มีโค้กแต่ไม่มีเธอ

ผมมองเด็กสาวตาไม่กระพริบก่อนจะจับผ้าพันคอสีแดงที่เธอสวมอยู่

ชั้นมีเวลาไม่มากแล้วสินะ..

อายาโนะ"ผมมองหน้าเธอก่อนจะลุกขึ้นนั่ง

ชินทาโร่คุง...ชั้นคงจะมารั้งเธอไว้นานเกินไปแล้วสินะจ้ะ"เด็กสาวผ้าพันคอสีแดงกล่าวออกมาอย่างฝืนตัดบทสนทนาก่อนจะลุกขึ้นยืนพลางโค้งคำนับให้ร่างหนาเมื่อโค้งคำนับเสร็จก็หันหลังควับพร้อมจะเดินจากไป

ผมมองแผ่นหลังของคนตัวเล็กที่เฝ้ารอมาโดยตลอดอย่างห่วงหาที่กำลังจะจากไปอีกครั้ง

"ขยับซี่...!.."ผมขึ้นในใจก่อนจะประสบปัญหาตรงที่ว่า

ร่างกายไม่ขยับไปตามที่สมองสั่งการเลยสักนิด

"จะปล่อยให้เป็นแบบตอนนั้นอีกไม่ได้"ผมบังคับร่างกายที่ไม่ยอมขยับไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

"โธ่เว้ย..!.."นํ้าสีใสไหลออกมาจากนัยตาสีแดงฉานของผมเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ที่ไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้วเหมือนครั้งก่อน..

"ยะ....."

ผมพยายามพูดออกไปอย่างที่ใจคิดก่อนจะเงยหน้ามองเด็กสาวที่ไม่แม้แต่จะหันมามองผม

"อย่า!"

ผมเอื้อมมือออกไปหวังจะคว้าผ้าพันเพื่อรั้งเธอเอาไว้ให้ได้นานที่สุด

"อย่าไปนะ!"

ผมตะโกนออกไปก่อนจะฝืนบังคับร่างกายไห้ขยับตามคำสั่ง

"อายาโนะ!!!"

ผมตะโกนออกไปสุดเสียงก่อนจะวิ่งเข้าไปหา

เด็กสาวหยุดชะงักก่อนจะหันมามองชายหนุ่ม(แก่- -")

อย่า..ไป..

ชินทาโร่กล่าวขอร้องพลางสวมกอดเด็กสาว