ลมหวาน ป่าหนาว

     หลังจากที่กลับมาจากไปเยี่ยมแม่แล้ว  ผมก็กลับมาใช้ชีวิตนักศึกษาชั้นปีที่1 ตามปกติตอนเช้ามืดก็ไปซ้อมกีฬา กลับมาเรียน ตกตอนเย็นก็ไปซ้อมกีฬาชีวิตก็วนเวียนเหมือนเดินเป็นปกติ แต่วันนี้กลับมีความพิเศษมากมายเพราะวันนี้ทางมหาวิทยาลัยได้จัดงานFreshy day Freshy night  และมีการประกวดดาว-เดือนขึ้นในช่วงบ่าย อ้าวแล้วนี้ผมจะตื่นเต้นทำไมกันล่ะ  ตัวเองไม่ได้ประกวดสักหน่อยอาจจะเป็นเพราะบรรยากาศต่างๆในมหาวิทยาลัยมันพาไป เพราะนักศึกษาทุกๆคนต่างก็ตื่นเต้นและเตรียมความพร้อมในการไปร่วมงานและให้กำลังใจตัวแทนของตัวเองในแต่ละคณะ  ซึ่งคณะผมก็รู้ดีอยู่แล้วว่าเดือนที่เป็นตัวแทนคณะครุศาสตร์นั้นก็คือเพื่อนผมเอง  โอม  ศักดิ์พินิจ ถือได้ว่าโอมมาแรงจริงๆคาดว่าจะได้เป็นเดือนมหาวิทยาลัยปีนี้เจริญรอยตามพี่ชนแดน พรภิรมณ์เกียรติ เดือนมหาวิทยาลัยปีที่ผ่านมา ซึ่งคณะครุศาสตร์ก็สร้างปรากฏการคว้าตำแหน่งเดือนมหาวิทยาลัยมาครอบครองได้สำเร็จ แต่ก็นั้นละครับก็ยังมีกระดูกเบอร์ใหญ่อย่างป่าสัก กังกวนไพร เป็นก้างขวางคอมันอยู่ นั้นก็เป็นเหตุผลที่พวกผมเด็กปี1ทุกคนของคณะต้องผนึกกำลังไปให้กำลังใจมันในเย็นวันนี้

“ไอซ์  แกรวบรวมเงินที่จะไปซื้อดอกกุหลาบให้ไอ้โอมจากเพื่อนๆได้ครบยังวะ??”

“เรียบร้อยแล้วแก  เก็บได้ครบหมดทุกคนตามมติของเอกเรา”

“ดีมากวะแก  งั้นก็คงไม่มีปัญหาอะไร  ส่วนป้ายไฟ เรียบร้อยดีนะเว้ยแกไอ้เปิ้ลไอ้แก้ว”

“เรียบร้อยแล้วยะ  รอดูฝีมือฉันกะไอ้แก้วบ่ายนี้แล้วกันว่าป้ายไฟเอกศิลป์จะเริ่ดหรูอลังแค่ไหน  รับรองถ้าไอ้โอมเห็นแล้วต้องตกตะลึงแน่ๆเลย”

“เยี่ยมมากเลยแก  ทุกอย่างคงพร้อมหมดแล้ว งั้นเราไปเจอกันที่หอประชุมมหาลัยตอนบ่ายโมงตรงเลยนะ”

“เดี๋ยวๆๆพวกแกยังไม่ได้เสื้อที่จะใส่ไปเชียร์ไอ้โอมเลยนะเว้ยยย นี้ๆๆรอไอ้ปูมันก่อนสิวะ  ตอนนี้กำลังไปเอาเสื้อจากร้านอยู่”

“เอ่อจริงวะ  ลืมไปเลย  อ้อมแกโทรไปตามไอ้ปูสิวะ ถึงไหนแล้ว จะได้รีบเอามาให้ทุกคนใส่ทันบ่ายนี้”

