ฺBecause of Destiny

          ฉันมองเข้าไปในตาเขา และดูเหมือนเขาคงไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับฉันหลงเหลืออยู่แล้ว มันน่าเศร้านะที่เรายังจำเรื่องเกี่ยวกับเขาได้ทุกเรื่อง แต่เขาก็คงไม่มีอะไรเกี่ยวกับฉันเลย ก็ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขาหนิเขาจะมาใส่ใจอะไรกับฉันหละ...
               " Um... How are you? "
               (อืม...คุณเป็นไงบ้าง)
เขาเอ่ยปากถามฉัน คงเป็นมารยาทปกติแหละที่คนทั่วไปเขาทำกัน แล้วทำไมเราต้องมาคิดอะไรพวกนี้ด้วยเนี่ยไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ
               " Good and How about you? "
               (ก็ดีค่ะ แล้วคุณหละเป็นยังไง)
               " Fine Where are you going? "
               (สบายดีครับ แล้วนี้คุณจะไปไหนอ่ะ)
               " I'll go the nearest market "
               (จะไปตลาดที่ใกล้ที่สุดอ่ะ)
               " Really? Me too "
               (จริงหรอ ผมก็จะไปเหมือนกัน)
               " Um...Why don't you stay at home? "
               (ทำไมคุณไม่นอนบ้านหละ ทำไมมาพักที่โรงแรม)
               " I already sold my home cause I'll move to US on January. "
               (ผมขายบ้านไปแล้วอ่ะ ผมต้องย้ายไปUSเดือนมกราคม)
               " For work? "
               (ไปทำงานเหรอคะ)
               " Yes because of this.I came here. "
               (ครับ เพระงี้ผมเลยมาที่นี้หนะ)
เราสองคนเดินไปคุยไป ตามประสาคนที่ไม่ได้เจอกันมา 6 ปี เควิ้นเป็นเพื่อนเก่าฉันตั้งแต่มัธยม
ตอนนั้นฉันมาที่ประเทศนี้บ่อยมากเลย ฉันเจอเขาที่เกาะๆหนึ่งที่ประเทศนี้แหละ เราสองคนสนิทกันมากเลยฉันอยู่ที่นั้นประมาณ 1 ปีอารมณ์ประมาณนักเรียนแลกเปลี่ยนเลย ตอนนั้นฉันจำได้ว่าตอนที่ฉันเข้าไปที่นั้นครั้งแรก ฉันไม่กล้าคุยกับใครเลยฉันก็ไม่ได้เป็นคนขี้อายอะไรนะ แต่ถ้าเป็นที่เมืองไทยฉันก็คงมีเพื่อนตั้งแต่นาทีแรกที่เข้าไปแล้วหละ แต่ถ้าเป็นที่นี้ฉันไม่รู้ว่าคนที่นี้เขาเป็นคนยังไง ปกติเขาทำอะไรกัน ฉันควรจะเริ่มพูดยังไง เพราะวัฒนธรรมของเขากับเรามันต่างกันโคตร เพราะงี้กูเกิลก็ช่วยอะไรไม่ได้อีกอย่างนะ ภาษาอังกฤษของฉันตอนนั้นมันก็แย่มากเลยแหละ (จะเอาอะไรกับภาษาอังกฤษเด็กมัธยมอย่างฉัน) ตอนนั้นฉันนั่งอยู่คนเดียวอยู่ๆก็มีผู้ชายที่ใจดี อบอุ่น เฟรนลี่ เดินเข้ามาทักฉัน เขาเข้ามาชวนฉันคุยสอนภาษามาเลให้ฉัน ทำให้วันแรกในการมาโรงเรียนของฉันมันไม่ได้แย่เลย ตลอดระยะเวลา 1 ปีที่ผ่านมาเขาดูแลฉันทุกอย่างจนฉันหาเพื่อนผู้หญิงที่เข้ากับฉันได้ ฉันเลยไม่ค่อยได้คุยกับเขาแล้วเราก็ค่อยๆห่างกันไป แต่ว่าฉันรู้สึกตลอดว่าเขาคอยแอบมองดูฉัน  ตอนแรกฉันนึกว่าเขากลายเป็นไอพวกโรคจิตคอยแอบดูผู้หญิง แต่เปล่าเลยเขาดีกับฉันมาเลยจริงๆ...
[ภาษาไทย]
               " อยากกินนี้ไหมมันหายากมากเลยนะ นานทีผมก็เพิ่งได้กินเหมือนกัน "
เขาหยิบขนมหน้าตาแปลกๆมาให้ฉัน ฉันเดามันน่าจะเป็นขนมของคนที่นี้
               " มันน่าตาแปลกๆแฮะ "
               " ชิมก่อน  รสชาติมันไม่แปลกหรอก "
ฉันกัด 1 คำ รสชาติมันหวานๆเค็มๆแปลกๆแต่ก็อร่อยดี
               " อืม55555 เรารู้สึกว่าฉันชอบขนมไทยมากกว่านะ "
               " จริงหรอ ขนมไทยเป็นยังไงอ่ะอยากกินบ้างอ่ะ "
               " ก็มาหาสิจะพาไปกิน พาไปเที่ยว "
เราคุยกันไปเดินหาของกินไป ตามประสานักท่องเที่ยว
               " เควิ้น "
               " หืม "
               " ทำไมตอนนั้นอยู่ๆนายก็เปลี่ยนไปหละ อยู่ๆนายก็หายไปไม่ติดต่อกลับมาหาเราเลย เราถามนายไปในแชท นายก็ไม่ตอบ เกิดอะไรขึ้นหรอ "
เขาก้มหน้าลงแล้วก็เงียบไปไม่ตอบคำถามฉัน บรรยากาศตอนนั้นฉันกับเขา เรา2คนก็ต่างเงียบกันไปทั้งคู่ ฉันไม่รู้จะทำยังไงเลยเปลี่ยนเรื่องคุย มันอาจจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น
               " เห้ยย... ว่าแต่ที่ไปทำงานที่ US อ่ะไปทำงานไรหรอ "
               " เป็นงานเกี่ยวกับโปรแกรมไรเงี้ยอ่ะ แล้วเธออ่ะทำงานไรอยู่ "
               " ยังหาอยู่อ่ะ แต่ก็ดูแลกิจการที่บ้านไปด้วย " 
               " ถ้าเป็นเราๆไม่หาแล้วงาน ทำงานที่บ้านดีกว่าสบายจะตาย "
               " ขี้เกียจหละสิไม่ว่า5555 "
เควิ้นยิ้มกว้างแล้วหัวเราะออกมา ฉันเคยเห็นภาพนี้เมื่อนานมาแล้ว ไม่คิดเลยว่าจะได้เห็นมันอีกครั้ง....
