Don't take me นายสุดหล่อ อย่าทำให้ฉันหวั่นไหว

“อ้าวพิ้น  แอลรออยู่เลย “

“เตียงมันแข็งไปหน่อย ระวังเจ็บหลังนะ”

“เอ๊ะ   มาตงมาเตียงมาจงมาเจ็บหลังอะไรเนี่ยคิม  ”

“พูดเล่นนา”

“อะ  เอ่อออ   อื้มม “ พิ้นดูเขินๆกับคำพูดที่ผมพูดออกไป เขาอึกๆอักๆ แล้วพยักหน้าค่อยๆ กับอมยิ้ม  ผมว่าเธอก็น่ารักในแบบของเธอนะ  ผมละนึกถึงความซื่อของน้องเขา  พี่น้องคู่นี้นี่มีอะไรคล้ายๆกันจริงๆ

รอยยิ้มเขินของพิ้นเมื่อกี้ทำผมอดยิ้มตามไม่ได้จริงๆ เอ๊ะ แต่พิ้นเข้ามาได้ไงเนี่ย อย่าบอกนะว่า...   เป็นผู้หญิงที่ไม่ธรรมดาจริงๆ ผมเดินมาถึงประตูพอดี ผมเลยลองเลื่อนประตูดู จริงด้วยประตูมันไม่ได้ล็อกอะไรทั้งนั้น โอ้ยเมื่อกี้ผมปีนทำไมเนี่ย ไอแอลมึงให้กูปีนทำไมมมม

คิมมาทำอะไรนะ จะมาชวนแอลไปก่อเรื่องอีกล่ะสิ   เมื่อกี้คิมพูดอะไรออกมา ... บ้าชะมัด  ฉันบ่นแล้วอยู่ๆก็ค่อยๆอมยิ้มออกมา  ฉันหยุดอยู่ที่บันไดขั้นแรก  พร้อมถอนหายใจยาวๆไปอึกหนึ่ง ฉันเดินขึ้นบันไดอย่างทุลักทุเลเพราะในมือก็เต็มไปด้วยกองชีท ไหนจะกระเป๋าเป้ที่สะพายโน้ตบุ๊กมา กระเป๋าที่แขวนอยู่ที่ไหล่อีกใบ  ฉันขึ้นมาถึงหน้าห้องเห็นประตูเปิดแง้มอยู่นิดนึงเลยตัดสินใจผลักประตูเข้าไปเลย  ขุ่นพระแอลที่ยืนหันหลังให้กับฉันกำลังใส่เสื้อ  โดยที่ท่อนล่างยังคงนุ้งผ้าขนหนูสีขาวผืนเดียว  ฉะ ฉันทำตัวไม่ถูก

"ลืมของหรอวะ "  แอลพูดขึ้น แอลคงคิดว่าฉันเป็นคิมที่เพิ่งออกไปจากห้องเขาเมื่อกี้แน่เลย  แต่ฉันยังคงทำตัวไม่ถูกได้แต่ยืนตาค้างอยู่ ก็คนไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้ที่ใกล้ขนาดนี้    แผ่นหลังขาวมากก 

“เอ่อ.... ฉะ ฉันเอง “ ฉันตัดสินใจพูดขึ้น

   “เอ้ยย!” เขารีบหันขวับมาด้วยท่าทางตกใจ   ช็อกเข้าไปอีก ฉันยืนตาค้าง ปากเหวอ นิ่งกว่าเดิมไปอี๊กเขาหันหน้ามาแล้ว ฉะ ฉัน ฉันใช้เวลาไม่กี่วินาทีมองจากหัวจรดเท้าของเขา แล้วเลื่อนตาจากเท้าขึ้นกลับไปโฟกัสที่ผ้าขนหนูที่ปิดบังของลับของเขาอยู่   ก่อนจะหลุดอุทานออกมาด้วยความตกใจ 

เอ้ยย!  กองชีทในมือหล่นลงพื้นกระจาย แอลรีบเอามือจับผ้าขนหนูและเบี่ยงตัวหันกลับไป ฉันรีบวิ่งออกมาจากห้อง  