ผมเป็นคนสั่งอ้อม ให้โทรตามเพื่อนที่ไปรับเสื้อจากร้านที่พวกเราตั้งใจสั่งทำเพื่องานประกวดดาว-เดือนFreshy day Freshy night ปีนี้โดยเฉพาะ  จากนั้นไม่นานไอ้ปูสาวร่างบิ๊กไซส์ที่ไปรับเสื้อก็มาถึงภาคศิลป์แล้วทำการแจกจ่ายให้กับเพื่อนๆทุกคนได้ใส่ไปเชียร์โอม ศักดิ์พินิจ ในการประกวดดาว-เดือนมหาวิทยาลัยปีนี้

“โอเคนะเว้ยพวกมึง  ได้เสื้อครบกันหมดแล้ว หน้าที่ก็แบ่งกันเรียบร้อยแล้ว  ตอนนี้สิบโมงเช้า คงมีเวลาเตรียมการทุกอย่างทัน งั้นเราเจอกันที่หน้าหอประชุมมหาลัยตอนบ่ายโมงตรงน่ะ”

ผมบอกกับทุกๆคนในเอกศิลป์ของชั้นปีที่1 หลังจากนั้นพวกเราก็แยกย้ายกันไปเตรียมตัวที่จะไปร่วมเชียร์และร่วมงานFreshy day Freshy nightประกวดดาว-เดือนมหาวิทยาลัยในปีนี้

“ทุ่ง  แกจะให้ฉันไปส่งเปล่า???”

ไอซ์  ถามผมหลังจากที่พวกเราแยกย้ายจากเพื่อนๆในเอกแล้ว

“ขอบใจวะแก  แต่ไม่ต้องหรอก หอแกอยู่ตั้งไกล  เดี๋ยวฉันจะติดรถไอ้ตรีเอกพืชไร่กลับหอเลย  แกไม่ต้องวกไปวกมาเสียเวลา”

“เอาแบบนั้นเหรอวะ  งั้นก็เจอกันตอนบ่ายโมงนะแก”

“อืม  บายวะแก  ขับรถดีๆละไอซ์”

“จร้าแล้วเจอกกัน”

จากนั้นผมก็เดินไปรอไอ้ตรีภพที่ศาลาสามแยกปากหมาทันที  เพราะเมื่อเช้าผมไม่ได้มากับป่าสัก  เหตุที่ต้องมาอาศัยนั่งรถมอไซค์ไอ้ตรีภพมาก็เพราะว่าป่าสักนั้นต้องรีบไปเตรียมตัวในการประกวดดาว-เดือนในช่วงบ่ายซึ่งทั้งดาวและเดือนจากคณะต่างๆต้องไปประชุมและเตรียมความพร้อมกันตั้งแต่เช้ามืดเลยเพื่อจะให้การประกวดออกมาสมบูรณ์ที่สุดในช่วงบ่ายที่จะถึงนี้  เลยเป็นเหตุให้ผมได้มากับไอ้ตรีภพนั้นเอง  พอถึงศาลาสามแยกปากหมาแล้วผมก็ล้วงเอามือถือจากกระเป๋ากางเกงทันทีเพื่อที่จะได้โทรหาไอ้ตรีภพ

“ฮัลโหล  ไอ้เชี่ยตรี มึงเสร็จยังวะ นี้กูเสร็จแล้วนะมึง  มานั่งรอมึงที่ศาลาสามแยกปากหมาแล้วเนี้ย”

“เอ่อๆกูกำลังจะออกไปเดี๋ยวนี้แหละมึง  เชี่ยอย่ารีบนักสิวะ ไอ้ป่าสักมันไม่หนีไปไหนหรอก สงสัยอยากจะเห็นหน้าผัวไวๆละสิฮ่าๆๆๆๆๆๆ”

“ไอ้สัส มึงนี้ปากหมาตลอดเลยนะ  เดี๋ยวๆกูจะเอาหมาออกจะปากมึงถ้ามึงไม่หยุดเห่า”

