ลมหวาน ป่าหนาว

วันนี้เป็นวันลอยกระทงผมก็จะยุ่งๆหน่อยครับ เพราะคณะเกษตรศาสตร์รับหน้าที่เป็นเจ้าภาพด้านสถานที่จัดงาน  ก็ไม่ใช่ที่ไหนนั้นคือบึงบ้างไร่ของพวกเราชาวดินนั้นเอง  ผมในฐานะนักศึกษาคณะเกษตรก็ต้องเหนื่อยหน่อยหลักๆเลยเตรียมสถานที่ให้มีความพร้อมสะดวกสบายต่อการจัดงานในค่ำคืนนี้ พวกผมมันเป็นพวกใช้แรงงานครับ ถาง ตัด ขุด จัดเตรียมต้นไม้ ไฟ ประดับ เวที อุปกรณ์ประกอบฉาก ฟังดูแล้วเหมือนๆจะไม่มีเวลาว่างใช่ไหม?อิอิแต่หน้าที่ของผมจริงๆคือไปขนฟางข้าว ฟางที่อัดเป็นก้อนๆจากบ้านไร่มาเตรียมไว้ให้เขาเฉยๆหรอกครับ  ผมก็พร่ามเสียเยอะ  ขนฟางข้าวตั้งแต่เช้าจนจะเที่ยงก็เพิ่งเสร็จเพิ่งจะได้พัก อยู่ๆข้อความไลน์ของผมก็ดังขึ้นมาเสียงั้น
Om  pheang  :  ทำไรอยู่
Tee Hua Sao  :  ทำงานสิ   ถามมาได้
Om  pheang  :  นึกว่าว่าง?
Tee  Hua Sao  :  ป่าว
Om  pheang  :  แล้วบ่ายๆว่างไม๊?
Tee  Hua Sao  :  ทำไม?
Om  pheang  :  ว่างไม๊
Tee  Hua Sao  :  ไม่รู้  อาจติดเรียน
Om  pheang  :  เรียนบ้านพ่องคุณมึงสิ  
Om  pheang  :  กูรู้พวกมึงเตรียมงานสมมาน้ำ คืนเดือนเพ็ญ
Tee  Hua Sao  :  แสนรู้..แล้วจะมาถามกูหาเหี้ยไร
Om  pheang  :  บ่ายนี้กูจะไปคณะมึง
Tee  Hua Sao  :  แล้วไง?
Tee  Hua Sao  :  ใครๆก็ต้องมาคณะกู
Tee  Hua Sao  :  แปลกตรงไหน?
Om  pheang  :  กูเป็นพิธีกรคืนนี้
Tee  Hua Sao  :  อืม  รู้แล้ว
Om  pheang  :  ดีใจจัง  มึงติดตามกูด้วย
Tee  Hua Sao  :  พ่องมึงสิ  เขาขึ้นป้ายทั่วม.
Om  pheang  :  5555555
Om  pheang  :  ช่างกู   ถือว่ามึงสนใจ
Tee  Hua Sao  :  แล้วคุณมึงจะเผือกมาทำไมแต่หัววัน
Om  pheang  :  ซ้อมสิจ๊ะ
Om  pheang  :  เย็นนี้มาลอยกระทงไม๊?
Tee  Hua Sao  :  ไม่ 
Om  pheang  :  ทำไม?
Tee  Hua Sao  :  กูขายกระทง
Om  pheang  :  อ้าวเหรอ?
Om  pheang  :  ทำไมต้องขายกระทงด้วย?
Tee  Hua Sao  :  หาเงินเข้าคณะ  จะออกค่ายอาสา
Om  pheang  :  ทำกระทงเป็นด้วยเหรอ?
