angelic ภาค หัวใจสีขี้เถ้า

โครม!

บางอย่างกระแทกประตูห้องจนเปิดเข้ามาด้านในเพียงเสี้ยวอึดใจ ทำลายความโรแมนติกที่กำลังจะก่อตัวขึ้นมาจนทลายไปหมดสิ้น และยิ่งตกใจยิ่งกว่าที่เห็นเงาของใครคนหนึ่งพุ่งตรงเข้ามาอย่างไม่รีรอ

“เจ้าหญิง เจ้าเป็นยังไงบ้าง!”

เสียงห้าวทะลุโลกแบบนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจ้าพยัคฆ์จอมโวยวายนามว่าไลน์ ทันทีที่เปิดประตูได้เจ้าตัวก็ตรงรี่เข้ามาเขย่าร่างบอบบางจนหญิงสาวอยากจะล้มลงไปกองอีกสักรอบ

“ข้ากลับไปที่จุดพักในป่าไม่เจอพวกเจ้าก็เลยตามกลิ่นมาจนถึงที่นี่ นึกว่าเจ้าจะเป็นอะไรไปซะอีก”

“ข้าจะล้มลงไปอีกรอบจริงๆถ้าเจ้ายังไม่เลิกเขย่าข้าแบบนี้”

“โอ๊ะ! โทษทีลืมตัวไปหน่อย”

อย่าลืมให้บ่อยนักจะเป็นพระคุณอย่างสูง

เฮเลียสอยากพูดประโยคนี้ออกมาอีกประโยคเป็นการประชดอีกระลอก แต่ดูท่าจะยากเพราะเสืออย่างไลน์ไม่ค่อยสนใจอะไรนานเกินหนึ่งนาที เมื่อกี้ยังเขย่าเธอจะเอาให้ตายแต่ตอนนี้กลับไปสนใจโทรเฟ่นที่นั่งใบ้กินอยู่ข้างๆแทนเสียนี่ นับเป็นเสือสมาธิสั้นที่สุดเท่าที่เคยพบเห็นมา

“พี่ข้าอยู่ที่ไหน”

พยัคฆ์หนุ่มถามอย่างร้อนรนเหมือนกับว่าได้จากกันมาเป็นชาติอย่างนั้น…แต่เดี๋ยวก่อน

หลายวันเหรอ….

“พี่เจ้าออกไปดูลาดเลากับเอเมรัลด์” โทรเฟ่นให้คำตอบอย่างไม่ทุกข์ร้อนใดๆ แต่กลับทำให้เจ้าของคำถามดิ้นพล่าน

“ว่าไงนะ!กับเจ้าเตี้ยนั่นน่ะเหรอ”

“อืม…เราจำเป็นต้องอยู่ที่นี่หลายวัน เจ้าเองก็ต้องทำตัวกลมกลืนกับที่นี่ด้วย”

เทพหนุ่มเจ้าของเส้นผมสีม่วงอ่อนพูดเหมือนสั่งพลางคว้าผ้าที่พับไว้บนโต๊ะใกล้ตัวส่งให้ไลน์หนึ่งชุด ทันทีที่เห็นผ้าเนื้อหยาบสีพื้นเหมือนเปลือกไม้ลวดลายไร้รสนิยมพยัคฆ์หนุ่มก็ถึงกับทำหน้าเหม็นเขียว แวบหนึ่งก็หันมาจับจ้องเฮเลียสเหมือนจะขอความเห็น แต่สาวเจ้าก็ยังคงนิ่งเงียบและจ้องกลับด้วยสีหน้าระคนเช่นกัน เจ้าเสือโจมโวยจึงยอมรับชุดที่เทพหนุ่มส่งมาให้อย่างจำยอม เพราะถ้าไม่ใส่ก็อย่าหวังเลยว่าจะออกไปเดินเพ่นพ่านข้างนอกได้ง่ายๆ อย่างน้อยเจ้าเทพหัวม่วงนี่แหล่ะที่จะจัดการอัดเขาติดฝากลายเป็นเสือสตาร์ฟโชว์หราเด่นสง่าสมใจอยาก

“เห็นแก่พี่หรอกถึงได้ยอม”

เฮเลียสรู้สึกสงสารไลน์มากขึ้นอีกหลายเท่าตัว เขาคงอึดอัดกับการเดินทางครั้งนี้มากกว่าใคร ทั้งต้องอยู่ในร่างมนุษย์ถูกบังคับให้ขี่ม้าที่แสนเชื่องช้าและพยศจนกระทืบเขาจมดิน และมาคราวนี้ก็ยังต้องจำทนสวมชุดชาวบ้านที่ไร้รสนิยมเพื่อทำให้ดูเหมือนคนจรจัดธรรมดาๆที่ไร้ซึ่งความน่าเกรงขามที่สุดแสนจะน่าภูมิใจ