               " คิดถึงตอนเรียนด้วยกันเนอะ "
อยู่ๆเควิ้นก็พูดขึ้นมา ประโยคนั้นโคตรทำให้อึ้งเลย ใจเต้นแรงหน้าแดงทุกทีใช่เธอหรือนี้...ถุ้ย
               " อะ..อืมคิดถึงเหมือนกัน "
               " คิดถึงโรงเรียน คิดถึงครู คิดถึงบรรยากาศตอนเรียน คิดถึงนักเรียนแลกเปลี่ยน "
เชี้ย!!!!!! มันจึกมันจึก มามุกไหนเนี้ยกินยาไม่เขย่าขวดแน่เลย
               " นักเรียนแลกเปลี่ยนคนไหนกันยะ "
               " อืมมมม...ก็คนที่เดินอยู่ข้างเราเนี่ย "
               " อ้อหรออ55555 "
               " หน้าเธอแดงอ่ะ เป็นไรป่าว5555 "
               " 555555555555 ไม่มีอะไร้ "
โอ้ยพ่อคุณเอ้ย จะทำให้ใจเต้นแรงไปไหนเนี้ย ไม่เคยเดินตลาดกับใครแล้วเขินขนาดนี้เลย...
ฉันกับเขาเดินไปจนสุดซอย ไปเจอร้านขายทุเรียน แล้วก็มีโต๊ะให้นั่งกินตรงนั้นเสร็จสับ แล้วซึ่งทุเรียนเป็นผลไม้ที่ฉันเกลียดที่สุด อันที่จริงมันก็ไม่ได้ร้ายแรงอะไรหรอกนะ รสชาติก็ดีด้วยซ้ำไปแต่กลิ่นหนะสิ โอ้ยไม่ได้จะกระแดะไม่อะไรนะแต่ได้กลิ่นที่นี้ ปวดหัวโคตรเลยจริงๆ เป็นคนไม่กินทุเรียนนะคะบอกแค่นี้เลย
               " เห้ยซองดูนั้นดิ ร้านทุเรียนน่ากินเนอะ "
               " เราไม่กินทุเรียน "
นางเควิ้นอึ้งไปอีกหนึ่งระดับไม่รู้จะอึ้งอะไรขนาดนั้น คนไม่กินก็มีอยู่ถมไปก็แค่ฉันเป็น1ในนั้น...
               " อ่อใช่เราจำได้ตอนมัธยมเธอเกลียดมันมาก แต่อร่อยนะ "
               " ใช่อร่อย แต่แค่ได้กลิ่นเราก็จะอ้วกแล้ว "
               " แต่เราอยากกินอ่ะ พาไปหน่อยนะ "
เควิ้นก้มตัวลงมามองที่ฉัน แล้วกระซิบข้างหูฉัน
               " พาไปกินแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้พาไปเที่ยว "
จะให้ฉันตอบว่าอะไรหละ ฉันควรตอบว่าอะไรดีตอนนี้ฉันสับสนมาก ฉันจะไม่อยากไปอยู่ในดงทุเรียน  ไม่ฉันจะไม่ไป ไม่เด็ดขาด.....
          ณ ร้านทุเรียน
               " เอาตูมาจนได้ "
               " ห้ะว่าไรนะ "
               " ป่าว...กินไปเหอะ "
เควิ้นหยิบทุเรียนมา 1 พลูแล้วก็ยื่นมาที่ฉัน (ยื่นให้ผิดคนรึป่าวยะ)
               " อ่ะ..ให้ชิม "
               " ไม่เอาอ่ะ "  
               " จะกินไม่กิน "
               " ไม่ "
เควิ้นยื่นหน้ามาหาฉัน แล้วเขาก็ถามฉันซ้ำๆ แล้วก็ยื่นหน้าเข้ามาเรื่อยๆ ดูเหมือนมันจะโรแมนติกนะ แต่กลิ่นอ่ะคือเพิ่งกินทุเรียนมาป้ะ แล้วยื่นหน้ามากลิ่นนี้ตีเข้าหน้าฉันเต็มเปาเลย ให้ตายเถอะ
               " หยุดๆ จะยื่นหน้ามาทำไมมันใกล้ไปละๆ "
อยู่เขาก็เอาทุเรียนพลูนั้นยัดเข้าปากฉันโดยไม่ทันตั้งตัว นี้คือการรื้อฟื้นความทรงจำของเขา
เป็นหนึ่งความทรงจำที่ คงไม่ลบเลือนแน่นอน...:)