Tee  Hua Sao  :  อืม
Om  pheang  :  งั้นเอากระทงสวยๆใบ
Tee  Hua Sao  :  ใบละ500
Om  pheang  :  กระทงบ้าไรว่ะแพงจัง
Tee  Hua Sao  :  กูทำขายให้มึง
Om  pheang  :  ลดหน่อย ใบละ50 บาท
Tee  Hua Sao  :  บ้านพ่อง  ถ้าแพงไปซื้อที่อื่น
Om  pheang  :  เอาๆ
Om  pheang  :  คืนนี้งานเสร็จห้ามกลับก่อนกู
Om  pheang  :  รอที่ท่าน้ำท้ายบึงน่ะ
Tee  Hua Sao  :  มึงมาเอาที่ซุ้มขายโว้ย  กูไม่รอ
Om  pheang  :  ไม่  มึงต้องรอที่ท้ายบึง 
Tee  Hua Sao  :  ทำไม?
Om  pheang  :  อย่าเยอะ  รอกูด้วยแล้วเจอกัน
จากนั้นข้อความไลน์ของผมก็เงียบลงไปอีกครั้ง  ปล่อยให้ผมนั่งงงอยู่เพียงลำพังได้แต่มองมือถือตัวเองอยู่อย่างนั้นเพราะไม่เข้าใจว่าไอ้คนส่งมา  จริงๆมันจะชวนผมไปลอยกระทงด้วยใช่ไหม?หรือมันแค่จะมาซื้อกระทงจากผมกันแน่?ช่างเถอะคิดไปก็ปวดหัวหาข้าวเที่ยงกินดีกว่าเพราะช่วงบ่ายจะต้องไปช่วยเพื่อนๆทำกระทงไว้เตรียมขายเย็นนี้  เพราะคณะเกษตรศาสตร์เป็นเจ้าภาพสถานที่  เลยได้สิทธิการขายกระทงในบริเวณงานพวกเราชาวดินทั้งปีหนึ่งยันพี่ปีสี่จึงต้องมาร่วมแรงร่วมใจกันจัดเตรียมกระทงไว้ให้พอขายนั้นเอง   พวกเราเย็บกระทงจนเย็นตอนนี้บอกเลยว่านักศึกษาคณะเกษตรศาสตร์ไม่มีใครได้อาบน้ำเลยสักคนเพราะงานยุ่งจริงๆพอทำกระทงเสร็จก็ต้องมาเตรียมซุ้มขายกระทงอีก  พอเงยหน้าขึ้นมามองอีกครั้งผู้คนก็เริ่มเข้ามาในบริเวณงานกันเสียแล้ว
“อุ้ยกระทงสวยจังเลย”
เสียงคนที่เดินผ่านไปมาในงานร้องออกมาเมื่อเห็นกระทงใบตองวางขายอยู่บริเวณซุ้ม
“กระทงไม๊ค่ะ  ใบเล็กยี่สิบ กลางสามสิบ  ใหญ่ห้าสิบบาทค่ะ”
เสียงแจ๋วๆขายกระทงของเด็กๆปีหนึ่งของคณะเกษตรศาสตร์ก็เริ่มขึ้นเมื่อได้เวลาพลบค่ำของคืนวันเพ็ญเดือนสิบสอง  ซึ่งงานในปีนี้ก็ตั้งชื่อได้เก๋ไก๋จริงๆ สมมาน้ำ  คืนเดือนเพ็ญ  ตอนนี้ผู้คนเริ่มทยอยกันมาบ้างแล้ว  ผมและเพื่อนๆได้อยู่ซุ้มตรงทางเข้างานพอดีแต่มันก็จะห่างจากเวทีจัดงานสักหน่อย  ผมก็ได้แต่แอบชะเง้อมองหาใครบางคนว่าเมื่อไรมันจะขึ้นเวทีเสียที  พูดถึงก็เห็นใครบางคนอยู่บนเวที  วันนี้โอมแต่งตัวด้วยชุดไทยดูย้อนยุคเข้ากับบรรยากาศของงานจริงๆเสียงของโอมทุ่มน่าฟังมากๆเลยครับ  ขนาดผมแอบฟังอยู่ตั้งไกลยังจะเคลิ้มไปด้วยเลย
“ไอ้ตรี  มึงเป็นไรว่ะ  ชะเง้อมองดูไร?”
