มีโค้กแต่ไม่มีเธอ

ผมมองเด็กสาวตาไม่กระพริบก่อนจะจับผ้าพันคอสีแดงที่เธอสวมอยู่
ชั้นมีเวลาไม่มากแล้วสินะ..
อายาโนะ"ผมมองหน้าเธอก่อนจะลุกขึ้นนั่ง
 
ชินทาโร่คุง...ชั้นคงจะมารั้งเธอไว้นานเกินไปแล้วสินะจ้ะ"เด็กสาวผ้าพันคอสีแดงกล่าวออกมาอย่างฝืนตัดบทสนทนาก่อนจะลุกขึ้นยืนพลางโค้งคำนับให้ร่างหนาเมื่อโค้งคำนับเสร็จก็หันหลังควับพร้อมจะเดินจากไป
ผมมองแผ่นหลังของคนตัวเล็กที่เฝ้ารอมาโดยตลอดอย่างห่วงหาที่กำลังจะจากไปอีกครั้ง
"ขยับซี่...!.."ผมขึ้นในใจก่อนจะประสบปัญหาตรงที่ว่า
ร่างกายไม่ขยับไปตามที่สมองสั่งการเลยสักนิด
"จะปล่อยให้เป็นแบบตอนนั้นอีกไม่ได้"ผมบังคับร่างกายที่ไม่ยอมขยับไม่ได้เลยแม้แต่น้อย
"โธ่เว้ย..!.."นํ้าสีใสไหลออกมาจากนัยตาสีแดงฉานของผมเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
ที่ไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้วเหมือนครั้งก่อน..
"ยะ....."
ผมพยายามพูดออกไปอย่างที่ใจคิดก่อนจะเงยหน้ามองเด็กสาวที่ไม่แม้แต่จะหันมามองผม
"อย่า!"
ผมเอื้อมมือออกไปหวังจะคว้าผ้าพันเพื่อรั้งเธอเอาไว้ให้ได้นานที่สุด
 
"อย่าไปนะ!"
ผมตะโกนออกไปก่อนจะฝืนบังคับร่างกายไห้ขยับตามคำสั่ง
"อายาโนะ!!!"
ผมตะโกนออกไปสุดเสียงก่อนจะวิ่งเข้าไปหา
เด็กสาวหยุดชะงักก่อนจะหันมามองชายหนุ่ม(แก่- -")
อย่า..ไป..
ชินทาโร่กล่าวขอร้องพลางสวมกอดเด็กสาว