ข้ามภพ มาพบรัก

"ไฮ... อรุณสวัสค่ะพี่ก้อน"

เดซี่เปิดประตูห้องน้ำ พรวดออกมาช่วยชีวิตไว้ได้ทัน

เดซี่ : นัด แอร์ห้องแกเนี้ยชักจะเย็นเกินไปละนะ ฉันทั้งจามและทั้งไอ จนเจ็บคอไปหมดแล้วเนี้ยะ

นัชชา : เออะ..เออ ใช่ฉันก็ว่างั้นแหละ 

แล้วนัชชาก็เดินไปหยิบรีโมทแอร์เพื่อ เพิ่มอุณภูมิห้อง

ก้อน : อ่าวเดซี่เองเหรอ 

เดซี่ : ก็เดซี่หน่ะสิคะ หรือ พี่ก้อนคิดว่า ยัยนัด พา ผชที่ไหนขึ้นห้องงั้นเหรอ

ก้อน : ป่าวคับ พี่แค่เป็นห่วงความปลอดภัย นี่คับกุญแจรถ

ก้อนวางกุญแจรถไว้บนโต๊ะ อาหาร แต่สายตายังมองสำรวจรอบๆ

นัชชา : อยู่กินมาม่าด้วยกันสิพี่ก้อน

นัชชา เอ่ยชวนตามมารยาท ทั้งที่ใจ อยากให้รีบลงไป

ก้อน : ไว้โอกาสหน้านะนัด พี่ยังต้องเข้าไปดูงานอีก ไว้เจอกันคับ

แล้วก้อน ก็เดินออกห้องไป เดซี่เดินตาไปส่องดูที่ตาแมว เมื่อเห็นว่าก้อนเดินออกไปพ้นแล้ว ทั้งสองคนก็วิ่งไปที่ระเบียง เปิดประตูระเบียง รับรามเข้ามา

นัชชา : ขอโทษนะ ลำบากหน่อย 

ราม : ไม่เป็นไรฉันเข้าใจ มันคงยากที่จะอธิบาย ถ้าเค้าเห็นฉันอยู่กับเธอที่นี่ ว่าแต่เธอคับหาดูใจอยู่กับ ผู้ชายคนนั้นเหรอ

นัชชา : บ้าาา  นั้นพี่ชายฉันตะหาก ถึงจะไม่ใช่พี่ชายฉันจิงๆ แต่ฉันก็รักและเคารพเค้าในแบบพี่ชาย

ราม : แต่เค้าไม่ได้รักเธอในแบบน้องสาวหรอกนะ  ฉันรู้สึกได้

เดซี่ : โอ๊ยย นายเป็นเจน ญาณทิพย์รึไง รู้สึกได้ สัมผัสได้อะไร ไปๆๆ ไปกินมื้อเช้าได้แล้ว 

ทั้ง 3 คนเดินมาที่ห้องครัว มองไปที่หม้อมาม่า ก็เห็นว่ามาม่าที่ต้มไว้ทั้งอืด ทั้งเย็น

เดซี่ : ฉันว่า เราไปหาร้านนั่งกินดีกว่ามั้ย 

นัชชา : นั่นสิ แบบนั้นน่าจะดีกว่า 

เดซี่ : แล้วรามหล่ะ 

นัชชา : ก็ไปด้วยกันนี่แหละ เราจะให้เค้าอยู่แต่ในห้องไม่ออกไปไหนเลยคงไม่ได้หรอก 

ราม : ไปที่ไหน ไปอย่างไร

นัชชา : ไปห้าง ขับรถไป

ราม : รถ เธอหมายถึงอะไร

นัชชา : เมื่อเธอจะไปที่ไหนสักที่ไกลๆ เธอยังไงไป

ราม : ขออาศัยติดเกวียน เค้าไป

นัชชา : เกวียน!! ก็ประมาณนั้นแหละ เพียงแต่ฉันมีเกวียนเป็นของตัวเอง

ราม : อ๋อ..เข้าใจแล้ว ป่ะ ไปกันเลย

เมื่อทั้ง 3 ลงมายังที่จอดรถ ทุกอย่างเป็นสิ่งที่ใหม่และแปลกตา รามมากก แต่รามก็พยายามควบคุมสติ

ราม : เธอผูกวัวไว้ที่ไหน จากที่ฉันดูแล้ว ไม่น่าจะมีที่ให้วัวได้กินหญ้า

รามพูดไป พร้อมเดินสืบเท้าตาม 

เดซี่ : เกวียนสมัยนี้ ไม่ใช้วัว ใช้นี่

ว่าแล้วก็โชว์กุญแจรถ ให้รามดู เมื่อเดินมาถึงเดซี่ก็กดสวิทรีโมทเปิดประตู

ราม : ประหลาด มันจะพาเราไปได้อย่างไง

รามเหลือบมองไปดูวิธีเปิดปิดประตูแล้วทำตาม เดซี่เป็นคนขับ ราม กับ นัชชา นั่งด้วยกันข้างหลัง

ทั้ง3 คนใช้ชีวิตในช่วงปิดซัมเมอร์ ไปแบบ ปกติ รามพยายามเรียนรู้ความเป็นคนปัจจุบันมากขึ้นเรื่อยๆ เข้าใจสิ่งต่างๆ มากขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ยังมีหลายๆอย่างที่ ยังคงติดอยู่กับอดีต