ปังง!เสียงประตูถูกปิดอย่างแรง

ฉันทิ้งตัวพิงประตูห้อง  ตอนนี้หัวใจของฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ  ฉันรู้สึกว่าแก้มของฉันกำลังแดงก่ำ  ฉันไม่รู้ว่าตัวเองจะเขินหรือจะตกใจ

“เฮ้ยย!”อยู่ๆประตูห้องที่ฉันทิ้งน้ำหนักลงไปพิงหมดทั้งตัว ถูกเปิดออกจากด้านใน  จนฉันเสียหลักไปตามประตูที่เปิดออก ฉันกำลังจะหงายหลังไปโดนมือแอลที่จับลูกบิดเปิดประตูคาไว้เขาไม่สามารถรับน้ำหนักจากการเสียหลักนี้ได้ อ้าวเอ้ยย    โอ้ยยยย เจ็บ เราสองคนล้มลงไปกับพื้นโดยที่ฉันทับแขนขวาเขาอยู่ ฉันมองไปรอบๆแล้วเหล่มองความอึดอัดที่หน้าอก ก่อนจะอุทานออกมาเบาๆ ด้วยความตกใจปนกับความเเขิน

"อื้อ"แขนซ้ายเขาพาดอยู่บนหน้าอกของฉัน มิหนำซ้ำมือเขาจับหน้าอกฉันอยู่ด้วย หน้าฉันแดงขึ้นมาทันที หัวใจก็เต้นแรงขึ้นผิดจังหวะ  ฉันเขินนนน

“นะ นาย  มะ มือ นาย.”ฉันรู้สึกเขินที่ต้องพูดออกไป  แอลมองมาตามมือเขา เขาตกใจรีบดึงมือออกแล้วลุกขึ้น

“ฉะ ฉัน ไม่ได้ตั้งใจ ขะ ขอโทษนะ”เขาดูเขินมากกว่าฉันเสียอีก

“ไม่เป็นไรใช่มั้ย “เขาถาม

”อื้ม”

“ดีแล้ว   การบ้านฉันมีอีกเยอะมาแล้วก็รีบๆสอน”  ฉันก็คิดว่าเขาจะเป็นห่วง ฉันลุกขึ้นหยิบกองชีทที่แอลเก็บตั้งไว้แล้วขึ้นมา ไปวางบนโต๊ะญี่ปุ่นๆเล็กข้างเตียงนอนและฉันก็นั่งแบ่งชีทที่สรุปมา จากนั้นแอลก็ตามมานั่งตรงข้ามฉัน 

“แอล  นายก็เดินได้แล้วหนิ”ฉันไม่เห็นผ้าพันที่เท้าเขา “อืม ก็พอเดินได้แล้ว อาทิตย์หน้าก็ไปเรียนได้แล้วอะ” แอลตอบ

“งั้น ฉันก็ไม่ต้องมาที่บ้านนายแล้วใช่มั้ย  ยังไงมันก็ไม่ต้องถึงเจ็ดวัน นายก็ยกโทษให้ฉันได้แล้วใช่มั้ยอะ ”ฉันรัวใส่เขา

“อืม”เขาตอบฉันสั้นๆเหมือนเคย  ก็ไหนบอกว่าเจ็ดวันไงเล่า  ฉันได้แต่หงุดหงิดในใจ

“เอานี่  ฉันน่ะสรุปไว้ให้หมดแล้ว  แต่มีวิชาคณิตวิชาเดียวฉันไม่ได้สรุปนะ “  สองสามชั่วโมงผ่านไปฉันก็แนะก็สอนเขา เขาก็ตั้งใจทำการบ้านที่ค้างพวกนี้  ตอนนี้เขาลงไปเอาขนมกับน้ำข้างล่าง  ฉันที่กำลังง่วงก็ใช้โอกาสนี้ฟุบลงไปที่โต๊ะเพื่อบงีบสักแป๊บ

