ตัวร้าย

​​

"เบาๆหน่อยไม่ได้รึไง! รุนแรงจังเลย" ผมพูดแบบกระแดะปากมากมาย ให้ตายเหอะเขากำลังจะพาเราไปห้อง สืบสวนคดีที่แปดแน่เลย จากที่ดูในแปลน  

   ตึง! 

"เธอรู้ไหมคดีของเธอดังไปทั่วแถวนี้เลยนะ ทำไมอยู่ๆมามอบตัวซะงันละ" 

"อ้อ อยากลองมานอนเล่นในคุกดูนะค่ะ มันจะสนุกรึป่าว" ผมลุกขึ้นยืนและเอาหน้าเข้าไปไกลคนสอบสวน "แล้วก็มาทดสอบความหนาแน่นของเรือนจำค่ะ" ผมพูดเสร็จก็นั่งลงที่เก้าอีกเหมือนเดิม  

"หึหึหึ" ตำรวจขำเบาๆก่อนจะเดินไปมาอยู่ข้างหลังของผม "อยากทดสอบแสดงว่ามารับความตายแล้วใช่ไหมสาวน้อย" มันม้วนผมของผมไปมา ผมสบัดหัวไปหนึ่งที  

"ถ้าไม่รอจะมาหรอค่ะ" ผมพูดแบบยิ้มๆ ก่อนจะนั่งเอาขาไขว้กัน กุรู้สึกว่าตัวเองแสดงเหมือนนางยั่วสวาทมากกว่า มีเปอร์เซน กุจะเสร็จมันซะด้วยนะ! "ไหนละค่ะ จะได้นอนห้องไหนหรอค่ะ" 

"หึหึหึ ถ้ายังกวนแบบนี้ระวังจะได้นอนห้องพี่นะค่ะ" ตำรวจที่นั่งอยู่มุมห้องก็พูดขึ้นอย่างวอนตีนเอาเข้าปากแดกแทนข้าว  

"ขอโทด นะค่ะพอดีไม่ชอบคนต่ำกว่าตัวเองอะค่ะ" มันได้ยินแบบนั้นก็แทบจะพรวดพราดเข้ามากระชากหัวของผม แต่มีตำรวจอีกคนห้ามมันเอาไว้ 

"อยากไปจากที่นี่แล้วค่ะ" 

"โทษของเธอติดคุก 13 ปี" สัสกุไปทำคดีเชี่ยไรมาวะ! 13 ปีเลยอ้อวะ พวกมันแม่งต้องเขียนคดีที่โครตพ่องแม่งเชี่ยแน่ๆเลยเนี่ย! "ต้องการทนายหรือค้านไหม" 

"ไม่หรอกค่ะ ไม่อยากค้าน พอใจมายอมมอบตัวเอง คงไม่บ้าฮอปทนายมาหรอกค่ะ" ผมพูดและทำหน้านิ่งๆและนั่งนิ่งๆอยู่อย่างนั้น จะยังไงก็ช่างอะกุอยากรู้กุทำคดีอะไรมาวะชิบผาย "ฉันอยากไปนอนแล้ว ง่วงจังเลยค่ะ ตำรวจแถวนี้หายากนะค่ะ แค่นี้แค่ยืนเองหายไปไหนกันหมด" ผมพูดจากวนบาทาก่อนจะเดินออกจากห้องและมีตำรวจตามออกมาหนึ่งนาย ก่อนออกมาผมได้ยินเสียงเหมือนอะไรคว่ำ ซะใจเป็นบ้า นี้มันคงยังเห็นว่ากุเป็นผู้หญิงถ้ามันชายกุว่ามันซัดหน้ากุนานแล้วละ 

