มีโค้กแต่ไม่มีเธอ

ผมตื่นขึ้นมาต้อนรับเช้าวันไหม่

ในฤดูหนาวที่มาเยือนอีกครา

ผมลุกขึ้นยืนพร้อมกับเดินยํ้าเท้า

ไปที่หน้าต่างแล้วก็พบว่าข้างนอกมีหิมะปกคลุมไปทั่ว

ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบเสื้อวอร์มตัวเดิมที่ผมใส่ประจำ(เคยซักมั้ย- -"?)

ก็ได้สังเกตเห็นว่าข้างนอกมีคนยืนอยู่หน้าประตูบ้าน

ภาพหลอนอีกแล้วเหรอ

ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนจะขยี้ตาพลางมองอีกครั้ง

แต่ก็ยังเห็นเหมือนเดิม..

ผมจึงตัดสินใจเดินลงไปข้างล่างเพื่อไปเปิดประตู

ให้แขกผู้มาเยือน

 

อ้าว..ลุงเองเหรอ

ผมมองผู้มาเยือนที่กำลังยืนกอดอก

ใช่..แล้วพวกเด็กๆละ?

 

เด็ก?

ผมเริ่มสงสัยกับคำถามของชายสูงวัยตรงหน้า

 

ลูกสาวชั้นไง!..กลับมาบ้านทั้งทีแต่กลับไม่เห็นหน้าลูกสาวตัวเองเลยนี่มัน...

จู่ๆผมก็ฉุกคิดขึ้นมาว่าบางทีลุงอาจจะยังไม่รู้ว่าอายาโนะตายไปแล้วก็เป็นได้ผมจึงพยายามจะเลี่ยงการตอบคำถามข้อนี้มากที่สุด

เน่~~ยังเช้าอยู่เลยน่า~

เอะอะโวยวายอะไรแต่เช้าเลย~

คิซารากิคนพี่

คาโนะเดินมาตามเสียงของผมกับลุงเคนจิโร่

เมื่อคาโนะมาถึงก็มองเคนจิโร่พร้อมกับสดุ้งเฮือกอย่างตกใจ

 

อะ...เอ่อ..ผมลืมไปเลยว่าคิโดะให้ผมออกไปซื้อของ

ของตัวก่อนนะครับ!

พอคาโนะพูดจบก็เผ่นแน้บออกไปนอกบ้านแบบติดเกียหมา

"หนีซะไวเลยนะเอ็ง==""ผมมองคาโนะที่กำลังวิ่งออกไปอย่างรีบร้อนก่อนจะหันกลับมามองผู้เป็นพ่อ

ของอายาโนะ

 

ร่าเริงกันดีนี่นา..^^

เคนจิโร่มองพลางยิ้มกับท่าทีของเด็กๆที่แสดงออกมา

ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน พลางแบกกระเป๋าเดินตรงไปที่ห้องนั่งเล่นอย่างไม่รีรอให้ผมจุดธูปอันเชิญ

 

"สึโบมิกับโคสุเกะแล้วก็ลูกสาวชั้น..อยู่ไหน?"

 

ผมยังคงนั่งเงียบไม่พูดอะไรเหมือนเดิม

ก่อนจะรินชาใส่แก้วพลางยื่นให้เคนจิโร่

"ทำไมไม่ตอบละ?..เทลาะอะไรกันเหรอ"

เปล่าครับ"ผมตอบแบบผ่านๆก่อนจะหลบสายตาหันไปมองพื้นแทน

อ้ะ...ค..คุณแม่!..

จู่ๆก็ได้ยินเสียงคิโดะดังมาจากทางประตูบ้าน

สัมผัสได้ว่ามีผู้มาเยือนคนไหม่อยู่กับคิโดะ

เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆจนทำให้ผมแอบนึกถึงฉากในหนังผีไม่ได้ในเวลาแบบนี้แต่ตัวผมก็ยังคิดได้แต่เรื่องไร้สาระแบบนี้

สวัสดีจ้ะ^^

เธอคงจะเป็นเพื่อนของอายาโนะลูกสาวน้าสินะจ้ะ

เมื่อผู้มาเยือนผู้มาเยือนผู้มีนามว่าอายากะมาถึงก็หยุดยืนเอ่ยทักทายกับผม

ตามมารยาททางสังคม

สวัสดีครับคุณน้า

พอทักทายเสร็จป้าอายากะก็เดินไปนั่งที่โซฟาข้างๆลุงเคนจิโร่ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

