ลมหวาน ป่าหนาว

หลังจากกลับมาถึงห้อง  ผมก็รีบอาบน้ำแต่งตัวทันที  เพราะกลัวว่าจะไปเรียนสาย เพราะผมต้องนั่งรถเมย์สายรอบมหาวิทยาลัยไปที่สาขาวิชาศิลปศึกษา  ซึ่งสาขาของผมจะไม่ได้อยู่ในบริเวณของคณะครุศาสตร์  เพราะมีเพียงสองสาขาเท่านั้นที่แยกออกมาคือ สาขาศิลปศึกษาและสาขาดนตรีศึกษา ที่แยกอาคารออกมาจากคณะ สาเหตุก็คงมาจากสองสาขาวิชานี้ต้องการใช้บริเวณและสมาธิในการเล่าเรียนแบบอินดี้(พูดง่ายๆคือพวกเสียงดัง ทำตัวไม่ถูกระเบียบของมหาวิทยาลัยนั้นเอง55555)เลยถูกแยกให้มาอยู่ฝั่งตะวันตกของมหาวิทยาลัย ซึ่งก็ติดกับคณะเกษตรศาสตร์ของไอ้ตรีภพด้วย
     ผมเดินออกมาจากหอพักนักกีฬาเพื่อจะมารอรถเมย์สายรอบมหาวิทยาลัยทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์รุ่นยุคไดโนเสาร์ของผมก็ดังขึ้นมาทันที
"ติ๊ดตะลี๊ติดติ๊ด"เบอร์แปลกๆไม่คุ้น  ไม่มีชื่อด้วยจะรับดีไหม???ผมคิดในใจก่อนตัดสินใจรับสายโทรศัพท์
"ฮัลโหล  สวัสดีครับ  ทุ่งพูดครับ"
"ตอนนี้มึงอยู่ไหน?"
ปลายสายถามมาแบบเสียงดังฟังดูหงุดหงิดเอามากๆ
"เอ่อ..ขอโทษนะครับ  นั้นใครพูดครับ?"
"อ้าว!!!!ไอ้ขี้อ่อย  ไอ้ปลาทอง  ห่างกันแค่ไม่ถึงสิบนาทีจำเสียงผัวตัวเองไม่ได้"
"ไอ้สัส  ไอ้เชี่ยป่าสัก  นี้มึงเอาเบอร์กูมาจากไหน???แล้วมึงมาได้กับกูตอนไหนไม่ทราบ???"
ผมถามกลับมันไปด้วยความโกรธที่มันรู้เบอร์ของผม  เพราะมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ผมจะให้เบอร์โทรศัพท์
"555กูกับมึงอยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืน  แค่เบอร์มึงทำไมกูจะหาไม่ได้"
"เอ่อช่างเถอะ  มึงโทรมามีไรวะ?"
ผมตัดความรำคาญจากป่าสักเพราะรู้ดีว่าคนอย่างป่าสักอยากได้อะไรแล้วต้องได้เสมอ
"ตอนนี้มึงอยู่ไหน?"
"ป้ายรถเมย์หน้าหอ  มีไรเปล่าวะ?"
"มึงรอกูอยู่ตรงนั้นเลย  ห้ามไปไหน  เดี๋ยวกูไปรับ"
จากนั้นป่าสักก็วางโทรศัพท์ไปโดยทันที  ปล่อยให้ผมทั้งงง ทั้งโกรธที่มันบังอาจมาล่วงล้ำความเป็นส่วนตัวของผมมากเกินไป  จากนั้นไม่นานรถคันงามของป่าสักก็วิ่งมาจอดหน้าป้ายรถเมย์ที่ผมยืนอยู่  สายตานักศึกษาที่มารอขึ้นรถเมย์ต่างพากันมองรถป่าสักเป็นสายตาเดียวกัน
"ขึ้นรถ...ไอ้ทุ่งกูบอกให้มึงขึ้นรถ"
ป่าสักลดกระจกลงมาบอกให้ผมขึ้นรถหลังจากที่ตีไฟเลี้ยวเข้าข้างถนน  ผมยังยืนตะลึงอยู่และอีกอย่างก็ยังงงๆว่าจะต้องขึ้นรถของป่าสักไปทำไมกัน
"ทุ่ง..กูบอกให้ขึ้นรถ  มึงจะให้กูลงไปอุ้มใช่ไหม?"