จนมาถึงก่อนวันเปิดเรียน ขณะที่เดินกลับมาจากการชอปปิ้งยามเย็น รามเห็นกลุ่มวัยรุ่น 3คน กำลังเข้าไปลวนลามผู้หญิงคนนึง รามเดินตรงจะเข้าไปช่วย เดซี่ดึงแขนไว้

เดซี่ : อย่า!! ไม่ใช่เรื่องของเรา อย่าไปยุ่ง

ราม : มันกำลังจะรังแกผู้หญิง ไม่เห็นรึ

เดซี่ : มันมีกัน 3 คน 

นัชชา : แจ้งตำรวจเถอะ 

นัชชาหยิบโทรสับ แจ้งความ แต่ดูแล้วลักษณะ ไม่น่าจะมาทัน

นัชชา : ราม นายเข้าไปช่วยก่อนเถอะ อย่างน้อยก็ถ่วงเวลา

เดซี่ : แก!!!!!  มันมี 3 คนนะเว้ย 

รามรีบเดิน กึ่งเดินกึ่งวิ่ง 

รามไม่พูดพร่ำทำเพลง กระโดด ถวายบาทา ใส่หลัง 1 ในวัยรุ่นกลุ่มนั้น

ทั้ง 3 หันมามองและเข้ามารุม ทำร้ายรามกันเป็นเวลาสักพักใหญ่ แต่รามเองตัวใหญ่กว่า แข็งแรงกว่า กวาดเรียบ ทั้ง3คนลงไปกองกับพื้น ประจวบกับ ตำรวจ มาถึงที่เกิดเหตุพอดี

รามเดินไปหยิบกระเป๋ายื่นให้หญิงสาวที่ยืนร้องไห้ด้วยความกลัว  

ราม : ไม่เป็นไรแล้วนะ ปลอดภัยแล้ว กลับบ้านระวังๆด้วย

ผญ : ขอบคุณนะคะ บุญคุณครั้งนี้ จะหาโอกาสตอบแทนค่ะ

ราม : ไม่เป็นไรหรอก อย่าได้ถือเป็นบุญคุณ

นัชชา : ราม!! ราม!! เจ็บตรงไหนรึป่าว

นัชชารีบวิ่งข้ามฝั่งถนนมาที่เกิดเหตุด้วยความเป็นห่วง เอามือข้างนึงจับแขนราม มืออีกข้าใบไว้ที่คาง หมุนซ้ายหมุนขวา เชคบาดแผลที่เกิดขึ้น

นัชชา : กลับเหอะ เดี๋ยวทำแผลให้ 

เดซี่ : ต๊าาายยยย  คนอาร๊าายยย  จะหล่อ แมน แสนดีขนาดนี้ 

เดซี่ที่ข้ามถนน ตามมาทีหลังเดินเข้ามาเกาะแขน

ทั้ง 3กำลังจะเดินกลับบ้าน

ผญ : หนูชื่อก้อยค่ะ ไม่ทราบว่า พวกพี่ชื่ออะไรคะ

ถามรวมทั้ง 3 คน แต่สายตา มองที่รามคนเดียว และแน่นอน ไม่พ้นสายตาของเดซี่ ที่ไวกว่า 4G และสัญชาติญาณ บ่งบอกเลยว่า นังเด็กก้อยนี่ หวังเคลมรามแน่นอน

นัชชา : พี่ชื่อนัดค่ะ

เดซี่ : พี่ชื่อ เดซี่จ่ะ 

ราม : ฉันชื่อ..

เดซี่ : ปะๆๆ กลับเถอะ ต้องรีบไปทำแผล

เมื่อพูดแล้วกึ่งลากกึงจูงรามเดินหน้าไป ไม่ทันให้รามแนะนำตัวให้เสร็จก่อน 

เมื่อไปถึงเดซี่ก็พรุ่งเข้าห้องน้ำ ด้วยอาการท้องเสีย 

นัชชา จึงเดินไปหยิบกล่องยา มาทำแผลให้ราม ที่นั่งอยู่ตรงโซฟา

นัชชาหยิบแอลก็ฮอล์ ออกมาชุบสำลี แล้วบรรจงค่อยๆเช็ดแผลบนใบหน้าให้ราม ระหว่างที่เช็ด รามเองก็มองนัชชา ด้วยความรู้สึกแปลกๆ ในหัวใจ นัชชาเมื่อเห็นรามมองไม่วางตาแบบนั้น ก็รู้สึกเขินขึ้นมาแบบอัตโนมัติ 

นัชชา : มองไรนักหนา เห็นกันอยู่ทุกวัน

ราม : .....

แต่ก็ยังไม่วางสายตาจากนัชชา นัชชาใจเต้นแรงแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ความรุ้สึกแบบนี้คืออะไร และนัชชาก็เผลอไปสบตาเข้าอย่างจังกับราม มีความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้นกับ คนสองคนนี้ซะแล้ว 

เดซี่ออกมาจากประตูห้องน้ำ ก็สัมผัสได้กับ ความรู้สึกที่ตลบอบอวลอยู่เต็มห้อง

เดซี่ : อะแห่ม!!