"เดินไป!" สัสมึงเห็นกุคลานอยู่รึไงวะ  

"ไม่ต้องผลักค่ะ เดินเองได้ แค่กำลังสำรวจ" ผมหันไปพูดกับมัน มันก็มองหน้าผม และยังกวนบาทายังจะผลักกุอยู่ได้ นี่มันไม่ได้ยินที่กุพูดรึไงวะ ผมมองไปรอบๆเรือนจำ อืม..ใหญ่เอาการเหมือนกันนะเนี่ยดูด้านในแบบนี้หนาแน่นเหมือนกันนะเนี่ยนะ เริ่มจะหวั่นๆแล้วสิเรา  

"เห้ย! ห้องนี้!" ผมหันหลังกลับมองที่ห้องที่มันบอกให้เข้าไปด้านใน นี่มันห้องกระจกกันกระสุนเลยนี่หว่า หนาแน่นจริงๆด้วยสิ ผมเดินเขเามาด้านในโล่งๆที่มีแค่เตียงให้นอนอย่างเดียว ผมนอนคิดแปลนด้านในของเรือนจำที่ได้จำมาอยู่ 3 ชั่วโมง  

"เป็นใบ้รึไงวะ! ไม่พูด!อะไรเลย" เอะอะโวยวายอะไรกัน ผมเดินไปที่หน้าประตู ก็เห็น !!! พี่คัต!! ผมทำหน้าตกใจสุดขีด "เห้ย!ไปอยู่ในที่สะ!" ไอตำรวจเวรนี่เคาะกระจกหเองผมแรงๆ 

"..." พี่คัตหยุดอยู่หน้าห้องผม และมองผมอยู่อย่างนั้น 

"เดินไปดิวะ! ไม่ได้สั่งให้หยุดนะเว้ย" ไอตำรวจกำลังจะง้างมือที่ถือตะบองอยู่จะฟาดลงที่พี่คัต แต่พี่หันไปมองด้วยสายตาว่างเปล่าไม่ได้คิดอะไร นิ่งไปหมด ยิ่งกว่าอยู่ในบ้านอีกน่ากลัวชิบผาย "อึก!..ดะ..เดินไป!" พี่คัตยืนอยู่อีกแปปนึง ก่อนจะเดินจากไป ผมก็กลับมานั่งที่เตียง บอสแม่งคิดจะทำอะไรกันแน่วะเนี่ย! ทำไมเอาพี่กุเข้ามาในที่แบบนี้วะ ผมนั่งอยู่แบบนั้นคิดจนหัวแทบระเบิด! ก๊อกๆ! ตึงๆ! 

"ออกมาไปกินข้าว!" นี่สิได้เวลาสานสัมพันธ์ ผมเดินออกมาจากในกระจกและเดินสำรวจไปรอบๆก่อนจะไปที่โรงอาหารที่ใหญ่ๆ มีแต่ผู้หญิง ทุกคนมองมาที่ผมกันหมด มีแต่ผู้หญิงแบบนี้จะไปเจอ แพะได้ยังไงละวะนั้น "นี่!ถาดข้าวเดินไปเอาข้าวตรงนู้นเข้าใจนะ!" ผมได้ยินแบบนั้นก็ไม่ได้สนใจผู้คุมแต่อย่างใดเดินไปอย่างเดียว ผมเข้าแถวที่เขาต่อแถวกันอยู่ 

"เฮ้ย! เด็กใหม่อ้อวะ" ผมมองที่ผู้หญิงที่เตี้ยกว่าผมมากๆ  ผมพยักหน้าให้หนึ่งที "แล้วรู้ไหมที่นี่ใหญ่ใคร" 

"..ไม่รู้หรอก เพราะเพิ่งมา" ผมพูดสวนกลับก่อนจะถึงคิวข้าวตัวเอง มันก็เดินตามผมไม่หยุด อินี่มันจะเอาอะไรจากกุวะ 

"อะไรกันกวนบาทาดีนี่หว่า" ผมรู้สึกเหมือนโดนล้อมด้วยลูกช้าง ที่แต่ละคนแม่งน่าจะเอาไปแข่งมวยปล้ำทั้งนั้นอะ "แต่จะพูดไม่ออกไอน้อง!" ผมวางถาดข้าว     

