ข้ามภพ มาพบรัก

เมื่อจัดแจง อาหารวางบนโต๊ะเสร็จเรียบร้อยพร้อมทาน 

นัชชา : เดซี่ แก ไปหยิบช้อนให้หน่อยสิ หยิบมาเผื่อรามด้วยเลยนะ

เดซี่  : ไม่ทันแล้วหล่ะ แกดูนั่นสิ

นัชชาหันห้าไปทางซ้ายมือของตัวเอง เห็นรามนั่งขัดสมาธิ บนพื้น มือข้างนึงถือจาก มืออีกข้างหยิบข้าวเข้าปาก แบบเปิบมือล้วน 

นัชชา : ราม!!! ใช้ช้อนสิ ช้อนหน่ะ ดูสิเลอะเทอะไปหมดแล้ว

ราม  : ฉันทำสิ่งใดผิดงั้นรึ คนบ้านฉันก็กินกันแบบนี้ 

เดซี่ : แต่คนที่นี่เค้ากินกับแบบนี้ย่ะ 

พรางใช้ช้อนตักเข้าปาก เพื่อเป็นตัวอย่างให้ราม

ราม : อ๋อออ เข้าใจแล้ว ฉันทำได้ๆ 

เดซี่ : เดี๋ยวนะ ฉันสังเกตุตั้งแต่เมื่อกี้ละ สรรพนามเปลี่ยนไป จาก เอ็ง-ข้า เป็น ฉัน-เธอ

ราม : นัดเป็นคนสอนฉันเองแหละ 

เดซี่ : หัวไวนะเนี้ยะ ดีและ ค่อยๆ ปรับตัวไป จนกว่าเราจะหาทางส่งนายกลับได้นะ อดทนหน่อยนะราม 

หลังจากทานมือเย็นกันเสร็จเรียบร้อย นัชชา กับ เดซี่ ก็เก็บจานชามมาล้าง ปล่อยให้ รามนั่งอยู่บนโซฟาตามลำพัง

เดซี่ : นี่แก แล้วคืนนี้จะเอายังไง

นัชชา : เรื่องไร

เดซี่ : คืนนี้แก กับ พ่อหนุ่มหลงยุคนั้น จะหลับจะนอนกันยังไง

นัชชา : ก็นอนกันที่นี่แหละ

เดซี่ : จะได้เหรอ แกอดใจไหวเหรอ ออกจะมาดแมนแฮนด์ซั่มขนาดนั้นอ่ะ

นัชชา : แกต้องนอนกะฉันที่นี่

เดซี่ : โอเคตกลง

นัชชา : เห้ย ไมง่ายนักอ่ะ 

เดซี่ : โอ้โห เป็นเรื่องที่ไม่ต้องใช้สมองคิดเลยจ่ะ สัญชาติญานล้วนๆ ฮุฮุ

นัชชาส่ายหัวทำหน้าเอือมระอา กะเพื่อนสาวของหล่อน 

เมื่อทั้งสองเสร็จธุระในครัวแล้ว ก็ได้มาพยายามสอน สิ่งต่างๆ ให้รามเรียนรู้คร่าวๆ เท่าที่ทำได้ สิ่งนั้นเรียกว่าอะไร สิ่งนี้ใช้งานยังไง มารยาททางสังคมของคนสมัยนี้เป็นอย่างไร อาจไม่ได้ครบถ้วนทั้งหมด แต่พยายามสอนให้ได้มากที่สุด รามเองก็พยายามเรียนรู้ให้ได้มากที่สุดเช่นกัน 

เมื่อเวลาผ่านไปนานแสนนาน ทั้ง3คนก็ได้แยกย้ายกันไปนอน โดยที่ให้ราม นอนที่โซฟาใหญ่ ส่วนเดซี่และนัชชา ก็นอนด้วยกันในห้อง  

จบลงไปแล้ว สำหรับ หนึ่งวันที่แสนจะมึนงง  

เช้าวันรุ่งขึ้น นัชชาตื่นก่อน เดินสลึมสลือ ออกมาจากห้องนอน มองไปที่โซฟา ก็ไม่พบกับรามแล้ว จึงเดินดูรอบๆ ก็ไปเจอราม นอนอยู่ในอ่างอาบน้ำ ในระหว่างที่นัชชามองรามอยู่นั้น รามก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา พอดี

