบ-'

 

    หลายวันต่อมา

     เกือบจะทุกวันหลังจากวันนั้น 'ไม่ผ่าน' - 'ซ้ำ' - 'น่าเบื่อ' - 'ผ่าน' จริงเหรอค่ะ  

'โอ๊ะ! ขอโทษพอดีเรื่องของเธอมันดันไปเหมือนกับเรื่องที่ฉันพึงอนุมัติไป  ขอโทษนะ

เกือบไปแล้ว แต่.. ไม่ผ่าน' สภาพของ เซโนะ ตอนนี้เธอเหมือนร่างไร้วิญญาณที่ยืนหมด

หวังกับผลงานที่ไม่ได้เรื่องของเธอ  'ตอนนี้ช่วยฟังคำแนะนำของฉัน มันเป็นคำแนะนำง่ายๆ

ทำไมเธอไม่ไปลองอ่านพวก ไลทโนเวล หรือนวนิยายสั้นดูล่ะ มันพอจะเป็นแนวทางให้เธอ

ได้อยู่บ้าง ถ้าเธอนึกไม่ออกหมดเห็นทางล่ะก็ ลองดู อนิเมะก็ได้ถ้าเธอจะเขียนแนวนี้จริงๆ-'

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ mr.eyebrow  'หา? อืมทีหลังหัดฟังคำ-'  เธอหายไปก่อนที่

เขาจะรู้ตัว

     " ตั้งแต่เธอเล่ามา ทำไมเธอไม่ฟังคำแนะนำของเขาล่ะ "

     " เขา บ่นน่ารำคาญ ตอนให้คำแนะนำ "

     " พอเข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมไม่ผ่าน "

   

     เมื่อวาน mr.eyebrow ส่งเมลมาบอกว่า วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เขาจะรับงานของฉันถ้ามี

งานไปเสนอ ห้ามเกิน 13.00 น. หลังจากที่ฉันพิมพ์ต้นฉบับจนเสร็จ ก่อนหน้านั้นฉันได้ใช้

เวลาศึกษาถามคำแนะนำ แล้วฉันได้ส่งข้อความไปหาคุณ

     " ฉันเหรอ?! ฉันจำได้แล้ว "

   

     วันนี้ฉันขึ้นมาพร้อมอาการมึนหัว พอฉันเห็นนาฬิกาฉันก็รู้เลยว่าฉัน...

     สาย ฉันตื่นมาตอน 9.00 น. ทำให้ฉันรีบจนลืมของบางอย่างจึงต้องกลับไปหยิบทำให้

เสียเวลา พอถึงที่อพาร์ทเม้นท์ของฉัน มันทำให้ฉันเห็นห้องที่รก เลยเผลอใช้เวลาเก็บขยะ

กับการเก็บของภายในห้องอีก ฉันวางต้นฉบับไว้บนโต๊ะ แล้วรีบจัดการ

     " เวลาเยอะเนอะ "

   

     ฉันรีบหยิบต้นฉบับแล้ววิ่งออกมา ใช้คิดว่า เวลาที่จะไปถึง สนพ. 10.00 แล้วค่อยมาพบ

กับคุณตอน 12.00 แต่ทุกอย่างมันผิดแผนไปหมด วิ่งจนสดุดล่มตรงหัวมุม ทำให้ฉันสังเกต

เห็นบางอย่างตอนต้นฉบับหลุดมือ 'นี่มันเรื่องเก่าที่ฉันเขียนไปแล้วไม่ผ่านนิ' ตอนฉันวางบน

โต๊ะมันคงไปปนกับงานเก่า แล้วพวกอันเก่าฉันได้หยิบไปทิ้งลงในทั้งขยะไปแล้ว

     " ยุ่งยากเนอะ "

   

     ทำให้ฉันต้องกลับไปคุ้ยขยะ หน้าอพาร์ทเม้นท์ พอไปถึงฉันเปิดถังดูขยะแต่มันก็ไม่อยู่

แล้วจู่ๆ ฉันก็นึกขึ้นได้ เพราะวันนี้ เป็นวันอาทิตย์

     " วันอาทิตย์ ทำไมเหรอ? "

     " รถเก็บขยะ "

     " เดียวทำไม เธอไม่ส่งไปทางเมลของ mr.eyebrow "

     "เขาไม่ให้ฉันส่งไป ที่เขารับงานของฉันเป็นกรณีพิเศษก็ต้องทำตามข้อกำหนดของเขา"

     " นี่มันฉุกเฉินไม่ใช่เหรอ เขาไม่ว่าอะไรหรอก "

     " ฉันลองถามเขาแล้ว เขาบอกว่าในเมลของเขามีแต่ผลงานของคนอื่นๆ ที่ส่งมาถ้าฉัน

ส่งไปมันจะยุ่งยาก แล้วฉันไม่ใช่กลุ่มนั้นต้องรักษาสัจจะว่าจะไม่ส่งงานของฉันไปสุมสี่สุม

