มีโค้กแต่ไม่มีเธอ

อยากกลับไปจังเลย

.

.

.

.

 

อยาก

.

.

.

.

.

 

ไปหาชินทาโร่...คุง

 

"มัวเพ้อฝันอะไรของเธออยู่น่ะ!!?"

เสียงทุ้มตํ่าของใครบางคนเอ่ยถามเจ้าของเสียงแหลมเล็กที่กำลังครํ่าครวญถึงใครบางคนอยู่อย่างเลื่อนลอยไม่สนใจวันคืนฤดูกาลที่แปลเปลี่ยนไปตามกาลเวลาบนเตียงสีขาวสะอาดที่มีกำแพงเป็นสีฟ้าอ่อน

ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่งซึ่งมีแพทย์ชั้นนำอยู่เยอะเป็นพิเศษไม่เหมือนโรงพยาบาลที่อื่น

เด็กสาวทำได้เพียงนั่งเงียบไม่ตอบคำถามของคนตัวสูงที่ยืนมองตนอยู่มาสักพักแล้ว

"หึ!"ร่างหนาทำนํ้าเสียงไม่พอใจกับปฎิกิริยาของเด็กสาวที่นั่งอยู่บนเตียงคนไข้

"อย่ามาทำตัวหยิ่งยโสหน่อยเลยยัยผู้หญิงหน้าสมเพชทำตัวเป็นฮีโร่ด้วยการไปที่โรงงานโค้ก!?..คิดว่าตัวเองเป็นพระเอกหนังรึไงถึงกล้าทำตัวหยิ่งยโสแบบนี้น่ะ...ห๊ะ!!!"คนร่างหนาตะหวาดใส่เด็กสาวด้วยสีหน้าเกรี้ยวโกรธอย่างเคืองๆก่อนจะทุบโต๊ะดัก"ปั่ก!"ทำไห้แจกันสีชกพูเเข้มหลายตัวการ์ตูนล่วงจากโต๊ะมากระทบกับพื้นด้วยแรงกระแทกทำให้แจกันแตกไม่มีชิ้นดีพร้อมกับดอกกุหลาบสีขาวกระจายไปทั่วพื้น

ถึงอย่างไรก็ตามเด็กสาวยังคงเงียบนิ่งเหมือนเดิมไม่ตื่นตระหนกตกใจแม้แต่น้อย

เด็กสาวเอื้อมมือไปดึงสายนํ้าเกลือออกก่อนจะเดินตรงไปที่ประตูโดยไม่เหลียวหลังมองอีกคนที่กำลังมองด้วยสายตาเหยียดหยาม

ตึก..ตึก..ตึก..ตึก..

ตึก..

ชั้นจะ...ไปหา..ชินทาโร่

...

ตอนที่5ผิดหวัง

.

.

ชินทาโร่ซัง..ตื่นๆ.

เอ๊ะ..นั่นเสียงใครกัน

เมื่อผมลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบกับคํ่าคืนยามราตรีอีกคราหนึ่งก่อนจะละสายตามองไปที่ต้นเสียงผู้ที่ปลุกผม

"อ้าว..มีอะไรเหรอเซโตะ"

ผมยิงคำถามหาเหตุผลว่าทำไมต้องปลุกผมให้ตื่นขึ้นมาในเวลานี้

ผมเห็นชินทาโร่ซังนอนมาทั้งวันแล้วนะครับ..เลยจะมาเช็คว่าตายรึยังเท่านั้นเองครับ^^"

นั่นปากเหรอนั่น?

ผมมองเซโตะพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะหยิบโค้กมาดื่นคลายกระหายพร้อมกับลุกขึ้นยืนเดินตรงไปที่โต๊ะคอม

อ้ะ!?..จริงด้วยสิ..ผมมีของที่อยากจะให้ชินทาโร่ซังด้วยละ

ผมหันไปมองเซโตะพลางสงสัยว่าของที่จะได้รับมานั้นคืออะไรกันก่อนจะเอ่ยถามถึงสิ่งๆนั้น

ให้อะไรเหรอ?