“เจ้าเองก็ด้วย”

โทรเฟ่นหันมามองเฮเลียสที่ยังกึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่บนเตียง พร้อมใช้สายตาบอกถึงตำแหน่งที่วางของชุดที่เธอควรจะเปลี่ยน ซึ่งมันได้พับวางไว้บนปลายเตียงนอนของเธอนี่เอง ก่อนที่เขาจะลุกเดินออกไปข้างนอกอย่างรู้มารยาท

“ข้าจะออกไปสำรวจหมู่บ้านซักพัก เดี๋ยวกลับมา”

“ข้าจะไปหาพี่”

ไลน์เสริมส่งและรีบจรลีออกไปอีกคน ภายในห้องแคบจึงเหลือเพียงเฮเลียสที่มองตามชายหนุ่มทั้งสองตาปริบๆ ภายในห้องมิดชิดมีเพียงประตูบานเดียวที่ใช้เป็นทางเข้าออก จึงไม่มีอะไรกังวลหากจะเปลี่ยนเสื้อผ้ากลางห้องทั้งอย่างนี้ แต่เฮเลียสก็ดันพบกับอุปสรรคกองโตซะได้

จู่ๆร่างกายท่อนบนซีกขวาก็กลายเป็นอัมพาตกะทันหันเสียอย่างนั้น!

หญิงสาวผ่อนลมหายใจเข้าออกหลายต่อหลายรอบกว่าจะทำใจและฝืนทนเปลี่ยนชุดใหม่ด้วยตัวเองจนสำเร็จ รู้สึกแปลกๆกับร่างกายที่ขัดๆอย่างบอกไม่ถูก โดยเฉพาะกับซีกขวาที่มีร่องรอยของคำสาปปะทับอยู่ทนโท่

แอ๊ด…

พระเจ้า! ยังสวมเสื้อผ้าไม่เรียบร้อยมารผจญก็เข้ามาเสียได้

เฮเลียสสะดุ้งสุดตัวมองไปยังร่างที่กำลังเดินเข้ามาด้วยท่วงท่าที่นิ่งสนิท เพราะแสงจ้าจากด้านนอกสาดส่องเข้ามาทำให้มองเห็นใบหน้าและรายละเอียดของร่างนั้นไม่ชัดนอกจากเงาสีดำที่สูงบางจนต้องเรียกว่าผอมกะหร่อง ผมยาวสยายลงมาจรดเอวพลิ้วไหวไปตามจังหวะการก้าวเดินอย่างแช่มช้า ไม่ใช่โทรเฟ่น ไม่ใช่ไลน์และไม่น่าจะเป็นลิกไนต์ไปได้ แล้วเขาคนนี้คือใคร

“ท่าน…เป็นใคร”

“ลืมข้าแล้วรึ เฮเลียส”

ตึกกกก!!!!

หัวใจเฮเลียสเต้นแรงเหมือนอยากแหกอกออกมาสูดอากาศด้านนอก เหมือนจังหวะการหายใจได้ถูกช่วงชิงไปชั่วขณะเมื่อได้พบกับคนที่ไม่คาดฝัน

“เค…เคโอเรสเตอร์…เคออน!”

“เฮเลียส”

เมื่อรู้สึกตัวอีกทีร่างนั้นก็มายืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับรายละเอียดที่เริ่มจะชัดเจนจนเห็นได้แม้กระทั่งสีตาที่มืดดำดั่งอัญมณีจากความมืด เจ้าชายปีศาจยิ้มน้อยๆบนใบหน้าขาวซีดที่โซมไปด้วยเหงื่อเหมือนคนที่อดนอนมาเป็นชาติ ก่อนที่ร่างสูงบางผอมกะหร่องนั้นจะโน้มเข้ามาโอบร่างบอบบางของหญิงสาวไปแนบอกอย่างถวิลหา

“ค่อยยังชั่วที่เจ้ายังปลอดภัย”

ไม่เสียแรงที่ดั้นด้นตามหาจนเจอ…

ขอบตาเริ่มร้อนวูบพร้อมกับน้ำใสๆที่รื้นขึ้นมาคลอหน่วย ความอบอุ่นจากอ้อมกอดแบบนี้เหมือนจะห่างหายไปนานแสนนาน

“ร้องไห้รึ”

เฮเลียสปล่อยน้ำตาให้ไหลโดยไม่คิดห้าม แต่ก็ยังคงน้ำเสียงโทนเดิมไว้อย่างแนบเนียนเช่นกัน

