ลมหวาน ป่าหนาว

“ทุ่ง..ทุ่ง...ตื่นได้แล้ว นี้มันจะตีห้าแล้วมึง”
“ขอต่ออีกสับสิบนาทีได้เปล่าวะ”
“ไม่ได้เสื้อกูเลอะหมดแล้ว”
“เกี่ยวไรกับเสื้อเลอะวะ”
“ไม่เกี่ยวได้ไง.... มึงลืมตาดูสิว่ามึงนอนหนุนหมอนหรือว่ามึงหนุนอะไร?”
“เอ้ยยยย????!!!!!ทำไม กูเอาไหล่มึงมาหนุนแทนหมอนได้วะ”
“มึงถามกู...แล้วกูจะไปถามใคร???”
“กูขอโทษวะมึง  น้ำลายเลอะเต็มเลย”
“ไม่เป็นไรกูชินแล้ว  ท่าทางมึงนี้หลับลึกน่าดูเลยนะ”
อายครับอาย  อายไม่เป็นท่า  นอนซบไหล่เขาทั้งคืนแถมน้ำลายยังไหลเปื้อนเสื้อเขาอีก  โอ้ยยยยยยยงามหน้าไหมละไอ้ทุ่งเอ่ยยยยย
“ไปลุกได้แล้วววว เดี๋ยวสาย”
“อืมๆป่าสัก  คือ...เอ่ออออ กูขอโทษนะ”
“กูชินแล้ว  มึงเป็นยังไงก็เป็นยังงั้นแหละ  อย่าฝืน  กูชอบความเบอะของมึงต่างหาก”
“ไอ้บ้า  มึงอย่าล้อกูได้ไหม  กูก็อายเป็นนะเว้ยยยยย”
พูดเสร็จผมรีบหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำทันที  แต่ทันใดนั้นก่อนที่ผมจะปิดประตูห้องน้ำ  ก็มีมือใหญ่ๆของคนหน้าม่อมาจับประตูไว้เสียก่อน
“กูขออาบด้วยคนดิ?”
“มึงจะบ้าเหรอ!!!”
“ทำไมอะ??ไม่เห็นเป็นไรเลย  กูกับมึงก็นอนด้วยกัน กินด้วยกันจะเป็นเดือนแล้ว  แค่อาบน้ำด้วยกันแค่นี้ไม่เห็นเป็นไรเลย”
“มึงไม่เป็น  แต่กูเป็นโว้ยยย  กูอาย  ปล่อยๆๆเอามือมึงออกไปไอ้ป่าสัก”
“ไม่”
“กูบอกให้ปล่อย”
“ก็บอกไงว่าไม่”
“ปล่อย”
ต่างคนต่างยื้อประตู  ผลสุดท้ายผมจะสู้แรงไอ้คนตัวโตได้ที่ไหน มันคว้าเอวผมพร้อมใช้อีกมือผลักประตูห้องน้ำให้เปิดออกผลปรากฏว่าผมก็แพ้แรงของป่าสักทำให้ร่างของเราทั้งสองแนบชิดกันแน่นอยู่ในห้องน้ำ  ตามองตา สบตากันนิ่ง เสียงหัวใจทั้งสองดวงเต้นแรงมากๆจนเราต่างได้ยินเสียงหัวใจของกันและกัน  ปากรูปกระจับสีชมพูระรื่นโน้มใกล้เข้ามา  ทำให้ผมได้กลิ่นหอมจางๆของป่าสัก มันช่างเป็นกลิ่นที่น่าหลงใหลเสียจริง  ปากของป่าสักใกล้เข้ามามือทั้งสองข้างของเขาก็กอดเอวผมให้รัดแน่นยิ่งขึ้นปากเราทั้งสองอยู่ใกล้กันแค่ไม่ถึงคืบ  ผมจะทำยังไงดี  จะตอบสนองหรือขัดขืน  ผมเริ่มสับสน แต่เสียงหัวใจของผมก็เรียกร้องอยากสัมผัสกับรสจูบของป่าสักอีกสักครั้ง  ตอนนี้ไม่คิดอะไรแล้วทำตามหัวใจแล้วกัน ผมค่อยๆเผยอปากบางเตรียมรับรสจูบที่แสนหวานจากป่าสักทันที................”
