มีโค้กแต่ไม่มีเธอ

ไม่ได้หรอกนะ..ชินทาโร่คุง
เด็กสาวมองมาที่ผมก่อนจะยิ้มออกมาอย่างฝืนทนใน"สายตาของเธอในสมองของเธอในความคิดของเธอ"
"เธอคิดอะไรอยู่กันนะ.."
ผมเฝ้าถามตัวเองในใจพลางมองเด็กสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าผม
"ไว้พบกันไหม่ในลูปหน้านะชินทาโร่คุง"
เธอก้มหน้าเล็กน้อยก่อนจะใช้มือทุบอะไรบางอย่างที่อยู่ในอากาศ
ที่ๆผมยืนอยู่ดับสลายในทันทีราวกับว่ามันเป็นเพียงฉากหลังที่ถูกสร้างขึ้นมาให้พังทิ้งได้แบบง่ายๆ
ภาพความจริงที่ผมเห็นคือ
ความทรงจำในลูปต่างๆมากมายที่อยู่ตรงหน้าผม 
อย่างกับเป็นความฝันที่เคยเกิดขึ้นจริง
ผมทำได้เพียงยืนนิ่งอย่างไม่สนใจบรรยากาศรอบข้าง
"ชินทาโร่"
ผมหันไปตามเสียงเรียกนั้น
กลับไป...กลับไปที่ๆเธอควรอยู่เถอะนะ..
เด็กสาวผลักผมออกจากจุดความทรงจำของลูปต่างๆ
"แกมันก็แค่..ปีศาจ!!"
เสียงใครกัน...
"แก..แกมันเห็นแก่ตัว"
เสียงใครบางคนดังก้องในกัวของผมในระหว่างที่โดนเด็กสาวผลักให้ออกห่างจากลูปต่างๆ
เธอจะไม่กลับไปด้วยกันเหรอ?
ผมถามคำถามก่อนจะหันไปมองทางอื่น
ไม่จ้ะ...ชินทาโร่กับชั้นอยู่คนละลูปกันเพราะงั้น..
คนลูปชั้นน่ะ...ตายหมดแล้ว..
ผมแอบสดุ้งเฮือกเมื่อเด็กสาวที่มักจะพูดแต่เรื่องไร้สาระมาพูดเรื่องที่โหดร้ายด้วยใบหน้านิ่งเฉยราวกับว่าเธอนั้นเป็นคนลงมือฆ่าทุกๆคน
อายาโนะ...เธอไม่เศร้าเลยเหรอ?
ผมถามสิ่งที่ผมต้องการฟังคำตอบแต่กลับเผลอทำร้ายเธอไปแบบทางอ้อม
ไม่จ่ะ^^
เธเตอบมาพร้อมใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
ก่อนจะหายไปต่อหน้าต่อตาผม
..
.
 
 
.
อีกด้านหนึ่ง...
"พี่อายาโนะ!..ฮึ..ฮรึก..ฮือออออ"เด็กสาวผมเขียวยาวสลวยกระโดดกอดหญิงสาวผมสีนํ้าตาล
เอาน่าๆคิโดะ~อย่าร้องให้สิ~ไม่อายผมกับเซโตะเลยเหรอ?
คาโนะถามพลางยิ้มแหย่ๆออกไปก่อนจะทำท่าทางบิดตัวไปบิดตัวมา 
อะไรกันคนที่อยากกอดมากที่สุดคือนายไม่ใช่เหรอ?คาโนะ?
เซโตะที่กำลังใช้พลังดวงตาอ่านใจคาโนะพูดขึ้นก่อนจะยิ้มกวนประสาทจนคาโนะต้องทำปากจู๋พองแก้มอย่างเคืองๆ
ว่าแต่..พี่สาว..ตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ?
คาโนะถามเด็กสาวผมสีนํ้าตาลก่อนจะขมวดคิ้ว
อย่สงสงสัย
ก่อนจะตายได้มีคนช่วยเอาไว้น่ะจ้ะ
เด็กสาวพูดขึ้นพลางยิ้มอย่างอ่อนโยนออกมา
แล้วจะบอกเรื่องนี้กับชินทาโร่มั้ย??
ยังไม่บอกน่าจะดีกว่านะ^^
"เอ๋~ทำไมละครับ/คะ?"
เด็กทั้งสามพูดเป็นเสียงเดียวกันพลางจับจ้องเด็กสาวผ้าพันคอสีแดงตรงหน้าอย่างไม่ละสายตาพลางยิ้ม
เซอไพร้ไงจ้ะ^^