ตัวร้าย

​

...กึก!! อือ~ครืด~ เสียงบางอย่างที่กำลังส่งเสียงทำให้เราหูอื้อไม่ดังมากจะทำให้คนหลายๆคนที่จะไม่อยากสนใจมัน อย่างน้อยก็ต้องทำให้อยากหลับ ผมเลือกที่จะไม่ลืมตาและทนนอนฟัง เสียงอู้อี้จน..มีบางสิ่งบางอย่างเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ สิ่งที่ข้อมูลหามามันก็ต้องถูกทุกอย่างสินะ ตี2 ผมนอนและจับสิ่งผิดปกติในเรือนจำแห่งนี้มันเป็นอย่างที่ข้อมูลจริงๆ !! แก๊ส?!  

"ชิท! มันใช้แบบนี้หรอกหรอ" ผมที่นอนอยู่กับเตียงก็ได้กลิ่นแก๊สบางอย่าง แต่เดาได้ไม่ผิดเลยว่า แก๊สนี้มันต้องเป็นแก๊สสลบ เอาไงเอากัน ลองกลั้นหายใจไปซักพัก ผมกลั้นหายใจไปซักพัก ก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีอะไรมาเพิ่มอีก  ผมต้องยอมนอนดมแก๊ส และหลับลงไปในที่สุด ก๊อกๆ! ก๊อกๆ! อะไรนะ? เสียงอะไร? 

"เฮ้! ตื่นได้แล้ว!" ผมได้ยินอย่างนั้นก็ลุกพรึบขึ้นมาในทันที! 

"อะไรวะ นอนไม่เต็มอิ่มเลย" ผมเกาหัวตัวเองเบาๆ หยิบกระดาษข้างตัว ขึ้นมาจด "หึ! อย่างน้อยก็ได้อะไรเพิ่มละนะ" ผมจดแบบแผนของพวกมันลงในกระดาษและสิ่งผิดปกติ 

"เฟอร์บิล" แอร์เรียกผมเบาๆ  

"!หน้าไปโดนอะไรมาวะ!" 

"ช่างแม่งเถอะ! นี่ของที่มึงต้องการ" แอร์ปัดมือของผมที่กำลังเอื้อมไปจับ และส่งถุงสำดำมาให้ผม ผมมองดูสถานที่และเหลือบไปเห็น ผู้คุมกำลังเดินมา 

"ยัดมันลงมา!" ผมหันหลังและให้แอร์ยัดถุงลงมาในกระเป๋ากางเกงก่อนที่ผมจะเอาเสื้อปิดไว้ และทำท่าทางกวนประสาทผู้คุมจนเดินไป "เรามีเรื่องที่ต้องทำต่อ" 

"อืม"  ผมเดินมานั่งที่ที่พวกเรานั่งกันสองคน จากที่เคยมีคนมอง จากตอนนี้กับเฉยๆให้กัน ? ผมเหลือบไปเห็น กลุ่มผู้หญิงทำละมาด ในคุก  

"ทำละมาดงั้นหรอ?" 

"ใช่พวกเขาทำละมาด โดยทั้งๆที่ไม่รู้ตอนนี้เช้าหรือมืดกันแน่ บางทีเราก็โดนปลุกในตอนกลางคืนและเช้า" ผมฟังแอร์พูดออกมา แต่ตาก็ยังมองไปที่พวกผู้หญิง 

"...การทำละมาดงั้นหรอ?" ผมนั่งขาไขว้กันและก้มมองลงไปที่พื้นอย่างใช่หัวคิด "มีอะไรอยากให้ช่วย!" 

"อะไร" 

"ฉันต้องการเข้าห้องกักขัง"  

"หึ! ไปฝึกหัด กลั้นหายใจนานๆหน่อยดีกว่าไหม" แอร์มองหน้าผมแบบนิ่งก่อนที่จะหันหน้ามองที่ผู้คุม ที่กำลังเดินอยู่ทางด้านบน 

"..งั้นฉันอยากไปหาผู้ชาย" ผมพูดและยืนขึ้นและเดินไปหยิบหิน ที่มันอยู่บนพื้น แปลกจริงๆ ผมพลิกหินที่หยิบขึ้นมา "..." 

"อะไร?" ผมเดินกลับมานั่งที่เดิมและหันหลังก้มลงไปวาดห้องที่ผมนอน  

"แปลก ทั้งๆในนี้มีแต่เหล็ก กลับมีหินเข้ามาภายข้างในนี้"  

"..." 