เสียงพัตเตอร์เพื่อนในคณะถามตรีภพออกมาหลังจากที่สังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้ตั้งใจขายกระทงช่วยเพื่อนๆมีแต่มองดูอะไรสักอย่าง
“เปล่าเว้ย  กูก็มองไปเรื่อยนั้นแหละ มึงอย่ามาจับผิดอะไรกูไอ้เตอร์”
“เหรอว่ะ  กูเห็นมึงยืดคอยาวเป็นยีราฟแล้ว  ดูท่าคอจะเคล็ดนะมึง”
“เรื่องของกูน่า มึงมีหน้าที่ขายก็ขายไปสิว่ะ  เดี๋ยวกระทงไม่หมดแล้วจะซวยนะเว้ย”
“หน๋อยๆพูดอย่างกะว่ามึงตั้งใจขายอย่างนั้นแหละ  ไอ้ค_ย”
“กูก็ขายอยู่นี้ไงว่ะ  มึงตาบอดหรือไง”
ทันใดนั้นผมกับเพื่อนก็ต้องหยุดเถียงกันเพราะมีลูกค้าเข้ามาซื้อกระทงพอดี  พวกเราจึงต้องหันมาสนใจขายกระทงกันก่อน  เวลาผ่านล่วงเลยมาเกือบๆจะสองทุ่งแล้วผมยังได้ยินเสียงไอ้โอมดังมาเป็นระยะๆ แต่ผมก็ไม่ได้มองมันอีกแล้วเพราะตอนนี้กระทงก็ขายดีเป็นเทน้ำเทท่าส่วนงานบนเวทีกลางก็ดำเนินไปตามขั้นตอนของฝ่ายการจัดงาน  ผู้คนก็เริ่มเข้ามาร่วมงานกันอย่างมากมายจนจะไม่มีที่ให้เดินเลยทีเดียว ส่วนบึงบ้านไร่ไม่ต้องพูดถึงมองไปทางไหนก็เจอแต่แสงเทียนจากกระทงส่องแสงแข่งกับดวงจันทร์ในคืนวันเพ็ญ  ตอนนี้กระทงลอยเต็มบึงน้ำไปหมดเลยดูแล้วก็สวยไปอีกแบบ
“อ้าวนี้กระทงใครว่ะไอ้ตรี?”
เสียงพัตเตอร์เพื่อนในคณะร้องถามตรีภพทันทีที่เห็นกระทงใบสวยซ่อนไว้ข้างล่างอย่างดี
“เอ้ยนี้มันของกูเว้ย  อย่ายุ่งนะมึง”
“นั้นแน่  ไอ้ห่านนี้ไม่เลว  แอบทำกระทง  จะเอาไปลอยกะสาวที่ไหนว่ะมึง?”
“สงสาวที่ไหนกัน  ไม่มีโว้ย”
“อ้าวไม่ใช่ของสาวแล้วทำไม  มึงถึงเอาซ่อนไว้ว่ะ?”