วันนี้เราสองคนมาเยี่ยมเด็กๆ^^

เพื่อจะมาเช็คว่าอยู่กับครบรึเปล่า

พอป้าอายากะพูดจบก็ส่งยิ้มมาให้ผมอย่างอบอุ่นจน

เผลอแอบคิดว่าคนตรงหน้าคืออายาโนะ

ทำไมน่ะเหรอก็เพราะสองคนนี้เป็นแม่ลูกก็ไม่แปลกที่หน้าตาจะคล้ายกัน

ผมหันไปมองเซโตะที่แอบซุ่มดูเหตุการณ์อยู่หลังแจกันดอกไม้(โถๆ--)

อ้าว..โคสุเกะเข้ามานั่งสิจ้ะ^^

ไปหลบอยู่ตรงนั้นทำไมกัน

 

 

เซโตะถึงกับสดุ้งเพราะไม่นึกว่าจะโดนเหัวตัวได้เร็วขนาดนี้พลางลุกขึ้นยืนเดินตรงมานั่งข้างๆผม

 

ตั้งแต่มา..ยังไม่เห็นอายาโนะเลยนะ

 

พ...พี่..เขาน่ะเหรอครับ..คุณแม่

เซโตะพยายามรวบรวมเสียงทั้งหมดถามออกไปถึงแม้ว่าเสียงจะสั่นก็ตามทีเถอะ

 

ใช่จ่ะ 

มีเรื่องอะไรอะไรรึเปล่าจ้ะ?

โคสุเกะ

ป้าอายากะเริ่มทำสีหน้ากังวลอย่างห่วงๆ

 

พี่เขา..ไม่อยู่..ฮรึก..แล้วครับ..คุณแม่

เซโตะรวบรวมและเรียบเรียงคำพูดมาตอบคำถามแม่ของตนพร้อมกับนํ้าตาที่ห้ามไม่อยู่

 

ไม่อยู่?

อายาโนะไปไหนเหรอ.?

ป้าอายากะยิ้มพลางถามต่ออีกครั้งทั้งๆที่พอจะเดาออกจากท่าทีของลูกๆทั้งสอง

 

พี่อายาโนะ..ตายแล้วค่ะ..คุณแม่..ฮึ..ฮรึก

พวกเราขอโทษจริงๆนะคะ..คุณแม่..

คิโดะพูดพลางปาดนํ้าตา

คิโดะตอบแทนเซโตะที่ดูท่าจะตอบคำถามไม่ไหวแล้ว

นัยตาของหญิงชราผู้เป็นแม่ของเด็กๆสั่นระเลือ..ก่อนจะยิ้มออกมาเหมือนกับกำลังพยายามฝืนตัวเอง

ไม่เป็นไรจ้ะ..แม่ให้อภัย..

งั้นขอตัวไปหาของที่ลืมไว้ในรถก่อนนะจ้ะ^^

พอพูดจบป้าอายากะก็เดินออกไปทั้งๆอย่างนั้นโดนที่ลุงเคนจิโร่ยังคงนั่งกุมขมับอยู่กับที่โดยไม่ขยับตัว

อายากะน่ะ..ดูเหมือนจะเข้มแข็งตลอดเวลา..

แต่ว่า..ถ้าเป็นเรื่องที่ต้องสูญเสียลูกสาวเพียงคนเดียวที่เป็นสิ่งสำคัญเท่าชีวิต..

ก็จะเสียใจมากจนใจแทบจะขาดเอาให้ได้..

ที่เดินออกไปเมื่อกี้..คงจะเพราะว่า

แม่เขาน่ะ....คงจะแอบไปร้องให้เหมือนเดิม

เหมือนแบบทุกๆครั้ง...

 

ณ วินาทีนั้นผมได้รับรู้ว่า..

ผมเป็นฆาตกรที่เป็นคนฆ่าลูกสาวแท้ๆเพียงคนเดียว

ของป้าอายากะ..ถึงแม้จะไม่ใช่โดยตรงเลยก็ตามที

 

 

ชีวิตนี้..ผมจะชดใช้ยังไงกันนะ

 

 

รึว่า

 

 

ควรหายไปจาก

 

 

โลกนี้ดี

 

 

 

 

 

.....

 

 

=======================================

ชินทาโร่ไอเลว!!

QAQ