"เอ่อๆขึ้นก็ได้วะ"
พอได้ยินเสียงเข้มๆของป่าสักผมก็ต้องรีบขึ้นรถทันทีสายตาทุกคู่จับจองมายังผม  พร้อมกับเสียงซุบซิบนินทาตามหลังมาติดๆบลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
"ให้กูขึ้นรถมาทำไม??"
"เดี๋ยวกูไปส่ง"
"อะไรน่ะ??"
"กูบอกอยู่นี้ไงละว่า  เดี๋ยวไปส่ง"
"คณะของมึงกับคณะของกูมันอยู่กันคนละฝั่งเลยนะเว้ย"
"ก็กูบอกจะไปส่ง  ก็คือไปส่ง  แล้วเมื่อเช้ามึงอาบน้ำเสร็จทำไมไม่รอกู?"
"อ้าว!!!!กูจะรู้ไหม...แถมอีกอย่างกูต้องรีบมาเรียน"
"วันหลังให้มึงรอกู  กูจะไปส่งมึงเอง"
"!!!!!!!อ้าว  ไม่ต้องหรอก  เรียนคนละคณะ  เวลาก็ไม่ตรงกัน"
"กูบอกว่าจะไปส่งก็ไปส่งสิ  มึงอย่าเรื่องมาก"
"เอ่อๆตามใจมึงเถอะ"
ผมได้ตอบตัดปัญหาไป 
ป่าสักขับรถมาถึงสาขาวิชาศิลปศึกษา  ผมก็ชี้ให้เขาจอดรถตรงหน้าโรงปั้นใต้ร่มไม้ใหญ่
"ขอบใจมาก แต่ตอนเย็นไม่ต้องมารับน่ะ เพราะไม่รู้ว่าจะเสร็จตอนกี่โมง  วันนี้ช่วงบ่ายพวกกูโดนรับน้องด้วย"
"อืม  กูก็มีประชุมที่คณะ  งั้นก็เจอกันที่ห้อง...เอ่อทุ่ง  มึงอย่าลืมนะ"
"ลืมไรวะ??"
"อย่าลืมคิดถึงกูไง"
พอได้ยินแบบนั้นผมรีบเปิดประตูรถทันที  ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับไอ้คนหน้าม่อหื่นกามอย่างป่าสักอีก  ผมเดินตรงมาที่ม้าหินอ่อนใต้ร่มไม้ใหญ่หน้าโรงปั้นเพราะเห็นไอซ์นั่งรออยู่ก่อนแล้ว  ไอซ์  หรืออัยรดา   คือเพื่อนในสาขาวิชาศิลปศึกษาที่ผมสนิทด้วย  ตอนมารายงานตัวที่มหาวิทยาลัยในวันแรกๆ
"หวัดดีแก  นั่งรถหรูมาเรียนเชียวนะค่ะ"
"อ่อ  รถรูมเมทมันแวะมาส่งอะแก  เอ่อนี้ไอซ์มานานแล้วเหรอ??"
"ก็สักพักแล้วอะ  ว่าแต่แกกินไรมายัง??"
"เรียบร้อยมาแล้ว  กินที่โรงอาหารกลาง"
"งั้นก็เข้าห้องเรียนเถอะ  อาจารย์น่าจะใกล้มาแล้ว"
ไอซ์ชวนผมเข้าห้องเรียนไปรอพบกับอาจารย์ที่ปรึกษาทันที
     หลังจากทานข้าวเที่ยงเสร็จ พวกเราปีหนึ่งทั้งสี่สิบชีวิตก็มานั่งรอพี่ๆปีสองปีสามที่ลานเอนกประสงค์หน้าสาขาวิชา แต่ทุกคนจะเรียกว่าภาคศิลป์
"เอ่อพวกแก  พี่รหัสพวกเราจะโหดเปล่าวะ"
โอม  ศักดิ์พินิจ  หนุ่มหล่อประจำสาขาวิชาศิลปศึกษา พูดขึ้นหลังจากที่ทุกคนมารวมกันแล้ว
"คงไม่มั้ง  เห็นพี่ๆเขาบอกว่าปีนี้จะรับน้องแบบสร้างสรรค์ พาไปออกค่ายต่างอำเภอ"เพื่อนในเอกอีกคนเสริมขึ้นมา
"ปีนี้เห็นเขาบอกว่า  มีโค้ดรหัสด้วยนะในการหาพี่รหัส"
โอมบอกเพื่อนๆทุกคน
"แบบไหนวะ?"
