Don't take me นายสุดหล่อ อย่าทำให้ฉันหวั่นไหว

               เช้าวันจันทร์ ท่ามกลางห้องเรียนที่เต็มไปด้วยเก้าอี้ที่ตั้งอยู่โต๊ะ นั่นหมายความว่าเวรวันศุกร์ทำหน้าที่ได้ดีมาก แต่ โต๊ะตัวแรกสุดมุมหน้าต่าง เก้าอี้ถูกวางลงบนพื้น แสดงว่าแอลมาโรงเรียนแล้ว ฉันเดินปรี่เข้าไปที่นั่งของฉัน และหยิบสมุดการบ้านสองเล่มขึ้นมาจากกระเป๋า อีกเล่มนึงของเปสน่ะ ฉันยืมมันมาหลอก ฉันเดินไปที่โต๊ะตัวที่ใหญ่ที่สุดหน้ากระดาน ใช่แล้วมันคือโต๊ะของครู  ฉันเลื่อนเก้าอี้ออกมาแล้วนั่งหลอกการบ้าน   จู่ๆฉันก็ได้ยินเสียงผู้หญิงกับผู้ชายคุยกัน และยิ่งทวีเสียงดังขึ้น ฉันวางปากกาในมือและเดินออกไปห้องข้างๆอีกสองห้อง  ฉันแอบมองผ่านช่องลูกบิดที่โล่ง สงสัยประตูคงชำรุด ภายในช่องที่ฉันมองลอดเข้าไปนั้นเห็นเพียงแผ่นหลังอันกว้างของผู้ชายยืนอยู่ เอ๊ะ!ผู้ชายพยายามจะจับแขนผู้หญิงแต่ดูเหมือนผู้หญิงจะขัดขืน ฉันตกใจผละตัวเองออกจากประตู จนก้นลงไปกระแทกพื้นอย่างแรง โอ้ยย ฉันอุทานด้วยความเจ็บแล้วรีบเอามือปิดปาก   ขณะที่ฉันลงไปนั่งกับพื้นฉันภาวนาว่าขออย่าให้คนในห้องออกมาเจอฉัน ฉันต้องรีบลุกไปจากที่นี่ ฉันมองไปซ้ายขวาอย่างมีความหวัง และแล้ว  พระเอกก็มาช่วยฉัน...หรอวะ แล้ว แอลกำลังวิ่งมาที่ฉัน พร้อมจะอ้าปากกะจะหัวเราะฉันแน่ๆ  ฉัน รีบลุกเอามือที่ปิดปากฉันรีบไปปิดปากของแอลทันที ก่อนวิ่งพาแอลไปยืนหลังกำแพงข้างๆทางลงลงบันไดอีกฝั่ง แอลดูเหมือนจะขัดขืนไม่อยากทำตามฉันแต่เขาก็วิ่งตามที่ฉันลากตัวเขามา  
“มีอะไรพิ้น” เขาถามฉัน
“อย่าดัง” ฉันบอกเขาพร้อมเอานิ้วชี้ขึ้นมาแตะที่ปากแล้วพยักหน้า
เขาก็ได้แต่ยืนเงียบ และฉันก็ตัดสินใจบอกแอล
“เมื่อกี้ฉัน หะ...เห็น “ ฉันพยายามบอกแอล แต่ฉันก็ถูกมือหนาปิดปากไว้
“ฉันว่าเธอไม่ต้องบอกแล้วแหละ”
แอลเลื่อนตัวฉันให้หันหน้าไปดูบางสิ่งโดยที่มือหนาก็ยังคงปิดปากฉันอยู่ สิ่งที่ฉันจะบอกแอล เรื่องคนในห้องแต่ก็ไม่ทันแล้ว  คนแรกที่เดินออกมาเป็นผู้ชาย ตามด้วยผู้หญิงคนที่ขัดขืนเมื่อกี้
“หา! “ฉันอุทานด้วยความตกใจ ผู้หญิงในห้องคนนั้นคือนิม น้องสาวฉัน
“นี่ อย่าเสียงดัง เดี๋ยวเขาก็ได้ยินหรอก” แอลก้มบอกฉัน
โอ้ย นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย นิมเข้าไปทำอะไรกับผู้ชายในห้อง คงไม่ใช่เรื่องอย่างว่าล่ะนะ
จนเขาสองคนก็เดินแยกทางกัน 
“น้องเธอนี่ไม่ธรรมดาเลยนะ” แอลก้มพูดกับฉัน ฉันแอบโกรธที่เขาว่านิมฉันเลยกัดมือแอลที่ปิดปากฉันอยู่
