ลมหวาน ป่าหนาว

"ตื่น...ทุ่งตื่นได้แล้ว....นี้มันจะตีห้าแล้วนะมึง"

ผมรู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างมากระทบแก้มเบาๆ  จากนั้นผมก็ลืมตาตื่นขึ้นมา

"อ้าวนี้ตีห้าแล้วเหรอ???"

"อืม..อีก 10 นาทีอะมึง  ตื่นไปอาบน้ำได้แล้ว  จะได้ไปโรงยิมพร้อมกันเลย"

"นี้มึงอาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ??ทำไมอาบไวจังวะ"

"ไม่ให้กูอาบน้ำได้ไง  ก็มึงเล่นนอนเพลิน จนน้ำลายไหลยืดมาเลอะเสื้อกูหมดเลย...โคตรเหม็นวะ"

"อะไรนะ??กูเนี้ยน่ะ!!!นอนน้ำลายยืดใส่เสื้อมึง"

"อ้าวดูซะหลักฐาน"

ป่าสักโยนเสื้อกล้ามสีขาวที่มันใส่นอนเมื่อคืนนี้ให้ผมดู

"เชี่ย!!!! คราบเลอะเต็มเสื้อเลยวะ"

อายครับ  ผมอายมาก  ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนดี  ทำอะไรลงไปวะโอ้ยยยยยย มีใครจะเฉิ่มเบอะเท่าผมไหม???

"ไม่เป็นไรหรอก...เย็นนี้มึงซักให้กู"

"เอ่อ  กูขอโทษนะ  นอนซบอกมึงทั้งคืน แถมยังทำเสื้อมึงเลอะอีกด้วย"

"โอ้ยยยยมึงคิดไรมาก ผัวเมียกันเปื้อนแค่นี้มันก็ซักออกได้เปล่าวะ"

"ไอ้เชี่ย..เผลอเป็นไม่ได้  ..มึงนี้มันจะม่อตลอดเลยน่ะ"

"555มึงรีบไปอาบน้ำเลย หรือว่ามึงจะให้กูช่วยอาบ?"

ผมได้ยินแบบนั้นก็รีบลุกจากเตียงตรงไปยังห้องน้ำทันที ขืนอยู่ต่อมีหวังได้เสียจูบให้มันอีกแน่ๆ

     ผมกับป่าสักมาถึงโรงยิมของมหาวิทยาลัยก็ปาเข้าไปตีห้าสิบนาทีแล้ว  เพราะผมมัวแต่จมปลักกับความอายของตัวเองอยู่ในห้องน้ำ

"โอ๊ะๆๆอะไรยังไงวะไอ้ทุ่งกะไอ้ป่าสักสุดหล่อมาพร้อมกันเว้ย"

เสียงไอ้ตรีภพแซวมาเป็นคนแรกเลย  หลังจากที่ผมกับป่าสักเดินเข้ามาในโรงยิม

"กูว่านะเว้ย มันต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ๆวะ

เสียงเพื่อนอีกคนในทีมวอลเลย์บอลเสริมทัพไอ้ตรีภพทันที

"เมื่อคืนนี้กูก็เห็นมันสองคนนั่งรถไปด้วยกันวะ"

เสียงไอ้ตรีภพแซวมาอีกครั้ง นักกีฬาวอลเลย์บอลในทีมหันมามองผมทันที

"เหมือนผัวพาเมียไปแดกข้าวเลยวะ5555555"

เพื่อนคนเดิมในทีมแซวเสริมมาอีกครั้ง ต่อจากนั้นเสียงโห่ก็ตามมาแบบห่าฝนทันที

"ไอ้เชี่ยตรี  มึงหยุดเห่าเดี๋ยวนี้เลยนะ"

ผมสุดจะทนที่ไอ้ตรีภพและเพื่อนๆเล่นแซวผมกับไอ้ป่าสักไม่ได้ ผมนี้ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว

"ทุ่ง  มึงซ้อมเสร็จก็ไปรอกูที่รถเลยน่ะ"

อ้าวไอ้นี้ก็อีกคน ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เฉยเลย ดูสิครับ ดูมันทำ เหมือนไม่ได้ยินอะไรเลยยยยยป่าสักหันมาพูดกับผมหลังจากที่มันทักทายไอ้ตรีภพและเพื่อนๆนักกีฬาวอลเลย์บอลในทีมเสร็จ

