Don't take me นายสุดหล่อ อย่าทำให้ฉันหวั่นไหว

     ป่านนี้นิมคงรอหน้าโรงเรียนนานแล้วแน่เลย ฉันรีบปิดไฟในห้องแล้ววิ่งไปหน้าโรงเรียน แต่ฉันเห็นนิมยืนอยู่กับผู้ชาย คนนึง แต่ไม่ใช่เด็กโรงเรียนนี้แน่นอน ฉันเอาหัวรับประกัน หรือนั้นจะเป็นแฟนนิมงั้นหรอ ตายจริงนี่ฉันเป็นพี่ภาษาอะไรน้องมีแฟนก็ไม่รู้เรื่องเลย มิน่าตอนกลางคืนได้ยินเสียงโทรศัพท์ทุกคืนไอเราก็คิดว่าโทรคุยเรื่องการบ้านกับเพื่อน
ฉันยืนหลบอยู่ในร้านค้ารอให้ผู้ชายคนนั้นออกไปก่อน แล้วฉันจึงเดินไปหานิม
"นิม โทษทีติดฝนอยู่"ฉันทำว่าฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้น
"ไม่เป็นไร กลับบ้านกันเถอะพี่"เขาบอกฉัน
ฉันได้แต่พยักหน้าและยิ้มให้เธอ ระหว่างเดินกลับบ้านในหัวของฉันก็คิดแต่เรื่องพวกนี้จนถึงที่บ้าน
          2 อาทิตย์ผ่านไป ชีวิตม.5ก็คงยุ่งอยู่กับเรื่องเรียนและก็เรียน
เวลาว่างแทบไม่ได้พักผ่อนไหนจะโครงงาน รายงาน การบ้าน โอ้ยยยยย
"แกเอาการบ้านมาลอกหน่อย จะเที่ยงแล้วเดี๋ยวไม่ทัน"เพื่อนมาขอลอกการบ้านฉัน ฉันก็ล้วงสมุดในกระเป๋าให้ไป
ส่วนฉันก็จะไปนั่งที่ประจำ คือข้างประตูหลังห้อง ฉันชอบไปชาร์ทแบตโทรศัพท์ตรงนั้น แต่จุดประสงค์
จริงๆฉันแค่อยากรู้เรื่องที่แอลกับพี่นุ่นพูดคุยกันทุกเที่ยง แต่พวกเขาไม่รู้หรอกว่าฉันจะได้ยิน ฉันมัก
จะชอบใส่หูฟังเขาคงคิดว่าฉันคงฟังเพลง แต่จริงๆฉันตั้งใจฟังเรื่องของเขามาก และฉันก็รู้ด้วยว่าเขา
สองคนทะเลาะกันบ่อยมาก บางครั้งพี่นุ่นถึงกับน้ำตาไหลตรงหน้าห้อง แต่เธอพยายามใช้มือปาด
น้ำตาเพื่อไม่ให้คนอื่นรู้ล่ะมั้งแต่ฉันดูออก ก็ตาแดงแบบนั่น ถ้าไม่เป็นตาแดงก็ร้องนั่นแหละ
แต่วันนี้ดูเหมือนว่าพี่นุ่นจะไม่มาที่ห้องนะ ส่วนแอลก็คงนั่งซึมอยู่คนเดียวที่โต๊ะ มันหมายความว่าไง
เนี่ยหรือว่าเขาจะเลิกกันแล้ว
ตอนนั้นความรู้สึกของฉันก็รู้สึกสงสารพี่เขาแต่อีความรู้สึกคือฉันดีใจถ้าเขาเลิกกันจริงๆ
     16.05 น. แสงอาทิตย์ค่อยๆอ่อนลงกระทบหลังคาของอาคารเรียน9 เผลอแป๊บเดียวได้เวลาเลิกเรียนแล้ว 
"วันนี้ฉันไม่ได้อยู่ช่วยพวกแกหรอกนะ พอดีมีธุระที่บ้านนิดหน่อย ขอโทษนะ
มีไรก็ไลน์บอกล่ะ"