"นี่ไงครับ"

เซโตะพูดพลางวางกระดาบแผ่นหนึ่งลงบนฝ่ามือผมก่อนจะมองด้วยแววตาเศร้าๆ

หืม..กระดาษ??..เอาขยะมาให้ชั้นทำไมฟระ

ผมหันไปมองรองฟังคำตอบ

มันเป็นสิ่งที่พี่อายาโนะเขียนให้ชินทาโร่ซังครับ

เซโตะตอบกลับคำถามของผมก่อนจะลดสายตาลงเล็กน้อย

ชินทาโร่ซังลงไปทานข้าวก่อนค่อยขึ้นมาอ่านเถอะ

เซโตะยื่นข้อเสนอที่น่าสนใจมาให้ผมก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องของผมและแน่นอนผมได้เดินตามลงไป

อ้าว..ชินทาโร่ตื่นแล้วเหรอ

คิโดะสาวน้อยผมเขียวยาวสลวยได้วางมีดลงบนเขียงก่อนจะหันมาร้องทักตามมารยาท

ผมเดินไปนั่งที่โต๊ะประจำของผมก่อนจะหันไปถามคิโดะเรื่องอาหาร

วันนี้มีอะไรกินบ้างละ

ข้าวหน้าเนื้อน่ะ"คิโดะตอบพลางหันไปมองคาโนะที่กำลังยิ้มจนหน้าบานเเหมือนฝาชี

ยิ้มอะไรของนาย"ว่าพลางใช้เท้ายันคาโนะกระเด็นไปชนฝาผนังห้องจนมีเสียงดังตุบดังสนั่น(ไอ้เถิกเจ็บมั้ย- -)

ทีกับคิซารากิคนพี่ไม่เห็นทำงี้บางเลย

คาโนะบ่นอุบอิบก่อนจะเหล่ตามองคิโดะพลางลุกขึ้นยืนแล้วทำหน้าเหมือนน้อยใจ

อะ...อะไรเล่าเจ้าบ้าคาโนะ!

คิโดะพูดตะกุกตะกักเพราะท่าทีของคาโนะในตอนนี้กำลังนอนกลิ้งอยู่กับพื้นพลางบิดตัวไปบิดตัวมายั่วโมโหคนที่มาเห็นจนผมอดที่จะถอนหายใจไม่ได้เลยทีเดียว

ก่อนจะหันไปรับชาในแก้วสีแดงที่มีหมายเลข"7"หรือก็คือหมายเลขสมาชิกของผมที่มารียื่นให้

วันนี้ชั้นขอขึ้นไปกินบนห้องนะ

พอผมพูดจบก็หยิบจานอาหารส่วนของผมใสไปในถาดเสริฟก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปบนห้อง

อ้าว...คิซารากิคนพี่วันนี้แปลดๆแฮะ"คาโนะมองไล่ตามแผ่นหลังของชินทาโร่ผู้ไม่ยอมทานข้าวกับเพื่อนๆ

ก่อนจะกอดอกพลางขมวดคิ้วอย่างสงสัย

ชินทาโร่ซัง..เขามีธุระสำคัญที่ต้องไปทำน่ะคาโนะ"เซโตะพยายามอธิบายแทนเพื่อนชายที่เดินจากไปก่อนจะยิ้มฉายแววนัยตาเศร้าให้คิโดะกับคาโนะเห็นพลางเอามือปิดตามารีเอาไว้เพื่อไม่ให้เห็นตนทำหน้าตาแบบนี้

นายให้ไปเหรอ?!..เซโตะ.."คิโดะก้มหน้าลงเล็กน้อยก่อนจะถามคำถาม

ใช่...ผมให้ชินทาโร่ซัง

เซโตะตอบคำถามของคิโดะอย่างไม่รีรอให้มีคำถามที่2หรือทวนคำถามอีกครั้ง

นายทำแบบนั้นทำไม!..นายเอาไปให้ทำไม?