"อืม..เอาตามนั้นก็ได้"  

ผมตอบป่าสักออกไปพร้อมกับรีบเดินลงสนามเพื่ออบอุ่นร่างกายก่อนลงซ้อมกับเพื่อนๆในทีม(จริงๆผมหนีอายครับ)

"กูไปละพวกมึง ฝากดูแลไอ้ทุ่งด้วยนะตรี"

ป่าสักหันมาพูดกับไอ้ตรีภพ

"ได้ๆเดี๋ยวกูจะดูแลให้อย่างดีเลยเพื่อน"

"อืม  ขอบใจวะ"

ขณะที่ผมกำลังวิ่งรอบสนามวอลเลย์บอลอยู่นั้นไอ้ตรีภพก็วิ่งเข้ามาสะกิดผมเบาๆด้านข้าง

"เอ้ยมึง ไอ้ป่าสักมันจะจีบมึงเหรอวะ??"

"จีบบ้า จีบบอ  อะไรของมึงวะไอ้เชี่ย"

"อ้าวกูเห็นมาส่งมึง คอยเป็นห่วงเป็นใย แถมก่อนมันจะไปซ้อมบาส ยังมีการมาฝากให้กูดูแลมึงแทนมันด้วย..แล้ว..แบบนี้ไม่เรียกจีบ  จะให้เรียกว่าไรวะ??"

"ไอ้นั้นมันหน้าม่อ มันหื่นจะตาย มันก็พูดแบบนี้กับทุกคน..แถมกูกับมันก็เป็นรูมเมทกันแล้วแปลกตรงไหนที่มาด้วยกัน"

"นั้นไง..กูว่าแล้วววววมันต้องมีอะไรแน่ๆๆ"

"ไอ้เชี่ยตรี  มึงหยุดเห่าเลยนะ"

"555มึงไม่ต้องเขินกูหรอกทุ่ง มึงนี้เสน่แรงไม่เบาเลยวะ ทำให้หนุ่มหล่อไฮโซอย่าไอ้ป่าสักมาตกหลุ่มรักได้"

"ไอ้เชี่ยตรี..กูบอกให้หยุดพูด ถ้ามึงไม่หยุดพูด กูจะเอาหมาออกจากปากมึงเดี๋ยวนี้เลย"

ผมวิ่งไล่เตะไอ้ตรีภพไปด้วยความเขินอาย

     หลังจากซ้อมกีฬาเสร็จก็ประมาณ หกโมงครึ่ง ผมเดินมารอป่าสักที่รถทันที

"ทุ่ง  มึงแน่ใจนะว่าจะกลับพร้อมกับไอ้ป่าสัก"

เสียงไอ้ตรีภพ ขับมอร์ไซค์มาจอดข้างๆผมแล้วถามขึ้นมา  ผมหันไปมองเพื่อนทันที

"เอ่อวะ ไหนๆกูก็มากับมันแล้ว ขอบใจมึงมากนะเว้ยตรี"

"อืม ไม่เป็นไรหรอกมึง  กูก็แค่เพื่อน ไหนจะไปสู้ผัวมึงได้วะ ทั้งหล่อทั้งรวย"

ไอ้ตรีภพพูดเสร็จมันก็รีบขับรถมอร์ไซค์คู่ใจออกไปทันที ปล่อยให้ผมยกเท้าเก้อ เพราะหมายจะถีบมันอย่างแรงที่ยังแซวผมไม่เลิก

"พวกมึงสองคนเป็นไรกันเปล่าวะ  กูเห็นหยอกล้อกันตลอด"

เสียงของป่าสักดังขึ้นหลังจากไอ้ตรีภพขับมอร์ไซค์ออกไปจากลานจอดรถ

"เปล่า..กูกับมันก็เพื่อนกัน  นี้มึงซ้อมเสร็จใช่ปะ??"