“เอ้ย ! พิ้น” เขาร้องลั่นออกมา  ฉันยิ้มก่อนจะก้าวหนีแต่ก็โดนมือหนาว้าแขนฉันไว้
 “จะว่าอะไรน้องฉันอีกเนี่ย”
“นี่เท้าฉันยังไม่หายดี เบาๆหน่อย "
"เมื่อกี้กัดมือนะ"
"ก็เถอะ ยังไงก็ยังไม่ครบเจ็ดวันเลย เธอจำได้มั้ย ว่าเป็นเบ๊ฉันกี่วันตามที่ตกลง "
"เอ้า  วันนั้นนายยังบอกว่าไม่ต้องแล้วอยู่เลย"
"ฉันเปลี่ยนใจแล้ว  แล้วนี่ชอบตบตีทำร้ายร่างกายคนอื่นจังนะ""
โอ้ยยยย นายเป็นบ้าอะไรเนี่ยยยย ชิ
"อ้อ เรื่องเมื่อกี้ที่พูดล่วงเกินน้องสาวเธอ ฉันพูดเล่น ขอโทษละกัน  แต่ผู้ชายคนนั้นไม่ปลอดภัย “
ฉันยืนมองหน้าแอลอยู่พักนึง
“แต่ฉันว่าคนที่หน้ากลัวกว่าเขาน่าจะเป็นนายนะ” 
“นี่พิ้นฉันไม่ได้พูดเล่นนะ ฉันเคยเตือนเธอไปแล้วจำได้มั้ยตอนเย็นวันนั้น เรื่องแฟนน้องสาวเธอ”
นี่มันอะไรกันเนี่ย ฉันสับสน ผู้ชายคนเมื่อกี้คือคนเดียวกับตอนที่ยืนอยู่กับนิมหน้าโรงเรียน คนที่ไปกินไอศกรีมด้วยงั้นหรอ ฉันพยายามนึกถึงวันที่ฉันตามไปดูที่เขาสองคนไปกินไอติมกัน แต่ก็นึกหน้าไม่ชัดเท่าไหร่   แต่ฉันก็ถ่ายรูปไว้นี่นา ฉันเลิกเสื้อขึ้นแล้วล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดคลังรูปภาพ  หว้า!แย่จัง ฉันเพิ่งเปลี่ยนเมมมือถือใหม่ เมมอันเก่าถูกเก็บไว้ในลิ้นชักในห้องที่บ้าน วันนั้นฉันตั้งใจจะไปถามนิมเรื่องผู้ชายคนนั้นแต่ฉันก็ยุ่งจนลืมไปเลย
“เธอรู้จักมันหรอ “
“ห้ะ!เปล่าสักหน่อย แอลยืนมองหน้าฉัน “
“แต่ไอ้ผู้ชายเมื่อกี้ไม่ได้เรียนที่นี่แล้วยามปล่อยให้เข้ามาได้ไงอะ  แย่ชะมัด  แต่....เอ๊ะ  ถ้าจำไม่ปิดเขาใส่ชุดพละโรงเรียนเรานะ “ฉันบ่นพรึมพัมให้แอลฟัง
“เดี๋ยวมานะ” ก่อนที่มือถือแอลสั้นขึ้น แอลเดินล้วงมือถือในกระเป๋าแล้วเดินลงไปข้างล่าง ปล่อยให้ฉันยืนพูดอยู่คนเดียว
“อ้าว ซุ้มผกา อยู่ตรงนี้พอดีเลย มาๆมาช่วยครูขนหนังสือไปไว้ที่ห้องหน่อย
 แต่เอ...ตอนหน้าโรงเรียนครูบอกภัทรดนัยให้มารอครูแถวๆนี้นะ” ฉันได้ยินครูพรึมพรำถึงแอล
“เอ่อ... คือ”
“ แต่ไม่เป็นไรเธออยู่ตรงนี้แล้ว ยังไงก็มาช่วยครูขนหนังสือกองนั้นไปนะ” ครูพูดและชี้ไปที่กองหนังสือ
ให้ตายเถอะแอลปล่อยให้ฉันต้องขนหนังสือ
 
5 นาทีผ่านไป
“พิ้น”
ผมเดินขึ้นมาหาพิ้น แต่ก็ไม่เจอ เลยเดินไปในห้องข้างๆเผื่อที่จะช่วยครูขนหนังสือตามที่ครูได้บอกไว้เมื่อเช้า  ผมยืนมองพื้นที่ว่างเปล่า แล้วหัวเราะออกมา นี่คงเป็นเหตุผลที่ไม่เจอพิ้น
เฮ้อ กะจะบอกเรื่องต้าให้ฟังหน่อย ผมพูดออกมาเบาๆก่อนลงไปเข้าแถว
 12.00 น.