“เอ้ยยไอ้ทุ่ง  ทุ่งมึงเป็นไรปะวะ  ตื่นๆๆ ทำบ้าไรอะ อยู่ๆก็คว้าหมอนข้างไปกอดซะงั้น??”
ฮ้า  อะไร???กันนน  นี้เราฝันหรือนี้?????โอ้ยยยย  คุณพระคุณเจ้า  ปาดเหงื่อสิครับ  เหงื่อตกเลยงานนี้  โอ้ยยยยนี้เราฝันอ่านกินป่าสักเหรอนี้??
“เป็นไรปะวะมึง  ทำหน้าทำตาเคลิ้มเชียว?”
“ปะเปล่า   กูฝันร้ายนะมึง”
“ฝันร้ายอะไรของมึง  หน้ามึงนี้แดงจนไปถึงหูแล้ว”
“ฝันร้ายจริงๆ”
“อืม ฝันร้ายก็ฝันร้าย ทำไมต้องเสียงสูงด้วยวะ  ไป  ไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวไปสนามกีฬาสายกันพอดี”
“เอ่อๆๆรอแป๋บนะ”
ปัง!!!! “โอ้ยยย”
“อ้าววว ตื่นยังเนี้ย  ทำไมอยู่ดีๆเดินชนประตูได้  เป็นไรมากเปล่าทุ่ง”
“ไม่เป็นไร  กูโอเค  แค่นี้สบายมาก”
หลังจากซ้อมกีฬาเสร็จผมกับป่าสักก็กลับห้องเลย เพราะวันนี้ป่าสักจะไปทานข้าวเช้าที่ภาคศิลป์ด้วย  ผมก็ไม่เข้าใจมันเหมือนกันว่าทำไมถึงอยากไปกินข้าวเช้าถึงภาควิชาผม
“อ้าวไอซ์  มานานแล้วเหรอวะ?”
ผมถามอัยรดาหลังจากที่เดินเข้ามาในโรงอาหารสามเส้ากับป่าสัก(ที่เรียกสามเส้าเพราะนักศึกษาที่ใช้โรงอาหารแห่งนี้ส่วนมากจะมีแค่ ภาคศิลป์ ภาคดนตรีและคณะเกษตรสาขาพืชไร่)
“ก็สักพักแล้วละ  กำลังรอแกอะ”
“ไอซ์  นี้ป่าสัก  เรียนอยู่คณะสัตวแพทย์  เป็นรูมเมทฉันอะ”
“หวัดดีจร้าป่าสัก  เราไอซ์ เป็นเพื่อนสนิททุ่ง  แนะนำตัวเองเลยคนกันเองเนาะ เพิ่งจะเห็นตัวจริงก็วันนี้  ป่าสักหล่ออะ”
“หวัดดีไอซ์  ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วย”
ป่าสักทักทายไอซ์อย่างเป็นกันเอง  ดูมันไม่มีความเขินอายเลย เหมือนเป็นเพื่อนตัวเอง
“เดี๋ยวกูไปซื้อข้าวก่อนนะ  ไอซ์ละจะกินไรเดี๋ยวเราซื้อมาให้”
“อุ้ยยยเกรงใจจัง  เอาอะไรก็ได้ ที่ป่าสักเห็นว่าน่ากิน  เรากินได้หมดเลยคนหล่อๆซื้อให้ทั้งทีเราไม่ขอปฏิเสธนะ”
จากนั้นป่าสักก็เดินไปร้านอาหารทันที ปล่อยให้ผมกับไอซ์นั่งรอที่โต๊ะ
“แกๆ แฟนแกนี้ตัวจริงโคตรหล่อเลยวะ?”