"ไม่แปลกใจรึไง" แอร์พยักหน้ารับผมเบาๆ คุยกับผู้หญิงนี่มันรู้สึกแปลกๆจริงๆ อยากจะต่อยหน้าหงายลงไปจะได้เข้าห้องกักขังสักที แต่มันก็ได้แค่คิดละวะ ถ้าเป็นไอครันนะ ป่านนี้ต่อยหน้าผมหงายลงกับพื้นไปละ 

"อีกประมาน2ชั่วโมงมันจะให้เราเริ่มเข้าแถวกินข้าวละนะ" ผมพยักหน้ารับและมองไปรอบๆและสังเกตการเดินของผู้คุม 

"ไอขาถ่างนี้ เดินไปทางขวาเดินประมาน 12 ก้าวในการเดินและหยุดมองรอบๆ ประมาน 2 นาที" 

"ขาถ่าง? จิ๊กโก๋ก็พอมั้ง"  

"ส่วนไอนี่" 

"ไอแฟงเกน สไตน" ผมหันมาและทำหน้างงๆให้แอร์ "ตัวมันใหญ่แถมเดินช้าๆหลังงอๆ"  

"อืม ไอไตน์! นี่เดินไปข้างหลัง มันเดินทั้งหมด 8 ก้าวจะถึงที่และหยุดเดินมองไปรอบๆ 3 นาที และจะเดินกลับมาที่เดิม" แอร์พยักหน้ารับและมองไปรอบๆอีดครั้ง "ไอนู้น"  

"ไอแน่น" ผมเลิกคิ้วสูงและทำหน้า มึงคิดชื่อนี้ได้ยังไง "อะไร? มึงก็ดูตูดมันดิ แน่นน่าตี" ผมหันมางาดลงโต๊ะอีกครั้งก่อนจะเงยหน้าไปมองอีกคน 

"...เออเอาเถอะ ไอแน่น นี่เดินไปทางซ้ายและเดิน 15 ก้าวต่อกันและเร็ว มันหยุดดูแค่ 1 นาที" ผมมองไปรอบๆและหันมามองหน้าแอร์อีกครั้ง "ในหนึ่งชั่วโมงพวกมันใช่เวลา ในการเดินไปมา 3 รอบ"  

"ใน 1 ชั่วโมง มีเวลาให้แค่เฉลี่ยแล่วก็ 45 นาที ในการหายตัวไปและกลับมา" ผมพยักให้แอร์สองที "นั้นอะไร" แอร์ชี้มาที่โต๊ะเหล็กที่ผมวาดห้องนอนของผม และมีแก๊สที่กำลังแรกคุมไปทั่ว 

"..นี่ห้องนอน ส่วนนี้เมื่อคืน มันเป็นแก๊สที่ทำให้ทุกคนนอนหลับแบบไม่ตื่นไงละ" ผมปัดเศษเหล็กที่ผมขูดให้มันไปไกลๆ "แก๊สสลบ ไม่แปลกใจว่าทำไม หลายๆคนถึงได้นอนหลับเป็นตาย" 

"งั้นนายก็ไปฝึกกลั้นหายใจ ในห้อง ห้องนอนตัวเองแล้วค่อยเข้าก็แล้วกันห้องกักจังนะ" 

"ทำเหมือนรู้เรื่องของฉันมากเลยนะ" ผมหันไปมองหน้าแอร์แบบนิ่งๆ แต่แอร์ก็ไม่ได้สนใจผมสักนิด "ฉันต้องถอดวิก ก่อนไปโผล่ห้องนู้น" 

"?ทำไมต้องถอดถ้าถอดแล้วมีพวกจำนานได้ขึ้นมาจะทำยังไง" 

"ถ้าใส่วิกไปแบบนี้คิดว่าจะไม่มีใครจำได้บ้างละห้ะ? สีเด่นซะขนาดนี้นะ" ผมหันมายิ้มให้ผู้คุมที่เดินผ่านพวกเราไป เดินชิบหายเลยนะ อย่าให้กุได้เอาคืน กุจะทำให้สาสมเลยมึง!! "ว่าแต่เธอรู้ได้ไงเรื่องเวลา" 

"..คิดว่าฉันอยู่นี่มาแล้วไม่คิดหาวิธีหนีงั้นหรอ?" ผมก็ไม่ได้ตอบอะไรไป "สังเกตของไอร้อนที่แผ่เข้ามาด้านใน ถึงแม้ว่า จะเปิดให้เย็นอยู่ตลอด แต่ช่วงที่ฉันเข้ามาในเรือนจำแห่งนี้" 

   โครม! พลั่ก!  นี้เรือนจำนี้เป็นผู้หญิงนะเนี่ย ยังมีทะเลาะกันอีกรึเนี่ย 

"เฮ้! เฮ้!" 

