มีโค้กแต่ไม่มีเธอ

อีกด้านหนึ่ง..
เจ้าหมอนั้นจะนอนไปจนถึงเมื่อไหร่กันห่ะ!?
เด็กสาวเรือนผมสีเขียวเอ่ยขึ้นพลางขมวดคิ้วอย่างเอาเรื่องในขณะที่ทุกๆคนกำลังห้ามปรามไม่ให้เธอไปถล่มห้องคนตื่นสาย
ใจเย็นน่าาาคิโดะ..คิซารากิคนพี่เขาคงกำลังฝันหวานถึงพี่อายาโนะอยู่ละ..มั่...อั่ก!!
ก่อนที่เด็กหนุ่มจะพูดจนก็โดนเตะเข้าที่ท้องอย่างจังก่อนจะกระเด็นไปชนกำแพงด้วยแรงเตะอันทรงพลัง(แรงช้าง//หลบทีน)ของเด็กสาวผมสีเขียวซึ่งมีนามว่าคิโดะ 
จะพูดถึงพี่อายาโนะทำไมเล่าเจ้าบ้า
นายก็รู้ว่าชั้นน่ะคิดถึงพี่อายาโนะ.
..ฮรึก..ขนาดไหน..นํ้าใสๆเริ่มไหลออกมาจากดวงตาของเด็กสาวผู้ที่เข้มแข็งตลอดเวลา
อย่าร้องสิคิโดะถ้าพี่สาวรู้เข้าจะไม่ไปสู่สุคตินะ~คาโนะพยายามพูดปลอบเด็กสาวที่กำลังโศกเศร้าเพราะความเศร้าที่ต้องเสียพี่สาวไป
ใช่ๆ ถ้าเธอร้องให้พี่อายาโนะก็จะไปเกิดไหม่ไม่ได้นะ
เซโตะพยายามพูดเสริมเพื่อไม่ให้ตัวเองนั้นร้องไห้ตามเด็กสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ 
เหหหหห
เซโตะนายเองก็จะร้องไห้แล้วไม่ใช่เหรอ~
คาโนะยิ้มก่อนจะมองหน้าเพื่อนทั้งสองของตนพลางเอื้อมมือไปลูบหัวทั้งคู่(ไอ้เถิกเองลูบถึงเหรอกรี้ดด//โดนคนอ่านรุมกระทืบ) ผมเองก็คิดถึงพี่อายาโนะเหมือนกันนะ..แต่ว่าพี่อายาโนะไม่อยู่แล้วเพราะฉะนั้นอย่าร้องให้เลยนะทั้งสองคน 
พี่อายาโนะตั้งแต่พี่ตายไปคิโดะกับเซโตะก็เอาแต่ร้องให้ไม่เว้นแม้แต่ตัวผมเองเลยนะ 
ถ้าพี่อยู่มันก็คงจะดีกว่านี้...
พวกผม...คิดถึงพี่อายาโนะนะ
ถึงผมจะพูดไปแบบนั้นพี่ก็ไม่มีวันที่จะได้ยินเสียงของผมอยู่ดี
ตอนนี้สิ่งที่ผมทำได้คือเป็นตัวแทนของพี่สินะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เพื่อให้ทั้งสองคนมีความสุขแม้จะแลกด้วยชีวิตก็ตามทีเถอะ 
ผมสัญญาว่าจะปกป้องรอยยิ้มของทั้งสองคนแทนพี่เองไม่ต้องห่วงพวกผมหรอกนะ
 ผมทำได้แค่พูดออกมาแบบนั้น
                      "ขอบใจจ้ะ...ชูยะ"
ส...เสียงเมื่อกี้นี้มัน...พี่อายาโนะ.
ผมหันซ้ายหันขวาหาที่มาของเสียงแต่ก็ไม่เจอใครนอกจากคิโดะกับเซโตะ
จนทำไห้คิดขึ้นว่าคงจะหูฟาดไปเองเพราะทั้งสองคนก็ดูท่าว่าจะไม่ได้ยินสิ่งที่ผมได้ยินเลย
ผมดึงมือทั้งสองคนให้ไปนั่งบนโซฟา
ก่อนจะหาวิธีการเล่นสนุกๆแบบที่พี่อายาโนะเคยพาพวกผมเล่น 
นัยตาผมเปลี่ยนเป็นสีแดงพร้อมกับเก็กท่าแบบที่เท่ที่สุดเท่าที่จะทำได้ก่อนจะเริ่มโชว์แสดงตลกด้วยพลังของผม
                      เอาละ..ฮึม!!