“ฮ่าๆๆๆเอ่อๆๆล้อเล่นแค่นี้  ทำเป็นโกรธกูไอ้สัส  มึงรอกูอยู่นั้นละเดี๋ยวเจอกัน”

หลังจากว่างโทรศัพท์ไม่นานผมก็เห็นตรีภพขับมอเตอร์ไซค์คู่ใจของมันKeeway Superlight 200 ออกมาจากคณะเกษตรมุ่งตรงมาที่ศาลาสามแยกปากหมาทันที

“อ้าว ขึ้นรถได้แล้วไอ้เชี่ย  รถกูไม่มีแอร์เหมือนรถผัวมึงนะเว้ยไอ้ทุ่ง”

“มึงแมร่ง พูดว่ากูมีผัวจนติดปากแล้วนะเว้ยไอ้ตรี  กูอายเป็นเหมือนกันนะเว้ย”

“55555มึงจะอายทำไมวะ  มีผัวหล่อมีผัวรวยดีจะตาย”

“ไปๆออกรถได้แล้วมึง  อย่าเห่าให้มันมากนักเว้ย กูรำคาญ”

จากนั้นผมกับตรีภพก็มุ่งทะยานสู่หอพักนักกีฬาทันที เพื่อที่จะกลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ต้องใส่รวมพลแต่ละเอกแต่ละคณะไปร่วมงานFreshy day Freshy nightและเชียร์การประกวดดาว-เดือนในช่วงบ่ายนั้นเอง

เวลาบ่ายโมงตรงนักศึกษาชั้นปีที่1ทุกคนก็มารวมตัวกันลงทะเบียนหน้าหอประชุมมหาวิทยาลัยเพื่อร่วมงานFreshy day Freshy night ซึ่งงานนี้ถือได้ว่าน้องๆปี1ทุกคนจะได้รู้จักกับเพื่อนๆต่างคณะนั้นเองจึงทำให้ทุกๆคนรู้สึกตื่นเต้นและอยากร่วมสนุกสนานในการจัดกิจกรรมเป็นอย่างมากซึ่งประเด็นสำคัญคงหนีไม่พ้นการประกวดดาว-เดือนมหาวิทยาลัยนั้นเอง

พวกเราเอกศิลป์จากคณะครุศาสาตร์ปีนี้ผนึกกำลังกันมาครบทั้ง39ชีวิตขาดอีกหนึ่งนั้นก็คือ โอม  ศักดิ์พินิจ เพราะโอม ต้องร่วมประกวดดาว-เดือนมหาวิทยาลัยซึ่งตอนนี้คงเตรียมตัวอยู่หลังเวทีเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทุกๆคนที่มาให้กำลังใจโอมต่างใส่เสื้อเอกมาเหมือนกันหมดจึงทำให้บรรยากาศในตอนนี้เพิ่มสีสันและความคึกคักเป็นอย่างมาก ไม่ว่าจะเป็นเสียงกลองเสียงดนตรีต่างๆมากมายหรืออุปกรณ์ในการเชียร์ก็ขนมาพร้อม

“เอ้ยยยพวกแกทางนี้  พี่ๆเขาให้พวกเราไปรวมตัวกันทางโน้นวะเร็วๆงานจะเริ่มแล้ว”

เสียงไอ้ปูสาวร่างท้วมไซส์บิ๊กประจำเอกศิลป์เรียกให้ทุกๆคนไปรวมตัวกันที่จุดนัดหมายของคณะทันทีที่ทุกคนมาพร้อมแล้ว  พอพวกเราเข้าไปในหอประชุมของมหาวิทยาลัยเกือบจะไม่มีที่นั่งเลยเพราะคณะต่างๆได้ขนนักศึกษาของตัวเองมาให้กำลังใจดาว-เดือนของตัวเองกันทุกคน โชคดีที่คณะครุศาสตร์มีตั้ง12 สาขาวิชาเอกเลยพอที่จะได้เบียบๆกันได้ดูการประกวดดาว-เดือนซึ่งจะเริ่มในอีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้แล้ววว