“ลูกค้าเขาสั่งให้กูทำพิเศษให้เว้ย”
“เหรอ  ลูกค้าจริงเหรอว่ะ”
“เอ่อก็จริงสิว่ะ”
“ทุกวันนี้มีความลงความลับกับเพื่อนกับฝูงนะมึง”
“พอๆกูบอกว่าของลูกค้า ก็ของลูกค้าสิว่ะ”
จากนั้นผมก็รีบคว้าเอากระทงจากมือของเพื่อนมาถือไว้แล้วรีบเดินหนีออกจากซุ้มขายกระทงทันที
“อ้าวไอ้ตรีแล้วนี้มึงจะไปไหนว่ะ”
“กูจะเอากระทงไปส่งลูกค้า  ฝากพวกมึงเก็บร้านด้วยนะเว้ย”
“อ้าวไอ้สัส  ไอ้ห่านนี้ชิ่งหนีดื้อๆเลยเว้ย”
เสียงเพื่อนๆบ่นตามหลังตรีภพมาอย่างไม่จริงจังนัก  คงเป็นเพราะกระทงก็ขายหมดแล้วและตอนนี้การประกวดนางนพมาศบนเวทีกลางก็ได้เสร็จสิ้นลงแล้วผู้คนเริ่มบางตากันไปมาก
ผมเดินถือกระทงมายังท้ายบึงบ้านไร่  ตอนนี้ผู้คนเริ่มจะบางตาลงที่เหลืออยู่ก็ไม่มากอะไรผมเดินมาเรื่อยๆจนมาหยุดที่ท่าน้ำท้ายบึงบ้านไร่  ตรงนี้น่าจะเหมาะต่อการลอยกระทงเพราะวัชพืชไม่มี  กระทงน่าจะลอยไปได้ไกลทีเดียว  ผมยืนมองดูกระทงที่ถูกผู้คนปล่อยลงบึงแล้วก็อดนึกไม่ได้ว่าค่ำคืนนี้ ไอ้โอมมันจะชวนผมลอยกระทงด้วยไหม? หรือมันจะมาเอาแค่กระทงกับผมแล้วไปลอยกับคนอื่น
“รอกูนานไม๊”
อยู่ๆเสียงที่คุ้นหูผมก็ดังขึ้นใกล้ๆด้านหลังของผม  ผมรีบหันหน้าไปทันที แต่ผมก็ต้องตาค้างไปเลยทีเดียวก็ไอ้โอมเล่นมาทั้งชุดที่มันใส่บนเวทีเลย  มองดูแล้วก็เหมือนเจ้าขุนมูลนายเลยทีเดียวมันหล่อมากๆไม่เสียแรงที่มันได้เป็นถึงเดือนมหาวิทยาลัยปีนี้  ก็ดูตอนนี้สิยิ่งมันใส่ชุดไทยย้อนยุคเข้าไปแล้วบอกได้คำเดียวพระเอกละครก็ต้องชิดซ้ายให้ไอ้โอมล่ะงานนี้ ยิ่งมองยิ่งตะลึง
“อะ ..อ้าว  มึงมาแล้วเหรอ?”
ผมถามโอมออกไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยมั่นใจนัก  เพราะอะไรคงไม่ต้องบอกน่ะครับ
“ทำไมมองกูแบบนั้น?”
“รีบมากเลยเหรอว่ะ?ถึงไม่เปลี่ยนชุดก่อน”
ผมตัดสินใจถามไอ้โอมออกไปทันที  ที่มันเปิดช่องว่างไว้เพียงเล็กน้อย
“ใครล่ะบอกว่าจะไม่รอกู”
“รอสิ  เงินตั้งห้าร้อยเชียวน่ะเว้ย”
“พูดแบบนี้กูน้อยใจนะเว้ย”
“เอ้าก็จริง  กูหาเงินออกค่ายอาสานะมึง  ไม่มีของฟรีนะเว้ย”
“อืม  แล้วมึงรอนานไหม?”
โอมถามผมออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแล้วนุ่มลึก  น้ำเสียงนี้มันช่างน่าฟังเสียจริงๆมันทำให้ผมต้องมองสบตาดวงโตคู่นั้นเป็นนานแสนนาน
“กะ.. ก็  สักพักได้”
จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วตรีภพ  ทำเหมือนกับว่าไม่เคยได้จ้องดวงตาคู่นั้นเลยน่ะ
“โทษทีนะพอดีว่ากว่าจะเสร็จงานทางโน้น  เลยทำให้มึงรอกูนาน”
“ไม่เป็นไร  นี้กระทงที่สั่ง”
ตรีภพยื่นกระทงใบสวยที่เขาบรรจงทำอย่างสุดฝีมือให้กับอีกฝ่ายทันที  ด้วยอาการเก้อเขินสุดฤทธิ์
“สวยจัง”
โอมพูดพร้อมกับรับกระทงไปจากมือของตรีภพทันที  เขาสัมผัสมือตรีภพด้วยความอ่อนโยนพร้อมสายตาชวนฝันเป็นประกาย
“ไหนละตังค์ค่ากระทง”
“อืมเดี๋ยวให้”
“อ้าวไอ้ห่านนี้  ทำไมต้องเดี๋ยว”
จากนั้นโอมก็หยิบมือถือขึ้นมาเตรียมจะถ่ายรูปทันที  โดยไม่สนใจคำด่าของอีกฝ่าย
“ตรี  มาถ่ายรูปกัน  ไหนๆกูก็แต่งตัวมาเต็มยศแล้ว”
“มึงถ่ายเถอะ  เดี๋ยวกูเป็นตากล้องให้”
“ไม่เอา  ถ่ายด้วยกันนี้แหละ  มาเร็วๆให้ไว”
“ให้ถ่ายกับมึงชุดนี้น่ะ”
ตรีภพพูดพร้อมกับก้มลงมองดูชุดของตัวเองที่แสนจะธรรมดาเสียเหลือเกิน
“เอ่อก็ชุดนั้นแหละจะเป็นไรว่ะ”
“แต่ชุดนี้กูใส่ตั้งแต่เช้าแล้วนะเว้ย  แถมมันก็แค่เสื้อยืดกางเกงยีนส์เองว่ะ”
“มึงอย่าเรื่องมากได้ป่ะว่ะ  จะชุดไหนมันก็เหมือนกันนั้นแหละ”
“แต่กูยังไม่ได้อาบน้ำเลยน่ะ”
“ไม่เป็นไรน่า  มาเถอะ”
จากนั้นโอมก็ส่งกระทงให้ตรีภพถือไว้ส่วนเขาก็ใช้มืออีกข้างไปโอบไหล่ของตรีภพอย่างหลวมจากนั้นก็ถ่ายรูปคู่กันทันที
“เอ้ายิ้มหน่อย  หนึ่ง  สอง  ซัม”
โอมถ่ายเซลฟี่กับตรีภพอย่างไม่หยุด  เล่นเอาตรีภพเขินอย่างบอกไม่ถูกเลยทีเดียว มือไม้ไม่รู้จะเอาวางไว้ตรงไหน  นี้เป็นครั้งแรกเลยทีเดียวที่ได้ถ่ายรูปคู่กับโอมสองต่อสองแบบแนบชิด
“กูว่าพอเถอะโอม  ถ่ายไปตั้งเยอะแล้ว”
“ก็ถ่ายเผื่อไว้ไง  จะได้เลือกเอารูปที่ชอบ  นี้มึงรู้ไม๊ว่าโชคดีขนาดไหนที่กูถ่ายรูปด้วย  มีแต่คนอื่นเขาอยากจะถ่ายรูปกับกูกันทั้งงาน”
“เหรอ?  หล่อตายล่ะมึง”
“อืม  จริงๆน่ะ  นี้กูต้องแอบหนีมาก่อนไม่งั้นยันเช้าก็ไม่ได้ลอยกระทงแน่ๆ”
“พูดมากว่ะ  ไหนเงินค่ากระทงกู”
“ก็ลอยกระทงก่อน  เดี๋ยวจ่ายมากกว่าห้าร้อย”
“เชื่อได้ไม๊?”
“เชื่อได้สิ  วันนี้กูได้ซองจากการเป็นพิธีกรนะเว้ย”
“   .....?  “
“อ้าวทำงง  เดี๋ยวให้หมดซองเลย”
โอมพูดเสร็จก็รับกระทงจากมือของตรีภพแล้วเดินไปที่ท่าน้ำทันที  จากนั้นเขาก็หันมาหาตรีภพ
“อ้าวไอ้ตรี  มึงจะมัวยืนเซ่ออยู่ไมว่ะ  มาลอยกระทงสิ”
เสียงโอม  ศักดิ์พินิจร้องทักตรีภพทันที  ที่อีกฝ่ายไม่ยอมเดินตามมายังท่าน้ำกับเขา
“อ้าว  ก็มีกระทงใบเดียว  จะลอยไง?”
