ฺBecause of Destiny

          ฉันมองเข้าไปในตาเขา และดูเหมือนเขาคงไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับฉันหลงเหลืออยู่แล้ว มันน่าเศร้านะที่เรายังจำเรื่องเกี่ยวกับเขาได้ทุกเรื่อง แต่เขาก็คงไม่มีอะไรเกี่ยวกับฉันเลย ก็ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขาหนิเขาจะมาใส่ใจอะไรกับฉันหละ...

               " Um... How are you? "

               (อืม...คุณเป็นไงบ้าง)

เขาเอ่ยปากถามฉัน คงเป็นมารยาทปกติแหละที่คนทั่วไปเขาทำกัน แล้วทำไมเราต้องมาคิดอะไรพวกนี้ด้วยเนี่ยไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ

               " Good and How about you? "

               (ก็ดีค่ะ แล้วคุณหละเป็นยังไง)

               " Fine Where are you going? "

               (สบายดีครับ แล้วนี้คุณจะไปไหนอ่ะ)

               " I'll go the nearest market "

               (จะไปตลาดที่ใกล้ที่สุดอ่ะ)

               " Really? Me too "

               (จริงหรอ ผมก็จะไปเหมือนกัน)

               " Um...Why don't you stay at home? "

               (ทำไมคุณไม่นอนบ้านหละ ทำไมมาพักที่โรงแรม)

               " I already sold my home cause I'll move to US on January. "

               (ผมขายบ้านไปแล้วอ่ะ ผมต้องย้ายไปUSเดือนมกราคม)

               " For work? "

               (ไปทำงานเหรอคะ)

               " Yes because of this.I came here. "

               (ครับ เพระงี้ผมเลยมาที่นี้หนะ)

เราสองคนเดินไปคุยไป ตามประสาคนที่ไม่ได้เจอกันมา 6 ปี เควิ้นเป็นเพื่อนเก่าฉันตั้งแต่มัธยม

ตอนนั้นฉันมาที่ประเทศนี้บ่อยมากเลย ฉันเจอเขาที่เกาะๆหนึ่งที่ประเทศนี้แหละ เราสองคนสนิทกันมากเลยฉันอยู่ที่นั้นประมาณ 1 ปีอารมณ์ประมาณนักเรียนแลกเปลี่ยนเลย ตอนนั้นฉันจำได้ว่าตอนที่ฉันเข้าไปที่นั้นครั้งแรก ฉันไม่กล้าคุยกับใครเลยฉันก็ไม่ได้เป็นคนขี้อายอะไรนะ แต่ถ้าเป็นที่เมืองไทยฉันก็คงมีเพื่อนตั้งแต่นาทีแรกที่เข้าไปแล้วหละ แต่ถ้าเป็นที่นี้ฉันไม่รู้ว่าคนที่นี้เขาเป็นคนยังไง ปกติเขาทำอะไรกัน ฉันควรจะเริ่มพูดยังไง เพราะวัฒนธรรมของเขากับเรามันต่างกันโคตร เพราะงี้กูเกิลก็ช่วยอะไรไม่ได้อีกอย่างนะ ภาษาอังกฤษของฉันตอนนั้นมันก็แย่มากเลยแหละ (จะเอาอะไรกับภาษาอังกฤษเด็กมัธยมอย่างฉัน) ตอนนั้นฉันนั่งอยู่คนเดียวอยู่ๆก็มีผู้ชายที่ใจดี อบอุ่น เฟรนลี่ เดินเข้ามาทักฉัน เขาเข้ามาชวนฉันคุยสอนภาษามาเลให้ฉัน ทำให้วันแรกในการมาโรงเรียนของฉันมันไม่ได้แย่เลย ตลอดระยะเวลา 1 ปีที่ผ่านมาเขาดูแลฉันทุกอย่างจนฉันหาเพื่อนผู้หญิงที่เข้ากับฉันได้ ฉันเลยไม่ค่อยได้คุยกับเขาแล้วเราก็ค่อยๆห่างกันไป แต่ว่าฉันรู้สึกตลอดว่าเขาคอยแอบมองดูฉัน  ตอนแรกฉันนึกว่าเขากลายเป็นไอพวกโรคจิตคอยแอบดูผู้หญิง แต่เปล่าเลยเขาดีกับฉันมาเลยจริงๆ...

[ภาษาไทย]

               " อยากกินนี้ไหมมันหายากมากเลยนะ นานทีผมก็เพิ่งได้กินเหมือนกัน "

เขาหยิบขนมหน้าตาแปลกๆมาให้ฉัน ฉันเดามันน่าจะเป็นขนมของคนที่นี้

               " มันน่าตาแปลกๆแฮะ "

               " ชิมก่อน  รสชาติมันไม่แปลกหรอก "

ฉันกัด 1 คำ รสชาติมันหวานๆเค็มๆแปลกๆแต่ก็อร่อยดี

               " อืม55555 เรารู้สึกว่าฉันชอบขนมไทยมากกว่านะ "

               " จริงหรอ ขนมไทยเป็นยังไงอ่ะอยากกินบ้างอ่ะ "

               " ก็มาหาสิจะพาไปกิน พาไปเที่ยว "

เราคุยกันไปเดินหาของกินไป ตามประสานักท่องเที่ยว

               " เควิ้น "

               " หืม "

               " ทำไมตอนนั้นอยู่ๆนายก็เปลี่ยนไปหละ อยู่ๆนายก็หายไปไม่ติดต่อกลับมาหาเราเลย เราถามนายไปในแชท นายก็ไม่ตอบ เกิดอะไรขึ้นหรอ "