“สวัสดีครับทุกๆท่านขอต้อนรับทุกๆคนเข้าสู่งานFreshy day Freshy night คราฟฟฟฟฟฟฟฟฟ”

กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

วิดวะสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เกษตรสู้เว้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

การจัดการเลิศที่สุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

นิเทศปังสุดงานนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ครุศาสตร์จองแล้วสายสะพายปีนี้ วู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงเชียร์มากมายดังกึกก้องท่วมท้นหอประชุมของมหาวิทยาลัย ซึ่งปีนี้มีคณะที่ส่งดาว-เดือนเข้าประกวดทั้งหมด 15 คณะ เลยทำให้กองเชียร์นั้นไม่ยอมน้อยหน้ากันเลยทีเดียว

“เอาละครับ ต่อจากนี้จะเป็นการแนะนำตัวของน้องๆผู้เข้าประกวดดาว-เดือนในปีนี้ แต่ก่อนที่จะได้ทำความรู้จักดาวและเดือนของแต่ละคณะ ..ขอเสียงปรบมือต้อนรับการแสดงในชุดพิธีเปิดจากชมรม มรดกอีสานของมหาวิทยาลัยแก่นนครด้วยครับ”

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด  จากนั้นการแสดงโปรงลางจากชมรมมรดกอีสานก็เริ่มต้นขึ้นซึ่งถือได้ว่าเป็นการแสดงศิลปะวัฒนธรรมของคนอีสานนั้นเอง

“ขอเสียงปรบมือให้กำลังใจกับการแสดงในชุดพิธีเปิดด้วยครับ  เอาละครับทุกๆคนได้เวลาที่จะมารู้จักกับน้องๆสาวสวยและหนุ่มหล่อแต่ละคณะทั้ง15 คณะของเรากันแล้วววววววววววววขอเสียงปรบมือดังๆตอนรับดาวและเดือนทั้ง15คณะด้วยครับบบบบบบ”

เสียงพิธีกรบนเวทีประกาศให้ผู้เข้าประกวดแต่ละคณะออกมาแนะนำตัวเองบนเวที ซึ้งพวกเราก็รอลุ้นว่าโอม จะออกมาแนะนำตัวเองตอนไหนอย่างใจจดใจจ่อเลยทีเดียว

“หมายเลย 17 นายศักดิ์พินิจ  บุญญานนท์ จากคณะครุศาสตร์ครับ”

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด พอสิ้นเสียงการแนะนำตัวเองของโอม เสียงกรี๊ดของเหล่าบรรดากองเชียร์ก็ดังถล่มกลบเสียงต่างๆทันที

“หมายเลย 18 นายกังวานไพร  บุญนิสากุล  จากคณะสัตวแพทย์ครับ”

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดนึกว่าเสียงกรี๊ดจากกองเชียร์ของไอ้โอมจะดังมากแล้วแต่พอสิ้นเสียงการแนะนำตัวของป่าสัก เสียงกับดังจนผมหูอื้อไปเลยทีเดียว ต้องยอมรับเลยว่าวันนี้ป่าสักดูหล่อมากๆหล่อจนผมตกตะลึงไปเลยว่าจะเป็นคนเดียวที่ผมรู้จักหรือเปล่า ดูบนเวทีในตอนนี้ป่าสักมีเสน่มากล้นจริงๆ

