ข้ามภพ มาพบรัก

"ไฮ... อรุณสวัสค่ะพี่ก้อน"
เดซี่เปิดประตูห้องน้ำ พรวดออกมาช่วยชีวิตไว้ได้ทัน
เดซี่ : นัด แอร์ห้องแกเนี้ยชักจะเย็นเกินไปละนะ ฉันทั้งจามและทั้งไอ จนเจ็บคอไปหมดแล้วเนี้ยะ
นัชชา : เออะ..เออ ใช่ฉันก็ว่างั้นแหละ 
แล้วนัชชาก็เดินไปหยิบรีโมทแอร์เพื่อ เพิ่มอุณภูมิห้อง
ก้อน : อ่าวเดซี่เองเหรอ 
เดซี่ : ก็เดซี่หน่ะสิคะ หรือ พี่ก้อนคิดว่า ยัยนัด พา ผชที่ไหนขึ้นห้องงั้นเหรอ
ก้อน : ป่าวคับ พี่แค่เป็นห่วงความปลอดภัย นี่คับกุญแจรถ
ก้อนวางกุญแจรถไว้บนโต๊ะ อาหาร แต่สายตายังมองสำรวจรอบๆ
นัชชา : อยู่กินมาม่าด้วยกันสิพี่ก้อน
นัชชา เอ่ยชวนตามมารยาท ทั้งที่ใจ อยากให้รีบลงไป
ก้อน : ไว้โอกาสหน้านะนัด พี่ยังต้องเข้าไปดูงานอีก ไว้เจอกันคับ
แล้วก้อน ก็เดินออกห้องไป เดซี่เดินตาไปส่องดูที่ตาแมว เมื่อเห็นว่าก้อนเดินออกไปพ้นแล้ว ทั้งสองคนก็วิ่งไปที่ระเบียง เปิดประตูระเบียง รับรามเข้ามา
นัชชา : ขอโทษนะ ลำบากหน่อย 
ราม : ไม่เป็นไรฉันเข้าใจ มันคงยากที่จะอธิบาย ถ้าเค้าเห็นฉันอยู่กับเธอที่นี่ ว่าแต่เธอคับหาดูใจอยู่กับ ผู้ชายคนนั้นเหรอ
นัชชา : บ้าาา  นั้นพี่ชายฉันตะหาก ถึงจะไม่ใช่พี่ชายฉันจิงๆ แต่ฉันก็รักและเคารพเค้าในแบบพี่ชาย
ราม : แต่เค้าไม่ได้รักเธอในแบบน้องสาวหรอกนะ  ฉันรู้สึกได้
เดซี่ : โอ๊ยย นายเป็นเจน ญาณทิพย์รึไง รู้สึกได้ สัมผัสได้อะไร ไปๆๆ ไปกินมื้อเช้าได้แล้ว 
ทั้ง 3 คนเดินมาที่ห้องครัว มองไปที่หม้อมาม่า ก็เห็นว่ามาม่าที่ต้มไว้ทั้งอืด ทั้งเย็น
เดซี่ : ฉันว่า เราไปหาร้านนั่งกินดีกว่ามั้ย 
นัชชา : นั่นสิ แบบนั้นน่าจะดีกว่า 
เดซี่ : แล้วรามหล่ะ 
นัชชา : ก็ไปด้วยกันนี่แหละ เราจะให้เค้าอยู่แต่ในห้องไม่ออกไปไหนเลยคงไม่ได้หรอก 
ราม : ไปที่ไหน ไปอย่างไร
นัชชา : ไปห้าง ขับรถไป
ราม : รถ เธอหมายถึงอะไร
นัชชา : เมื่อเธอจะไปที่ไหนสักที่ไกลๆ เธอยังไงไป
ราม : ขออาศัยติดเกวียน เค้าไป
นัชชา : เกวียน!! ก็ประมาณนั้นแหละ เพียงแต่ฉันมีเกวียนเป็นของตัวเอง
ราม : อ๋อ..เข้าใจแล้ว ป่ะ ไปกันเลย
เมื่อทั้ง 3 ลงมายังที่จอดรถ ทุกอย่างเป็นสิ่งที่ใหม่และแปลกตา รามมากก แต่รามก็พยายามควบคุมสติ
ราม : เธอผูกวัวไว้ที่ไหน จากที่ฉันดูแล้ว ไม่น่าจะมีที่ให้วัวได้กินหญ้า
รามพูดไป พร้อมเดินสืบเท้าตาม 
เดซี่ : เกวียนสมัยนี้ ไม่ใช้วัว ใช้นี่
ว่าแล้วก็โชว์กุญแจรถ ให้รามดู เมื่อเดินมาถึงเดซี่ก็กดสวิทรีโมทเปิดประตู
ราม : ประหลาด มันจะพาเราไปได้อย่างไง
รามเหลือบมองไปดูวิธีเปิดปิดประตูแล้วทำตาม เดซี่เป็นคนขับ ราม กับ นัชชา นั่งด้วยกันข้างหลัง
 
ทั้ง3 คนใช้ชีวิตในช่วงปิดซัมเมอร์ ไปแบบ ปกติ รามพยายามเรียนรู้ความเป็นคนปัจจุบันมากขึ้นเรื่อยๆ เข้าใจสิ่งต่างๆ มากขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ยังมีหลายๆอย่างที่ ยังคงติดอยู่กับอดีต
 
