มีโค้กแต่ไม่มีเธอ

ไม่ได้หรอกนะ..ชินทาโร่คุง

เด็กสาวมองมาที่ผมก่อนจะยิ้มออกมาอย่างฝืนทนใน"สายตาของเธอในสมองของเธอในความคิดของเธอ"

"เธอคิดอะไรอยู่กันนะ.."

ผมเฝ้าถามตัวเองในใจพลางมองเด็กสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าผม

"ไว้พบกันไหม่ในลูปหน้านะชินทาโร่คุง"

เธอก้มหน้าเล็กน้อยก่อนจะใช้มือทุบอะไรบางอย่างที่อยู่ในอากาศ

ที่ๆผมยืนอยู่ดับสลายในทันทีราวกับว่ามันเป็นเพียงฉากหลังที่ถูกสร้างขึ้นมาให้พังทิ้งได้แบบง่ายๆ

ภาพความจริงที่ผมเห็นคือ

ความทรงจำในลูปต่างๆมากมายที่อยู่ตรงหน้าผม 

อย่างกับเป็นความฝันที่เคยเกิดขึ้นจริง

ผมทำได้เพียงยืนนิ่งอย่างไม่สนใจบรรยากาศรอบข้าง

"ชินทาโร่"

ผมหันไปตามเสียงเรียกนั้น

กลับไป...กลับไปที่ๆเธอควรอยู่เถอะนะ..

เด็กสาวผลักผมออกจากจุดความทรงจำของลูปต่างๆ

"แกมันก็แค่..ปีศาจ!!"

เสียงใครกัน...

"แก..แกมันเห็นแก่ตัว"

เสียงใครบางคนดังก้องในกัวของผมในระหว่างที่โดนเด็กสาวผลักให้ออกห่างจากลูปต่างๆ

เธอจะไม่กลับไปด้วยกันเหรอ?

ผมถามคำถามก่อนจะหันไปมองทางอื่น

ไม่จ้ะ...ชินทาโร่กับชั้นอยู่คนละลูปกันเพราะงั้น..

คนลูปชั้นน่ะ...ตายหมดแล้ว..

ผมแอบสดุ้งเฮือกเมื่อเด็กสาวที่มักจะพูดแต่เรื่องไร้สาระมาพูดเรื่องที่โหดร้ายด้วยใบหน้านิ่งเฉยราวกับว่าเธอนั้นเป็นคนลงมือฆ่าทุกๆคน

อายาโนะ...เธอไม่เศร้าเลยเหรอ?

ผมถามสิ่งที่ผมต้องการฟังคำตอบแต่กลับเผลอทำร้ายเธอไปแบบทางอ้อม

ไม่จ่ะ^^

เธเตอบมาพร้อมใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

ก่อนจะหายไปต่อหน้าต่อตาผม

..

.

.

อีกด้านหนึ่ง...

"พี่อายาโนะ!..ฮึ..ฮรึก..ฮือออออ"เด็กสาวผมเขียวยาวสลวยกระโดดกอดหญิงสาวผมสีนํ้าตาล

เอาน่าๆคิโดะ~อย่าร้องให้สิ~ไม่อายผมกับเซโตะเลยเหรอ?

คาโนะถามพลางยิ้มแหย่ๆออกไปก่อนจะทำท่าทางบิดตัวไปบิดตัวมา 

อะไรกันคนที่อยากกอดมากที่สุดคือนายไม่ใช่เหรอ?คาโนะ?

เซโตะที่กำลังใช้พลังดวงตาอ่านใจคาโนะพูดขึ้นก่อนจะยิ้มกวนประสาทจนคาโนะต้องทำปากจู๋พองแก้มอย่างเคืองๆ

ว่าแต่..พี่สาว..ตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ?

คาโนะถามเด็กสาวผมสีนํ้าตาลก่อนจะขมวดคิ้ว

อย่สงสงสัย

ก่อนจะตายได้มีคนช่วยเอาไว้น่ะจ้ะ

เด็กสาวพูดขึ้นพลางยิ้มอย่างอ่อนโยนออกมา

แล้วจะบอกเรื่องนี้กับชินทาโร่มั้ย??

ยังไม่บอกน่าจะดีกว่านะ^^

"เอ๋~ทำไมละครับ/คะ?"

เด็กทั้งสามพูดเป็นเสียงเดียวกันพลางจับจ้องเด็กสาวผ้าพันคอสีแดงตรงหน้าอย่างไม่ละสายตาพลางยิ้ม

เซอไพร้ไงจ้ะ^^