 “โทษทีนะ ในตู้เย็นไม่มีขนมเลยอะ มีแค่ผลไม้ “ ผมเดินถือผลไม้กับน้ำขึ้นมา

“นี่”

“พิ้น พิ้น “ ผมพยายามปลุกเธอ แต่สงสัยจะเหนื่อย  ผมเลยปล่อยให้เธอนอน  ส่วนตัวผมก็ลุกไปเปิดทีวีแล้วนั่งดูบนเตียงนอนของผม

จู่ๆลมก็พัดแรงมาก อย่างกับจะมีพายุ แพล้ง!!  ผมรีบลุกไปที่นอกระเบียง กระถางดอกไม้ที่ผมปลูกดอกไลเซนทัสไว้หล่นลงมาแตก ผมรีบโกยดินที่กระจายใส่ไปในกระถางอีกใบ   ขณะผมนั่งเคลื่อนย้ายดอกไม้ ฟ้าที่สว่างค่อยๆมืดลง จนน่ากลัว ลมก็ยังคงผัดแรงแต่ตอนนี้ลมพัดเอาเม็ดฝนมาด้วย ผมรีบจัดการกระถางนั้นให้เสร็จก่อนเข้ามาในห้องแล้วปิดประตู ปิดหน้าต่างทุกบาน ก่อนเดินไปล้างมือ ในห้องน้ำแล้วกลับมานั่งดูทีวีเหมือนเดิม  อากาศเริ่มเย็นขึ้น  จริงสิผมเกือบลืมพิ้นไปเลย เธอยังคงนอนฟุบกับโต๊ะญี่ปุ่นเหมือนเดิม   ผมลุกเอาผ้าห่มไปห่มให้เธอ   แต่สายตาผมมันไม่รักดีดันไปมองบริเวณหน้าอกของเธอ เธอใส่เสื้อยืดคอวีสีขาวกับกางเกงยีนส์ขาสั้นเหนือเขามานิดเดียว ด้วยความที่คอเสื้อที่ผ่าลึกมันทำให้เห็นร่องหน้าอกของเธอ  หน้าอกของเธอดูเต็มไปกับบราที่เธอสวม  ภาพที่มือผมไปสัมผัสของเธอเมื่อตอนนั้นก็ผุดเข้ามาในหัว ถึงแม้ว่าตอนนั้นผมไม่ได้ตั้งใจแต่เพราะจังหวะที่ล้มลงไปผมพยายามประคองเธอไม่ให้หัวกระแทกกับพื้น ผมเลยต้องกอดเธอไว้โดยที่ผมก็ไม่ได้ตั้งใจจะไปโดนของเธอ แต่จังหวะนั้นจับอะไรได้ผมก็จับไปก่อน  แต่ผมก็สัมผัสได้ถึงความแน่นที่เต็มมือผม  เอ้ยย!ผมส่ายหัว พร้อมเอามือตบหน้าตัวเอง

“คิดอะไรอยู่เนี่ย นั้นเพื่อน  นั้นเพื่อน ” เอาจริงๆผมไม่ควรคิดแบบนี้   ตอนนี้ผมรู้สึกเขินทำตัวไม่ถูก ผมรีบห่มผ้าให้พิ้นแล้วกลับไปนั่งดูทีวีบนเตียงที่เดิมก่อนผมจะคิดอะไรไปมากกว่านี้   ตอนนี้ฝนก็ยังคงตกหนักบรรยากาศชวนหลับมาก ผม ปิดทีวีแล้วก็เผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นมาอีก  ฝนก็หยุดตกแล้ว ทุกอย่างเข้าสู่สภาพเดิม  ผมหันมองไปที่พิ้น  แต่ก็เห็นแค่กองชีทที่ตั้งบนโต๊ะญี่ปุ่น  สงสัยเธอคงกลับไปแล้ว  เพราะไม่เห็นกระเป๋าของเธอแล้วด้วย  







 อัพต่อเลยจ้า อื้อๆ พี่แอลเผลอใจแล้วววววว ผู้ชายหนอผู้ชาย

 ฝากติดตามด้วยน้าาาาา