จนมาถึงก่อนวันเปิดเรียน ขณะที่เดินกลับมาจากการชอปปิ้งยามเย็น รามเห็นกลุ่มวัยรุ่น 3คน กำลังเข้าไปลวนลามผู้หญิงคนนึง รามเดินตรงจะเข้าไปช่วย เดซี่ดึงแขนไว้
เดซี่ : อย่า!! ไม่ใช่เรื่องของเรา อย่าไปยุ่ง
ราม : มันกำลังจะรังแกผู้หญิง ไม่เห็นรึ
เดซี่ : มันมีกัน 3 คน 
นัชชา : แจ้งตำรวจเถอะ 
นัชชาหยิบโทรสับ แจ้งความ แต่ดูแล้วลักษณะ ไม่น่าจะมาทัน
นัชชา : ราม นายเข้าไปช่วยก่อนเถอะ อย่างน้อยก็ถ่วงเวลา
เดซี่ : แก!!!!!  มันมี 3 คนนะเว้ย 
รามรีบเดิน กึ่งเดินกึ่งวิ่ง 
รามไม่พูดพร่ำทำเพลง กระโดด ถวายบาทา ใส่หลัง 1 ในวัยรุ่นกลุ่มนั้น
ทั้ง 3 หันมามองและเข้ามารุม ทำร้ายรามกันเป็นเวลาสักพักใหญ่ แต่รามเองตัวใหญ่กว่า แข็งแรงกว่า กวาดเรียบ ทั้ง3คนลงไปกองกับพื้น ประจวบกับ ตำรวจ มาถึงที่เกิดเหตุพอดี
รามเดินไปหยิบกระเป๋ายื่นให้หญิงสาวที่ยืนร้องไห้ด้วยความกลัว  
ราม : ไม่เป็นไรแล้วนะ ปลอดภัยแล้ว กลับบ้านระวังๆด้วย
ผญ : ขอบคุณนะคะ บุญคุณครั้งนี้ จะหาโอกาสตอบแทนค่ะ
ราม : ไม่เป็นไรหรอก อย่าได้ถือเป็นบุญคุณ
นัชชา : ราม!! ราม!! เจ็บตรงไหนรึป่าว
นัชชารีบวิ่งข้ามฝั่งถนนมาที่เกิดเหตุด้วยความเป็นห่วง เอามือข้างนึงจับแขนราม มืออีกข้าใบไว้ที่คาง หมุนซ้ายหมุนขวา เชคบาดแผลที่เกิดขึ้น
นัชชา : กลับเหอะ เดี๋ยวทำแผลให้ 
เดซี่ : ต๊าาายยยย  คนอาร๊าายยย  จะหล่อ แมน แสนดีขนาดนี้ 
เดซี่ที่ข้ามถนน ตามมาทีหลังเดินเข้ามาเกาะแขน
ทั้ง 3กำลังจะเดินกลับบ้าน
ผญ : หนูชื่อก้อยค่ะ ไม่ทราบว่า พวกพี่ชื่ออะไรคะ
ถามรวมทั้ง 3 คน แต่สายตา มองที่รามคนเดียว และแน่นอน ไม่พ้นสายตาของเดซี่ ที่ไวกว่า 4G และสัญชาติญาณ บ่งบอกเลยว่า นังเด็กก้อยนี่ หวังเคลมรามแน่นอน
นัชชา : พี่ชื่อนัดค่ะ
เดซี่ : พี่ชื่อ เดซี่จ่ะ 
ราม : ฉันชื่อ..
เดซี่ : ปะๆๆ กลับเถอะ ต้องรีบไปทำแผล
เมื่อพูดแล้วกึ่งลากกึงจูงรามเดินหน้าไป ไม่ทันให้รามแนะนำตัวให้เสร็จก่อน 
เมื่อไปถึงเดซี่ก็พรุ่งเข้าห้องน้ำ ด้วยอาการท้องเสีย 
นัชชา จึงเดินไปหยิบกล่องยา มาทำแผลให้ราม ที่นั่งอยู่ตรงโซฟา
นัชชาหยิบแอลก็ฮอล์ ออกมาชุบสำลี แล้วบรรจงค่อยๆเช็ดแผลบนใบหน้าให้ราม ระหว่างที่เช็ด รามเองก็มองนัชชา ด้วยความรู้สึกแปลกๆ ในหัวใจ นัชชาเมื่อเห็นรามมองไม่วางตาแบบนั้น ก็รู้สึกเขินขึ้นมาแบบอัตโนมัติ 
นัชชา : มองไรนักหนา เห็นกันอยู่ทุกวัน
ราม : .....
แต่ก็ยังไม่วางสายตาจากนัชชา นัชชาใจเต้นแรงแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ความรุ้สึกแบบนี้คืออะไร และนัชชาก็เผลอไปสบตาเข้าอย่างจังกับราม มีความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้นกับ คนสองคนนี้ซะแล้ว 
เดซี่ออกมาจากประตูห้องน้ำ ก็สัมผัสได้กับ ความรู้สึกที่ตลบอบอวลอยู่เต็มห้อง
เดซี่ : อะแห่ม!!