“ข้าคิดว่าท่านจะไม่มาหาข้า คิดว่าคงจะไม่ได้เจอท่านอีก”

“ได้เจอสิ ข้ามาหาเจ้าแล้วนี่ไงล่ะ”

เคโอเรสเตอร์ปลอบโยนคลายอ้อมกอดให้หลวม หาพิรุธของเด็กขี้แยที่กำลังเช็ดน้ำตาตัวเองแบบส่งๆก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองเขา และเป็นดังที่คาดเมื่อเธอร้องไห้เสร็จสิ่งที่ตามมาก็คือรอยยิ้มอ่อนหวานราวกับแสงสาดส่องของพระจันทร์ ทว่าแสงสีนวลอ่อนหวานตอนนี้กลับเศร้าหมอง ซีดเซียวไร้ชีวิตชีวากว่าเมื่อก่อนนี้นัก

คำสาปนั้นคงเริ่มทวีความรุนแรงมากขึ้น ดูจากแขนขวาของเธอที่ดูจะอ่อนแรงเสียจนติดกระดุมเองไม่ได้ จนทำให้เธอดูเหมือนคนที่แต่งกายไม่เรียบร้อยยิ่งกว่าสามัญชนเดินดินเสียอีก

“คงทรมานมากสินะ คำสาปบ้านั่นน่ะ”

เจ้าชายปีศาจว่าพลางยื่นมือเข้าช่วยติดกระดุมที่แขนเสื้อให้หญิงสาวที่ยิ้มเจื่อน เฮเลียสอยากบอกเหลือเกินว่ากำลังได้ยาดีจากเผ่าพันธุ์ปีศาจตนหนึ่ง แต่ดูเหมือนจะพูดไม่ทันเพราะเสียงแหลมปรี๊ดได้เข้ามาขัดซะก่อน

โครมมม!!!!

“เจ้าชายยยยยย!!!!”

เคโอเรสเตอร์หันไปมองเจ้าของเสียงแหลมสูงร่างเล็กในชุดคลุมสีหม่นที่วิ่งตรงเข้ามาหาอย่างอึ้งตะลึง

เอเมรัลด์โยนของที่หอบพะรุงพะรังทิ้งให้พ้นทาง ก่อนจะโผเข้ากอดเจ้าชายปีศาจพร้อมกับคำพร่ำพรรณนาสารพัดประโยคยิ่งกว่าบทสวดมนตร์

“ฮืออออออ!!! เจ้าชาย เจ้าชายจริงๆด้วย ข้านึกว่าจะไม่ได้พบกับท่านอีกแล้วในชาตินี้ ดีใจจังที่ท่านยังปลอดภัย ข้าเป็นห่วงท่านมากเลยรู้ไหมขอรับ เจ้าชาย”

“เจ้า…เป็นใคร”

แหง็ก!

รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงแตกร้าวดังเปรี๊ยะ จากร่างเล็กที่แข็งทื่อเกาะขาเจ้าชายปีศาจราวคราบจักจั่น

กา…กา…กา…

เสียงอีการ้องโบยบินผ่านไปพร้อมกับสายลมยะเยือก สร้างบรรยากาศเคว้งคว้างได้เป็นอย่างดี ตอนนี้เอเมรัลด์ไม่ต่างจากตุ๊กตาลานขาดที่จะขยับร่างกายแต่ละทีก็ได้ยินเสียงกรอบแกรบเอี๊ยดอ๊าด เฮเลียสสงสารเจ้าปีศาจตัวกระจ้อยจนนึกอยากแผ่เมตตาให้เหลือเกิน

และ สามนาทีต่อมา…

“หึ… ฮ่าๆๆๆ”

“ฮึก! เจ้าชายลืมข้าไปแล้วจริงๆสินะ”

“บ้า! ใครจะลืมลง”

“ฮะ! จริงรึ นี่ท่านแกล้งข้ารึ!”

ร่างกระจ้อยถูกเจ้าชายปีศาจยกขึ้นจนใบหน้าได้เสมอเทียมทัดและมองลึกเข้าไปนัยน์ตาของอีกฝ่ายได้ ดวงตาสีนิลดั่งอัญมณีแห่งรัตติกาล สำหรับเอเมรัลด์นี่คือนายเหนือหัวที่เขาติดตามมาตั้งแต่เริ่มคลาน

“เจ้าชาย เป็นท่านจริงๆด้วย โฮ!!!!!”