นัชชา : อรุณสวัสนะ ทำไมมานอนที่นี่หล่ะ

ราม : ฉันคิดว่า ฉันมานอนที่นี่ พอตื่นมาฉันอาจจะกลับไปอยู่เรือนของฉันแล้วก็ได้ แต่ก็เห็นแล้วว่าไม่ใช่

สีหน้าของรามแสดงออกถึงความผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด 

นัชชา : เอาหน่า คิดซะว่า มาเที่ยวต่างเมืองละกัน

รามลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำ กำลังจะเดินออกจากประตูที่นัชชายืนขวางอยู่ แต่ก็หยุดชะงัก แล้วรีบหันหลังให้ นัชชาสงสัย ถึง พฤติกรรมที่เกิดขึ้น

นัชชา : เป็นอะไรรึป่าวราม ทำไมไม่หันหน้ามาคุยกันดีๆ

ราม : ........

นัชชา : อ่าวว่าไง เป็นอะไร มีไรถามฉันได้นะ

ราม : ทำไมถึงใส่กางเกงสั้นขนาดนั้นเล่า  เธอเป็นผู้หญิงนะ ไม่ควรเปิดเผยเนื้อหนังให้ใครเห็นง่ายๆแบบนี้

นัชชา มองไปที่ขาตัวเอง แล้วก็พบว่า เมื่อคืนได้ใส่ เสื้อยืด กับ กางเกงขาสั้น นอน 

เมื่อนัชชาเข้าใจพฤติกรรมของรามแล้ว เลยคิดสนุกแหย่เล่นขำๆ เดินเข้าใกล้ราม เอามือสะกิดไหล่ เบาๆ

นัชชา : ที่นี่เค้าถือเป็นเรื่องปกติหน่า หันมาเถอะ ฉันไม่ถือหรอก

ราม : ไม่ได้ มันไม่งาม เธอไปเปลี่ยนซะ 

นัชชา : ทำไมหล่ะ มันสบายดีนี่นา หันมาเถอะหน่า ถ้าไปข้างนอก นายอาจจะเจอแบบที่สั้นกว่านี้อีกนะ

รามพยายามทำใจว่าที่นี่ไม่ใช่โลกของตน และต้องรับให้ได้กับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นแบบฉับพลัน รามจึงค่อยๆหันหน้ามาช้าๆ เผยให้เห็น ใบหน้าที่แดงก่ำ แดงไปถึงหู และท่าทางการแสดงออกที่บ่งบอกให้รู้ถึงความประหม่าสุดขีด 

นัชชาอดหัวเราะไม่ได้ และก็คิดในใจ oOน่ายนี่มันตลกจิงๆ แค่เห็นผู้หญิงใส่กางเกงขาสั้น ก็หน้าแดงแล้วOo

ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงดังมาจากข้างหลัง นั่นไม่ใช่ใคร เดซี่นั่นเอง เดซี่เดินเข้ามาใกล้และหมุนตัวพ้อยท์เท้า หน้าเชิด แล้วพูดขึ้นว่า

เดซี่ : ถ้าแบบนั้นดูไม่งาม แล้วแบบนี้หล่ะ ดูเป็นยังไง

รามหันไปมอง เดซี่ ที่ใส่กางเกงขาสั้น ที่สั้นกว่าของนัชชา เสื้อยืด ที่รัดเข้ารูปกว่านัชชา แล้วให้คำตอบว่า 

ราม : ดู.. ดูไม่ได้ จะอ๊วก

นัชชา หัวเราะใหญ่มากก  เดซี่หัวเสียแต่เช้าเลย

นัชชา : ป่ะๆ ล้างหน้าแปรงฟันกันเหอะ นี่ก็ 9 โมงละนะสายโด่แล้ว 

นัชชา เดินไปหยิบ แปรงสีฟันอันใหม่ ที่ซื้อเผื่อไว้ ในตู้ แจกจ่ายให้เพื่อนสนิทและเพื่อนใหม่ของเธอ พร้อมทั้งสอนวิธีใช้ให้กับราม 