“แฟนเฟินอะไรวะไอซ์”
“แก อย่ามาเนียน  หลักฐานก็เห็นอยู่ทนโท่”
“หลักฐานอะไรของแกวะ  อย่ามามั่ว”
“นี้ไงยะ  ไอ้ผู้ร้ายปากแข็ง”
อัยรดา ยื่นมือถือของตัวเองให้ผมดูทันที  ผมได้เห็นรูปแล้วหัวใจตกไปอยู่ตาตุ่มเลย  นี้มันภาพผมกับป่าสักที่นั่งตักกันในเฟสนี้หว่า
“555 ถึงกับพูดไม่ออกเลยเหรอแก  มั่นหน้ามั่นโหนกนะค่ะ  ลงฟงลงเฟสเลย  แต่ก็อย่างว่าแหละ  มีแฟนหน้าตาดีแถมเป็นเดือนคณะสัด-แพด เป็นฉันก็จะอวดเหมือนกัน”
“เอ้ยยย ..ไม่ใช่อย่างที่แกเข้าใจนะเว้ยยยยย  เฟซนั้นป่าสักมันเป็นคนทำให้ฉัน  ฉันไม่เกี่ยวเลยแก”
“จร้าไม่เกี่ยวกันเลย  แต่นั่งตักกันเนี้ยน่ะ”
“โอ้ยยย  ตามใจแกเถอะ  ไม่เชื่อก็แล้วแต่...ไม่คุยด้วยแล้วววว”
“อิอิอิ คอยดูก็แล้วกัน  โน้นเดินถืออาหารมาโน้น ดูสิว่าป่าสักจะพูดว่าไง??”
“ไอซ์  แกอย่าบ้าจี้นะเว้ยยย  อย่าไปถามอะไรเขา  ฉันอายเว้ยยยย”
“คุยอะไรกัน ท่าทางจะสนุกนะ”
ป่าสักถามผมกับไอซ์ทันทีที่มาถึงโต๊ะนั่งพร้อมกับจานอาหารในมือ
“อ่อ  ไม่มีอะไรหรอก  พอดีก็แค่อยากถามป่าสักอะ??”
“ไอซ์จะถามไรละ  ถามมาเลย ถ้าเราตอบได้ก็จะตอบ”
“โอ้ยยย ป่าสักมึงอย่าไปฟังอะไรไอซ์มันมาก  มันก็เอ๋อแบบนี้แหละ”
“อ้าวว่าไงไอซ์  มีไรเปล่า  ถามได้น่ะ”
“นั้นสิเนาะ  แค่เราอยากรู้ว่า....ว่า   เรียนสัตวแพทย์ยากมั้ย?”
โอ้ยยยโล่งอกไปที  นึกว่าไอซ์มันจะบ้าจี้ ถามอะไรออกไปแบบนั้น
“ก็ไม่นะ  ก็เรียนสายวิทย์ทั่วไป  แต่เทอมนี้จะเน้นBioมากหน่อย”
“เอ้ยยย กินๆได้แล้วววว  ป่าสักมึงรีบไม่ใช่เหรอ กว่าจะไปถึงคณะตั้งไกลรีบๆแดรกเข้า”
ผมรีบขัดจังหวะการคุยระหว่างไอซ์กับป่าสัก เพราะกลัวว่าไอซ์จะบ้าจี้ถามอะไรบ้าๆออกมา
“อ้าว...คณะสัส-แพด ไม่มีร้านข้าวให้แดรกเหรอวะมึง ถึงได้มาหาข้าวแดรกที่โรงอาหารสามเส้าได้”
เสียงโอม  ศักดิ์พินิจ ถามขึ้น พร้อมกับวางจานข้าวแล้วนั่งลงข้างๆไอซ์
“เปล่า  กูแค่มาส่งทุ่งวะ  เลยแวะหาไรกินก่อนไปเรียน  มึงมีปัญหาตรงไหนวะ?”
