ข้ามภพ มาพบรัก

เสียงเดซี่ กระแอมดังขึ้นมา ทำให้ทั้งสองหลุดจากภวัง 

นัชชา : เออ....เสร็จแล้ว...ฉันเอา..กล่องยาไปเก็บก่อนนะ

นัชชาหายใจถี่ เขินอะไรก็ไม่รุ้ 

ราม : เอิ่ม... งั้นฉัน.. ไปอาบน้ำดีกว่า..

รามก็อาการเดียวกันเลย ทั้งสองแยกย้ายกันไป

เดซี่ ยืนจ้องสังเกตุการ อาการผิดปกติของทั้งสองคน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร 

จนเมื่อทุกคนกลับมาอยู่ในภาวะปกติ เดซี่ หยิบเสื้อเชิตสีขาว กางเกงสแลคสีดำที่ไปชอปปิ้งกันมาเมื่อกี้ ออกมา 

เดซี่ : ราม พรุ่งนี้ นายใส่ชุดนี้นะ นายต้องไปมหาลัยกับพวกเรา

นัชชา : พรุ่งนี้ก็เปิดเรียนแล้วสินะ น้องๆ ปีหนึ่งเป็นไงบ้างไม่รู้เน๊าะ 

เดซี่ : นั้นสิ ตื่นเต้นจัง 

ราม : ฉันต้องไปด้วยเหรอ ฉันรออยู๋ที่นี่ก็ได้นะ

เดซี : ไปสิราม สนุกนะ รับรอง คนในยุคเธอ ไม่มีอะไรแบบนี้แน่นอน

ราม : นี่ฉันก็จากบ้านมาซะนานเลย คิดถึงแม่ คิดถึงน้องสาว ป่านนี้ คงหาฉันกันให้วุ่นวาย

นัชชา : เราพยายามหาทางแล้ว แต่ไม่รุ้จิงๆจะทำยังไง

บรรยากาศเปลี่ยนเป็นเศร้าไปชั่วขณะ

เดซี่ : เอาหน่าราม แก้เบื่อ 

รามยื่นมือไปรับชุดนักศึกษาที่เตรียมไว้ ถึงไม่ใช่นักศึกษาจิงๆ แต่ถ้าแต่งตัวธรรมดาๆไป ก็จะเป็นจุดสนใจได้

และแล้ววันแรก ของการเปิดเรียนก็มาถึง ราม นัชชา เดซี่ เดินเข้ามาที่ซุ้มขณะ

พจน์ เพื่อนที่ตั้งหน้าตั้งตาจีบนัชชามาตั้งแต่ปีหนึ่ง ก็เข้ามาทัก

พจน์ : หวัดดีนัด ปิดเทอมเป็นไง ทำไรมาบ้าง

นัชชา : ก็เรื่อยๆอ่ะ 

นัชชา วางกระเป๋านั่งลงที่ม้าหินอ่อน โดยที่ราม เดินมานั่งข้างๆ แล้วเดซี่ นั่งม้าหินอ่อนอีกตัว

เมื่อพจน์เห็นรามก็ไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นัก 

พจน์ : นี่ใครเนี้ยะ ทำไมไม่เคยเห็น 

นัชชา : อ๋อ เพื่อนฉันหน่ะ มาจากต่างจังหวัด

พจน์ : อ่อ บ้านนอกนี่เอง

รามเงียบ ไม่โต้เถึยงหรือสนทนาด้วย

เดซี่ : นายนี่ก็ไม่เปลี่ยนเลยเน๊าะ เรื่องดูถูกคนนี่ งานหลักเลยเน๊าะ

พจน์ : ถ้าคนมันเจียมตัว ซะบ้าง ก็คงไม่มีใครไปดูถูกหรอก 

พจน์ยังไม่ลดละ จ้องมองรามเขม่ง 

พจน์ : นี่ ที่บ้านนายทำอะไร

รามตอบเสียงทุ้มต้มอย่างสุภาพว่า

ราม : บ้านฉันทำไร่ข้าวโพด ปลูกข้าว 

พจน์หัวเราะเบาๆ มั่นใจว่า นัชชาลูกสาวนักธุรกิจใหญ่ ไม่มีวันสนใจลูกชาวสวนอย่างนี้หรอก