ห้า เพราะเขาไม่ได้ช่วยฉันแค่เดียว "

    

      " อืมงั้นเหรอ "  mishi เขาได้รู้แล้วว่าเธอก็เจอโชคร้ายมาเหมือนกันเขาเลยเข้าใจความ

รู้สึกเธอดี เขามองนาฬิกาภายในร้าน 11.51 น

     " แล้วเธอจะทำยังไงต่อล่ะ "  ดวงตาของ เซโนะ ทีดูหมองหม่น กลายเป็นมีประกาย

     " ของที่นายเอามาด้วยไงล่ะ นั้นล่ะทางออก "

     " ของ? เอ๋! เธอหมายถึงต้นฉบับที่เธอให้ฉันลองเขียนน่ะเหรอ! "  เธอพยักหน้า พร้อม

สีหน้าที่เปื่ยมไปด้วยความหวัง ' เอ่อ อืม เหะ ฉันจะบอกเธอดีมั้ย '  mishi เห็นใบหน้าของ

เธอที่เหมือนเด็กน้อยน่ารักที่กำลังอ้อนวอนบางอย่างจากเขา ' เอ่อ เฮ่อ... '

     " เธอจำตอนที่ฉันเล่าให้ฟังได้ไหมที่ลืมของไว้ที่บ้านญาติ "  ใบหน้าของเด็กน้อยหาย

ไปอย่างฉับพลัน เธอนั่งตัวตรงแล้วมองมาที่เขาอย่างเย็นชา

 

   

     " USELESS "

     " (อ่ะ-เฮือก) "  คำๆนั้นมันได้พุ่งแทงเข้ากลางอกของ mishi อย่างจัง

     " เฮ้ ฉันรู้นะมันหมายความว่าไง! ฉันไม่ได้โง่นะ! ยัยเฟอะฟะ! "

     " เฟอะฟะ?! ฉันอยากเชื่อคำพูดนั้นออกมาจากคนที่คิดว่า eyebrow แปลว่า ขนตา

เมื่อกี้นายบอกว่านายไม่ได้โง่ งั้นน่าคงจะเป็นคนขี้ลืมสินะ "

     " (damage+10) "  เซโนะเธอพูดออกมาด้วยความเย็นชา และเสียบแทง

     " ฉันเดาถูกเหรอ "

     " คุณลูกค้าค่ะ "

     " เอ่อใช้ เธอพูดถูกแล้ว ยัยหน้าด้านชาแบบเธอ "  เซโนะ รู้ได้ถึงคำพูดที่ว่าเธอนั้น มี

ความหมายอะไรแฝงอยู่ มิซิ มองมาที่ช่วงด้านหน้าของ

     " @#!$! นี่นายข้ามเส้นไปแล้วนะ!!!!!! "

     " คุณลูกค้าค่ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! "  เสียงที่ 3 แทรกเข้ามา ทั้งดังและดุดัน

     " ครับ! "  = " ค่ะ! "  มันทำให้พวกเขาหยุด

     " ถ้าเข้ามาเถียงกันอย่างเดียว โดยที่ยังไม่ได้สั่งอะไรก็เชิญออกไปด้วยค่ะ "

     ทั้งสองเดินออกมาจากร้านโดยแถบจะไม่มองหน้ากันเลย

     แต่ก่อนที่ทั้งสองจะแยกทางกัน

   

 

     " ฉันต้องขอโทษสำหรับเมื้อกี้ด้วย "

     " เฮ่อ... หัวเสียไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรล่ะนะ "  ทั้งคู่ดูจะใจเย็นขึ้นมาบ้างแล้ว

mishi มองที่เธอ

     " แล้วเธอจะทำยังไงต่อล่ะ "

     " ฉันส่งเมล ไปบอก mr.eyebrow ว่าจะเอาต้นฉบับไปให้ดู ตอนนี้เขาคงรออยู่ ฉันต้อง

ไปขอโทษเขาที่ทำให้เขาเสียเวลา "

     แม้สิ่งที่เธอพูดมามันทำให้ mishi รู้สึกผิดอยู่ก็ตามแต่ เขาก็ไม่รู้จะช่วยเธอได้ยังไง

     " แล้วคุณล่ะ "

     " ฉันต้องกลับบ้านมีคนกำลังรอฉันอยู่เหมือนกัน... นาจะล่ะนะ "  เธอพยักหน้าแล้วเดิน

จากไป mishi ก็เช่นกัน ทั้งสองกันที่หน้าร้านคาเฟ่ พร้อมความรู้สึกของความผิดหวัง และ

ความรู้สึกผิดที่ติดตัว

 

     13.20 น. หน้า สนพ.

