ลมหวาน ป่าหนาว
เขียนโดย 
เพียงแสงจันทร์
วันที่ 25 พฤษภาคม พ.ศ. 2560 เวลา 15.46 น.
แก้ไขเมื่อ 25 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2561 20.31 น. โดย เจ้าของนิยาย
36) เสื้อคู่
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ตืด ตืด ตืด เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นตอนสายๆของวันหยุดซึ่งผมกำลังนั่งวาดลายเส้นส่งอาจารย์อยู่ก็ต้องหยุดชะงักเสียก่อน เพราะต้องรีบรับสายกลัวจะไปรบกวนการอ่านหนังสือของไอ้คุณหมอหมาเข้านั้นเอง
“เอ่อว่าไงแก โทรหาฉันมีไรป่ะว่ะ?”
ผมกรองเสียงผ่านมือถือตรงไปยังปลายทาง ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นไอซ์เพื่อนในเอกนั้นเอง
“วันนี้แกว่างไม๊วะทุ่ง?”
“ตอนนี้เหรอ?”
“อืม ใช่ตอนนี้แหละ แกว่างป่ะ”
“ก็ไม่เชิงน่ะ พอดีนั่งเก็บรายละเอียดงานอยู่ ฉันว่าจะส่งวันจันทร์นี้”
“งั้นแกไปซื้อกระดาษเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ ฉันจะได้ส่งพร้อมแกไง”
“อ้าวกระดาษแกหมดเหรอ?”
“ใช่ พอดีฉันลืมดูว่ะ พอจะใช้ทำงานส่งจารย์ก็ไม่มีเหลือเลย”
“มาเอาของฉันไปใช้ก่อนก็ได้ ที่ห้องเหลือตั้งเยอะ”
“คือฉันอยากได้อย่างอื่นด้วย น่ะแก ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อย”
“อะไรของแกว่ะ ทุกทีเห็นลุยเดี่ยว ทำไมวันนี้มาแปลกจะให้ฉันไปเป็นเพื่อน?”
“เถอะน่า ฉันชวนแก แกก็ควรจะให้เกียรติฉันด้วยสิ ในฐานะที่ฉันเป็นคนเอ่ยปากชวน”
“มีงี้ด้วยเหรอว่ะ”
“ก็เอ่อสิ พอดีฉันจะให้แกช่วยดูหนังสือด้วย อยากได้หนังสือลายเส้นเพิ่มอีกสักเล่มเอาที่เหมือนของแกอะ”
“อืมได้ งั้นแกมารับฉันเลยแล้วกัน เดี๋ยวรอที่หอแล้วกันน่ะ”
“เคร แล้วเจอกันน่ะแก”
ผมวางมือถือลงที่โต๊ะอ่านหนังสือแล้วก็หันมาสนใจงานที่ทำค้างไว้ต่อทันที อยู่ๆป่าสักก็เดินมานั่งข้างๆก่อนจะถามผมออกมาด้วยน้ำเสียงเข้มๆอย่างกับผู้คุมนักโทษคดีร้ายแรง
“ใครชวนมึงไปไหนว่ะ?”
“ไอซ์น่ะ พอดีว่ากระดาษมันหมดเลยจะชวนกูไปซื้อกระดาษด้วย”
“แล้วจะไปตอนไหน?”
“ก็คงอีกหน่อยแหละ เพราะกูบอกให้ไอซ์มารับเลย”
“งั้นมึงบอกให้ไอซ์ไปรอที่ห้างเลย เดี๋ยวเราไปเจอกันที่โน้น”
“อะไรน่ะ? เมื่อกี้มึงว่าไง?”
ทุ่งธรตาโตขึ้นมาทันที พร้อมกับจ้องมองดูใบหน้าหล่อๆของอีกฝ่ายอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“กูบอกว่าเราจะไปรอไอซ์ที่ห้างเลย”
“อ้าวนี้มึงไม่อ่านหนังสือแล้วเหรอ?”
“พอดีกูขี้เกียจแล้วว่ะ อยากไปเดินดูอะไรเพลินๆ”
“..!!”