"..." ผมกับแอร์หยุดมองหน้ากันและมองไปที่คนที่กำลังตีกัน "เสือกดีไหม?" 

"แล้วแต่ใจ แต่ขอบาย" ผมคิดสักพักก็ไม่ได้เข้าไปยุ่ง 

"โอเครงั้นเล่าต่อ" ผมหันไปบอกแอร์ที่ไม่สนใจคนอื่นเลยแม้แต่น้อย อย่างว่าละนะ ใครบ้าที่ไหนอยากจะให้ตัวเองไปเจอเรื่องเสี่ยงตาย  

"ช่วงที่ฉันมามันเป็นช่วง ฤดูฝน อากาศแปรปวนได้ง่ายฉันเลยจับอากาศร้อน เย็น หนาวได้ตั้งแต่ช่วงนั้น" ผมพยักหน้าและมองไปที่ผู้คุมที่กำลังวิ่งลงมาห้ามผู้หญิงตีกันในนี้ และทำการฟาดลงไปที่หลังอีกสองคน ก่อนจะลากไปที่ห้องกักขัง 

"..." ผมหันกับมาและเอามือท้าวคางมองไปที่หน้าแอร์ ทำท่าปิดปาก "ดูเหมือนว่าจะมีคนเปลี่ยนได้ตลอดเลยนะ" 

"ใช่ พวกนี้ทำงานกันเป็นระบบมาก จนแทบไม่มีข้อบกพร่องอะไรเลยละ" แอร์จ้องมองพวกผู้คุมอย่างเอาเป็นเอาตาย ดูท่าจะไม่กลัวอะไรเลยแหะผู้หญิงคนนี้ต่างจากคนอื่นๆ "อีก 30 นาที" 

"อืม เตรียมพร้อมแล้วนะ" ผมลุกขึ้นยืนและเดินไปรอที่หน้าห้องนั่งเล่น เพื่อจะมีผู้คุมเดินมาเปิดประตูและพาเดินนำไปที่ห้องครัว "ขอให้พี่เจอคนที่เราต้องการเร็วๆก็แล้วกัน" 

"..มาแล้ว" หลังจากแอร์พูดจบ ประตูก็เปิดขึ้นพวกเราวิ่งไปที่ห้องครัวอย่างรวดเร็ว และมีคนอื่นๆวิ่งตามกันมาเยอะแยกมากมาย "ทางนั้น!" ผมวิ่งอ้อมไปทางด้านหลังของครัวโดยไม่ให้จับได้ และพวกเราทำสำเร็จ  

"แฮ่ก!ๆ" ผมหอบ และแกะกรงฝ่าท่อระบายอากาศทางด้านล่างก่อนจะให้แอร์เข้าไป ตามด้วยผม และปิดมันซะ "แล้วผู้คุมทางฝั่งนู้นละ" 

"ยัง ยังไม่มา ถ้ามาเราก็ต้องรออยู่ในนี้และดูแบบที่นายดูไงละ" 

"โอเคร" ผมคลานตามแอร์ไปเรื่อยๆ ผมถอดวิกออก วางเอาไว้ในท่อขากลับค่อยกลับมาเอาไปด้วย แล้วอยู่ๆแอร์ก็หยุดคลาน "อะไร?" 

"เหล็กตรงนี้มันไม่ได้เป็นแบบนี้นี่"  

"ไหนขอดูหน่อย" แอร์คลานเขยิบไป เรื่อยๆผม ที่คลานมาดูก็มองและสแกนไปรอบและนึกถึงความเป็นจริง การที่เหล็อกจะถูกบีบเข้ามาขนาดนี้ได้แสดงว่าส่วนที่อยู่ด้านนอกอีกชั้นมันกำลังโดนบีบเข้ามาและทำการดันเหล็กตัวนี้เข้ามาข้างใน 

"เฮ้!" ผมสะดุ้งและรีบคลานไปอย่างรวดเร็ว 

"มาเร็วเข้า!" ผมออกจากท่อและทำการปิดมัน ผมมองไปที่แอร์ ที่มัดผม และเอาไส้ด้านในของเสื้อ และใส่ฮูดที่มากับเสื้ออีกตัวปิดมันเอาไว้  

"ไม่มีใครจับเธอได้จริงดิ" แอร์เงียบไม่ตอบผมเดินไปด้านในของห้องครัว ทุกคนมองผม ผมมองหาพี่คัตอย่างรวดเร็ว และรีบเดินไปหา  

"20 นาทีในการคุย" แอร์เดินมาพูดข้างผมก่อนจะไปนั่งใกล้ๆกับเพื้อน ผู้ชายอีกฝั่ง ส่วนผมเดินไปนั่งพี่ชายที่ดูจะตกใจนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร 