"อืมถ้าไม่เสร็จ  แล้วกูจะมายืนมองดูมึงสองคนเล่นกันเหรอ"

"เอ่อๆไปเถอะ  วันนี้เปิดเทอมวันแรก กูไม่อยากไปเรียนสาย"

ผมชวนป่าสักทันที เพราะดูจากสายตาและท่าทางของมันดูจะหงุดหงิดชอบกล

"แวะแดรกข้าวเช้าก่อนนะ  แล้วค่อยกลับหอ"

ป่าสักพูดขึ้นหลังจากขับรถหรูของเขาออกมาจากโรงยิม

"อืม กินที่โรงอาหารกลางของมหาวิทยาลัยก็แล้วกัน"

ผมเสนอความคิดออกไปเพราะกลัวว่ามันจะพิเรนพาไปกินในตัวเมืองอีก

"ตามใจมึงสิ"

จากนั้นป่าสักก็ขับรถมายังลาดจอดรถโรงอาหารกลางของมหาวิทยาลัยซึ่งโรงอาหารแห่งนี้ เป็นศูนย์กลางแหล่งรวมอาหารของนิสิตนักศึกษา  จึงไม่แปลกใจเลยว่าเช้าๆขนาดนี้คนก็ยังเยอะอยู่ตลอด  ผมเดินตามหลังป่าสักเข้ามาในโรงอาหาร  ทุกสายตาต่างหันมาจับจ้องมองป่าสักเป็นตาเดียวกันหมดเลย  คงเป็นเพราะวันนี้ป่าสักใส่ชุดนักบาสมองดูแล้วเท่มากๆแถมหน้าตามันออกจะหล่อกว่านักศึกษาทั่วไป(เอาตรงๆนึกว่าดาราเกาหลีมาเดินแบบ)คิ้วดกดำ ริมฝีปากรูปกระจับสีแดงอมชมพู รับกับใบหน้าเรียวรูปไข่  ผิวขาวอมชมพูของมันเปล่งประกายเจิดจ้าออร่ามาเต็ม  ผมมองแผ่นหลังของป่าสักถึงได้รู้ว่ามันตัวใหญ่และสูงมาก น่าจะ185ขึ้นไปแน่ๆยิ่งมองยิ่งดูเท่ นี้ขนาดด้านหลังของมันยังน่ามอง น่าหลงใหลเลย(พอๆจะอ่านกินผู้ชายมากไปแล้วนะไอ้ทุ่ง  อย่าลืมว่าเรานะเป็นนายเอก)

"โอ้ยยย"

ผมเอาหน้าไปชนกับแผ่นหลังแน่นๆของป่าสักเข้าอย่างจังเพราะว่ามันหยุดเดินแบบกระทันหัน

"อะไรของมึงวะทุ่ง?เมื่อคืนนี้ก็ซบหน้าอกกูทั้งคืน  พอตอนเช้ามึงก็จะมาซบแผ่นหลังกูอีก"

"ไอ้เชี่ย มึงหยุดทำไมไม่บอกกูสักคำ แมวที่ไหนมันจะเบรกทันวะ"

"อ้าว  แล้วทำไมมึงถึงต้องเดินตามหลังกูด้วยวะ"

"??!! กูเดินตามหลังมึงนี้มันผิดมากเหรอวะ"

"มันก็ไม่ได้ผิด  แต่มาด้วยกันก็ควรจะเดินคู่กันเปล่าวะ?หรือมึงเขินที่ได้มาเดินกับคนหล่อๆอย่างกู"

"มึงนี้ นอกจากหน้าม่อหืนกามแล้ว  ยังเป็นโรคหลงตัวเองสุดๆ"

"ฮึฮึฮึกูพูดความจริงผิดตรงไหนวะ..เช้านี้แดรกโจ๊กแล้วกันน่ะ"

ป่าสักมันชมตัวเองเสร็จ ก็ออกคำสั่งกับผมทันที ทำให้ไอ้อาการอยากกินข้าวเหนียวหมูปิ้งของผมหายไปทันที

"อืมได้  แต่หาร้านที่คนไม่เยอะนะ กูขี้เกียจรอ"

"ทางนี้ ร้านมุมสุด โต๊ะว่างพอดี"

จากนั้นป่าสักก็คว้ามือผมเดินไปพร้อมกับมัน สายตาคนที่โรงอาหารนี้มองมาที่ผมทันที  ดูๆๆชะนีโต๊ะนั้นสิ  เบะปาก มองบน  จิกตาใส่ผมอีก  นั้นๆป่าร้านข้าวแกงถึงกับตาค้าง  อะไรกัน?ไม่เคยเห็นคนหน้าตาดีมาด้วยกันเหรอ....แค่คนหล่อคนไฮโซมันจับมือผมแค่นี้  ทำเหมือนว่าฟ้าจะถล่มแผ่นดินจะถลายตอนนี้เลยนะ