“อ้าวมึงจะทำหน้างงเชี่ยไร กูบอกให้โทรบอกไอซ์เลยว่าเจอกันที่ห้าง”
ป่าสักยื่นโทรศัพท์ส่งให้ทุ่งธรทันที พร้อมกับทำท่าประกอบให้อีกฝ่ายรีบโทรหาอัยรดาอย่างด่วน
“ดะได้ เดี๋ยวโทรบอกตอนนี้แหละ”
ทุ่งธรรับโทรศัพท์จากป่าสักแล้วก็รีบโทรหาไอซ์ อัยรดาทันที
“ไอซ์ แกไม่ต้องมารับฉันที่หอแล้วนะ เจอกันที่ห้างเลย”
“อ้าวทำไมล่ะ นี้ฉันกำลังจะออกจากหอ ไปรับแกแล้ว”
“คือว่า ... ป่าสักจะไปด้วย”
“อ่อ ได้ๆ งั้นก็เจอกันที่ห้างเลยนะ”
ทุ่งธรส่งมือถือคืนให้ป่าสักทันทีหลังจากจบการสนทนากับเพื่อนแล้ว
“จะไปตอนนี้เลยไม๊?”
ทุ่งธรเอ่ยถามป่าสักออกไปทันที ที่ส่งโทรศัพท์คืนกลับไปให้อีกฝ่ายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ขอเวลาอาบน้ำแต่งตัวสักยี่สิบนาที ”
“ทำไมมึงต้องอาบน้ำแต่งตัวด้วยว่ะ? แค่ไปซื้อกระดาษเฉยๆไปไม่นานหรอก”
“เอ้ามึงจะให้กูใส่ชุดนี้ออกไปข้างนอกเหรอ?”
ป่าสักพูดพร้อมกับยืนขึ้นให้อีกฝ่ายได้มองดูชุดของตัวเองที่ใส่อ่านหนังสืออยู่ในห้องด้วยชุดกีฬาสบายๆ
“ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี้ มึงใส่แบบนี้ก็ดูดีอยู่แล้ว”
“ไปห้างน่ะมึง ไม่ใช่ไปเล่นกีฬา”
“อ้าว กูก็ใส่ชุดกีฬาเหมือนกัน ทำไมว่ะ ใส่ชุดกีฬาไปเดินห้างไม่ได้เหรอ?”
“ไอ้ได้น่ะมันได้อยู่แล้ว แต่ว่ามึงอย่าลืมสิว่าเราไปห้างไหน?”
“ห้างไหน? ก็ห้างในตัวเมือง”
“อืมก็ใช่ไง ห้างในตัวเมือง มึงว่ามันเป็นห้างของใคร?”
“...?”
“อ่อห้างของที่บ้านมึง”
“นั้นล่ะคือเหตุผล”
“.....?”
“แล้วมึงก็ต้องเปลี่ยนชุดด้วย”
ป่าสักออกคำสั่งกับทุ่งธรด้วยน้ำเสียงที่ทรงพลัง และท่าทางที่เอาจริง
“กูขอชิวๆสบายๆไม่ได้เหรอว่ะ?”
“ไม่ได้ อีกหน่อยมึงก็ต้องไปฝึกงานที่นั้น ต้องทำตัวให้น่าเชื่อถือเข้าไว้”
“อะไรว่ะ ทำไมมันต้องยุ่งยากอะไรแบบนี้?”
“เถอะน่า อย่ามั่วพูดมาก รีบๆไปเปลี่ยนชุดเถอะ เดี๋ยวกูก็อาบน้ำเสร็จแล้ว”
ป่าสักพูดพร้อมคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำทันที ทิ้งให้ทุ่งธรนั่งหน้าบูดด้วยความไม่พอใจอยู่ฝ่ายเดียว
“อ้าว....ทำไมมึงยังไม่เปลี่ยนชุดอีกว่ะทุ่ง?”
เสียงป่าสักร้องทักออกมาทันทีที่เขาออกจากห้องน้ำมาเห็นทุ่งธรนั่งหน้าบึ้งอยู่กับที่ ซึ้งนั้นแสดงว่าชุดยังเป็นชุดเดิมอยู่นั้นเอง
“ก็กูจะใส่ชุดนี้ไปอ่ะ ทำไมต้องให้กูเปลี่ยนชุดด้วย”
“อืมได้ ไม่อยากเปลี่ยนชุด ดีเลย งั้นเดี๋ยวกูจัดให้”
ป่าสักพูดเสร็จก็เดินไปยังตู้เสื้อผ้าทันทีจากนั้นก็หยิบถุงกระดาษออกมาแล้วก็ยื่นให้ทุ่งธรทันที
“เอ้าใส่สะ”
“อะไร?”
“ก็เสื้อผ้าไง...ถามได้”
“ไม่อะ กูจะใส่ชุดเดิมนี้แหละ”
“มึงแน่ใจน่ะ?”
ป่าสักถามทุ่งธรอีกครั้งพร้อมกับเดินย่างสามขุมเข้ามาหาทันที
“มึงจะทำไรว่ะ?”