พจน์ : บ้านฉันทำธุรกิจทำธุรกิจทัวร์ 12 ประเทศ ทั่วโลก

พจน์ยิ้มเยาะประกาศความยิ่งใหญ่ในเครื่อข่ายธุรกิจของครอบครัว

รามหันไปมองหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉยยิ้มมุมปากนิดๆ 

ราม : ขอบใจที่เล่าให้ฟัง แต่ฉันไม่ได้อยากรู้หรอก

นัชชากับเดซี่ หัวเราออกมาหนึ่ง พรืด!! ก่อนกลั้นหัวเราะไว้ในลำคอ

พจน์เสียหน้า อายจนไม่รู้จะทำยังไง จึงแก้เก้อด้วยการ......

พจน์ : เอ่อ นัดหิวน้ำมั้ย เดี๋ยวฉันไปนะ

แล้วก็เดินหายไป

นัชชาตีแขนรามเบาๆ แล้วก็หัวเราะก๊ากออกมาพร้อมกับเดซี่

นัชชา : นี่นาย ปากคอเราะร้ายยิ่งกว่าผู้หญิงอีกนะ แต่ซะใจเป็นบ้าเลยหว่ะ 555

เดซี่ : ใช่ อย่าไอ่พจน์ มันต้องเจอแบบนี้ หล่อๆ นิ่งๆ แต่เชือดดนิ่มๆ นะคะ

ราม : ก็ฉันไม่ได้อยากรู้จิงๆหนิ บ้านฉันมีแค่ สองฝังคลอง ไม่รุ้จักหรอก ทัวร์ รอบโลก อะไรนั้น

นัชชากับเดซี่ หัวเราะในความซื่อ และไม่รุ้เรื่องของราม 

"สวัสดีค่ะ..พี่เดซี่..พี่นัด"

มีเสียงนึงดังมาจากข้างหลัง 

ทั้งสามคนหันไปหาต้นเสียง นั่นเสียงใครกัน

เดซี่ : อ้าว!! ก้อยเองเหรอ หนูเรียนคณะนี้เหรอค่ะ

ก้อย : ใช่ค่ะ ดีใจจังได้เจอพวกพี่อีกครั้ง

นัชชา : ดีแล้วๆ คณะนี้สายแฮปปี้จ่ะ 

ก้อยหันไปสบตากับเดซี่และนัชชา อย่างปกติ รามเองก็ยิ้มเล็กๆ 

ก้อยเดินเข้าไป เอามือจะจับที่หน้าของราม

ก้อย : เจ็บมากมั้ยคะ

เดซี่หลุดปากด้วยความอึ้ง

เดซี่ : อุตะ!! แรง...

นัชชา มองแบบอึ้งๆเหมือนกัน รามชักหน้าหนีมือ เผื่อให้รู้ว่า ชายหญิงไม่ควรสัมผัสกายกัน

ราม : ไม่เป็นไร นัดเค้าทำแผลให้ฉันแล้ว ดีขึ้นมาแล้วหล่ะ

ก้อย : พี่สองคนเป็นแฟนกันเหรอคะ

เดซี่บ่นพรึมพรำ "เด็กนี่มันแรง แรง แรงมาก"

นัชชา : ไม่ใช่ๆ เพื่อนกันี่แหละ ทำไม ก้อยสนใจรามเหรอ

เดซี่บ่นพรึมพรำ "ตั๊ยย!! เพื่อนฉันก็แรงพอกัน"

ก้อยไม่ตอบอะไร ได้แต่ยิ้มเงียบๆ 

ก้อย : ก้อยไปก่อนนะคะพวกพี่ ดีใจที่ได้เจอค่ะ

นัชชา : คืนนี้อย่าลืมงานรับขวัญเฟรชชี่ที่คณะน้าาา บายยยย