“มึงก็ลอยกับกูไง  ผัวเมียกันเขาก็ต้องลอยด้วยกันสิ”
“ไอ้เชี่ย  พูดไรออกมาระวังปากด้วยเว้ย”
“ใครจะได้ยินว่ะ  มีแค่กูกับมึง  สองคนเท่านั้น”
“จะมีใครหรือไม่มีใครก็ช่าง  มึงห้ามพูด”
“ทำไม? กูพูดเรื่องจริง  ...หรือมึงจะเถียง”
“เอ่อๆหุบปากได้แล้ว”
“กูหุบปากแล้ว  มึงก็มาสิ  จะได้อธิฐานพร้อมกันเลย”
ในระหว่างที่ตรีภพและศักดิ์พินิจกำลังนั่งอธิฐานก่อนนำกระทงลอยน้ำอยู่นั้น  จู่ๆก็มีเสียงแหลมเล็กดังขึ้นมาทามกลางบรรยากาศที่แสนจะโรแมนติกและเงียบมีเพียงแสงจันทร์ที่ส่องแสงมาเป็นพยานให้กับทั้งคู่
“พี่โอม  มาอยู่นี้เอง  ปล่อยให้เคทตามหาเสียตั้งนาน”
พอได้ยินเสียงร้องทักดังมาจากด้านหลัง  ทำให้โอมและตรีต่างก็ต้องลืมตาขึ้นจากการอธิฐานแล้วหันมามองยังต้นเสียงนั้นทันที
“อ้าว!!น้องเคท  พี่บอกให้รออยู่กับคุณแม่ไง”
“ก็พี่โอมมานานนี้ค่ะ  จนเคทต้องออกมาตาม  เอ่อ...ไม่คิดว่าจะเจอเพื่อนพี่โอมที่นี้ด้วย”
สาวน้อยนามว่าเคทพูดจบก็ปรายหางตาไปจิกทางตรีภพทันที
“   ..  ”
“อ่อพอดีพี่จะลอยกระทงกับเพื่อนก่อนนะครับ   น้องเคทกลับไปรอพี่ก่อนเดี๋ยวคุณแม่จะรอนาน”
“ไม่เอาค่ะ  เคทจะรอไปพร้อมพี่โอม  เราจะได้ลอยกระทงพร้อมกันด้วยไงค่ะ”
“แต่พี่ยังไม่ได้ลอยกระทงกับ....  เออพี่ตรีเลยนะครับ”
“ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรนี้ค่ะ   พี่โอมก็ให้เพื่อนลอยกระทงคนเดียวก็ได้ค่ะ”
“เพื่อนพี่ไม่มีเพื่อน  เดี๋ยวพี่ขอลอยกระทงกับพี่ตรีแป๋บน่ะครับ”
“อะไรกันค่ะ  เพื่อนพี่โอมก็ออกจะตัวโตซะขนาดนั้นยังจะกลัวอะไรอีก?”
พูดเสร็จสาวน้อยนามว่าเคทก็เดินปรี่ตรงเข้ามาหาโอมทันทีพร้อมกับใช้มือเล็กๆสอดเข้าไปที่แขนของโอมอย่างชำนาญ
“จริงไม๊ค่ะพี่ตรี   พี่คงจะลอยกระทงคนเดียวได้ใช่ไหม?”