“ก็พูดดีๆไม่ฟัง กูก็จะจับมึงเปลี่ยนชุดไง?”
“ไอ้บ้า”
ทุ่งธรรีบคว้าเอาถุงกระดาษที่ป่าสักยื่นให้ทันที พร้อมกับรีบเดินเข้าห้องน้ำโดยด่วน ทำให้ป่าสักหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ
ในระหว่างที่นั่งรถมากับป่าสักนั้นทุ่งธรได้แต่นั่งเงียบๆไม่พูดจาอะไรเลย คงปล่อยให้เสียงเพลงในรถของป่าสักขับกล่อมบรรยากาศในรถที่แสนจะอึมครึมด้วยความไม่พอใจของทุ่งธรที่โดนบังคับให้แต่งชุดตามใจป่าสัก นั้นก็คือใส่กางเกงยีนส์เหมือนกันยี่ห้อเดียวกันเสื้อยืดลายเดียวกันแถมรองเท้าก็สีเดียวกันอีกต่างหาง มองดูแล้วมันเหมือนฝาแฝดจริงๆ
“ทำไม แต่งตัวแค่นี้ไม่พอใจเหรอว่ะ”
“ก็เอ่อสิว่ะ มึงดูสิให้กูแต่งตัวบ้าบอคอแตกไรเหมือนกับมึงเดะทั้งๆที่หน้าตากูต่างกับมึงราวฟ้ากับเหว”
“ฮึฮึ มึงก็ดูดีออก คนจะได้รู้ไงว่าเรามาด้วยกัน”
“โอ้ยยไอ้บ้า แค่เดินตามตูดกันคนเขาก็ดูออกแล้วว่ามาด้วยกัน จำเป็นไหมที่ต้องเหมือนกันทุกตารางนิ้วแบบนี้”
“ก็กูกลัวมึงหลงไง เวลามึงหลงจะได้จำง่าย”
“หลงเชี่ยไร แค่มาซื้อกระดาษ แถมกูมากับไอซ์ด้วย”
“ก็นั้นแหละ กูจะได้สบายใจ ว่ามึงไม่หลง”
“มึงมันบ้าอำนาจ สอบสั่ง กูไม่ใช่ลูกน้องมึงนะเว้ย”
“ใครว่าใช่ล่ะ กูก็ไม่ได้บอกสักหน่อยว่ามึงเป็นลูกน้องกู”
“แล้วมันต่างอะไรว่ะ มึงสั่งเอา สั่งเอา แบบนี้มันก็ไม่ต่างจากลูกน้องหรอก”
“ลูกน้องกับเจ้านายบ้าไรจะใส่เสื้อผ้าเหมือนกันแบบนี้ มึงนี้ไม่เข้าใจอะไรเลยนะทุ่ง”
ป่าสักออกเสียงตำหนิอีกฝ่ายทันที ที่ไม่ยอมเข้าใจในเจตนาของเขาเอาเสียเลย ทุ่งธรพอโดนป่าสักทำเสียงตำหนิยิ่งหน้าบึ้งเข้าไปอีกเป็นสิบเท่า จากนั้นป่าสักก็ขับรถเข้ามาในชั้นจอดรถของห้างสรรพสินค้าของครอบครัวเขาขับตรงไปยังที่จอดรถวีไอพีทันทีมองเห็นข้อความที่เขียนชื่อของป่าสักไว้ชัดเจน “ VIP คุณกังวานไพร” ทุ่งธรเห็นแบบนี้ได้แต่นั่งตาค้างไปเลยทีเดียว แถมตอนป่าสักจอดรถเสร็จแล้ว หัวหน้ารปภ.ก็รีบมาเปิดประตูให้โดยทันที
“สวัสดีครับคุณป่าสัก วันนี้มาเที่ยวเหรอครับ”
“ครับ พอดีวันนี้อยากมาเดินเล่นเสียหน่อย”
ป่าสักเดินไปเปิดประตูให้กับทุ่งธร หลังจากที่ทักทายกับหัวหน้ารปภ.เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ทุ่ง ลงมาได้แล้ว”
“มึง กูว่าจะรอไอซ์ที่รถก่อนว่ะ”
“อะไรของมึงว่ะทุ่ง ไหนๆก็มาถึงแล้ว ไปเดินดูอะไรเพลินๆรอก่อนดีกว่าน่ะ”
จากนั้นป่าสักก็ยื่นมือไปคว้ามือทุ่งธร พร้อมกับเขาก็ค่อยๆดึงทุ่งธรให้ลงจากรถคนหรูอย่างอ่อนโยน ต่างฝ่ายต่างจ้องตากัน ป่าสักจ้องมองทุ่งธรเพื่อจะส่งพลังงานความมั่นใจให้กับอีกฝ่ายได้รับรู้
“มึงไม่ต้องกังวลน่ะ มีกูอยู่ข้างๆไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น”
ป่าสักและทุ่งธรเดินเข้ามาในห้างสรรพสินค้าพนักงานในห้างต่างพากันมองตามกันเป็นแถว อาจจะเป็นเพราะเห็นว่าที่เจ้านายอย่างป่าสักมาเดินห้าง เจ้านายน้อยของพวกเขาช่างหล่อเหลามีราศีดูเหมาะสมกับว่าที่ตำแหน่งเจ้าของห้างสรรพสินค้าแห่งนี้จริงๆแต่ก็มีเสียงซุบซิบตามมานั้นก็คือทุกคนต่างสงสัยว่าชายหนุ่มหน้าตาเก๋ๆผิวสีแทนที่แต่งตัวเหมือนกับเจ้านายของพวกเขานั้นเป็นใครต่างหาก
“ทุ่ง มึงหิวยัง?”
