ข้ามภพ มาพบรัก

นัชชา : ที่นี่คือ กรุงเทพมหานคร อโยธยาที่ว่านี้ หมายถึง จังหวัดอยุธยาใช่มั้ย แล้วนายมาอยู่ในห้องน้ำฉันได้ยังไง
ราม. : ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ข้าวิ่งเล่นกะเกลอ ข้าอีกสองคน วิ่งเข้าไปในป่า ข้าเจอ แอ่งน้ำใหม่ ที่ไม่คิดว่าจะมี เห็นมีสายรุ่ง ข้ามแม่น้ำอยู่ แลดูแล้วน่าจะเย็นสบายดีเชียว จึงโดดลงไปเล่นหวังจะคลายร้อนสักครู่ แต่จู่ๆ ข้าก็โผล่มาที่นี่ ว่าแต่พวกเอ็งมีชื่อเสียงเรียงนากันว่ากระไรบ้าง
นัชชา : ฉันชื่อนัชชา เรียกฉันว่า นัดเฉยๆก็ได้นะ
เดซี่. : ส่วนฉัน ชื่อเดซี่ จ่ะ
ราม งง ชื่ออะไรนี่ เรียกยาก 
ราม. : ดะ...เด..  เด...
ทุกลักทุกเลในการเรียก
ราม : เด เด.... เดช!!!!
เดซี่ ตกใจ เอามือทาบอก อุทานเสียงดัง  เดซี่ : อุ๊ตะ!!!
นัชชา : เค้ารู้ชื้อจิงแกด้วยหว่ะเดซี่ 
เดซี่ : นี่ถ้าไม่เกรงใจความหล่อ แม่ตบปากฉีกไปละ ฝีปากร้ายกาจมากกก. แล้วอะไรเนี้ย เล่าอะไรให้ฟัง เดินทางข้ามมาอนาคตงั้นเหรอ นี่มันยุคไหนแล้ว เพ้อเจ้อนะ 
นัชชา : แต่มันก็ไม่สามารถเป็นอย่างอื่นได้นะแก เพราะก่อนหน้านี้ พี่ก้อนก็เชคทุกอย่างหมดแล้ว แต่นี่อยู่ๆ ก็โผล่มา
เดซี่ : เออนี่ราม วันนี้วันที่เท่าไหร่ เหรอ
เดซี่หันไปถามราม
ราม. :  ขึ้น xx ค่ำ เดือน xx พ.ศ.xx 
นัชชา. : ชัวร์เลย 
ทุกคน งง หมด สับสนกับเรื่องที่เกิดขึ้น  นิ่งเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรต่อ จนราม ตัดสินใจ ทำลายความเงียบ ด้วยการเปิดบทสนทนาที่ว่า
ราม : ข้าอยากกลับเรือน  ที่นี่ เมืองนี่ มีแต่ผู้คนแปลกๆ ข้าอยากกลับเรือน พวกเอ็งพาข้ากลับเรือนได้รึไม่
นัชชา. : ฉันก็อยากพานายกลับนะ แต่ไม่รู้จะพากลับได้ยังไง ที่นี้ ตอนนี้ มันวันที่ xx เดือน xx พ.ศ. 2560
รามทำหน้าตกใจสุดขีด  อึกอักอึกอัก ทำอะไรไม่ถูก จะเชื่อดีมั้ย หรือไม่เชื่อดี 
ราม : พวกเอ็ง ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ข้าจะกลับเรือน!!! ข้าจะกลับเรือน!!! 
รามวิ่งรอบห้อง จับนู้นพักนี่ จนเดินไปถึงระเบียง เมือเลื่อนประตูได้ ลมด้านนอกพัดมาปะทะหน้า แต่มองลงไป เห็นข้างล่าง รามก็ตกใจ และถอยกลับมาอย่างรวดเร็ว เพราะว่ามันสูงมาาากก 
นัชชา และ เดซี่ พยายาม พูดให้รามสงบลง 
นัชชา : นายหน่ะ ต้องอยู่ที่นี่ไปก่อน จนกว่า เราจะหาทางกลับให้นายได้  เราจะต้องพานายกลับให้ได้ ฉันสัญญา นายใจเย็นๆก่อนนะ 
รามสูดหายใจลึกๆ 2-3 ทีก่อนที่จะ นั่งลง สงบ จิตใจ  เมื่อเดซี่เห็นราม สงบใจได้แล้ว ก็เข้าไปคุยด้วยดีๆ 
เดซี่ : ราม นายต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเลย อันดับแรก ขืนแต่งตัวแบบเนี้ยะ คนที่นี่เค้าจะมองเป็นตัวประหลาด
นัชชา : แล้วแกมีเสื้อผ้าให้เค้าใส่รึไง 
