มีโค้กแต่ไม่มีเธอ

อีกด้านหนึ่ง..

เจ้าหมอนั้นจะนอนไปจนถึงเมื่อไหร่กันห่ะ!?

เด็กสาวเรือนผมสีเขียวเอ่ยขึ้นพลางขมวดคิ้วอย่างเอาเรื่องในขณะที่ทุกๆคนกำลังห้ามปรามไม่ให้เธอไปถล่มห้องคนตื่นสาย

ใจเย็นน่าาาคิโดะ..คิซารากิคนพี่เขาคงกำลังฝันหวานถึงพี่อายาโนะอยู่ละ..มั่...อั่ก!!

ก่อนที่เด็กหนุ่มจะพูดจนก็โดนเตะเข้าที่ท้องอย่างจังก่อนจะกระเด็นไปชนกำแพงด้วยแรงเตะอันทรงพลัง(แรงช้าง//หลบทีน)ของเด็กสาวผมสีเขียวซึ่งมีนามว่าคิโดะ 

จะพูดถึงพี่อายาโนะทำไมเล่าเจ้าบ้า

นายก็รู้ว่าชั้นน่ะคิดถึงพี่อายาโนะ.

..ฮรึก..ขนาดไหน..นํ้าใสๆเริ่มไหลออกมาจากดวงตาของเด็กสาวผู้ที่เข้มแข็งตลอดเวลา

อย่าร้องสิคิโดะถ้าพี่สาวรู้เข้าจะไม่ไปสู่สุคตินะ~คาโนะพยายามพูดปลอบเด็กสาวที่กำลังโศกเศร้าเพราะความเศร้าที่ต้องเสียพี่สาวไป

ใช่ๆ ถ้าเธอร้องให้พี่อายาโนะก็จะไปเกิดไหม่ไม่ได้นะ

เซโตะพยายามพูดเสริมเพื่อไม่ให้ตัวเองนั้นร้องไห้ตามเด็กสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ 

เหหหหห

เซโตะนายเองก็จะร้องไห้แล้วไม่ใช่เหรอ~

คาโนะยิ้มก่อนจะมองหน้าเพื่อนทั้งสองของตนพลางเอื้อมมือไปลูบหัวทั้งคู่(ไอ้เถิกเองลูบถึงเหรอกรี้ดด//โดนคนอ่านรุมกระทืบ) ผมเองก็คิดถึงพี่อายาโนะเหมือนกันนะ..แต่ว่าพี่อายาโนะไม่อยู่แล้วเพราะฉะนั้นอย่าร้องให้เลยนะทั้งสองคน 

พี่อายาโนะตั้งแต่พี่ตายไปคิโดะกับเซโตะก็เอาแต่ร้องให้ไม่เว้นแม้แต่ตัวผมเองเลยนะ 

ถ้าพี่อยู่มันก็คงจะดีกว่านี้...

พวกผม...คิดถึงพี่อายาโนะนะ

ถึงผมจะพูดไปแบบนั้นพี่ก็ไม่มีวันที่จะได้ยินเสียงของผมอยู่ดี

ตอนนี้สิ่งที่ผมทำได้คือเป็นตัวแทนของพี่สินะ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

เพื่อให้ทั้งสองคนมีความสุขแม้จะแลกด้วยชีวิตก็ตามทีเถอะ 

ผมสัญญาว่าจะปกป้องรอยยิ้มของทั้งสองคนแทนพี่เองไม่ต้องห่วงพวกผมหรอกนะ

 ผมทำได้แค่พูดออกมาแบบนั้น

                      "ขอบใจจ้ะ...ชูยะ"

ส...เสียงเมื่อกี้นี้มัน...พี่อายาโนะ.

ผมหันซ้ายหันขวาหาที่มาของเสียงแต่ก็ไม่เจอใครนอกจากคิโดะกับเซโตะ

จนทำไห้คิดขึ้นว่าคงจะหูฟาดไปเองเพราะทั้งสองคนก็ดูท่าว่าจะไม่ได้ยินสิ่งที่ผมได้ยินเลย

ผมดึงมือทั้งสองคนให้ไปนั่งบนโซฟา

ก่อนจะหาวิธีการเล่นสนุกๆแบบที่พี่อายาโนะเคยพาพวกผมเล่น 

นัยตาผมเปลี่ยนเป็นสีแดงพร้อมกับเก็กท่าแบบที่เท่ที่สุดเท่าที่จะทำได้ก่อนจะเริ่มโชว์แสดงตลกด้วยพลังของผม

                      เอาละ..ฮึม!!