     โต๊ะทำงานของ mr.eyebrow

     " เขาไม่อยู่แล้วล่ะ เขาพึงออกไปเมื้อกี้นี้เอง "  คนข้างๆโต๊ะ mr.eyebrow บอกเธอ

     " เหมือนเขาจะบ่นว่า 'อุตส่าห์รอจนถึง 13.10 ไม่มาสักที' แล้วก็รีบออกไป "

     " งั้นเหรอค่ะ "  เดินหันกลับไปทางที่เดเินเข้ามา

     " เอ๋ งั้น brow ไปรับรักเขียนหน้าใหม่มาชมสถานที่เหรอ! "  เหล่าคนในนั้นพูดคุยกัน

     " เฮ่อ... สมัยนี้มีแต่นักเขียนดาวรุ่งที่ยังเยาว์วัยเยอะเยะเต็มไปหมด ไม่เหมือนพวกเรา

พยายามแค่ไหนยังไงก็ร่วงอยู่ดี "

     " ถ้าแกเป็นดาวรุ่ง ตอนนี้แกคงไม่อยู่ตรงนี้แล้วล่ะ "  เขาพูดจาถากถางใส่เพื่อนเขา

     " ทำไหมฉันถึงได้มีเพื่อนแบบนี้นะ "  เขาดูเศร้าสร้อยตอนเขาพูดออกมา เซโนะ ฟังบท

สนทนานั้นจนจบ แล้วเดินออกมา จากบทสนทนาที่คนทั้งสองพูดกันทำให้เธอรู้สึกแย่ลงไป

อีกเธอนั้นได้พยายาม มานานมาก แต่มันไม่ได้ให้ช่วยให้เธอนั้นประสบความสำเร็จเลย เมื่อ

เธอคิดไปมาในหัวมากๆ มันทำให้เธอเริ่มปวดหัวจนกระทั้งหน้า ของชาย ที่ถูกเพื่อนของเขา

ถากถางผุดขึ้นมาในหัว ใบหน้าของชายคนนั้นที่แสดงออกมาเต็มไปด้วย ความเศร้า ท้อแท้

หดหู่ใจเหลือเกิน เซโนะ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเห็นใบหน้าของเธอ ที่แสดงอาการไม่ต่าง

จากผู้ชายคนนั้น

    

     " . . . "

     ' ฉันจะไม่ยอมเป็นแบบนั้น ฉันยังไม่ยอมแพ้ '  แต่เธอก็รู้ดีว่าตัวเธอเพียงคนเดียวมันคง

ไม่เรื่องง่ายที่จะพยายามต่อไป  'ทำไมฉันถึงได้มีเพื่อนแบบนี้นะ'

     " เพื่อน? . . "

 

 

     15.39 น.

     Sweet Odd ค่าเฟ่

     หน้าร้าน เซโนะ กำลังยืนมองนาฬิกาที่ข้อมือของเธอ เธอกำลังรอ สภาพอากาศโดย

รอบเริ่มเย็นขึ้นเมื่อสายลมผัดผ่านมามันเริ่มทำให้ผู้คนโดยรอบเริ่มหนาว เหล่าก้อนคอย

บดบังแสงของดวงอาทิตย์ทำให้พื้นดูร่มเย็น

     " ฉันมาแล้ว ขอโทษที่ทำให้รอ "  มิซิดู หอบและเหนื่อย

     " ใช่คุณมาช้า ฉันมารอตั้แต่ 15.00 "

     " หา? จริงดิ!? "  เขากลับมาสูดเข้าได้อย่างเป็นปกติ เขาเกะสิ่งที่พันรอบเอวของเขา

     " เอานี่ อย่างที่เธอพูดฉันเป็นคนขี้ลืมจริงๆล่ะนะ "  เซโนะ ดูจะประหลาดใจกับการกระ

ทำของ มิซิ เธอมองมาที่เขา

     " คึก... "  เธอหัวเราะ

     " จะหัวเราะทำไมล่ะ คนเขาอุตสาห์เอามาคืน "  มิซิ เขาได้เปลื่ยนกางเกงเรียบร้อยแล้ว

เธอรับไว้และถือไว้ แล้วยื่่นมืออีกข้างไปหาเขา

     " ฉันอยากให้นายช่วย นายอยากจะมาร่วมมือกับฉันไหม "  มิซิดูสับสน แต่

     " อืม "  เขาจับมือเธอ

 

     " ตอนนี้ฉันไม่มีเหตุผลที่จะปฎิเสธ "

 

 

     [บทเสริม]

     "ทำไมเธอไม่พันมันล่ะ ข้างนอกนี้มันเริ่มหนาวแล้วนะ"  เซโนะ มองที่ผ้าพันคอ

     "ฉันคิดว่าจะเอาไปซักก่อนน่ะ"

     "โหยๆ.. นี่เธอ!"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

มุมนักเขียน

ขอแสดงความยินดี และขอบคุณสำหรับคนที่อ่านจนจบมาถึงตรงนี้