                ขอขอบพระคุณที่ทุกท่านมางานแสดงโชว์
ตลกของผมนะคร้าบบ~~
                          ผมมีนามว่า 
                            คาโนะ ชูยะ สุดหล่อ
ผมโยนหมวกขึ้นพลางคาบดอกกุหลาบแล้วโปรยเสน่ไปทั่วทั้งฐานทับก่อนจะมีเจ้าตัวที่ทำเสียบรรยากาศกู่ตะโกนออกมาจากห้องนอนชั้นบนทางซ้ายมือ
ซึ่งเป็นเสียงที่คุ้นหูพวกผมเป็นอย่างดี 
กับมีเสียงฝีเท้าของใครบางคนดังขึ้นเรื่อยๆ
ผมกับทั้งสองคนหันไปมองทางบันได้สีดำสนิท
อย่างสงสัยที่มาของเสียงฝีเท้า
และในที่สุดพวกผมก็ได้รู้ว่าเสียงฝีเท้าที่เหมือนของเจ้ากรรมนั้นเป็นใคร...
เหหหหห. แมรี่จังหรอกเหรอ
ผมมองเด็กสาวเลือนผมรอนสีขาวที่กำลังวิ่งมาหาพวกผมพลางร้องไห้ก่อนจะโดดกอดเซโตะ 
แมรี่เป็นอะไรไปครับ"เซโตะรีบพูดขึ้นก่อนจะเอามือข้างขวาลูบหัวแมรี่ก่อนจะปลอบให้หยุดร้องไห้
ช....ชั้นตกใจเสียงคุณชินทาโร่นะค่ะ
พอแมรี่พูดจบก็ร้องไห้ทันที 
เดี๋ยวผมจะขึ้นไปดูคิซารากิคนพี่เองทุกๆคนไม่ต้องห่วงพอพูดจบผมก็ก้าวเท้าขึ้นบันไดตรงไปที่ห้องชินทาโร่เพื่อดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น
ผมเอื้อมมือไปจับลูกบิดสีเงินสลักเป็นรวดลายดอกไม้ดอกเล็กๆอย่างสวยงามบนประตูสีดาร์กช็อคโกแลต
วึด!เสียงหมุนลูกบิดดังขึ้นก่อนผมจะผลักบานประตูเข้าไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น
ผมมองรอบๆห้องที่มีเตียงสีเทากับคอมที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆหัวเตียงนอนกับตู้เสื้อผ้าทรงสีเหลี่ยมผืนผ้า
สีนํ้าตาลเงาวับกำแพงห้องสีขาวสะอาดตา
ก่อนจะละสายตาจากการมองไปรอบเพื่อกลับมามองเจ้าของเสียงที่โวยวายจนได้ยินกันทั้งกลุ่ม
เป็นอะไรไปเหรอคิซารากิคนพี่
ผมยืนพิงกำแพงพลางกอดอกก่อนจะใช้สายคาเร็งเอาคำตอบจากปากของชินทาโร่ที่ยังคงนั่งหอบอยู่บนเตียงสีดำเหมือนพึ่งวิ่งหนีผีมา
ชั้น........ชั้นฝัน
หืม?? ฝันเหรอ ผมเร็งเอาคำตอบที่ขาดๆหายๆจากปากชินทาโร่ 
                            ชั้นฝันถึงอายาโนะ
!!!!!! ผมมองหน้าชินทาโร่อย่างตกใจ
                             ก่อนจะขมวดคิ้วอย่างสงสัย
                              คิซารากิคนพี่
                     คงไม่ได้ใันอะไรที่มันทลึ่งๆใช่ไหม!!
=======================================
เย้ๆ ตอนสองเขียนเสร็จละนร้าาา
เราคือนักเขียนหน้าเกือบไหม่ ติชมกันได้ตามบาย
แต่อย่าหยาบนะ 
รักคนอ่านทุกๆคนนะ จุ๊ปๆ