คาโนะเริ่มเอะอะโวยวายอีกครั้งก่อนจะชี้หน้าเซโตะพลางถามคำถาม

บรรยากาศภายในห้องเริ่มแย่ลงเรื่อยๆทำให้เซโตะตัดสินใจพูดสิ่งที่คิดออกไปซะหมดเปลือก

อะไรกัน..นั่นมันควรจะเป็นของชินทาโร่ซังเขานี่..พี่อายาโนะก็ระบุชื่อผู้รับไว้แล้วจะอะไรอีกละ?

รึนาย..อิจฉาชินทาโร่ซังรึไง?.."อิจฉาเขาเหรอคาโนะ".

เซโตะถามแบบเน้นประโยคสุดท้ายแบบนั้นยิ่งทำให้คาโนะโกรธเข้าไปอีกจึงทำให้คิโดะเข้ามาห้ามปรามก่อนจะเกิดเรื่องเทลาะวิวาท

หยุด!!..เลิกเทลาะกันได้แล้ว..พวกเราต่างก็โตกันแล้วนะ!..หัดใจสมองคิดบ้างสิเห้ย!..คำว่าพี่น้องมันหายไปไหนแล้วละ?!!.."คิโดะเข้าไปยืนขั้นกลางทั้งคู่ก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างดันทั้งคู่ออกห่างๆกันพลางพูดเพื่อเรียกสติทั้งสอง

พวกเราน่ะ..น่ะ

เป็น

"ครอบครัวเดียวกันนะ"

 

 

 

 

 

 

 

[ไงจ้ะ..ชินทาโร่^^..ถ้าเธอได้เปิดดูคลิปที่อยู่ในจดหมายนั้นชั้นคงจะตายไปนานแล้วละนะ^^..

แฮะ^^"ๆ..ขอโทษนะจ้ะ..ที่อยู่เป็นเพื่อนเล่นนานกว่านั้นไม่ได้เลย...แต่ชั้นก็สามารถปกป้องสิ่งที่..ชินทาโร่รักไว้ได้ด้วยละ.,.^^ ชินทาโร่คุงชั้นคงจะพูดมากไปหน่อยแฮะ..แล้วก็..มาบอกลากันนะ

ชั้นน่ะ...ฮรึก..ไม่อยากหายไปแบบนี้หรอกนะ..แต่ว่า..

ชั้นเป็นประโยชน์ได้แค้เรื่องแบบนั้น..จริงๆละนะ..

อยากจะ..อยู่กับ..ชินทาโร่คุงให้มากกว่านี้..

แต่เวลาที่ได้อยู่ด้วยกันกลับน้อยนิดเพียงนี้..

ถึงยังไง..ก็ตามที..

ลาก่อนนะจ้ะ..ชินทาโร่..คุง]

 

 

ฮรึก..

อะ...อายาโนะ..

เสียงร้องให้ครํ่าครวญดังออกมาจากห้องๆ1ในฐานทับ

บ้าที่สุด..ฮรึก..

เธอตายไปแบบนี้จะมีความหมาย

อะไร..ฮรึก..

ไม่ตลกเลยนะ..อายาโนะ..

มีโค้กแต่ไม่มีเธอ

จะไปมีความหมายอะไรเล่า

ฮรึก...ฮืออออ..

 

การเฝ้ารอ/การโหยหา

 

 

 

หยาดนํ้าตา/อาลัยอาวร 

 

 

 

การรอย่างอดทน/อยากได้คืนมา

 

 

 

 

รอยยิ้ม/นํ้าตา

.

 

 

 

ชินทาโร่..คุง/อะ...อา..อายาโนะ

 

 

 

ถึงจะอยู่ห่างไกล

 

 

 

 

 

แต่ใจอยู่ใกล้กัน

 

 

 

 

อยู่ไหน/ชั้นจะไปหาเธอ

 

 

 

 

"แต่กลับมีความคิดที่เหมือนกัน"

 

 

 

 

=======================================ว๊ายๆๆๆอินีทกากร้องไห้ 

ฮ่าๆๆๆๆๆ