ในระหว่างที่เดินมาด้วยกันนั้นป่าสักหันไปถามทุ่งธรอย่างห่วงใย เพราะเขากลัวว่าทุ่งธรจะเกรงที่พนักงานในห้างนั้นต่างก็จ้องมองมายังพวกเขา
“ยังอ่ะ กูยังไม่หิว”
“เออแล้วนี้ไอซ์ถึงไหนแล้ว”
“นั้นน่ะสิ น่าจะถึงแล้วน่ะ แต่ทำไมยังไม่เห็นโทรมาเลย”
“ถ้างั้นเราไปรอที่ร้านขายอุปกรณ์เครื่องเขียนเลยดีไหม?”
“อืมก็ดีเหมือนกัน เพราะกูรู้สึกว่ามีแต่คนจ้องว่ะ”
“ฮึฮึไม่เห็นแปลกตรงไหน ก็มึงมากับคนหล่ออย่างกู ก็ต้องมีคนมองเป็นธรรมดาป่ะว่ะ?”
“ถ้าเขามองมึงก็ดีสิ แต่นี้กูว่าคนพวกนั้นมันจ้องกูคนเดียวแน่ๆเลย”
“ไม่ดีเหรอ เป็นที่สนใจของคนทั่วไป”
“ดีบ้านมึงสิเชี่ย กูนี้อายจนจะแทรกแผ่นดินหนีอยู่แล้ว”
“ไม่ต้องอายน่า ก็กูบอกมึงแล้วไง ว่ากูจะอยู่ข้างๆมึงเสมอ”
พูดเสร็จป่าสักก็คว้าตัวของทุ่งธรเข้ามาแล้วเอามือไปพาดไหล่ของอีกฝ่ายไว้อย่างหลวมๆแล้วพาเดินไปยังร้านเครื่องเขียนทันที ซึ่งการกระทำนั้นทำให้พนักงานในห้างสรรพสินค้าต่างพากันยืนมองด้วยความสงสัย บางคนก็แอบยิ้มอย่างเอ็ดดูในความน่ารักของทั้งคู่ ตืด ตืด ตืด เสียงโทรศัพท์ป่าสักดังขึ้นเมื่อเขาและทุ่งธรเดินมาถึงร้านเครื่องเขียนแล้วนั้นเอง
“สวัสดีครับพี่ฟ้าใส”
ป่าสักกรองเสียงสดใสกลายเป็นเด็กไปในทันทีที่รับสายจากปลายทาง
“ครับๆ พอดีว่าผมมาเดินเล่น แล้วนี้พี่ฟ้าใสมีไรจะใช้น้องเหรอครับ”
“ครับๆ ได้ครับ เดี๋ยวเจอกัน”
ป่าสักว่างสายจากปลายทางแล้วเขาจึงหันมาหาทุ่งธรที่ยืนมองอยู่ก่อนแล้ว
“ทุ่ง พอดีกูต้องไปหาพี่ฟ้าใสว่ะ”
“..!?”
“พี่ฟ้าใส เป็นพี่สาวกูเอง ตอนนี้พี่ฟ้าใสอยู่ออฟฟิตชั้นบนของห้าง เดี๋ยวกูไปหาแป๋บนะมึง”
“อืม...”