และน้ำตาก็ไหลโจ๊กๆ ออกมาจากตาสีมรกตของเจ้าปีศาจหัวเขียวราวกับน้ำในเขื่อนไหลทะลักยังไงอย่างนั้น เคโอเรสเตอร์ยังอุ้มร่างเล็กให้เสมอตนพร้อมกับยิ้มกวนประสาทที่นานทีจะมีซักหน เฮเลียสรู้สึกซึ้งตามไปด้วยเพียงครึ่งทาง รอยยิ้มก็เริ่มเจื่อนเมื่อภาพเบื้องหน้าเริ่มจะวูบไหวไปอีกรอบ หญิงสาวพยายามทำเนียนนั่งลงบนเตียงอย่างเงียบสงบ ความเจ็บแล่นปราดไปทั่วร่างกาย แต่ก็ยังไม่มากขนาดที่จะทนไม่ไหว ทว่า ร่างกายกลับตอบสนองต่อความเจ็บปวดเร็วเกินคาด

ปัง!

เสียงประตูเปิดดังพอที่จะทำให้คนในห้องหันไปสนใจ และคนที่เดินเข้ามาก็ไม่ได้เหนือความคาดหมายซักเท่าไหร่ ทว่า กับเจ้าชายปีศาจนั้นต่างกัน

“เจ้า!”

“ดูท่าทางจะยังสบายดีอยู่นะ เคโอเรสเตอร์”

“ไฮเพอรีเนอร์!”

เคโอเรสเตอร์ครางเสียงต่ำ จะเป็นหมอนี่ได้ยังไงในเมื่อพันธมิตรที่ควรจะช่วยเหลือเขาต้องเป็นไฮเพอทีอัส ราชาเทพผู้ปกครองแคว้นเหนือ ไม่ใช่ราชานักรบผมสีม่วงจอมกวนโอ๊ยคนนี้

“เป็นเจ้าไปได้ยังไง”

“บอกแล้วไม่ใช่รึ ว่าพันธมิตรที่เจ้าต้องการความช่วยเหลือจากเขาไม่สามารถปกป้องใครได้ในตอนนี้น่ะ”

โทรเฟ่นตอบตามจริง แต่ดูท่าเจ้าชายปีศาจจะรับคำตอบนี้ไม่ได้

“แต่ถึงยังไงก็ต้องไม่ใช่เจ้า!”

“ยังหัวรั้นไม่เปลี่ยนเลยนะ เคโอเรสเตอร์”

เสียงราบเรียบมาจากหญิงสาวผมสีดำยาวสยายตกกลางหลังที่ยืนอยู่ด้านหลังเทพหนุ่ม เคโอเรสเตอร์ผู้ซึ่งถูกปรามาสมองเจ้าของคำพูดเหยียดนั้นอย่างชั่งใจ รู้สึกโล่งอกขึ้นมานิดๆที่รู้ว่ามีเธอคนนี้เดินทางมาด้วย ลิกไนต์มีพลังด้านมืดซึ่งเป็นพลังเฉพาะของเผ่าพยัคฆ์ที่เป็นนักล่า จึงปกป้องทุกคนได้ไม่ลำบาก และอีกอย่าง หากว่าเธอคนนี้อยู่ที่นี่ก็ต้องมีตัวติดตามมาด้วยอย่างแน่นอน

“โอ๊ะโอ ดูซิว่าใครมา”

พอนึกถึงก็มาเร็วทันใจ เจ้าเสือดำเจ้าปัญหาที่ชอบทำตัวติดพี่สาวราวกับเห็บหมัด

เคโอเรสเตอร์วางเอเมรัลด์ลงและยังจ้องโทรเฟ่นด้วยสายตาที่หลากหลายความรู้สึก โดยที่เทพหนุ่มผมสีม่วงไม่ยักหลบ แถมยังตีหน้านิ่งเหมือนยั่วโมโหอีกฝ่าย

“ข้าไม่เคยขอร้องให้เทพอย่างเจ้ามาช่วย”

“ข้าก็ไม่ได้รับคำขอร้องจากเจ้านี่”

เหมือนจะเกิดสงครามขนาดย่อมของสองเผ่าพันธุ์เข้าให้แล้ว ยิ่งมองเฮเลียสก็ยิ่งรู้สึกเหนื่อย แต่ก่อนที่เธอจะได้หลับสมใจ สงครามน้ำลายก็ยุติโดยที่เทพหนุ่มเป็นผู้กำชัยอย่างงดงาม

“เจ้าต้องยอมให้ข้าไปด้วยแน่ เพราะข้าคือคนเดียวที่สามารถปลุกเฮเลียสให้ตื่นจากความฝัน”

“อะไรนะ”

“จริงขอรับ เจ้าชาย ยาสกัดคำสาปของข้ามีผลข้างเคียงกับเจ้าหญิงเฮเลียสมาก” เอเมรัลด์เสริมต่ออีกเสียง