เขาก้มหน้าลงแล้วก็เงียบไปไม่ตอบคำถามฉัน บรรยากาศตอนนั้นฉันกับเขา เรา2คนก็ต่างเงียบกันไปทั้งคู่ ฉันไม่รู้จะทำยังไงเลยเปลี่ยนเรื่องคุย มันอาจจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น

               " เห้ยย... ว่าแต่ที่ไปทำงานที่ US อ่ะไปทำงานไรหรอ "

               " เป็นงานเกี่ยวกับโปรแกรมไรเงี้ยอ่ะ แล้วเธออ่ะทำงานไรอยู่ "

               " ยังหาอยู่อ่ะ แต่ก็ดูแลกิจการที่บ้านไปด้วย " 

               " ถ้าเป็นเราๆไม่หาแล้วงาน ทำงานที่บ้านดีกว่าสบายจะตาย "

               " ขี้เกียจหละสิไม่ว่า5555 "

เควิ้นยิ้มกว้างแล้วหัวเราะออกมา ฉันเคยเห็นภาพนี้เมื่อนานมาแล้ว ไม่คิดเลยว่าจะได้เห็นมันอีกครั้ง....

               " คิดถึงตอนเรียนด้วยกันเนอะ "

อยู่ๆเควิ้นก็พูดขึ้นมา ประโยคนั้นโคตรทำให้อึ้งเลย ใจเต้นแรงหน้าแดงทุกทีใช่เธอหรือนี้...ถุ้ย

               " อะ..อืมคิดถึงเหมือนกัน "

               " คิดถึงโรงเรียน คิดถึงครู คิดถึงบรรยากาศตอนเรียน คิดถึงนักเรียนแลกเปลี่ยน "

เชี้ย!!!!!! มันจึกมันจึก มามุกไหนเนี้ยกินยาไม่เขย่าขวดแน่เลย

               " นักเรียนแลกเปลี่ยนคนไหนกันยะ "

               " อืมมมม...ก็คนที่เดินอยู่ข้างเราเนี่ย "

               " อ้อหรออ55555 "

               " หน้าเธอแดงอ่ะ เป็นไรป่าว5555 "

               " 555555555555 ไม่มีอะไร้ "

โอ้ยพ่อคุณเอ้ย จะทำให้ใจเต้นแรงไปไหนเนี้ย ไม่เคยเดินตลาดกับใครแล้วเขินขนาดนี้เลย...

ฉันกับเขาเดินไปจนสุดซอย ไปเจอร้านขายทุเรียน แล้วก็มีโต๊ะให้นั่งกินตรงนั้นเสร็จสับ แล้วซึ่งทุเรียนเป็นผลไม้ที่ฉันเกลียดที่สุด อันที่จริงมันก็ไม่ได้ร้ายแรงอะไรหรอกนะ รสชาติก็ดีด้วยซ้ำไปแต่กลิ่นหนะสิ โอ้ยไม่ได้จะกระแดะไม่อะไรนะแต่ได้กลิ่นที่นี้ ปวดหัวโคตรเลยจริงๆ เป็นคนไม่กินทุเรียนนะคะบอกแค่นี้เลย

               " เห้ยซองดูนั้นดิ ร้านทุเรียนน่ากินเนอะ "

               " เราไม่กินทุเรียน "

นางเควิ้นอึ้งไปอีกหนึ่งระดับไม่รู้จะอึ้งอะไรขนาดนั้น คนไม่กินก็มีอยู่ถมไปก็แค่ฉันเป็น1ในนั้น...

               " อ่อใช่เราจำได้ตอนมัธยมเธอเกลียดมันมาก แต่อร่อยนะ "

               " ใช่อร่อย แต่แค่ได้กลิ่นเราก็จะอ้วกแล้ว "

               " แต่เราอยากกินอ่ะ พาไปหน่อยนะ "

เควิ้นก้มตัวลงมามองที่ฉัน แล้วกระซิบข้างหูฉัน

               " พาไปกินแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้พาไปเที่ยว "

จะให้ฉันตอบว่าอะไรหละ ฉันควรตอบว่าอะไรดีตอนนี้ฉันสับสนมาก ฉันจะไม่อยากไปอยู่ในดงทุเรียน  ไม่ฉันจะไม่ไป ไม่เด็ดขาด.....

          ณ ร้านทุเรียน

               " เอาตูมาจนได้ "

               " ห้ะว่าไรนะ "

               " ป่าว...กินไปเหอะ "

เควิ้นหยิบทุเรียนมา 1 พลูแล้วก็ยื่นมาที่ฉัน (ยื่นให้ผิดคนรึป่าวยะ)

               " อ่ะ..ให้ชิม "

               " ไม่เอาอ่ะ "  

               " จะกินไม่กิน "

               " ไม่ "

เควิ้นยื่นหน้ามาหาฉัน แล้วเขาก็ถามฉันซ้ำๆ แล้วก็ยื่นหน้าเข้ามาเรื่อยๆ ดูเหมือนมันจะโรแมนติกนะ แต่กลิ่นอ่ะคือเพิ่งกินทุเรียนมาป้ะ แล้วยื่นหน้ามากลิ่นนี้ตีเข้าหน้าฉันเต็มเปาเลย ให้ตายเถอะ

               " หยุดๆ จะยื่นหน้ามาทำไมมันใกล้ไปละๆ "

อยู่เขาก็เอาทุเรียนพลูนั้นยัดเข้าปากฉันโดยไม่ทันตั้งตัว นี้คือการรื้อฟื้นความทรงจำของเขา

เป็นหนึ่งความทรงจำที่ คงไม่ลบเลือนแน่นอน...:)