ข้ามภพ มาพบรัก

ท่ามกลางหอในมหาวิทยาลัยชื่อดังในกรุงเทพ ที่ทุกคนเมื่อขึ้นปี2 จำเป็นต้องย้ายออกไปอยู่ข้างนอก เพื่อที่หอในจะได้ว่าง เพื่อรองรับนักศึกษาใหม่

     นัชชา ลูกสาวคนเดียวของตระกูลใหญ่ จากเชียงใหม่ กำลังเก็บของ เพื่อ ย้ายออกไปอยู่คอนโดที่เช่าไว้ ขณะที่เก็บของไป ก็คุยโทรสับกับแม่ไป

นัชชา : คะแม่ นัช กำลังเก็บของใกล้จะเสร็จแล้วค่ะ 

แม่    : เจอนายก้อน รึยัง ลูก

นัชชา : คะ เมื่อกี้โทรมาว่าอยู่หน้าหอแล้วค่ะ

แม่    : แล้วพรุ่งนี้ แม่จะให้ ก้อน เอารถไปให้ลูกใช้นะ

นัชชา : ไม่เป็นไรคะแม่ พี่ก้อนเค้าก็คงมีงานของเค้าแหละแม่ อย่ารบกวนพี่เค้าเลย

แม่    : รบกวนไรกัน เค้าเป็นเหมือนพี่ชายของเรานั่นแหละ เราวานเค้าแค่นี้ ไม่เป็นไรหรอก

นัชชา : นัชเกรงใจหน่ะค่ะแม่ 

แม่   : เอาเถอะหน่า มันไม่มากไป สำหรับ ลูกของแม่ หรอกลูก ตามนั้นนะ แม่จะเข้าประชุมละ

นัชชา : ค่ะแม่รักแม่ นะคะ

แม่   : แม่ก็รักหนูลูก

นัชชาเก็บข้าวของเสร็จ ก็ขนของลงจากหอ โดยที่มีนายก้อนมารับช่วงต่อ ไปขึ้นที่กระโปรงรถด้านหลัง

นัชชา : ขอบคุณค่ะพี่ก้อน 

แล้วก็เดินไปเปิดประตูหน้า ข้างคนขับ ทำให้นายก้อนต้องรีบร้องทัก

ก้อน  : คุณนัชคับ!!  คุณนัชนั่งหลังดีกว่าคับ ผมว่ามันจะดูไม่ดีนะคับ

นัชชา : นั่งนี่ก็ได้ค่ะนัช ไม่คิดมากหรอก

ก้อน  : แต่ถ้า คุณพ่อคุณแม่ มาเห็นผมจะโดนตำหนิเอานะคับ

นัชชา : นัชเคารพ พี่ก้อนเหมือนพี่ชายนะคะ อย่าคิดมากเลยค่ะ อีกอย่าง พ่อกะแม่ก็อยู่เชียงใหม่ พี่ไม่พูด นัดไม่พูด ไม่มีเรื่องหรอกค่ะ 

ก้อนยิ้มมุมปาก ด้วยความดีใจ ที่เจ้านายไม่คิดถือตัวกับตน ก้อนชื่นชมในตัวของนัชชา มาตั้งแต่เด็ก ด้วยความที่นัชชาเป็นคนที่ฉลาด เก่ง และมีน้ำใจกับทุกคน แม้กระทั้งตัวก้อนเอง ที่พ่อและแม่ ของนัชชา อุปการะมาเลี้ยงตั้งแต่ยังเด็ก จนโตก็ได้รับมอบหมายให้มาดูแลธุรกิจ ที่กรุงเทพ

เมื่อรถเข้าจอดเสร็จเรียบร้อย ทั้ง2 คนก็ช่วยกันขนของขึ้นไปข้างบนคอนโด ก้อนเดินสำรวจทุกซอกทุกมุมเพื่อเช็คความปลอดภัย นัชชาเองก็จัดแจงเก็บข้าวเก็บของจัดเข้าที่ต่างๆ 

ก้อน : มีอะไร คุณนัชโทรหาผมได้ตลอดเวลาเลยนะคับ

นัชชา : ขอบคุณค่ะ พี่ก้อน อ่อ นัช รบกวนพี่ก้อนอีกเรื่องได้มั้ยคะ

ก้อน : คับ??

นัชชา : เลิกเรียกนัชว่าคุณนัชสักที เรียกว่า นัช เฉยๆ ได้มั้ยค่ะ แล้วก็เรียกตัวเองว่า พี่ก้อนด้วย ไอ่ คุณนัชกะผม เนี้ยมันดูไกลๆ กันยังไงมะรุ

ก้อนยิ้มอายๆ ไม่ชินปาก แต่ก็ตกปากรับคับ

ก้อน : คับ นัช ... งั้นพี่ไปก่อนนะ 

นัชชา : ค่ะพี่ ขอบคุณพี่มากๆค่ะ

เมื่อนัชชา เก็บข้าวของเสร็จ ก็หยิบโทรสับ โทรหาเพื่อนสนิท ที่เป็นสาวประเภทสอง

นัชชา : ว่าไงเพื่อนสาว ได้ที่อยู่ใหม่รึยังแก

เดซี่  : ต๊ายยย แก ทำไมมันแพงอย่างเง้.... ฉันหล่ะ ปาดเหงือเลยเนี้ยะ

นัชชา : ก็บอกให้ มาอยู่กับฉัน แกก็ไม่ยอม

เดซี่  : ไม่ได้ๆ ถ้าฉันไปอยู่กับแก ฉันก็อดที่จะพา ผู้ มาหาไรกินอร่อยๆที่ห้องยามค่ำคืนหน่ะสิ เออ แต่เดี๋ยวฉันไปเที่ยวห้องใหม่แกได้ปะ??