            ฉันนั่งนึกถึงเหตุการณ์ตอนเช้า ผู้ชายคนนั้นเข้ามาได้ไงแล้วไปขโมยชุดใครมา แล้วเข้าไปทำไรในห้องกับนิม  ฉันนั่งนึกอยู่นานพอสมควร
 เอ้ยย !ฉันอุทานออกมาดังพอสมควร
“พิ้น เป็นไรเนี่ย ข้าวที่ตั้งอยู่ข้างหน้านี่จะกินไหม แกงนี่จืดหมดแล้ว “
“เป็นไรเนี่ยตั้งแต่คาบแรกแล้ว ไปเจออะไรมาป่ะเนี่ย ฮะ “
“ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนะเนี่ยเราอะ “
“แล้วอ๋อ อะไรของมึงคะ”
“โอ้ยพอๆพวกแกพอก่อน” ฉันถูกยิงด้วยคำถามมากมาย พอฉันนึกถึงเรื่องนิมตอนเช้า ฉันต้องหานิม
“ เรด้า กินอิ่มไหม นี่ข้าว ฉันยกให้ “ฉันรีบลุกขึ้นแล้วยื่นจานให้เรด้าสายกินของฉัน แล้วรีบวิ่งไปทำเรื่องกลับบ้านก่อนเวลา
“อ้าวแห้ย จะไปไหน “
“ปล่อยมันไป ไว้ค่อยเคลียร์ทีเดียว”
ระหว่างที่ฉันเดินไปที่ห้องนิม ฉันเจอแอลกลางทาง ฉันอยากเข้าไปด่าเขาที่ปล่อยให้ฉันต้องขนกองหนังสือนั้นคนเดียว ฉันเดินไปที่แอลอย่างไม่ลังเล
“นี่ แอลเมื่อเช้าฉันยังไม่เอาคืนนายเลยนะ  ทำไมไม่บอกว่ามาช่วยครูขนหนังสือ   เดินล้วงมือถือแล้วหายไป หนังสือมันหนักมากนะเว้ย” ฉันบ่นใส่หน้าแอล
“แค่หนังสือกองเท่านั้น  เธอตัวแค่นี้สบายไม่ใช่หรอ” เขาพูดพร้อมกับก้มมองมาที่ฉัน  พูดจาแบบนี้ใส่ฉันอีกแล้วนะ หน็อยก็ฉันไม่ใช่พี่นุ่นหนิ
“ไอ้บ้า ฉันใส่หมัดไปที่หน้าท้องเขา”
“โอ้ย นี่พิ้น” เขาเอามือลูบหน้าท้อง 
“แล้วนี่จะไปไหน” เขาถามฉัน
“จะไปหานิม ถามเรื่องเมื่อเช้าสักหน่อย”
“เอ้ย พิ้นอย่าบอกนิมเรื่องเมื่อเช้านะ  ฉันขอร้อง  ให้ฉันแน่ใจอะไรบางอย่างก่อน “
“เอ้ยแอล” นั้นน้องฉันนะ
“เออน่าเธอเชื่อใจฉันเถอะ” แอลพูดพร้อมเอามือมาจับไหล่ฉันทั้งสองข้าง และก้มมองลงมาที่ระดับสายตาของฉัน  เสียงหัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ ฉันรู้สึกเหมือนสิ่งที่กินเข้าไปเมื่อกี้ถูกย่อยหมดแล้ว ก่อนที่ฉันผละตัวออกมา แล้วรีบเดินกลับไปที่โรงอาหาร
กลับถึงบ้านฉันก็ไม่ได้พูดคุยเรื่องนี้กับนิม หรือเป็นเพราะเขาขอให้ ฉันเชื่อใจเขา  เวลาผ่านไปฉันเริ่มสงสัยในตัวแอลมากขึ้นทุกที ถึงแม้การได้ใกล้เขายังคงทำให้ฉันหวั่นไหวอยู่ แต่ถ้าเรื่องใกล้ตัวของฉันมันน่าสงสัยและสับสนแบบนี้  ถ้าสิ่งที่ฉันคิดเกี่ยวกับเขาเป็นความจริงขึ้นมาฉันยังจะชอบเขาไหมก็ไม่รู้ แต่แอลไม่ยอมพูดบอกอะไรฉัน ทำให้ฉันงงเป็นไก่ตาแตกอยู่ได้  บอกแค่ว่าให้จับตาดูน้องสาวฉันไว้ให้ดีๆ ผู้ชายคนนั้นไม่ปลอดภัยต่อน้องสาวของฉันและตัวฉันด้วย ที่สำคัญสั่งห้ามบอกเรื่องเมื่อเช้ากับนิมด้วย  โอ้ยยย
 
 
 
 
ติดตามกันอยู่มั้ยคะ สงสัญญาณให้เค้าหน่อยน้าาา  ขอบคุณค่ะ