  คนข้างผมพุ้งเข้ามาผมหลบจับแขนดึงไปข้างหน้าแล้วสะกัดขา! ตึง!! คนข้างหน้าจะเล่นล่างของผม ผมกระโดดขึ้นโต๊ะก่อนจะเตะเข้าก้านคอ! พลั๊ก! ผู้หญิงในนี้เหมือนพวกอันธพาลผู้ชายวัยรุ่นเลยน๊า ผมโดนจับขาสองข้าง โดยไอคนกวนใส่ผม ผมกระโดดตีลังกาลงข้างล่างให้มันหงายหลังแล้วจับแขนล็อคคอ ตึง! 

"อั๊ก!!" มีอีกคนจะเข้ามาเสยหน้าของผมด้วยบาทา ผมจับข้อเท้ามันได้ก่อนจะ เตะท้องไอคนที่นอนอยู่และสะกัดขาไอคนที่ผมจับขาได้ให้ล้มไปนอนกับพื้น ผมเงยหน้ามามองทุกคน ทุกคนอึ้งและถอยออกห่าง  

"ผู้คุมมา!" ทุกคนแตกฮือกันไปหมด แต่ก็มีบางคนที่ยืนดู 

  ปริ๊ดดดดด!! ผู้คุมใส่ชุดป้องกันหน้ากากเกราะกันกระสุน วิ่งมาทางผมกับผู้หญิงสี่คน ผมนั่งลงคุกเข่ามันตีทีหลังของผม 

"อั๊ก!!" ผมลงไปนอนกับพื้น มันจับตัวของผมลุกขึ้นเดินไปทาง ห้องกักขังตัว ผมผ่านหน้าห้องกินข้าวของผู้ชาย ผมมองเข้าไปข้างใน มีพี่คัตที่มองเห็นผม และเดินมาทางด้านหน้ากระจก ผมยักคิ้วให้ 

"เข้าไปข้างในแล้วสงบใจสะ!!" มันดันผมเข้ามาข้างใน  กึก! ติ๊ด!  อะไรนะ?! เสียงอะไร ทำไมพื้นมันเปียกแบบนี้ ฉีด! ฉีด นะ..น้ำ! นี่มันทรมานแบบนี่นะหรอ! ผมยืดสุดตัวก่อนที่น้ำจะตัวผมให้ขึ้นติดด้านบน  

"ฮ้า~!" ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วผมก็ดำน้ำอยู่ด้านล่างแบบนั้น ผมไม่ไหวแล้ว! อึก! แอ่กๆ ผมว่ายน้ำ..ไม่..เป็น.. 

(เกลียดที่สุดเลยน้ำผมไม่ชอบน้ำเลยอะคับ) ผมมองเห็นตัวเองในตอนเด็ก  

(ทำไมละ น้ำน่าเล่นน่าสนุกจะตายไปนะ) เด็กคนนั้นส่ายหน้าแรงๆ (เอ๋? หนูกลัวน้ำงั้นหรอ) เด็กนั้นพยักหน้าเร็วๆ 

(น้ำผมไม่ชอบมันนะคับ ผมเกลียดน้ำที่สุดเลย!!) เด็กคนนั้นกอดขาแม่ของเขาแน่น 

(หนูจะจมน้ำยังไง แม่ก็จะช่วยน้ำไว้ไม่ให้ตายหรอกนะจ๊ะ) 

"เฮือก!! แค่กๆ พรวด! " 

"ห้องกักขัง 7 ฟื้นแล้วคับ!" ผู้คุมคนนี้เสียงคุ้นๆวะ  

"แค่กๆ ทรมานได้น่ากลัวมากจริงๆ เล่นซะเมคอัพหลุด" ผมหยิบกระจกในกระเป๋าข้างตัวออกจากส่อง โอ้โหลิบมันยังอยู่ดีแหะ ผมค่อยๆลุกขึ้นแล้วพิงกำแพงผู้คุมคนนั้นมองผมอยู่ห่างๆก่อนจะค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆ และแบกผมไปที่ห้องน้ำ "..ผิดปกตินะผู้คุม" ผู้คนนี้ก็ไม่ได้พูดอะไรทิ้งผมไว้แล้วก็เดินจากไป อะไรกันวะไม่เห็นเข้าใจสักอย่าง ผมเช็ดเนื้อเช็ดตัวอยู่ในห้องน้ำล้าง เครื่องสำอางออกจนหมด 