นัชชา : ได้สิซื้อของกินมาด้วยนะ หิวและ

เดซี่  : ได้ ๆ 5 โมงเจอกันแก

นัชชา ทิ้งร่างเอนกายลงโซฟายาวสีดำ ที่ห้องรับแขกเหลือบมองนาฬิกา เพิ่งจะ สองโมงกว่า ด้วยความเพลีย ทำให้ เผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ มาสะดุ้งตื่นอีกทีก็เมื่อได้ยินเสียง โครมมม!!!! ในห้องน้ำ

นัชชา สะลืมสะลือ มองนาฬิกา 5 โมงครึ่งแล้วนินา สงสัยจะเป็นเดซี่ แต่เอ๊ะ เดซี่จะมีคีการ์ดได้ยังไง

นัชชาใจคอไม่ค่อยดี ค่อยๆ ย่องๆ เดินไปที่ห้องน้ำเพื่อหาต้นตอของเสียง ก็ได้ยินเสียงตังจากเหมือนคนเดินไปเดินมาในห้องน้ำ ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงนึงดังออกมาจากห้องน้ำ

"ช่วยด้วย  ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย"

นัชชาตกใจมาก ใครเนี้ยะ มาอยู่ในห้องนี่ได้ยังไง ทันใดนั้นเอง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น นัดชาวิ่งไปส่องดูที่ตาแมว ก็เห็นว่าเป็นเดซี่เพื่อนของเธอจึงรีบเปิดประตู แล้วบอกให้เดซี่ เงียบๆ ไว้ มาช่วยกันฟัง

"ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย นี่มันที่ไหนกันเนี้ยะ ไอ่เข้ม ไอ่ขาม เอ็งอยู่ที่ไหนกัน"

นัชชา กระซิบ กับเดซี่

นัชชา : แกได้ยินแบบทีฉันได้ยินป่าวว่ะ

เดซี่ : ได้ยินสิแก ผีหลอกเหรอเนี้ยะ

นัชชา : เปิดดูมั้ย

เดซี่ : จะดีเหรอแก ถ้าเป็นคนร้ายหล่ะ

นัชชา : แกไปเอามีดในครัว

เดซี่ : ได้ๆๆ

นัชชา จับกลอดประตู ส่วนเดซีจับมีดมั่นอยู่ในมือทั้ง 2 ข้าง

นัชชาเปิดประตูพรวด ทั้งสองหวีดร้องกันเสียงดัง เดซี ง้างมือที่ถือมีดขึ้นหมายจะขู่ฝั่งตรงข้าม แต่แล้วก็ต้องปล่อยมีดร่วงลงสู่พื้น เมื่อภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือ ชายฉกรรณ์ ถือดาบ ยาวกว่าต้นแขน หนุ่งห่มเพียง ผ้าขาวม้า ที่พันรอบขาและเอวแทนกางเกง ผิดสีเข้ม บึก กล้ามเป็นมัด คิ้วเข้ม หน้ายาว ผมสั้น เกรียนติดหัว ตัวสูงใหญ่ เปียกโชกไปทั้งตัว

ทั้งนัชชาและเดซี่ ทรุดลงที่พื้น ยกมือไหว้ ขอชีวิต ชายแปลกหน้า มองดูด้วยความสงสัย และงงกับเหตุการณ์ที่เกินขึ้นเช่นกัน แต่เมื่อสำรวจดูแล้ว 2คนที่อยู่ตรงหน้า คงไม่มีพิษมีภัยอะไร จึงเก็บดาบลง  พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ แต่แฝงไปด้วยความอบอุ่น

ชายปริศนา : เอ็งทั้ง2 ลุกขึ้นเถิด ข้าไม่ทำอันใดพวกเอ็งดอก 

ทั้งสองคน ยังตัวสั่น นั่งทรุดอยู่ที่หน้าห้องน้ำ 

ชายปริศนา : หากพวกเอ็งไม่ลุกขึ้น ข้าลงไปนั่งกะพวกเอ็งก็ได้ 

ว่าแล้วชายปริศนา ก็ลงมานั่งที่พื้นห้องน้ำเช่นกัน

นัชชา : นี่คนหรือผีคะ?? (ถามด้วยน้ำเสียงสั่นกลัว ไม่กล้าสบตา)

ชายปริศนา : หากไม่หันมา เอ็งจะรู้ได้เยี่ยงใดเล่า ว่าข้าคือคน หรือ ผี

แต่ก็ยังไม่มีใครกล้าหันไปมอง

ชายปริศนาจึง จับมือของเดซี่ ขึ้นมาทาบที่อก เพื่อสัมผัสเนื้อหนังความเป็นมนุษย์ 

เดซี่เมื่อได้สัมผัส ก็ลดทอนความกลัวลง มือข้างนึงพลางสะกิดเพื่อน

เดซี่ : คนหว่ะแก ไม่ใช่ผี

นัชชา : แน่ใจนะ 

เดซี่ : แน่ใจสิแกะ  งานดีเชียวเนี้ย (พลางเอามือลูบลงมายังหน้าท้องซิกแพค ของชายปริศนา)

ชายปริศนา ตกใจ รีบผลักมือ ออก 

ชายปริศนา : หึ้ย!! เอ็งเป็น บันเดาะ รึ!!

นัชชา และ เดซี งง บันเดาะไรวะ 

ชายปริศนา : หญิงก็ไม่ใช่ ชาย ก็ไม่เชิง

นัชชาและเดซี่ ใช้เวลาตั้งสติสักพักใหญ่ จึง พากันมานั่งที่โซฟา เพื่อสอบถามความเป็นมา

ชายปริศนา : ข้ามีชื่อว่า ราม มาจาก อโยธยา ที่นี้มันที่ไหนกันรึ