เดซี่ : เดี๋ยวลงไปซื้อข้างล่างคอนโดแกนี่ไง
ราม : ข้าไม่มีอัจ ติดตัวมาเลย
เดซี่. : ไม่เป็นไรจ่ะ. เดี๋ยวเจ๊ ซื้อให้ 
รามยิ้ม ซึ้งในน้ำใจ
ราม. : ถึงเอ็งจะเป็นบันเดาะ แต่เอ็งก็มีน้ำใจกับข้ายิ่งนัก ข้าขอบใจเอ็งมากนะ อ้ายเดช
เดซี่. : โอ้ย!!! จะดีอยู่แล้วเชียว มาพังที่ชื่อเนี้ยะ
แล้วเดซี่ ก็เดินลงไป ซื้อของข้างล่าง ทิ้งไว้ให้นัชชา อยู่กะราม 2 คน 
นัชชา : ราม อยู่ที่นี่ เค้าเรียกแทนตัวเองว่า "ฉัน" แล้วเรียก อีกฝ่ายว่า "เธอ" นะ ที่รามพูดๆอยู่เนี้ย คนที่นี่เค้าคิดว่าเป้นคำไม่สุภาพ
ราม : ขอบใจ เอ็ง.. เอิ่ม.. ขอบใจเธอมากนะ ที่สอน ขะ... ฉัน  ฉันจะค่อยๆเรียนรู้ 
นัชชา. : ดีมาก  ไหนเราไปดูกันหน่อยมั้ย ว่า นายโผล่มาได้ยังไง 
แล้ว 2 คนก็พากันเดินไปที่ห้องน้ำ เดินมองไปรอบๆ 
ราม : ฉันมารู้ตัวอีกที ฉันก็นอนอยู่ในนี้แล้ว. 
รามชี้มือไปที่อ่างอาบน้ำ ทรงยาว  
นัชชาจึงเดินเข้าไปดู แล้วเอามือ ลูบๆ ทุกส่วนที่อยู่ที่อ่าง ก็ไม่พบ อะไรผิดปกติ รามเอ็งก็เข้ามาช่วยดู มองทุกซอกทุกมุมของห้องน้ำ และในขณะนั้นเอง นัชชา ก็ลื่น กำลังจะหงายหลัง ศรีษะกำลังจะฟาด กับขอบอ่าง แต่ทันใดนั้นเอง รามก็เอามือมารอง  ศรีษะของนัชชาไว้ ด้วยแรงของราม ทำให้นัชชา รอดพ้นจาก การหัวแตกได้
ราม : เธอ เป็นอย่างไรบ้าง บาดเจ็บตรงไหนรึไม่
นัชชาได้ยินเสียงของรามเพียงน้อยนิด เพราะตอนนี้ เสียงหัวใจตัวเองนั้นดังยิ่งกว่า  ทันใดนั้นเอง เดซี ก็เปิดประตูเข้ามา
เดซี่. : เสื้อผ้า ก็มีแต่ธรรมดาๆ เนี้ยแหละ ใส่ๆไปก่อนละกันนะ 
แต่เมื่อสายตามองผ่านช่องประตูห้องน้ำที่ปิดไม่สนิท ก็ได้เห็นกับภาพที่ ราม ประครองหัว ของนัชชาไว้  เดซี่ จึงอุทานเบาๆ. 
เดซี่ : อุตะ!!  นี่เพิ่งเจอกันนะเนี้ย 
เมื่อนัชชา และ ราม ได้ยินเสียงเดซี่ ก็พากันเดินออกมา
เดซี่เดินเข้าไปกระซิบ ข้างๆ นัชชา 
เดซี่ : ร้ายนักนะแก นี่เพิ่งเจอกันเมื่อกี้นี่กะ ดิลเลยใช่มะ
นัชชา : บ้าหน่ะ มันเป็นอุบัติเหตุ
เดซี่ เบะปากทำหน้าตาไม่เชื่อเพื่อนสาวสักเท่าไหร่แต่ก็ไม่ว่าอะไร
เดซี่ : มา!! ราม มาเปลี่ยนชุดกันเถอะ
รามเดินอย่าง งงๆ ตามเดซี่เข้าห้องน้ำไป
สักพักใหญ่ๆ ก็มีเสียง กรี๊ดดดด. ออกมาจากห้องน้ำ
แล้วก็พรวดด!!!! เดซี่ พุ่งออกมาจากห้องน้ำอย่างไม่มีทิศทาง 
ราม : ไอ่เดช ถึงเอ็งจะดีกับข้า แต่เอ็งมาลามปามกับข้าแบบนี้ไม่ได้ ข้าไม่ชอบ
นัชชา เข้าไปประครองเดซี่
นัชชา : เกิดไรขึ้นแก
ราม : ก็ไอ่บันเดาะนี่สิ มันจะลุกล้ำความเป็นชายของข้า
เดซี่ : ก็แค่ขอดูนิดเดียว 
นัชชา ถึงกับส่ายหน้า กับ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แล้วก็กลั้นยิ้มไม่ไหว รามวิ่งไล่เตะ เดซี่รอบห้อง 
นัชชา : พอได้แล้วทั้ง สองคน เลิกเล่นเป้นเด็กๆสักที มากินข้าวเถอะ