ฉันบอกเพื่อนรักทั้งหลายก่อนจะกลับบ้าน ธุระของฉันมันก็ไม่ได้ใหญ่โตแต่มันเป็นเรื่องที่แอลเคย
พูดกับฉันครั้งเมื่อตอนเย็นก่อนเลิกเรียน2สัปดาห์ที่่แล้ว นั่นก็คือเรื่องนิม ฉันอยากรู้ว่าผู้ชายคนนั้น
เป็นแฟนนิมจริงๆหรือเปล่า
ฉับแอบตามพวกเขาไป จนถึงที่ที่นึง มันเป็นห้างแถวๆโรงเรียนนี่แหละ แต่ฉันก็เห็นเขาสองคนปกติ
ดี และผู้ชายคนที่แอลว่าเขาก็ดูไม่น่าจะเป็นคนไม่ดีเลย แต่ถึงยังไงฉันจะจับให้ได้คาหนังคาเขาว่า
นิมมีแฟนจริงๆ ฉันยืนมองพรางล้วงมือถือขึ้นมาถ่ายรูปนิมกับพี่ต้าแฟนนิมอะไรนั่นที่ร้านไอติม
"เจอกันที่บ้านนะจ้ะนิม"ฉันพูดเบาๆคนเดียวแล้วก็เดินกลับบ้าน ระหว่างเดินทางกลับบ้านฉันเห็น
ผู้ชายหน้าตาคุ้นๆ อ๋อ ฉันนึกอกแล้ว นั้นมันคิม เพื่อนต่างสถาบันของแอล
"คิม! คิมจำเราได้ไหมพิ้นไงเพื่อนแอล" ฉันเดินเข้าไปทัก
แต่ดูเหมือนว่าคิมพยายามทำตัวไม้รู้จักฉัน
เขาพยายามหลบหน้าแล้วเดินหนีฉัน แต่ฉันมั่นใจว่าฉันไม่ได้จำคนผิด คิมกำลังจะวิ่ง
"เอ้ยเดี๋ยวคิม"ฉันอ้ามือทั้งสองของฉันกันตัวเขาไว้ แต่คิมก็หันมองหน้ามองหลัง เขาดูรุกรนมาก
และเขาก็จับมือฉันวิ่งออกจากตรงนั้น โดยที่ฉันไม่ได้ตั้งตัว ฉันหันไปมองข้างหลังมีคนกำลังวิ่งตาม
มา เขาใส่แจ๊กเก็ตหนังใส่แมทปิดปากและหมวกแก๊ปสีดำ
คิมและฉันยืนหลบอยู่ตามซอกมุมแถวๆนั้นโดยที่ตอนนี้ฉันอยู่ในอ้อมกอดของคิม เขากอดฉันแน่น
มาก จนฉันรู้สึกอึดอัด หน้าของเราใกล้กันมากส่วนหน้าอกของฉันก็แนบไปกับแผ่นอกของคิม ฉัน
รู้สึกเขินและอายมากแต่ก็ทำว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น คิมหันหน้าไปดูคนที่ตามมา และหันกลับมาปล่อย
ฉันออกจากอ้อมกอดเขาแล้ว
"มันคงไม่อยู่แถวนี้แล้วล่ะ"คิมบอก
"ขอโทษนะที่ทำว่าไม่รู้จัก นี่แหละคือเหตุผล แต่มันก็ไม่ทันแล้วใช่ไหม ตอนนี้เธออาจจะไม่ปลอดภัยแล้วนะ "คิมพูดกับฉัน
"นายพูดแปลกๆ"ฉันทักขึ้น
"อ้อ!ไม่มีอะไรหรอก ก็อยากให้ระมัดระวังตัว มิจฉาชีพมันเยอะอะ"คิมว่า
"ฮืม ฉันกลับบ้านได้ยัง"ฉันถามเขา
"อ๋อ!ได้แล้วๆ บาย ฉันมีธุระต่อ โทษทีนะที่ไม่ได้ไปส่ง"คิมบอกกับฉันก่อนที่เราจะต่างก็แยกย้าย
 
 
 
งื้อๆพิ้นอย่าหวั่นไหวกับคิมน้าาา ฮ่าๆๆ  อัพแล้วนะคะ   ติได้เลยนะคะเราจะได้ปรับปรุงค่ะ