“เปล่า..กูหรือจะกล้ามีปัญหากับหมอหมาอย่างมึงวะป่าสัก”
“กูเรียนหมอสัตว์เว้ย  ไม่ได้เจาะจงเป็นเฉพาะหมอหมา  ไอ้โอมมึงพูดให้มันดีๆ”
“อ้าวเหรอ  โทษๆวะ  กูก็นึกว่ามึงเป็นพวกชอบหวงกาง55555 เห็นตามเฝ้าเช้าเฝ้าเย็น”
“เรื่องของกู  มึงเถอะ  ทำไมวันนี้มาสายจัง  หรือมัวแต่ไปจีบสาวๆอยู่วะ”
“เขาไม่เรียกจีบหรอกเว้ยย  เขาเรียกไปสร้างกระแส  ยิ่งคะแนนโหวตกูตามหลังมึงอยู่ด้วย  กูก็ต้องทำคะแนนหน่อยสิวะเพื่อน”
โอม ตอบป่าสักออกไป  พร้อมกับยื่นมือถือให้ป่าสักดูผลคะแนนโหวตดาว-เดือนมหาวิทยาลัยปีนี้
“อ้าวมึงดูซะ  คะแนนโหวตมึงแมร่งไม่ยอมแบ่งให้ใครเลยนะเว้ย”
โอมพูดกับป่าสักหลังจากนั้นก็หันมาทางไอซ์และผมทันที
“เอ่อนี้ ไอซ์เข้าไปโหวตหรือยัง  เขาให้นักศึกษาโหวตได้คนละครั้งนะ  อย่าลืมโหวตให้เราด้วยละ  ส่วนไอ้ทุ่งกูไม่บอกให้มึงโหวตหรอก เพราะกูรู้อยู่แล้วว่ามึงต้องโหวตให้กู  เพราะกูกับมึงอยู่เอกเดียวกันคณะเดียวกัน มึงต้องทำเพื่อศักดิ์ศรีของเราชาวศิลปะเว้ยยยย”
“มึงฝันไปเถอะไอ้โอม  คะแนนของไอ้ทุ่งมันเป็นของกูเว้ยยย”
เสียงป่าสักตอบกลับโอมไปทันทีหลังจากโอมพูดกับผมเสร็จ
“ได้ไงวะ???  ไอ้ทุ่ง  ทำไมมึงทำแบบนี้  นี้มึงเห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อนเหรอวะ??”
โอมหันมาจ้องหน้าผมทันที  เพื่อคาดคั้นเอาคำตอบจากผมให้ได้
“โอ้ยย อะไรกันวะ  กูยังไม่รู้เรื่องห่าอะไรเลย  นี้พวกมึงเป็นเหี้ยไรกันวะ”
“ไม่รู้ละ  หยิบมือถือขึ้นมาตอนนี้เลยนะเว้ย ทั้งไอซ์ทั้งไอ้ทุ่ง  รีบๆโหวตให้กูเลย  อ้าวเร็วๆสิวะ  เดี๋ยวคะแนนตามไอ้ป่าสักไม่ทัน”
สิ้นเสียงไอ้โอม ผมกับไอซ์ก็ต้องทำตามคำสั่งของมันทันที เพราะทนการคะยั้นคะยอของโอม ศักดิ์พินิจไม่ไหว
“เราโหวตให้แล้ว นะโอม  ส่วนป่าสัก ไอซ์ขอโทษด้วยนะ  พอดีป่าสักก็เห็นๆอยู่ว่าโอมบังคับเรา  จริงๆเราอยากจะโหวตให้ทั้งสองเลยนะ แต่มันโหวตไม่ได้  หวังว่าป่าสักจะเข้าใจเรานะ”
“อืม ไม่เป็นไรหรอกไอซ์  โหวตให้ไอ้โอมนั้นแหละ  เพราะยังไง คะแนนจากไอ้ทุ่งมันก็เป็นของเราอยู่ดี ถือว่าแบ่งๆกันไปคนละคะแนน”
ป่าสักตอบไอซ์ออกไป เพื่อไม่ให้อีกคนกังวลใจในการตัดสินใจโหวต
“โอม  กูขอโทษนะ  ระบบมันแจ้งมาว่ากูใช้สิทธิในการโหวตไปแล้ว”
“อ้าวอะไรวะ  ไอ้ทุ่งนี้มึงไปโหวตตอนไหน??”
“5555ไอ้ทุ่งมันโหวตให้กูตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว  เสียใจด้วยนะไอ้โอม  คงยากที่คะแนนมึงจะตามทันกู”
พอได้ยินป่าสักพูดแบบนั้น  ผมนี้หันไปมองทันที  ป่าสักมันแอบใช้สิทธิผมหรือนี้????
 “โอ้ยยยไอ้ป่าสักไอ้เชี่ยยยยยยย นี้พวกมึงเล่นกันแบบนี้แล้วเหรอวะ??”
โอมได้แต่ชี้หน้าด่าป่าสักอย่างเหลือทนในเล่ห์กลของอีกฝ่าย
“เอ่อกูฝากไว้ก่อนเถอะ  วันประกวดกูนี้แหละจะเป็นคนเขี่ยมึงตกรอบเองไอ้หมอหมา”
“เอ้ยยพวกมึง  วันนี้มันวันอะไรวะ  ถึงมีสัตวแพทย์หมุ่นบุกมาแดรกข้าวถึงโรงอาหารสามเส้าได้???”