                ขอขอบพระคุณที่ทุกท่านมางานแสดงโชว์

ตลกของผมนะคร้าบบ~~

                          ผมมีนามว่า 

                            คาโนะ ชูยะ สุดหล่อ

ผมโยนหมวกขึ้นพลางคาบดอกกุหลาบแล้วโปรยเสน่ไปทั่วทั้งฐานทับก่อนจะมีเจ้าตัวที่ทำเสียบรรยากาศกู่ตะโกนออกมาจากห้องนอนชั้นบนทางซ้ายมือ

ซึ่งเป็นเสียงที่คุ้นหูพวกผมเป็นอย่างดี 

กับมีเสียงฝีเท้าของใครบางคนดังขึ้นเรื่อยๆ

ผมกับทั้งสองคนหันไปมองทางบันได้สีดำสนิท

อย่างสงสัยที่มาของเสียงฝีเท้า

และในที่สุดพวกผมก็ได้รู้ว่าเสียงฝีเท้าที่เหมือนของเจ้ากรรมนั้นเป็นใคร...

เหหหหห. แมรี่จังหรอกเหรอ

ผมมองเด็กสาวเลือนผมรอนสีขาวที่กำลังวิ่งมาหาพวกผมพลางร้องไห้ก่อนจะโดดกอดเซโตะ 

แมรี่เป็นอะไรไปครับ"เซโตะรีบพูดขึ้นก่อนจะเอามือข้างขวาลูบหัวแมรี่ก่อนจะปลอบให้หยุดร้องไห้

ช....ชั้นตกใจเสียงคุณชินทาโร่นะค่ะ

พอแมรี่พูดจบก็ร้องไห้ทันที 

เดี๋ยวผมจะขึ้นไปดูคิซารากิคนพี่เองทุกๆคนไม่ต้องห่วงพอพูดจบผมก็ก้าวเท้าขึ้นบันไดตรงไปที่ห้องชินทาโร่เพื่อดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น

ผมเอื้อมมือไปจับลูกบิดสีเงินสลักเป็นรวดลายดอกไม้ดอกเล็กๆอย่างสวยงามบนประตูสีดาร์กช็อคโกแลต

วึด!เสียงหมุนลูกบิดดังขึ้นก่อนผมจะผลักบานประตูเข้าไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น

ผมมองรอบๆห้องที่มีเตียงสีเทากับคอมที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆหัวเตียงนอนกับตู้เสื้อผ้าทรงสีเหลี่ยมผืนผ้า

สีนํ้าตาลเงาวับกำแพงห้องสีขาวสะอาดตา

ก่อนจะละสายตาจากการมองไปรอบเพื่อกลับมามองเจ้าของเสียงที่โวยวายจนได้ยินกันทั้งกลุ่ม

เป็นอะไรไปเหรอคิซารากิคนพี่

ผมยืนพิงกำแพงพลางกอดอกก่อนจะใช้สายคาเร็งเอาคำตอบจากปากของชินทาโร่ที่ยังคงนั่งหอบอยู่บนเตียงสีดำเหมือนพึ่งวิ่งหนีผีมา

ชั้น........ชั้นฝัน

หืม?? ฝันเหรอ ผมเร็งเอาคำตอบที่ขาดๆหายๆจากปากชินทาโร่ 

                            ชั้นฝันถึงอายาโนะ

!!!!!! ผมมองหน้าชินทาโร่อย่างตกใจ

                             ก่อนจะขมวดคิ้วอย่างสงสัย

                              คิซารากิคนพี่

                     คงไม่ได้ใันอะไรที่มันทลึ่งๆใช่ไหม!!

=======================================

เย้ๆ ตอนสองเขียนเสร็จละนร้าาา

เราคือนักเขียนหน้าเกือบไหม่ ติชมกันได้ตามบาย

แต่อย่าหยาบนะ 

รักคนอ่านทุกๆคนนะ จุ๊ปๆ