ฺBecause of Destiny

          ฟึ่บ! ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากเตียง ฉันไม่รู้ว่าตัวเองไปเผลอหลับตอนไหน แต่เท่าจำได้ก็แต่เล่นโทรศัพท์..... ใช่แล้วฉันก็หลับไป หึหึเยี่ยมไปเลย.... ฉันเปิดโทรศัพท์เพื่อมาดูเวลา

               " เชี้ย! 5โมง! "

ขอประทานอภัยฉันก็คนทั่วไปแหละค่ะไม่ได้วิเศษมาจากไหน55555 แต่ก็งงตัวเองเหมือนกันนะหลับเป็นตายเลยตั้งแต่ 11 โมง ฉันมองไปรอบๆห้องๆจะว่าไปก็รู้สึกโหวงๆดี มีแค่ฉันคนเดียวในห้อง 

               " เห้ยไม่ๆ อย่าคิดแบบนั้นสิ คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง "

ฉันรีบไปอาบน้ำแต่งตัว ฉันเลือกใส่กางเกงสีดำขายาวเกือบๆจะรัดรูป เข้ากับเสื้อเชิตสีขาว มันผมรวบขึ้นเป็นหางม้า อากาศที่นี้ไม่ได้ต่างจากที่ไทยเลยค่ะ ฉันสพายกล้องตัวเก่งกับกระเป๋าของจุกจิก

ออกไปตามล่าหาของกิน...

          ฉันให้พนักงานโรงแรมแนะนำตลาดใกล้ๆแถวนั้น มันอยู่ห่างจากโรงแรมไม่มาก ฉันจึงตัดสินใจเดินไปจะได้ไม่เปลืองค่ารถ ระหว่างทางฉันก็เดินถ่ายรูปไปเรื่อยเปลื่อย อยู่ๆฉันก็ก็รู่สึกว่ามีคนกำลังเดินตามฉันมาอยู่ ฉันพยายามเริ่งการเดินให้เร็วขึ้นเพื่อที่จะได้ไม่ให้เขาตามทัน แล้วเขาก็เร็วตามฉัน ฉันไม่รู้จะทำยังไงดีฉันวิ่งดีไหม

               " วิ่งก็วิ่งวะ "

ฉันตัดสินใจวิ่งให้เร็วที่สุดแล้วเขาก็วิ่งตามฉันมา ฉันควรทำยังไงดีทุกคน

               " ป๊าม๊าช่วยหนูด้วยหนูไม่อยากตายที่นี้ "

อยู่ๆเขาก็วิ่งเข้าขวางฉัน ฉันก้มหน้าลงฉันกลัวมากฉันไม่รู้ต้องทำยังไงดี หรือเงินเขาต้องการเงินหรือเปล่านะ ฉันตัดสินใจจะควักเงินในกระเป๋าที่มีให้หมดเลย

               " You want money right? I'll give you! but don't kill me. Please! "

               (คุณต้องการเงินใช่ไหม! ฉันจะให้คุณแต่อย่าฆ่าฉันนะ ขอร้อง..)

ระหว่างที่ฉันก้มหน้าพูด ฉันพยามควานหากระเป๋าแต่หาเท่าไหรก็หาไม่เจอ จะซวยอะไรขนาดนี้

อยู่ๆชายตัวสูงโย่งก็พูดขึ้นมา

               " Are you looking for your wallet? "

               (หากระเป๋าตังอยู่หรอ)

ฉันเงยขึ้นมา ฉันหูดับไปเลยไม่ได้ยินใครทั้งนั้นฉันจำได้แล้ว เขาคนนั้นคนที่ฉันเจอที่สนามบิน คนที่ฉันเจอที่โรงแรม เขาจริงๆด้วย

               " Hey!...Can you hear me?! "

               (เฮ้! คุณได้ยินผมไหม)

เขาเขย่าตัวฉันจนฉันได้สติกลับมา

               " Ya.. Yes "

               (ค่ะ)

               " You stew it. "

               (คุณทำมันหลนหนะครับ)

ฉันตกใจมาก แล้วคือฉันก็วิ่งหนีคนที่เก็บกระเป๋าตังให้เนี้ยนะ คนดีๆที่ไหนทำกันเนี้ย...

               " Thank you so much.I'm sorry I think you're criminal "

               (ขอบคุณมากนะคะ ขอโทษจริงๆนะคะคือฉันคิดว่าคุณเป็นพวกโจรผู้ร้าย)

เขายิ้มแล้วก็หัวเราะใส่ฉัน ฉันยังจำรอยยิ้มนั้นได้ดีค่ะมันไม่เคยลบเลือนไปเลยจริงๆ

               " 55555 It's ok "

               (ไม่เป็นไรครับ5555)

ฉันไม่รู้จะพูดอะไรต่อแล้ว อายไปหมดแล้วสิไม่รู้จะเริ่มยังไงดี อยู่ๆเขาก็ถามขึ้นมา

               " Do you stay the same hotel as me? "

               (นี้..คุณอยู่โรงแรมเดียวกับผมใข่ไหม)

               " Ar.. Yes,I think so."

               (อ่า..ใช่ค่ะ ฉันก็คิดว่างั้นนะคะ)

เขาทำหน้างิ้วคิ้วชนกัน แล้วก็จ้องหน้าฉันเหมือนฉันไปทำอะไรผิดมาอย่างงั้นแหนะ

               " Your face look like my old friend "

               (คุณหน้าเหมือนเพื่อนเก่าผมเลยแฮะ)

อาจจะหมายถึงฉันก็ได้ ไม่ๆเราต้องไม่มโน...

               " Really? You too, Have we meet before? "

               (จริงหรอ คุณก็เหมือนกันนะว่าแต่ เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนรึป่าว) 

ฉันก็แค่แกล้งถามไปงั้นแหละ ที่จริงฉันรู้นานแล้วเว้ย...

               " I think so, What's your name? "

               (ผมก็ว่างั้นแหละ คุณชื่ออะไรครับ)

               " Um... Song and you? "

               (อืม..ซองแล้วคุณหละ)

เขาทำหน้าตกใจมาก แล้วฉันก็พอจะเดาได้ว่าเขาจำฉันได้แล้ว

               " Hey!Song! Can you remember me? "

               (เห้ยซอง!! จำเราได้ไหม?) 

               " Yes of course Kevin. "

               (แน่นอน เควิ้น)

เขาตกใจอีกระดับ ฉันยังไม่อะจะเซอร์ไพรส์เขาอีกเยอะ หึ.......