     ขณะที่ผมกับป่าสักกำลังนั่งกินโจ๊ก  อยู่ๆก็มีเสียงเข้มๆทุ่มๆทักทายป่าสักขึ้นมา จากด้านหลังผม

"อ้าวน้องป่าสัก  ทานข้าวเช้าหรือครับ"

"สวัสดีครับพี่หมอแสน  ทานโจ๊กด้วยกันไหมครับ"

"ตามสบายเถอะน้อง  พี่อิ่มแล้ว เอ่อป่าสักวันนี้ อย่าลืมเข้าประชุมที่คณะตอนบ่ายนะ พี่ๆสตาฟเชียร์คณะเรามีเรื่องจะพูดคุยกับน้องๆสัตวแพทย์ปีหนึ่งทุกคนเลย"

"ครับ  พี่หมอแสน"

"แล้วนี้?? เพื่อนป่าสักเหรอ"

"ครับ  นี้ทุ่งธร  แก้วบุรี นักกีฬาวอลเลย์บอล เรียนอยู่ครุศาสตร์ สาขาศิลปศึกษาครับ" ป่าสักตอบออกไป

"สวัสดีครับพี่หมอแสน" ผมหันหลังกลับไปยกมือไหว้พร้อมกล่าวทักทายคนมาใหม่ ผมนี้ตกตะลึงไปเลย  ทำไมพี่หมอแสนถึงหน้าตาเหมือนผมอย่างกับแกะแบบนี้น่ะ  จะแตกต่างกันก็ตรงที่พี่หมอแสน จะสูงใหญ่กว่าและบึกบึนสมชายชาตรี

"ทุ่ง นี้พี่หมอแสน  นายสัตวแพทย์แสนชัย  พนมดงรัก  เรียนสัตวแพทย์ อยู่ปี 5 เป็นที่ปรึกษาพี่ๆสตาฟคณะเรา"

"เอ่อ  ตามสบายเลยน้อง  พี่ไปน่ะ  เอาไว้เจอกันที่คณะ"

"สวัสดีครับ"

ผมกับป่าสักกล่าวลาพี่หมอแสนพร้อมกัน

     เกินคำถามขึ้นในใจผมทันทีว่าพี่หมอแสน  ทำไมหน้าตาถึงได้เหมือนผมจัง  คนเราไม่ใช่พี่น้องกัน  จะหน้าตาเหมือนกันขนาดนี้เหรอ??เท่าที่รู้มาผมไม่เคยมีพี่ชาย เป็นลูกคนเดียว อยู่กับแม่แค่สองคน  และอีกอย่างที่สะดุดใจของผมคือ  นามสกุลของพี่หมอแสน  "พนมดงรัก" ช่างเหมือนกับถ้อยคำที่สลักบนแหวนงาช้างของผมเสียจริง??

"ทุ่ง..เอ้ยทุ่ง มึงจะเหม่ออะไรนักหนาวะ?"

"ปะเปล่าาๆ นี้มึงอิ่มแล้วเหรอ?"

"อืม อิ่มแล้ว..เอ่อทุ่ง กูว่าน่ะ มึงกะไอ้พี่หมอแสนนี้หน้าตาคล้ายๆกันเลยวะ"

"มึง ก็คิดเหมือนกูเลย  นี้กูยังงงไม่หายเลยวะ"

"เอ้ยยๆๆไม่ได้น่ะเว้ย  มึงจะคิดอะไรกับพี่หมอแสนไม่ได้เชียวนะ"

"อะไรของมึงวะป่าสัก  มึงคิดบ้าไรอยู่"

"ไม่รู้ละ..มึงห้ามมองใคร นอกจากกู"

พอสิ้นเสียงพูดของป่าสัก  โจ๊กที่อยู่ในปากของผมเกือบพุ่งทะลักออกมาข้างนอกทันที

"มึงนี้ม่อได้แม้กระทั้งตอนแดรกข้าววะ"

"ไม่รู้ละ...ก็ใครใช้มึงมานอนซบอกกู แถมยังทำเสื้อกูเลอะอีก มึงต้องรับผิดชอบ"