“ขอเสียงปรบมือดังๆให้กับดาวและเดือนทั้ง15คณะอีกสักครั้งด้วยครับ กับรอบการแนะนำตัว  จากนี้ไปเราจะเปิดโอกาสให้กับกองเชียร์แต่ละคณะได้มอบดอกไม้ให้กับตัวแทนของคณะตัวเองเพื่อที่จะได้เป็นคะแนนในการตัดสินตำแหน่ง ขวัญใจมหาชน  ซึ่งตำแหน่งนี้เราได้มีการกำหนดกติการการให้คะแนนมาจากสองส่วนด้วยกัน คือส่วนที่หนึ่งมาจากคะแนนโหวตของนักศึกษา คณาจารย์และบุคลากรทางการศึกษาของมหาวิทยาลัยแก่นนครซึ่งจะโหวตได้เพียงคนละครั้งเท่านั้นเรานำมาคิด 50 เปอร์เซ็นและอีกส่วนก็จะนับคะแนนจากดอกกุหลาบในวันนี้อีก50 เปอร์เซ็น รวมเป็น100 คะแนนเต็มพอดี สำหรับตำแหน่งขวัญใจมหาชนเราจะไม่แยกดาวและเดือน ไม่ว่าใครที่ได้คะแนนสูงสุดก็จะได้ครองตำแหน่งขวัญใจมหาชนไปครองครับ”

พอพิธีกรให้สัญญาณในการเริ่มนับคะแนนจากการให้ดอกกุหลาบแล้ว ทุกคณะต่างเร่งรีบส่งตัวแทนไปซื้อดอกกุหลาบจากองค์การนักศึกษาที่นำมาจำหน่ายทันทีเพราะจะได้เป็นคะแนนให้กับดาวและเดือนของคณะตัวเอง

“อ้าวนี้ทุกๆคนดอกกุหลาบ”

เสียงไอซ์ดังขึ้นหลังจากที่ไปซื้อดอกกุหลาบมาให้กับเพื่อนๆในเอกศิลป์เพื่อจะได้นำไปให้กับ โอมศักดิ์พินิจนั้นเอง

“คุณทุ่งครับ  คุณทุ่ง  นี้ครับดอกกุหลาบ”

“อ้าวสวัสดีครับลุงสมาน  มาได้ยังไงครับเนี้ย”

“ผมเอาดอกกุหลาบมาให้คุณหนูครับ      นี้ครับดอกกุหลาบ”

จากนั้นลุงสมาน คนขับรถของที่บ้านป่าสักก็ยื่นดอกกุหลาบช่อมหึมาให้ผมถึงสองช่อด้วยกัน

“ให้ผมทำไมครับลุง???”

“คือว่าลุงจะวานให้คุณทุ่ง ช่วยลุงหน่อยเถอะครับ ลุงแก่แล้ว คงจะเดินเบียดเด็กๆเอาดอกกุหลาบไปให้คุณหนูไม่ไหวหรอกครับ ส่วนที่ให้ไปสองช่อนั้น อีกช่อฝากให้คุณโอม เพื่อนคุณหนูด้วยนะครับ”

“เอาแบบนั้นเลยเหรอลุง  ?????”

ผมถามกลับลุงสมานไปทันที  เพราะผมก็อายๆเหมือนกันที่จะถือช่อกุหลาบช่อใหญ่ไปให้ป่าสัก ที่ยืนเด่นรอรับกุหลาบจากกองเชียร์อยู่ในตอนนี้

“ครับ เอาตามนี้เลย  ใครๆก็เอาไปให้กันครับ  ไม่น่าอายหรอกคุณทุ่ง ดูสิคุณหนูรออยู่นะครับ”

“เอ่อ  เอ่อได้ๆครับ  เดี๋ยวผมโทรหาเพื่อนก่อนนะครับ”

จากนั้นผมก็จัดการโทรหาไอ้ตรีภพทันทีให้มันมาช่วยถือกุหลาบเป็นเพื่อนผมอีกสักช่อ  เพราะถ้าจะถือไปสองช่อใหญ่ๆคงพิลึกน่าดู

“ไอ้เชี่ยตรี  มึงอยู่ไหนวะ  มาหากูด่วนเลย  กูมีเรื่องให้ช่วย”