“และต้องเป็นผู้ที่มีพลังหลายสายอย่างท่านโทรเฟ่นเท่านั้นที่จะปลุกนางให้ฟื้นจากความฝันได้”

“กะอีแค่ความฝัน! ถ้าเฮเลียสหลับได้นานๆก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ จะได้ไม่ต้องทนทรมานเวลาที่คำสาปนั่นกำเริบไงล่ะ”

“ผิดแล้ว”

คนที่สอดแทรกเข้ามาคือลิกไนต์ พยัคฆ์สาวยังคงยืนพิงประตูกอดอกอย่างผู้มีความคิด ดวงตาสีขี้เถ้าจับจ้องเจ้าชายปีศาจที่ยังคงรั้นหัวชนฝาก่อนจะอธิบาย

“ความฝันของเจ้าหญิงเฮเลียส เหมือนความจริงที่เกิดขึ้นในอีกมิติหนึ่ง นางจะรู้สึกได้ทุกอย่างสัมผัสได้ทุกสิ่งที่อยู่ในนั้น และหากปล่อยให้อยู่ในนั้นนานๆ นางจะไม่เหลือโอกาสที่จะออกมาอีก ถ้าหากเป็นอย่างนั้นจริง เจ้าก็เจ้าเถอะ คงไม่มีทางที่คว้านางได้แม้เพียงเส้นผม…เข้าใจหรือยัง เคโอเรสเตอร์ ว่าคนที่สามารถทำให้นางตื่นได้ก็คือโทรเฟ่น!”

ประโยคสุดท้ายหนักแน่นเหมือนย้ำให้จำขึ้นใจ เคโอเรสเตอร์ก้มหน้ากำมือแน่น ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะไร้ประโยชน์อย่างนี้

เฮเลียสเริ่มรู้สึกอึดอัด ลืมแม้กระทั่งความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านไปทั่งร่างกายซีกขวา อยากรู้นักว่าตัวเองกลายเป็นภาระให้คนอื่นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

………………………………………………………………………….

“เอานี่…ยาขวดที่สามจะช่วยให้เจ้าขยับแขนขาข้างนั้นได้”

เอเมรัลด์พูดพร้อมส่งยาขวดเล็กๆเท่าหัวแม่มือให้เฮเลียสที่นั่งพิงหมอนอยู่บนเตียง หญิงสาวรับมาแต่ก็ลังเลที่จะเทมันเข้าปาก และดูเหมือนเอเมรัลด์จะรู้สึกถึงความลังเลของเธอดีจึงพูดปลอบใจ

“วางใจเถอะ ยานี่จะไม่ทำให้เจ้าฝันหรอก มันเป็นยาที่ช่วยบรรเทาอาการชาของแขนขาเจ้าเท่านั้น”

“อย่างนั้นรึ เช่นนั้นก็ค่อยเบาใจ”

ว่าพลางกระดกยาเข้าปากและกลืนมันลงท้องอย่างว่าง่าย ผ่านไปสองนาที สาม สี่ และห้านาที ในที่สุดร่างกายซีกขวาที่หนักอึ้งจนขยับไม่ได้ก็กลับเบาหวิวและกลับมาขยับได้ตามปกติ เฮเลียสมีสีหน้าดีขึ้นกว่าเดิมนิดหน่อย แต่ใจชื้นได้ไม่ถึงนาที คำพูดของเอเมรัลด์ก็ทำให้เธอต้องยิ้มเจื่อนอีกครั้ง

“แค่บรรเทาได้ชั่วคราวเท่านั้นนะ อีกไม่กี่ชั่วยามยาก็จะหมดฤทธิ์และร่างกายของเจ้าจะหนักขึ้นกว่าเดิมด้วย”

“ถ้าเช่นนั้นก็ช่วยทำให้ข้าหลายๆขวดได้ไหม”

“แต่ถ้าเจ้าดื่มมากไป ร่างกายของเจ้าจะไม่ต่างจากยกหินทั้งก้อนไว้บนบ่านะ”

“เรื่องนั้นข้าไม่สน ยังไงข้าก็จะใช้มัน จนกว่าจะถึงไกอาห์”

“อย่าบอกนะว่าเจ้าคิดจะ…”

“อย่าปากโป้งไปล่ะ ช่วยข้าทีนะ…ถือซะว่านี่เป็นการขอร้องที่ไร้มารยาทจากข้าเถอะ”