สาวนามว่าเคทพูดเสร็จก็รีบแกะมือของโอมออกจากการถือกระทงใบเดียวกับตรี ปล่อยให้ตรีภพต้องถือกระทงใบงามนั้นเพียงลำพัง
“โอม  มึงรีบไปเถอะเดี๋ยวป้ารัตน์จะรอนาน”
ตรีภพหันไปคุยกับโอมทันที  โดยไม่ได้สนใจในคำพูดของสาวนามว่าเคทแม้แต่น้อย
“ตรี  แต่กูยังไม่ได้ลอยกระทงกับมึงเลยน่ะ ปะลอยเถอะแป๋บเดี๋ยว”
“ไม่เป็นไรหรอก  นี้ก็ถือว่าได้ลอยแล้ว  เหลือแค่ปล่อยกระทงลงน้ำเฉยๆ  เพราะอย่างน้อยเราก็ได้อธิฐานแล้วนี้”
ตรีภพพูดเสร็จก็หันไปยิ้มที่มุมปากให้กับสาวน้อยนามว่าเคททันที
“เห็นไหมค่ะพี่โอม  เพื่อนพี่โอมเขาบอกอยู่นี้ไงว่าลอยคนเดียวได้  งั้นเรารีบไปเถอะค่ะ คุณลุงคุณป้ารอพี่โอมนานแล้วนะค่ะ”
จากนั้นสาวน้อยนามว่าเคทก็รีบดึงแขนของโอมศักดิ์พินิจให้เดินออกจากท่าน้ำไปโดยทันที คงเหลือแค่ตรีภพกับกระทงที่เขาตั้งใจทำมาให้โอมเท่านั้น  แต่ตอนนี้เจ้าของกระทงได้เดินหันหลังจากเขาไปกับคู่หมั่นคู่หมายเสียแล้ว  อยู่ๆน้ำตาเจ้ากรรมของตรีภพก็ไหลรินลงอาบสองแก้มอย่างรวดเร็ว  เขาพยายามใช้มือเช็ดน้ำตา แต่ยิ่งเช็ดมันก็ยิ่งไหล ตรีภพพยายามจ้องมองโอม ศักดิ์พินิจ  แต่มันก็เลือนรางเต็มทีเพราะน้ำตามันบดบังร่างของโอมเสียแล้ว ไม่รู้ว่าเขาจะทำอย่างไรกับความอ่อนแอสุดท้ายได้แต่แหงนหน้าขึ้นฟ้าเพื่อไม่ให้น้ำตาของความอ่อนแอได้ไหลรินอีกนั้นเอง
คงมีแต่เพียงแสงจันทร์ในคืนวันเพ็ญสิน่ะที่อยู่เป็นเพื่อนผมในตอนนี้  แสงจันทร์คืนนี้มันช่างสวยงามจริงๆแต่ทำไมผมถึงได้อ้างว้างเดียวดายอย่างนี้  ยิ่งคิดก็ยิ่งท้อ  มันคงหมดหนทางแล้วใช่ไหมสำหรับความรักระหว่างผมกับโอม  มองไม่เห็นทางที่จะเดินเคียงข้างกันไปได้เลย  ไม่มีจริงๆ  คืนวันเพ็ญมันช่างเป็นคืนที่โหดร้ายสำหรับผมเสียเหลือเกิน  จันทร์เจ้าขา  ทำไมถึงได้โหดร้ายเช่นนี้
**เจ็บคักอยู่ แต่เค้าบ่ฮู้ว่าสิเฮ็ดจั่งใด๋ กะเจ้าของฮักเพิ่นจนเบิดหัวใจ คงเฮ็ดได้แค่เอาใจซ่อย
เรื่องเค้านั้น  เค้าสิเก็บให้ลึกสุดใจ  สิจือสิจำเบิดสู่อย่างเอาไว้บ่ให้ลบให้เลือนจากใจ
ให้เจ้าของโชคดี
บ่เป็นหยัง  เค้าเข้าใจ  ไปโลดไปบ่ต้องห่วง  อย่างหลายกะบ้าป่วง คงบ่ฮอดตายดอกตี้
บ่เป็นหยัง  เค้าเข้าใจ ที่เจ้าของไปในมื้อนี้
ขอบใจหลายที่ย่างเข้ามา  ฮ่องเอิ้นใจที่มันมิดซี่ลี่ ให้เคยมีความฮัก   เรื่องเฮานั้น  เค้าสิเก็บให้ลึกสุดใจ สิจือสิจำเบิดสู่อย่างเอาไว้บ่ให้ลบให้เลือนจากใจ ให้เจ้าของโชคดี
เจ้าของไปโลดไป  บ่เป็นหยัง  เค้าเข้าใจ  **..เพลงบ่เป็นหยัง  กวาง จิรพรรณ..**