“อะไรของมึงวะ  กูกำลังเชียร์สนุกๆอยู่กับคณะกูเลย”

“เอาเถอะน่า  มึงรีบมาตอนนี้เลย”

“เอ่อๆๆเดี๋ยวกูไป”

จากนั้นไม่นานตรีภพก็เดินมาถึงจุดที่ผมยืนรออยู่ข้างๆเวที

“เอ้าช่อกุหลาบ”

ผมยื่นช่อกุหลาบใหญ่อีกช่อไปให้ตรีภพทันที

“มึงเอามาให้กูทำไมวะ  โน้น  ผัวมึงยืนเด่นเป็นสง่าอยู่บนเวทีโน้น”

“ก็กูมีสองช่อ ช่อนี้กูจะให้มึงเอาไปให้ไอ้ป่าสัก  ส่วนกูจะเอาไปให้ไอ้โอม....มึงไม่ต้อง งงเลยสัส  ถ้าขืนกูเอาช่อดอกไม้ไปให้ไอ้ป่าสักแบบนี้ รับรองกูโดนตีนคณะกูแน่ๆ เพราะฉะนั้นมึงต้องเอาช่อนี้ไปให้ไอ้ป่าสัก”

“เอ่อๆ  ยุ่งจริงเว้ย  จะเอาดอกไม้ไปให้ผัวแค่นี้ก็ต้องเดือดร้อนชาวบ้านชาวเมืองเขาไปทั่ว”

“มึงไม่ต้องพูดมากเลยไอ้เชี่ย  รีบๆเลยเดี๋ยวกรรมการจะหยุดนับคะแนนแล้ว”

จากนั้นผมและตรีภพก็เดินมุ่งตรงไปยังคนที่ยืนเด่นอยู่บนเวทีทันที ผมมุ่งหน้าตรงไปยังไอ้โอม แต่ด้วยว่าหมายเลขของไอ้โอมและไอ้ป่าสักอยู่ติดกันจึงทำให้มันทั้งสองมองมายังผมและตรีภพทันที  ผมเดินไปชิดขอบเวทีพร้อมกับตรีภพซึ่งตรีภพยืนอยู่ต่อหน้าของป่าสัก ผมก็ยืนอยู่ต่อหน้าโอม ทั้งโอมและป่าสักนั่งคุกเข่าเพื่อจะยืนมือมารับดอกไม้ได้สะดวก

แต่แล้วจู่ๆมือของป่าสักก็ยืนมาทางผมแล้วก็คว้าเอาช่อกุหลาบจากผมไปทันที ผมนี้งง เพราะไม่คิดว่าป่าสักจะเจ้าเล่ห์แบบนี้ จากนั้นโอมก็คว้าเอาช่อกุหลาบจากตรีภพเช่นกันแล้วทั้งโอมและป่าสักต่างก็ยิ้มที่มุมปากให้กันทันทีด้วยเล่ห์เหลี่ยมจอมกะล่อน

“ขอบคุณนะ สำหรับกุหลาบ ที่เอามาให้”

ป่าสักพูดกับผมพร้อมดมดอกกุหลาบต่อหน้าผมเฉยเลยทันที

“เออ  เอ่อออ... คือว่า  กู  กู.... สู้ๆนะมึง กูไปละ”

พูดจบผมก็รีบเผ่นทันที ตอนนี้หูผมอื้อตาผมลายไปหมดแล้ว  หน้าแดงมากๆๆอายก็อายที่ป่าสักทำแบบนี้ต่อหน้าคนทั้งหอประชุม

“ทุ่ง  มึงอย่าเพิ่งรีบกลับนะ  รอกูก่อน”

ป่าสักพูดตามหลังผมมาทันที  แต่ตอนนี้ผมอยากจะมุดพื้นดินหนีไปไกลๆเลย มันจะมาพูดอะไรตอนนี้วะ  คนก็เยอะแยะมากมายทั้งหอประชุม

เขินสิครับ เขินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน