Don't take me นายสุดหล่อ อย่าทำให้ฉันหวั่นไหว

เข็มของนาฬิกายังคงเดินไปเรื่อยๆ

ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำพรางเอามือหยิบผ้าขนหนูบนเตียงมาเช็ดผมที่เปียก จากนั้นก็มาเปิดคอม ระหว่างรอคอมพิวเตอร์กำลังเปิดเครื่อง ฉันเปิดลิ้นชักที่อยู่ทางซ้ายมือออกมาแล้วหยิบจี้กลมๆของแอลที่ฉันเก็บได้วันนั้นขึ้นมาดู

"ฉันลืมไปแล้วนะเนี่ย เดี๋ยวค่อยเอาไปให้พรุ่งนี้แล้วกันนะ เอ๊!รูปตรงนี้หมายถึงอะไรนะ "ฉันพูดคนเดียวพรางเอามือสัมผัสจี้ไปมา

จากนั้นฉันหันกลับมาสนใจคอมแล้วทำรายงานที่ค้างอยู่ต่อ แต่ใจฉันก็ยังเอะใจเรื่องรูปในจี้

“เอาวะงานไม่เสร็จแต่ก็อยากรู้มากกว่าหนิ ”ฉันเปิดแท็บใหม่แล้วเสิร์ช หารูปที่จี้ จนฉันเจอรูปที่ใกล้เคียงที่สุด

"เฮ้ย "ฉันตกใจเมื่อฉันอ่านข้อความเกี่ยวกับรูปที่จี้นั้น

มันเป็นสัญลักษณ์ของแก็งあくま(อะกุมะ)  “แก็งอะคุมะあくまเป็นแก็งอัธพาลแก็งหนึ่งในญี่ปุ่น ” จี้ในมือฉันหล่นลงบนพื้นห้อง "ตอนนี้เธออาจจะไม่ปลอดภัยแล้วนะ"ฉันนึกถึงคิมที่บอกฉันเมื่อ

ตอนเย็น  เท่าที่เสิร์ชหาข้อมูลมันยังขาดๆไม่ครบถ้วน แล้วยิ่งอ้างอิงก็ไม่น่าเชื่อถือสักเท่าไหร่ แต่

เมื่ออ่านแล้ว ใจมันก็ไม่ดีแล้วนี่ล่ะสิ หรือนี่พวกนายสองคนจะเป็นแก็งอะคุมะอะไรนี่ แต่จะว่าไปมัน

ก็มีเหตุผลหลายอย่างที่ทำให้ฉันคิดว่าแอลและคิมเป็นอะคุมะ ไหนจะแอลชอบมีเรื่องเป็นว่าเล่น

โดนแทงก็ไม่ให้โทรหารถพยายาบาล ชอบอยู่เงียบๆไม่สุงสิงกับใครเท่าไหร่ซึ่งนี่มันก็แปลก

สำหรับคนปกติ ฉันนั่งคิดอยู่นานพอที่เข็มนาฬิกาหมุนวนที่เดิมไปรอบนึง ตอนนี้สองทุ่มแล้ว

ฉันก้มเก็บจี้นั่นแล้วใส่มันไว้ในลิ้นชักตามเดิม ความคิดที่จะเอาจี้ไปคืนแอลมันหายวูบไปเลย

ก่อนที่จะปิดคอมแล้วเข้านอน

     ตุบๆเสียงรองเท้ากระทบพื้น ตอนนี้ฉันยืนอยู่หน้าอาคารเรียน ฉันเงยหน้ามองขึ้นไปชั้นสูงสุด

ของตึก นี่ฉันเดินขึ้นไปมันทุกวันเลยหรอ ให้ตายเถอะลิฟต์ก็โดนห้ามใช้ ฉันยืนบ่นก่อนขึ้นไปห้อง

ที่เรียนคาบแรกชั้น8ฉันเดินขึ้นมาระหว่างบันไดชั้น7และชั้นแปดฉันเดินสวนทางกับแอล แต่ฉันก็

ไม่ได้ทักเขาก่อนเขาเดินลงมาจากชั้น8เขาส่งยิ้มให้ฉัน ฉันก็เลิกคิ้วใส่เขา แล้วเดินขึ้นไป

ชั้น8อย่างหน้านิ่งๆ แต่พอฉันเดินผ่านเขาไปพอสมควรฉันก็ยิ้มออกมา ฉันเขินที่เขายิ้มให้ฉันก่อน

แต่จู่ๆรอยยิ้มบนหน้าฉันก็ค่อยๆหดหายไปทีละนิด "ถ้าแอลเป็นแก็งอะคุมะจริงล่ะก็ ฉันต้องทำไง

เนี่ย"ฉันพูดกับตัวเองเรื่องนี้ชวนฉันคิดจนปวดหัวมาได้จนอาทิตย์นึง ฉันยังไม่กล้าถามแอลตรงๆ

ด้วยความที่เราไม่ได้และความไม่กล้าของฉัน ฉันก็ยังคงไม่รู้ความจริง ฉันว่าฉันควรอยู่แบบปกตินี่

แหละดีแล้ว ทำว่าไม่

ได้รับรู้อะไรมาเหมือนแต่ก่อนย่อมสบายใจกว่า

อัพแล้วน้า  เป็นยังไงบ้างเอ่ยเมนต์บอกได้เลยค่าาา