เฮเลียสก้มมองปีศาจตัวจ้อยพร้อมยกมือสองข้าประกบกันเป็นการขอร้องเท่าที่ร่างกายจะเอื้ออำนวย เอเมรัลด์ไม่กล้าเงยหน้าสบตาและยังคงก้มหน้าเม้มปากด้วยความลำบากใจ เฮเลียสผู้นี้คิดจะทำอะไรเขาเองก็อ่านออกบ้างเป็นบางเรื่อง เพราะมนุษย์น่ะ อ่านความคิดง่ายจะตายไป แต่กับเธอคนนี้ไม่ใช่มนุษย์เลือดบริสุทธิ์ที่อ่อนด้อยอย่างนั้น ความคิดจึงซับซ้อนมากไม่ต่างจากเขาวงกต สิ่งเดียวที่พอจะเดาได้ผ่านดวงตาสีพระจันทร์คู่นั้นคือ ‘ความหยิ่งทะนงที่ไม่ต้องการให้ใครมาสงสาร’

คืนนี้มีงานเต้นรำที่นานทีจะมีซักหนในหมู่บ้านของชนเผ่าอิสระ ดูท่าคนที่ตื่นเต้นมากกว่าใครเพื่อนคือไลน์ เพราะงานรื่นเริงคือสิ่งที่เขาปรารถนา

‘ก็แน่ล่ะ เพราะจะได้จับคู่กับพี่สาวแสนงามนี่’

“พี่! เร็วสิ งานจะเริ่มแล้วนะ”

“ฮึ…จริงๆเลยนะ เด็กคนนี้”

ถึงจะบ่นอุบเหมือนละเหี่ยใจ แต่ลิกไนต์ก็ยังเดินตามน้องชายเข้าไปยังงานเลี้ยงที่กำลังรื่นเริงกลางหมู่บ้าน เป็นภาพที่ใครได้เห็นก็คงคิดว่าเป็นแม่ที่คอยตามลูกชายซุกซน ในงานเลี้ยงเต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา ทุกคนล้วนแต่จับคู่เต้นรำตามจังหวะเพลงโดยไม่จำกัดเพียงแค่เผ่าพันธุ์ของตน และหนึ่งในคู่นั้นก็คือเจ้าพยัคฆ์ใจร้อนที่ลากพี่สาวเข้าไปร่วมวงจนกลายเป็นที่สะดุดตาของคู่อื่น แน่นอนว่าอยู่ในสายตาของเฮเลียสที่มาด้วยกัน เคโอเรสเตอร์ออกไปล่าเลือดตามประสาปีศาจที่กระหายเหยื่อ โดยมีเอเมรัลด์ขอตามไปด้วยเหมือนเห็บหมัด ที่เหลือก็มีแค่โทรเฟ่นที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยถูกกับงานสังสรรค์แบบนี้ซักเท่าไหร่ แต่ดูเหมือนเฮเลียสจะคิดผิด

“ให้เกียรติข้าสักครั้งนะ ยอดหญิง”

เทพหนุ่มโค้งตัวอย่างงดงามตามแบบฉบับของเจ้าชายสูงศักดิ์ เฮเลียสเก้อเขินไปชั่วขณะก่อนจะยอมยื่นมือไปให้มือที่รอรับ

การเต้นรำกับเทพหนุ่มผมสีม่วงคนนี้ทำให้เฮเลียสรู้สึกเหมือนได้กางปีกโดดเด่นมากกว่าใคร แทบจะลืมความลำบากใจไปชั่วขณะหนึ่ง ดวงตาสีทองคู่นั้นดูดุดันดุจนักรบแต่บางครั้งก็ไร้เดียงสาซึ่งกำลังจะสื่อความหมายหลากหลายจนยากที่จะตีความออกมาง่ายๆ แต่ก่อนที่เฮเลียสจะได้เชยชมไปมากกว่านี้ ก็รู้สึกว่าร่างกายถูกกระชากไปด้านหลังเข้าสู่อ้อมกอดของใครอีกคนพร้อมกับหมุนตัวหนึ่งรอบ คนๆนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจ้าชายปีศาจ

ทีใครทีมัน!

ชายหนุ่มต่างเผ่าพันธุ์สื่อคำพูดถึงกันโดยผ่านสายตาเขม่นจนอยากเข้าฉะกันซักยก ถึงจะดูออกแต่เฮเลียสก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยิ้มแห้งอย่างจนใจ กับท่าทางที่แย่งกันเต้นรำกับสาวงามของสองชายหนุ่ม จนกลายเป็นการเต้นรำที่สวยงามแบบพิสดารเข้าไปแล้ว คนนั้นที คนนี้ทีจนชักเวียนหัวและหมดความอกทน เฮเลียสหมุนตัวออกจากการเกาะกุมของชายหนุ่มทั้งสองอย่างงดงาม พร้อมทั้งยังผลักทั้งคู่เข้าหากันอย่างแนบเนียน

=[]=!!!!