ทุ่งธรพยักหน้ารับป่าสักอย่างงงๆที่อยู่ๆป่าสักก็ขอตัวไปพบพี่สาวของเขาแบบนี้ จะว่าไปแล้วทุ่งธรก็ไม่เคยเห็นหน้าพี่สาวของป่าสักสักที ถึงแม้ว่าทุ่งธรจะเคยไปที่บ้านของป่าสักมาแล้วก็ตามแต่ก็ไม่เคยได้เจอ มีแต่รู้ว่าป่าสักมีพี่สาวอีกคนเท่านั้นเอง
“ไม่ต้องห่วงน่า กูไปไม่นานเดี๋ยวก็มาแล้ว มึงก็รออยู่นี้แหละ เอ่อไอซ์น่าจะมาแล้วน่ะ มึงอยู่ได้ใช่ไม๊?”
“ดะได้ อยู่ได้สบายมาก มึงไปทำธุระเถอะ เดี๋ยวกูโทรหาไอซ์ก็ได้”
“อืม งั้นกูไปน่ะ”
“อืม”
จากนั้นป่าสักก็ตรงไปยังลิฟต์ผู้บริหารของห้างสรรพสินค้าทันทีเพื่อตรงไปยังชั้นบนสุดของห้างซึ่งพี่สาวเขาได้รออยู่แล้ว ทุ่งธรมองตามหลังป่าสักไปจนลับตาเขาจึงได้หันมาสนใจอุปกรณ์วาดภาพเพื่อจะหาไปเพิ่มเติมป้องกันการขาดเหลือจากของเดิม
“แก มานานยังว่ะ?”
เสียงไอซ์ดังมาจากหน้าร้าน ก่อนจะรีบเดินตรงมาหาทุ่งธรทันที
“อ้าวไอซ์แกมาแล้วเหรอ ฉันเพิ่งมาถึงสักพักแล้วล่ะ”
“แล้วไหนบอกว่าป่าสักมาด้วยไง?”
“อ่อ พอดีป่าสักเขาไปพบพี่สาวน่ะ”
“อืม จริงสิน่ะ นี้มันห้างของครอบครัวป่าสักนี้น่ะ ...แล้วนี้แกได้อะไรบ้างยัง?”
“ยังเลย ฉันก็เดินดูไปเรื่อยอ่ะ”
“งั้นฉันว่าเราไปดูกระดาษก่อนดีกว่าไม๊?”
ไอซ์อัยรดา กล่าวชวนเพื่อนทันที หลังจากที่ทั้งคู่ยืนทักทายกันพอสมควรแล้ว ในขณะที่ทุ่งธรและอัยรดากำลังเลือกหาอุปกรณ์ในการวาดภาพอยู่นั้น สายตาของไอซ์ ก็ไปสะดุดเข้ากับร่างสูงใหญ่ของใครบางคน
“ทุ่ง ... ไอ้ทุ่ง”
เสียงพูดเบาๆพร้อมกับการสะกิดของไอซ์ทำให้ทุ่งธรต้องละความสนใจจากสิ่งของที่อยู่ตรงหน้าหันมาทางอัยรดาทันที
“มีไรว่ะแก?”
“แกดูนั้นสิ ใช่โอมป่ะว่ะ?”
อัยรดาพูดพร้อมชี้มือไปทางชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนอยู่อีกฝั่งของร้านเครื่องเขียนให้ทุ่งธรดู
“ไหน คนไหนว่ะ”
“ก็คนนั้นไง คนที่ใส่เสื้อยืดสีน้ำเงินหันหลังมาทางเราอ่ะแก”
“เออว่ะ เหมือนไอ้โอมจริงๆด้วย”
“ฉันว่าไม่แค่เหมือนหรอก นั้นต้องเป็นโอมแน่ๆเลย”
“งั้นเราไปหาไอ้โอมกันไหม?”
ทุ่งธรรีบชวนเพื่อนให้ไปหาโอมศักดิ์พินิจทันที แต่ไอซ์กลับห้ามเอาไว้เสียก่อน
“เดี๋ยวสิแก ไม่รู้ว่าโอมมากะใครหรือเปล่า”
“อ้าวมากะใครแล้วไง?”
“อ้าวไอ้นี้ ก็เพื่อว่าโอมเขาอยากเป็นส่วนตัวอะไรแบบนี้ไง ถ้าโอมอยากมีเพื่อนฉันว่าเขาคงโทรชวนแกแล้วล่ะ”
อัยรดาให้เหตุผลกับอีกฝ่ายทันที ทำให้ทุ่งธรต้องหยุดคิดตามไปด้วย
“อืม มันก็จริงอะน่ะ ว่าแต่โอมจะมากะใคร?”
“แกอยากรู้ไม๊?”
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