เมื่อแปรงฟันเสร็จ  นัชชา จัดการต้มมาม่าหม้อใหญ่ เพื่อเป็นมื้อเช้าของวัน ทันใดนั้นเอง เสียงโทรสับของนัชชา ก็ดังขึ้น หน้าจอโทรสับ แสดงให้เห็นว่าเป็น ก้อน พี่ชายนอกสายเลือดของเธอ

พี่ก้อน : (นัดตื่นรึยังคับ)

นัชชา : ตื่นแล้วค่ะพี่ 

พี่ก้อน : (เป็นไง เมื่อคืนหลับสบายมั้ย)

นัชชา : หลับสบายดีค่ะ 

พี่ก้อน : (นี่พี่กำลังขึ้นลิฟท์เอากุญแจรถไปให้นะคับ สัญญาณอาจขาดๆหายๆบ้างนะ)

นัชชา : อ๋อค่ะ ขึ้นมาเลยค่ะพี่ 

เมื่อพูดประโยคนั้นเสร็จ สายตามองไปเห็น รามนั่งหัวโด่ อยู่ที่โซฟา ก็ตกใจอุทานใส่โทรสับ

นัชชา : อุ่ย!!! 

พี่ก้อน : (นัดเป็นไรป่าวคับ)

นัชชา :  ป่าว ป่าวคะพี่ก้อน แค่นี้ก่อนนะคะ

พี่ก้อน : (จ้าลิฟท์กำลังจะถึงแล้วหล่ะ)

นัชชารีบว่างหู รีบวิ่งไปเรียกเดซี่ ที่เข้าห้องน้ำอยู่ 

นัชชา : แก ช่วยฉันที 

พูดไปมือพลางชุดกระชากลาก ราม 

เดซี่ : อะไรแก 

นัชชา : พี่ก้อนกำลังจะมา ถ้าพี่ก้อนมาเห็น รามอยู่ในห้องนี้ด้วย ฉันมีปัญหาแน่อ่ะ

เดซี่ : วั้ย!! จิงด้วย แต่ฉันยังอาบน้ำไม่เสร็จเลยอ่าา

ราม : อะไร เกิดอะไรขึ้นรึ

นัชชา : นายต้องซ่อนตัว มานี่เดี๋ยวนี้

ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น นัชชา จัดการลากผลักรามออกไปนอกระเบียง ด้วยความสูงที่รามไม่คุ้นชิน ทำให้เผลออุทานไปเสียงดัง

ราม : เหวออออ!!!!

นัชชา เรียบเอามือปิดปากราม แต่ไม่ทันแล้วหล่ะ พี่ก้อนที่ยืนอยู่หน้าห้องได้ยินเต็มๆ ว่ามีเสียงผู้ชายอยู่ในห้อง นัชชา กระซิบกับรามว่า

นัชชา : นายนั่งอยู่ตรงนี้นะ นั่งเงียบๆ ห้ามส่งเสียนะ เข้าใจนะ

แล้วนัชชาก็เดินไปเปิดประตูให้พี่ก้อนแบบ แง้มๆ 

พี่ก้อน : นัดโอเครึป่าว เมื่อกี้พี่ได้ยินเสียงผู้ชาย 

นัชชา : ผู้ชายที่ไหน ไม่มีหนิค่ะ

พี่ก้อน : อืมมมมมมม อาจจะข้างห้องก็ได้เน๊อะ พี่เข้าไปได้มั้ย

นัชชา : ไม่สะดวกค่ะพี่ นัดแต่งตัวไม่เรียบร้อย 

ขณะที่นัชชา พยายามหาเหตุผลร้อยแปด เพื่อไม่ให้ก้อนเข้ามาในห้อง 

ฮัดเช้ย!!!!!! 

รามเผลอจาม เสียงดัง ออกมาจากในห้อง พี่ก้อนผลักประตูเข้ามา มองดูในหม้อ มาม่า

พี่ก้อน : เช้านี้กินมาม่าเหรอ

นัชชา : ค่ะ 

พี่ก้อน : กินเยอะนะ เหมือนจะกินกันหลายคนเลย

นัชชา : .......

พี่ก้อน : พี่ว่า พี่ได้ยินเสียงผู้ชายจาม มาจากห้องนัดนะ 

นัชชา : เอ่อคือ.....

ก้อนค่อยๆ เดิน สำรวจ ห้องนอน  ตู้เสื้อผ้า เดินไปเรื่อยๆ จวนจะถึงระเบียง