"ไงแม่สาวใจกล้า"  

"..ถ้าต้องการจะมาหาเรื่องก็หยุดซะตั้งแต่ตอนยังดีซะกว่า" ผมล้างหน้าตัวเองและส่องกระจกว่าตัวเองมีอาการพกช้ำบางรึป่าว 

"หึ!คิดว่าเข้ามาอยู่ในที่แบบนี้จะไม่โดนจับได้บ้างหรอไง" ผู้หญิงผมแดงที่ยืนพิงประตูทางเข้าของห้องน้ำเว้นคำพูดก่อนที่ผมจะหันหน้าไปมอง "พี่ชาย" ผมเบิกตากว้างจ้องหน้าผู้หญิงผมแดงอย่างเอาเรื่อง 

"เธอเป็นใคร"  

"เป็นใครไม่สำคัญหร๊อก! ยังไงนายก็ต้องขอให้ฉันช่วยในเรื่องบางเรื่อง" ผมขำในลำคอเบาๆ ชีวิตผมไม่จำเป็นต้องมีใครช่วยด้วยซ้ำไป "ยังไงซะพี่ชายคงไม่ปลอมตัวเข้ามาอยู่ในที่แบบนี้โดยไม่มีเหตุผลหรอกใช่ไหม" 

"มันก็เรื่องของฉัน อีกอย่างคิดดีแล้วหรอมาอยู่กับฉันแบบนี้" แม่นี่ดูไปๆมาๆ ตรงสเปคไอเรย์เลยนี่หว่า ผมแดง นมเป็นนม ตูดเป็นตูด หน้าตาเข้มๆแรงๆ "ระวังโดนรุมแบบนั้นแบบที่ฉันโดน" 

"เหอะ! ฉันอยู่ที่นี่มา 1 ปีเต็มๆ ใครใหญ่ที่สุดในนี้ยังไม่ใช่พวกนั้นหรอกนะ" ผมจ้องหน้าผู้หญิงผมแดงอย่างเอาเรื่อง "ว่าไงมีอะไรต้องการให้ช่วยไหม" 

"เดี๋ยวกลับไปนึกก่อนละกัน" ผมเดินผ่านหน้ามันและเดินออกจากห้องน้ำมา มันก็เกินตามหลังของผมมา "นี่! เดินตามฉันไม่ว่าหรอกนะ แต่ถ้าเธอเผลอเรียกฉันว่าพี่ชายอีกครั้งละก็!" ผมมองหน้าผู้หญิงคนนั้น เธอก็มองหน้านิ่งของผมกลับอย่างไม่สนใจหรือกลัวแต่อย่างใด  

"ฉัน แอร์ " ผมหันไปหลังจากถือจานข้าวรอให้ผู้คุมตักข้าวใส่ถาด ผมงงๆ กับที่ผู้หญิงผมแดงนี่พูดขึ้น 

"เฟอร์บิล" ผมก็ไม่อยากหยิ่งก็พูดชื่อของตัวเองออกไป หลังจากนั้นเขาเริ่มตามติดผม ตลอดเวลาภายในวันเดียว มีบางทีผมหันไปมองหน้าดุใส่เขา แต่เขาก็กลับยิ้มอย่างกวนๆมาให้ นี่มันจะยิ่งกว่ากุอีกนะเนี่ย ผมมานั่งที่โต๊ะวาดรูป แปลนลงบนโต๊ะขูดเหล็กบนโต๊ะแทบจะออกจนหมด 

"นั้นอะไรนะ" ผมเงยหน้าไปมองแอร์ "เป็นจิตกรรึไง วาดรูปแบบนั้นไม่รู้กี่โต๊ะต่อกี่โต๊ะ" 

"ใครใช้ให้เธอตามมากัน" ผมท้าวคางพูดใส่แอร์ก่อนจะนั่งวาดรูปต่อ  

"ยังก็ตามใจยังไงก็ไม่มีทางที่จะได้ออกจากที่นี่หรอก" ผมหันมามองหน้าของแอร์อย่างนึกความคิดออกได้ "อะไร? จะหาว่าฉันพูดไม่จริงงั้นหรอ?" 

"ทำยังไงฉันถึงจะได้ไป ทางฝั่งผู้ชาย" แอร์เบิกตากว้างก่อนจะยิ้มอย่างเข้าใจ  

"ฉันก็อยู่มานาน ฉันเคยไปอยู่ 19 ที อยากไปก็ต้องรอจังหวะดีๆก่อน" แอร์พูดและหันไปมองผู้คุมที่เดินผ่านหน้าไป แอร์โบอกมือให้ "ในตอนพน. ประมานเที่ยง ไม่เกินเที่ยง ห้องอาหารเราจะติดกัน" 

"ต้องใช้ทางระบายอากาศทางฝั่งหลังกล้องมุดไปทางนั้นงั้นหรอ อาศัยตอนคนชุลมุน พลุกพล่าน มายืนต่อแถวเอาข้าวสินะ" แอร์มองหน้าผมอย่างงงๆ "อะไร?" 

"นี่เธอเคยมาอยู่ในคุกนี่รึป่าว?" แอร์เลิกคิ้วสูง 

"ฉันมีความสามารถหลายอย่างเลยละ" ผมลุกขึ้นยืนและมองไปรอบๆทั่วๆของที่นั่งเล่น และมองขึ้นไปทางด้านบนของห้องนี้ "ถ้าฉันได้เข้าห้องกักขังอีกรอบฉันจะรู้ว่าเราอยู่ที่ไหนกัน"  

"จะบ้ารึไง ดูจากสภาพเธอก็รู้แบ้วนิห้องกักขังมันเป็นยังไงนะห๊า?!" 

"แต่นั้นเป็นทางเดียวที่เราจะรู้ได้ ไม่สังเหตเลยหรือไง ว่าที่ที่เรายืนอยู่ มันขยับหลังจากที่เรานอน!" ผมตะคอกเบาๆใส่แอร์ แอร์ทำหน้าตกใจนิดหน่อย ก่อนจะหันหน้ามาคุยกับผมดีๆ 

"หมายความว่าไง"  

"อยู่มา 1 ปีเธอยังไม่รู้เลยนะว่าที่ๆ เราอยู่มันขยับ ตอนนอน ประมาน ตี 2 ถึง ตี 4.30 มันจะทำการขยับและหยุเฝดเมื่อมันาังเกตเห็นใครบางคนที่ตื่น!" ผมหยุดพูดและมองไปที่ผู้คุมที่เดินผ่านคนที่สอง ผมยิ้มยั่วไปให้ เขามองหน้าผมแล้วก็เดินต่อไป "และมันจะหยุดทำการในตอนเช้าแล้วไปขยับอีกทีก็ตอนกลางคืน" 

"แล้วเธอต้องการอะไรในวันพุ้งนี้"  "ฉันต้องการ ถุงดำและยาง และเหล็กงัด!" แอร์ทำหน้าเบื่อหน่ายและหลังจากนั้น 

ปริ๊ดดดด!  ผู้คุมเป่านกหวีดเรียกกลับเข้าห้องกระจก แอร์เดินอยู่ข้างผม 

"ได้ของที่นายต้องการ ฉันจะขี่รถไปซื้อที่ ไทวัสดุมาให้ สั่งฉันเป็น ร้านค้าห้างใหญ่เลยนะ" แอร์ทำหน้ากวนๆ "ขี่รถไป บรืนเดียวเท่านั้นแหละ นี่!ฉันอยากพบหมอ ฉันรู้สึกแปลกๆกับสะโพกของฉันด่วน!" แอร์ทุบอกผู้คุมก่อนจะพูดอะไรบางอย่างและโดนลากเดินไปอีกทางหนึ่ง 

"คงไม่ได้คิดจะทำอะไรโง่ๆหรอกนะ" "เดินไป! เข้าที่แล้วไปนอนได้แล้ว!" ผู้คุมดันให้พวกเราทุกคนเข้าไปข้างในให้หมดทุกคน แล้วทำการปิดประตู แต่แปลกที่แอร์ไม่สงสัยเลยว่าฉันเพิ่งมาวันแรก กับโกหกไปว่ามันขยับ ได้ แต่ได้ฟังข้อมูลคราวๆ มามันก็เป็นประมาณนี้ ยังไงเราก็ต้องพิสูจเหมือนกันว่ามันจริงไหม 

.....ตัดมาทางด้านของแอร์ ปึง! 

"ออกไปก่อน" หมอบอกผู้คุมให้อีกสองคนออกไป "เป็นอะไรมาอีกละแม่แอร์" 

"เจ็บสะโพกมาแนะหมอ!" แอร์นอนลงที่เตียง  "ตอแหลได้ไม่เนียนเลยจริงๆนะ" หมอสาวที่เยู่ทางฝั่งของหญิงสาวพูดขึ้น ฉันมองไปรอบๆห้องก่อจะไปเห็นถุงสีดำน้อยๆที่วางอยู่ตรงเครื่องมือและมองไปที่มีดหมอสองอัน 

"มาฉีดยาแก้ชาก่อน!" 

"!!ไม่เอาหรอก!" ฉันวิ่งไปอีกทางคว้าถุงดำมาได้และยัดใส่เสื้อด้านใน "แฮ่กๆ!เพื่อมึงเลยนะเวร!" โครม! เคร้ง!  

"เฮ้! หยุดนะ! เธอจะทำให้ของเสียหมด!" 

"หมอยาเอาเข็มเข้ามาใกล้!ฉันนะ!" ฉันแกล้งล้มไปอีกทางเพื่อทำคว่ำแล้วเอื้อมไปหยิบมีดอีกสองอันคว้ายัดใส่เสื้อมาได้!  

"อย่าขยับนะ! ปึก!" 

"อั๊ก!" แอร์โดนตะบองฟาดลงไปที่กลางหลังหนึ่งที่ก่อนที่จะโดนจับตรึงให้ฉีดยาชา 

"...ขอบใจพวกนายออกไปได้" ฉันที่ตอนนี้ขยับไม่ได้ก็ได้แต่นอนแน่นิ่งไปซักพักจนร่างกายเริ่มขยับได้เอง "ไปได้แล้ว เธอแค่สะโพกเคล็ดนิดหน่อย! เอาตัวเธอไป" หลังจากนั้นฉันก็โดนลากออกมาห้องพยาบาล และโดนลากกับไปไว้ในห้องกระจกเดิมๆ     

ฉันเชื่อเขาเรื่องที่ที่แห่งนี้มันขยับเพราะฉันก็เคยที่จะนอนไม่หลับ แต่ฉันไม่ได้สนใจมันเพราะฉันไม่มีสิทธิที่จะได้ออกไปจากที่นี้แล้ว ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงมาช่วยเขาเหมือนกัน...แค่ได้เห็นหน้าของเขาเราก็รู้ดขาไม่ใช่ผู้หญิง สูงยังกับเปรต!! จะใช่ผู้หญิงได้ไง! ด้านหลังก็ผายออกซะขนาดนั้นถึง เอวจะเล็ก หน้าหวานจนไม่น่าเชื่อก็เถอะ!  ฉันกุมของสองอย่างเอาไว้ถึงแม้จะเก็นว่ามันมีกล้องเราก็ต้องทำเนียนให้ได้!...ขอบคุณฉันซะไอหน้าหวาน