ช่างเป็นโลกที่น่ามองที่สุดในโลกของพวกลักเพศ ที่จู่ๆหนุ่มรูปงามทั้งสองต่างขั้วสายพันธุ์ก็มาจับคู่ประสานมือเต้นรำกันอย่างไม่ได้นัดหมาย สีหน้าของทั้งคู่อึ้งตะลึงงันเหมือนเห็นผี รีบลนลานสะบัดมือเหมือนสะบัดเชื้อโรคก็ไม่ปาน เรียกเสียงหัวเราะจากคนรอบข้างได้อย่างดี โทรเฟ่นอยากร้องจ๊ากออกมาดังๆ พอๆกับเจ้าชายปีศาจที่ทำหน้าเหมือนอยากอาเจียนเต็มแก่

“อย่าคิดว่าจะมีครั้งที่สอง”

“เหมือนกันนั่นแหล่ะ”

ทั้งคู่ส่งสายตาเขม่นเข่นเขี้ยวให้กันก่อนเดินแยกออกไปคนละทางท่ามกลางงานรื่นเริงที่ครึกครื้นขึ้นกว่าเดิม แต่ดูเหมือนว่าเวลาของเฮเลียสกำลังจะหดสั้นลงไปอีกก้าว

“อึก!”

ร่างบางของหญิงสาวทรุดพิงต้นไม้อย่างโรยแรงพร้อมกับเหงื่อที่ไหลโซมกาย ร่างกายซีกขวาเริ่มกลับมาหนักอึ้งอีกแล้ว แถมคราวนี้รู้สึกจะหนักกว่าครั้งก่อน ไม่ผิดไปจากคำพูดของเอเมรัลด์เลยซักนิด

“ยาคงหมดฤทธิ์แล้วล่ะ”

“เอเมรัลด์”

“แน่ใจเหรอว่าจะใช้มันต่อ”

“ข้าไม่ต้องการ…ความห่วงใยจากใครไปมากกว่านี้อีกแล้ว”

เอเมรัลด์หลับตาข่มจังหวะการหายใจให้เป็นปกติ คิดเอาไว้แล้วเหมือนกันว่าคงจะได้คำตอบแบบนี้ นี่คงจะเป็นนิสัยดื้อรั้นที่ได้รับอานิสงจากโลหิตของทายาทแห่งแดนมิคสัญญี

“ยาที่เจ้าอยากได้…ให้แค่สิบขวดนะ”

เฮเลียสรับถุงผ้าเล็กเท่าฝ่ามือจากเอเมรัลด์ ก่อนจะคลี่ปากถุงและคว้ายาขวดแรกมาดื่มอย่างไม่ฟังเสียงใคร ต่อหน้าผู้ที่ปรุงมันขึ้นมาให้

“อย่าบอกใครเรื่องนี้นะ”

นี่คือคำขอร้องที่เอเมรัลด์ต้องรับไว้อย่างไม่เต็มใจ เขาต้องกลายเป็นคนโป้ปดเพราะคำขอร้องแสนเอาแต่ใจของเจ้าหญิงหัวรั้นนี่คนเดียว ถ้าเจ้าชายเหนือหัวรู้เข้าจะเป็นยังไงนะ ถ้าไม่โกรธจนโลกาวินาศก็คงจะดี

การเดินทางคนเดียวดูท่าจะยากกว่าที่คิด แต่เฮเลียสก็ยังไม่ละความพยายามที่จะเดินฝ่าทะเลทรายไปด้วยความอดทนทั้งหมดที่มี ความร้อนทำให้สายตาพล่า แต่เธอก็ยังไม่คิดจะถอยหลังกลับ อีกแค่สามวัน สามวันที่ยาของเอเมรัลด์จะหมด ถึงตอนนั้นบางทีเธออาจไปถึงไกอาห์ได้ ถึงแม้ว่าตอนนี้จะไม่รู้ว่าทิศทางนั้นมันอยู่ที่ไหนก็เถอะ

ครืน!

“อะไรน่ะ”

สายลมทะเลทรายพัดกระหน่ำจนต้องหยุดเดินชั่วขณะ แต่แล้วท่ามกลางความขุ่นมัวนั่นกลับแฝงบางอย่างเข้ามาด้วย

ผัวะ!

“อึก!!!!”

พลั่ก!

ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆว่ากลางทะเลทรายแห่งนี้จะยังมีสัตว์ตัวใหญ่มหึมาอยู่ เฮเลียสลอยละลิ่วไปตามแรงตบกลิ้งไปบนพื้นทรายอันร้อนระอุ เสียงย่ำเท้าหนักหน่วงดังเข้ามาใกล้มากทุกที ทว่า หญิงสาวกลับไม่เหลือเรี่ยวแรงที่จะขยับแม้เพียงน้อยนิด

“ลุกสิ...ได้โปรดร่ายกายข้า จงลุกขึ้น!”