"...หาทางมาจนได้นะ" 

"พี่มากกว่าที่ ทำไมถึงได้มาอยู่ในนี้" พี่คัตเงียบและหันมาทำหน้าโครตน่ากลัวใส่ผม  

"..มีตำรวจอีกกลุ่มมาบุกบ้านไอบอน แต่พี่ให้พวกมันหนีไป และมันบอกว่าพี่เป็นสมรู้ร่วมคิด.." ผมหลบหน้าผู้คุมโดยการหันคอ 180 องศามองหน้าพี่ชายตัวเอง "..มันไม่รู้แม้แต่ประวัติของกุเลยด้วยซ้ำไป แต่พี่ก็ยอมโดนจับ เพื่อที่จะได้มาดูว่าได้อยู่คุกเดียวกันไหม" 

"..สุดยอดมากพี่ เจอเมียพี่ไหม"  

"..." พี่คัตพยักหน้าอย่างช้าๆ และกำแก้วน้ำที่เป็นเหล็กแน่นจนเหล็กงอเล็กน้อย "..พวกแม่งไม่ปล่อยให้เมียกุเข้ามาในนี้ เลี้ยงไว้ในห้องกระจก และให้ข้าวกินอยู่ในนั้น" พี่ผมดูท่าจะโกรธจริงๆแหะ ขนาดว่าเรียกคนเพิ่งรู้จักกันไม่ถึงสามวันว่าเมียแล้ว  

"คือพี่..แล้วเรย์ละ" พอคำถามที่ผมถามไปจบลง พี่คัตได้แต่นิ่งและไม่ได้พูดอะไร ผมอึ้งและกุมขมับ "พี่..มะ.." 

"เฟอร์บิล! ไป!" ชิท! อะไรกันวะ เวลามันช่างเร็วเหลือเกินนะ  

"เฮ้ย! อะไรของมึงวะ!!" มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้น แต่พวกผมต้องทำเนียนไปกับเหตุการ์ณนี้ ผู้คุมวิ่งลงมาดูถ้าผู้คุมโรงอาหารจะมีแค่นี้ไม่มีเปลี่ยน

 โครม! พลั่ก! กึก! 

"เร็วเข้า!" ผมคลานเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว และหยิบวิกออกมาผมใส่วิกก่อนที่จะคลานตามแอร์ไปเรื่อยๆ ผมวิ่งเข้าไปในห้องครัว "..." แอร์ดูชำนาญมากในการหลบซ่อน 

"ไปมาอีกแล้วงั้นหรอ" คนทำอาหารผู้ขึ้นหลังจากที่เราหลบทางด้านหลังของคนทำอาหาร ผมตกใจมากแต่แอร์กับนิ่ง 

"อืม ช่วยที" แอร์พูดจบแม่ครัวก้มเปิดทางด้านล่างให้ทั่ทะลุออกไปได้ และมีคนอื่นช่วยบอกว่าผู้คุมเดินไปทางไหนแล้ว แอร์ออกไปก่อนคนแรก 

"คิดถูกแล้วที่คบไอเด็กหัวแดงนี่นะ" ผมงงๆกับคำพูดแต่ก็รีบคลานออกไปอย่างรวดเร็ว หยิบถาดใส่ข้าวก่อนจะยืนต่อแถวและทำเนียนไปกับพวกนั้น 

"..ได้อะไร" 

"ไม่ได้อะไรเท่าไหร่" ผมพูดกระซิบกับแอร์ก่อนจะมองหน้าคนตักข้าวให้ผม ผมก็ไม่ได้พูดอะไรก่อนจะมานั่งที่ตรงข้ามกับแอร์ "พวกมันจะทำเกินไปแล้ว" 

"มีอะไร?" "พวกมันส่งคนไปบ้านไปจับพี่กุมาไว้นี่ ว่าแล้วเชียวอยู่ๆพี่จะเข้ามาในนี้ได้ยังไง"  

"..ดูถ้าจะรักพี่ชายมากเลยนะ" 

"แหงดิ" 

"..." แอร์เงียบและกินข้าวไปเรื่อยๆ ผู้คุมก็เดินไปมามากขึ้น เหมือนฝั่งนู้นมีเรื่องเลยทำให้ ต้องมาเข้มงวดฝั่งนี้มากขึ้นด้วยเหมือนกัน "ฉันต้องไปขอบคุณเพื่อนของฉัน เรื่องที่เขามีเรื่องและเข้าห้องกักขังเพื่อเรา" 

"เมื่อไหร่" ผมถามออกไปอย่างรวดเร็ว ต้องขอบคุณเขาเป็นอย่างมาก แม้ว่าจะเป็นใครก็ตาม 

"ฉันจะไปขอพบเขาในวัน พน. ตอนเช้า" ขอพบ?  