เสียงไอ้ตรีภพทักขึ้นดังๆหลังจากเดินมาถึงโต๊ะอาหารที่พวกผมกำลังนั่งกันอยู่
“อ้าวววไอ้ตรี มึงมาก็ดีแล้วววว มึงโหวตให้กูยังวะ?”
เสียงโอมทักตรีภพไปด้วยความหวังว่าเพื่อนเก่าสมัยเรียนจะโหวตให้ตัวเอง
“มึงบ้าเปล่าวะไอ้โอม  กูก็ต้องโหวตให้คณะกูสิ  ไอ้นี้ถามแปลกคนจัง?”
“อ้าวววแปลกตรงไหน  ไอ้ทุ่งมันยังไม่โหวตให้กูเลย  มันเสือกไปโหวตให้ไอ้ป่าสักโน้นน”
“อ้าวววไอ้ห่านนนมึงก็ควรจะรู้ตัวเองนะเว้ยยยโอม  มึงนะแค่เพื่อนร่วมเอกร่วมคณะไหนเลยจะไปสู้เพื่อนร่วมเตียงได้วะ555555”
เสียงไอ้เชี่ยตรีแซวผมกลับมาทันทีที่มันมีโอกาส
“นั้นนะเขาผัวเมียกันเว้ยยยย  คนนอกอย่างมึงหรือจะไปสู้ได้555555”
“เอ่อวะกูลืมไป  กูนี้ไม่เจียมกะลาหัวเลยจริงๆๆปะๆไอซ์เราไปเรียนเถอะไม่ต้องรอมันหรอกไอ้ทุ่ง  ปล่อยมันไว้กับผัวมันนั้นแหละ”
“อ้าวไอ้โอม  ไอ้เชี่ยมึงนี้ปากหมาขึ้นทุกวันเลยนะ พูดอะไรให้เกียรติกูบ้างเว้ยยยยย ไอซ์รอฉันด้วยสิวะ แกเห็นผู้ดีกว่าเพื่อนเหรอ??”
ผมรีบด่าไอ้โอมทันทีก่อนที่มันจะลากไอซ์ให้เดินตามมันออกไปจากโรงอาหารสามเส้าและตัดพ้อไอซ์ทันทีที่เห็นไอซ์ลุกตามแรงลากของไอ้โอม
“ป่าสัก ตรี กูไปเรียนก่อนนะเว้ยยย ไว้เจอกันที่โรงยิมนะมึง”
“ทุ่ง  .....ขอบคุณนะสำหรับคะแนนโหวต”
“ไอ้บ้าป่าสัก  กูฝากไว้ก่อนเดี๋ยวเย็นนี้ค่อยคิดบัญชีแค้น”
ผมตอบป่าสักออกไปพร้อมรีบวิ่งไปให้ทันไอ้โอมและไอซ์ซึ่งเดินนำหน้าผมไปยังอาคารเรียนก่อนแล้ววววว
“ไอ้ตรี  กูไปก่อนนะมึง  นั่งแดรกข้าวคนเดียวได้ใช่ไหม???”
“อืม  มึงไปเถอะกว่าจะถึงคณะ  เดี๋ยวมึงเข้าเรียนไม่ทันหรอก  ป่าสักกูว่ามึงไม่ต้องมาเฝ้าไอ้ทุ่งขนาดนี้ก็ได้มั้ง”
“ทำไมวะ??”
“มึงจะกลัวอะไร  อย่างน้อยในเอกมันก็มีไอ้โอมทั้งคน แถมกูก็อยู่ใกล้ๆนี้อีก  คงไม่มีใครกล้ามาขายขนมจีบหรอก”
“กูไม่ไว้ใจใครทั้งนั้นแหละ  กูไปก่อนนะ  เอ่อมึงกูฝากรับทุ่งไปซ้อมกีฬาด้วยนะ  พอดีกูมีแลปจะไปสนามบาสค่ำๆหน่อย”
“โอเคได้ ...สบายมากเพื่อน”
ตรีภพ ตอบกังวานไพรออกไปด้วยหวังว่าจะให้อีกฝ่ายเลิกกังวลใจ