ผมถามโอมออกไปด้วยความอยากรู้
"ก็จะไม่บอกตรงๆว่าพี่รหัสเราเป็นใคร  แต่จะมีโค้ดให้เราต้องไปตามหาเองอะไรแบบนี้"
โอมตอบผมกลับมา  หลังจากนั้นทุกคนในเอกก็พูดกันอย่างออกรส
"เอ้ยยยถ้าฉันได้โค้ดรหัสยากๆ จะหาพี่รหัสเจอเปล่าวะทุ่ง"
"นั้นสิแก แล้วแบบนี้ไม่ต้องตามหากันเป็นปีเลยเหรอ?"
ผมตอบไอซ์ไปแบบมีความกังวลมากๆในการร่วมกิจกรรมรับน้องกับพี่ๆสาขาวิชาเอกศิลปศึกษา
"สวัสดีครับน้องปีหนึ่งที่น่ารักทุกคน  พี่ชื่อพี่อัฐ เรียนอยู่ชั้นปีที่3สาขาวิชาศิลปศึกษา  ขอต้อนรับน้องๆทุกคนเข้าสู่รั้วฟ้า-ขาว นะครับ
พี่อัฐเป็นคนเดินมากล่าวตอนรับน้องๆที่แท่นลานเอนกประสงค์
"เอาละครับ  เพื่อไม่ให้เสียเวลา ในการดำเนินกิจกรรมรับน้อง ก่อนอื่นเลยพี่จะให้น้องๆทุกคนมาแนะนำตัวเองที่ละคน เริ่มเลยนะครับ"
หลังจากนั้นพวกเราปีหนึ่งก็เริ่มทยอยกันไปรายงานตัวตามลำดับเลขที่พอเสร็จการรายงานตัวต่อรุ่นพี่แล้ว  พี่อัฐคนเดิมก็ออกมาแจ้งโค้ดรหัสให้แต่ละคนรู้เพื่อที่จะได้ใช้ในการตามหาพี่รหัสของตัวเองต่อไป ซึ่งของผมได้โค้ดรหัส "กวนกูจัง"
ส่วนของไอซ์ได้ "พี่ไทยสุดแนว"
"แก ดูโค้ดรหัสของฉันสิ พี่ไทยสุดแนว  แล้วแบบนี้ฉันจะไปตามหาพี่เขาที่ไหนวะ  เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็ยังไม่รู้"
ไอซ์บ่นออกมาแบบมืดแปดด้าน  ซึ่งมันก็ไม่ต่างอะไรจากผมนัก
"ฉันก็ไม่ต่างอะไรจากแกนักหรอก กวนกูจัง  จะต้องไปหาที่ไหนละนี้??"
"อ้าวน้องสองคนนะ อย่ามัวแต่มานั่งเพ้ออะไรอยู่ ทำไมไม่รีบไปตามหาพี่รหัสละครับ  พี่ๆเขาให้เวลาแค่วันเดียวนะ ไม่เจอไม่ได้กลับ  อย่ามัวเป็นเด็กแนวอินดี้สิ"
พี่อัฐบอกเราสองคนให้รีบไปตามหาพี่รหัสของตัวเองหลังจากเห็นว่าเรามัวแต่นั่งเล่นใต้ร่มไม้
"ครับ/ค่ะ"
เราสองคนตอบพี่อัฐพร้อมกันแล้วก็รีบลุกไปทันที
"แกเราเริ่มจากตรงไหนก่อนวะ  ห้องถ่ายภาพดีไหม"
ผมออกความคิดเห็นว่าน่าจะตามหาพี่รหัสจากห้องถ่ายภาพก่อน
"กวนกูจัง  กับพี่ไทยสุดแนว ฉันว่าพี่เขาคงไม่ไปอยู่ห้องถ่ายภาพหรอก น่าจะแถวๆใต้ร่มไม้หรือไม่ก็มุมมืดๆของอาคารวะแก  เพราะดูจากโค้ดรหัสแล้วน่าจะเป็นพวกชอบปีกวิเวกอะ"
ไอซ์ออกความคิดเห็นแย้งผมมา
"งั้นเราไปกำแพงจิตรกรรม  ตรงนั้นเหมาะสุด"
ผมชี้ไปตรงกำแพงที่สร้างไว้เพื่อให้นักศึกษาได้มาวาดลวดลายต่างๆตามแต่อารมณ์  ทุกคนสามารถลงผลงานของตัวเองได้เลย เราสองคนเข้าไปตามหาพี่รหัสแต่ก็ปรากฎว่าโดนยำเละ ทั้งร้องทั้งเต้น สารพัดนึกที่พี่ๆเข้าต้องการให้ทำ  สรุปผลสุดท้ายก็ตามหาพี่รหัสไม่เจอจากกำแพงจิตรกรรม
"ไปไหนต่อละที่นี้???"
ผมขอความคิดเห็นจากไอซ์ทันที
"หรือว่าจะอยู่ Drawing Room ??ใช่  ใช่ต้องห้องลายเส้นแน่ๆแก"
ไอซ์พูดกับผมอย่างมีความหวัง   จากนั้นเราสองคนก็ตามหาพี่รหัสอีกครั้ง ออกห้องนั้นไปห้องนี้ แต่ก็ไม่มีวี่แววพี่รหัสของเราทั้งสองเลย
"แก นี้เราเดินหาพี่รหัสทั่วภาควิชาแล้วนะ  โดนพี่ๆรับน้องจนเละไปหมดแล้ว  ยังไร้เงาพี่รหัสเลย  นี้ก็จะหกโมงเย็นแล้วอะทุ่ง  ฉันว่าเราไปหาไรกินก่อนไหม??"
"แก  กินไอติมไหม??"
ผมพูดกับไอซ์พร้อมชี้มือไปทางรถขายไอศกรีมที่จอดอยู่ฝั่งตรงข้ามกับโรงปั้น
"อืม  ก็ดีนะ  ได้อะไรเย็นๆคงชื่นใจขึ้นมาบ้าง"
"ลุงๆไอติมสองไม้ครับ"
ผมเดินไปสั่งไอศกรีมจากคนขายทันที
"ไอติมหมดแล้วไอ้หนู"
คนขายไอศกรีมตอบกลับผมมาแต่ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาดูลูกค้าเลย
"ไม่เหลือสักไม้สองไม้เหรอลุง  อะไรก็ได้อะครับ"
"ไหนดูสิ  มีอะไรน่ากินบ้างเปล่า"
ไอซ์เดินตามมาทีหลังพร้อมเปิดถังไอศกรีมดู
"แก ไอติมหมดแล้ว"
ผมบอกไอซ์ไปตามที่ลุงคนขายแจ้งมา
"อะไรแก  หมดที่ไหน  ไอติมเต็มถังเลย นี้ไงดูสิ"
"อ้าววววไหนลุงบอกผมเมื่อกี้ว่าไอติมขายหมดแล้วไง?"
"โอ้ยยพวกเองนี้นะ  กวนกูจัง  หมดก็หมดสิวะ" 
คนขายไอศกรีมรีบตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
ได้ยินคำว่า กวนกูจัง  ผมกับไอซ์หันมามองหน้ากันทันที
"ลุงครับ  ลุงไม่ได้เป็นคนขายไอติมใช่ไหม?"
"อะไรของเองวะไอ้หนู  ก็เห็นๆอยู่ว่ากูขายไอติม"
"พี่  พี่ต้องเป็นพี่รหัสที่ผมตามหาอยู่แน่ๆ"
"ใช่ๆค่ะ  พวกเราสองคนกำลังตามหาพี่รหัสอยู่  โค้ดรหัสคือ กวนกูจัง"
"555555เก่งนี้  ตามหาจนเจอ ไหนลองรายงานตัวให้ฟังหน่อยสิ"
เมื่อโดนจี้ให้จนมุม  พี่รหัสผมก็ยอมรับแต่โดยดี
"605120119  ทุ่งธร  แก้วบุรี หรือทุ่ง นักศึกษาชั้นปีที่ 1 คณะครุศาสตร์ สาขาวิชาศิลปศึกษาครับ"
"ยัง  ยังขาย 5 ยไปนะ  ไหนบอกมาสิ 5 ย ของเด็กศิลป์มีอะไรบ้าง"
"5 ย มี สะพายย่าม  ผมยาว  เสื้อยืด  กางเกงยีนส์ รวมๆแล้วชีวิตยุ่งเหยิงครับพี่"
"55555 เก่งๆๆเหมาะแล้วที่เป็นน้องรหัสพี่ พี่ชื่อชนแดน  พรภิรมณ์เกียรติ  หรือเรียกพี่แดนก็ได้ครับน้องทุ่ง ขอตอนรับสู่รั้วฟ้า-ขาว เด็ก 5 ย รุ่นที่ 30"
พอสิ้นเสียงพูดพี่รหัสก็ค่อยๆเผยหน้าตาที่แท้จริงออกมาให้เราได้  ผมนี้ตกตะลึงครับ  นึกว่าพระเอกเกาหลีมาเอง สูงใหญ่ ตาคม ผิวขาว ยิ้มออกมาที หัวใจจะละลาย
"โอปป้า  โอปป้าของแท้  โอปป้าของหนู  พี่ค่ะ หนูชื่อไอซ์ ขอเป็นน้องรหัสพี่ด้วยคนได้ไหมค่ะ"
ไอซ์ถามออกไปด้วยความตื่นเต้น
"อ้าวน้อง  พูดแบบนี้ พี่ไทยสุดแนว  มาได้ยินเข้าก็น้อยใจสิ"
"อิอิอิพี่แดนก็อย่าไปบอกสิค่ะ  เอ่อว่าแต่หนูจะไปตามหาพี่รหัสได้แถวไหนบ้างค่ะ"
ไอซ์ถามพี่แดน ซึ่งเป็นพี่รหัสหมาดๆของผมออกไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น
"น้องไอซ์เจอรพี่รหัสแล้วละ  แต่น้องไอซ์ไม่ทันสังเกตต่างหาก"
"ใครกันครับ?"
ผมถามพี่แดนออกไปบ้างด้วยความอยากรู้เหมือนกัน
"ก็คนที่มาพูดกับน้องๆเป็นคนแรกไง"
"ห่าาาาพี่อัฐ"
พอสิ้นเสียงผมเท่านั้นละครับ ไอซ์เดินตรงไปยังลานเอนกประสงค์ของภาควิชาทันที  ผมกับพี่แดนได้แต่มองแล้วหัวเราะออกมาพร้อมกันกับอาการท่าทางโกรธของไอซ์ที่โดนหลอกมาตลอดว่าพี่อัฐเรียนอยู่ปี3
"เอ่อทุ่งนี้ก็ค่ำแล้ว ไปหาไรกินกันไหม  เดี๋ยวพี่เลี้ยงรับเราเอง"
"ขอบคุณครับพี่แดน แต่ทุ่งต้องรีบกลับไปซ้อมกีฬาครับ เอาไว้หลังนะครับพี่"
"อืมได้สิ...แล้วทุ่งกลับไงครับ  เอารถไรมา??"
"อ่อ ทุ่งกลับรถเมย์ครับ  ทุ่งพักหอในเอง"
"งั้นพี่ไปส่งน่ะ"
ยังไม่ทันที่ผมจะตอบว่าอะไรก็มีเสียงเข้มๆดังมาจากด้านหลัง
"ขอบคุณครับ แต่ไม่ต้องหรอก ผมมารับทุ่งแล้ว..ไม่รบกวนพี่แล้วกัน"
"ป่าสักกกกกกก!!!!!!"