"ขอพบ?ได้ด้วยงั้นหรอ แล้วทำไใถึงไม่บอกฉันจะได้ขอพบพี่" 

"ได้ที่ไหนละ! เพื่อนของฉันใหญ่พอที่จะได้คุยเรื่องแบบนี้ด้วย พี่นายที่เพิ่งเข้ามาใหม่ จะมาเทียบอะไรเขา!" ใหญ่พองั้นหรอ "เขาใหญ่ด้านกำลัง ไม่มีผู้คุมคนไหนกันเขาได้ ฉันไปพูกมิตรด้วยจนเขารับฉันเป็นส่วนหนึ่งในกลุ่ม" 

"งี้นี่เอง สงสัยต้องให้พี่ออกแรงหน่อยละมั่ง~" ผมพูดไปก็ลุกเดินเข้าถาดข้่วไปเกฌบกันสองคนและเดินไปที่ห้องเล่นเหมือนเดิม  

บึก! 

"เฮ้! ฉันอยากขอพบกับคิวตัน คนเดียวบอกฉันกับเพื่อนจะขอพบในวัน พน. ตอนเช้า" 

"..." ผู้คุมได้ยินแบบนั้นก็บอกให้คนอื่นมาประจำที่แทน 

"เธอนี่เหมือนพวกที่สั่งคนได้ด้วยความกลัวเลยนะ" 

"คงงั้น" "หืม คิดถูกสินะที่คบเธอมาเป็นเพื่อนเนี่ย" ผมนั่งที่เดิมที่ไม่มีใครมานั่ง ผมวาดแปลนแผนที่ลงในเหล็กนั้นอีกครั้ง  

"..ได้ความว่าไงบ้าง" 

"..ฉันเห็นแล้วคนที่ฉันตามหา อีกวันสองวัน ฉันจะไปหาเขา" ก่อนมาฉันชี้คนที่ฉันต้องการให้พี่เห็นแล้ว "ยังไง พน. ฉันต้องได้เข้าห้องกักขัง" 

"อืม เดี๋ยวจัดการให้ในวันพน." ผมพยักหน้าและก็มองแปลนที่ตัวเองวาดขึ้นมาอย่างงงๆ 

"ความจำดีจังนะ เดี๋ยวเขาก็รู้หมด" 

"หึหึ ก็ให้มันรู้ไปสิ อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะรู้ไหมว่านี่แหละ แบบแปลน ของมันที่กำลังคุมพวกเราอยู่" 

"เอาเถอะ อีก 2 ชั่วโมงหลังจากนี้จะได้เวลานอนแล้ว" 

"อืม นอนรอเลยก็แล้วกัน มาแล้วก็ปลุกด้วยละ"  

  ผมนอนคิดเรื่องเหล็กที่บุบเข้ามาทางด้านในของท่อ ถ้าคิดจากหลัก เป็นไปได้ว่า ท่อนั้นอยู่ข้างของดินที่ถูกบดและเดินหน้าต่อไปเรื่อยๆ เลยทำให้โดนก้อนหินใหญ่หรือแข็งเบียดเข้ามาทำให้มันเป็นแบบนั้นเป็นไปได้ว่า หลังประตูบานนั้นคือ ทางด้านหน้าที่เคลื่อนที่ไปเรื่อยๆ

  เราเริ่มสับสนแล้วว่าสรุป เราอยู่ข้างล่างหรือข้างบนกันแน่ไม่มีทางที่มันจะมุดลงมาได้แน่ใหญ่ขนาดนี้ ไหนจะข้างบนอีกที่เป็นห้องสอบสวนอีก มันผิดแปลกไปหมด มันทำให้เราเริ่มงงๆกับมัน เรือนจำนี้มันยังไงกันแน่นะ  

"เฮ้ มาแล้ว" ผมได้ยินแบบนั้นก็ลุกเดินเข้าห้องที่ตัวเองนอน 

และนอน คิดในเรื่องที่ตัวเองกำลังเจอมาในสองวันนี้ เขาต้องฝึกกลั้นหายใจในนี้ เพราะ พน. เขาต้องเข้าห้องกักขังและทำให้รู้ให้ได้ว่าตอนนี้เขาอยู่ไหนกันแน่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เอา ไปหนึ่งตอนก่อนนะ จะรีบปั่นให้ทุกคนได้อ่านนะแจ๊ะๆ