ม่านตาที่ริบหรี่จนแทบจะเป็นเส้นตรงได้เบิกกว้างพร้อมกับพลังอีกเฮือกที่พาร่างกายหนักอึ้งเคลื่อนย้ายพ้นจากกรงเล็บสังหารได้อย่างเฉียดฉิว เฮเลียสร่อนลงบนพื้นทรายครูดถอยหลังไปหลายเมตร เจ้าสัตว์ประหลาดที่กำลังอาละวาดนั่นมีขนาดใหญ่จนต้องแหงนหน้ามอง รูปร่างของมันเหมือนแมวกึ่งกระต่ายแถมยังมีสองหางเป็นพวงพู่ ขนของมันเป็นสีแดงทั้งตัว และแถมยังอาบชโลมไปด้วยเลือดที่ไหลทะลักออกมาเหมือนเปิดก๊อก

“บาดเจ็บจนคุ้มคลั่งสินะ”

การระงับอาการคุ้มคลั่งของสัตว์ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าหญิงจะถนัดมากมายเท่ากับเจ้าชายปีศาจที่ออกล่าเลือดจากพวกมันทุกวัน แต่ถ้าไม่ทำอะไรซักอย่างอาการคุ้มคลั่งของเจ้าสัตว์ตัวนี้อาจจะทำให้การเดินทางของเธอหยุดชะงักอยู่ที่ทะเลทรายแห่งนี้ก็ได้ เฮเลียสรวบรวมกำลังทั้งหมดก้าวเท้ายาวๆกระโดดขึ้นไปบนหลังเจ้าสัตว์ตัวสีแดงตัวเขื่องก่อนจะใช้สันมือที่อาบพลังเวทให้แข็งเหมือนสันดาบฟาดสันคอของมันสุดแรง

ผัวะ!

ก๊าซซซซซ!!!!

ตูม!

ร่างสีแดงล้มกองบนพื้นทรายดังสนั่น ความคุ้มคลั่งหายไปเหลือเพียงเสียงร้องอย่างเจ็บปวด เฮเลียสร่อนลงเหยียบพื้นอย่างเหน็ดเหนื่อย จับจ้องดวงตาสีน้ำเงินสั่นระริกของเจ้าตัวเขื่องนั้นอย่างเห็นใจ

“ทรมานมากสินะ…ข้าเองก็ทรมานเช่นกัน”

ร่างบางซวนเซจะล้มอยู่รอมร่อ สะท้อนอยู่ในดวงตาสีน้ำเงินดั่งห้วงลึกของมหาสมุทรที่จ้องมองอย่างหวาดกลัว และยังส่งเสียงขู่เหมือนสัตว์จนตรอกที่กำลังถูกนายพรานปลิดชีพ

“ไม่ต้องกลัว ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอก”

แต่ก็ทุบซะจนล้มลงนอนหมอบกระแตไปแล้ว

“ไหน ขอข้าดูบาดแผลเจ้าหน่อย”

เฮเลียสไม่รอให้เจ้าสัตว์ตัวสีแดงยินยอม หญิงสาวแหวกขนหนาๆของมันเข้าไปจนเจอลูกธนูประหลาดที่ปักคาอยู่ถึงสามดอก เลือดของมันยังคงไหลออกมาไม่มีท่าทีว่าจะหยุด ลำพังพละกำลังของเธอคงไม่สามารถดึงลุกธนูออกเองได้ นอกจากจะใช้เวทมนตร์ซึ่งมันก็ร่อยหรอจนไม่เหลือสติแม้แต่จะยืนต่อ แต่ก็เอาเถอะ ขืนปล่อยไว้ก็ไม่ได้ต่างไปจากฆ่ามันทางอ้อม

กรร….

เสียงขู่คำรามยังดังมาเป็นระยะระหว่างที่ใช้เวทดึงลูกธนูออก ความหวาดระแวงได้ค่อยๆหายไปจากดวงตาสีน้ำเงิน เฮเลียสลูบขนสีแดงแสนหยาบของมันสองสามที ถึงจะรู้ว่าใช้ไม้ตีมันก็ไม่รู้สึกก็เถอะ ความอดทนได้ถึงขีดจำกัด ภาพเบื้องหน้าเกิดพล่ามัวก่อนที่มันจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีดำและรุกคืบเข้ามาราบล้อมอย่างไร้ทางออก

นี่คงจะเป็นจุดจบของการเดินทางของเธอแล้วล่ะ