มีโค้กแต่ไม่มีเธอ

          ..เอาน่า..นายท่าน!...อย่างอแงเจ้าคะ

 สาวน้อยจากโลกไซเบอร์พยายามพูดให้กำลังใจผมพร้อมรอยยิ้มก่อนจะเอาเอามือไปแตะจอคอมผมจากด้านใน. 

ถ้ายังเศร้าแบบนี้จะไปมีความหมายอะไรละเจ้าคะ!!

..ถึงนายท่านจะทำตัวแบบนี้.

แต่อายาโนะจังก็ไม่กลับมาหรอกนะเจ้าคะ!

ตั้งสติทีสิ!...นายท่าน

เด็กสาวผู้มีนัยตาสีฟ้าครามเอ่ยเตือนผมอย่างจริงจัง

แต่นั่นยิ่งทำให้ผมโกรธมากกว่าเดิม

อย่างเธอ!!..มันจะไปเข้าใจอะไร!!

ด้วยความโกรธที่เพิ่มพูนทำไห้ผม

ตะหวาดเธอใส่เธอไปทั้งๆแบบนั่น

..

เข้าใจสิเจ้าค่ะ..

นายท่านอย่าลืมสิ..

ว่าก่อนจะมาเป็นแบบนี้

ชั้นเป็นใคร..

ชื่ออะไร

อย่าลืมสิ..เจ้าคะ..นายท่าน

ชั้นเอง..ก็สูญเสียคนที่

"รัก"

ไม่ต่างจากนายท่าน!!

เลยนะ..เจ้าคะ

เด็กสาวผู้ยิ้มและชอบเล่นซนตลอด

ณ ตอนนี้กลับมีเพียงนํ้าตาที่ไหลออกมา

ไม่ขาดสายเพราะคำพูดไม่ทันคิดของผม 

เผลอพูดทำร้ายเธอออกไป

ทั้งๆที่รู้ว่าต่างคนต่างมีชะตากรรมไม่ต่างกัน

ทั้งที่รู้ว่าตลอดมาที่เธอยิ้มเป็นรอยยิ้มจอมปลอม

ที่ทำเพื่อไม่ให้ใครมาหม่นหมอง

แต่ผมกลับพูดแบบนั้นออกมา

มันคงจะถึงขีดสุดของเธอแล้วจริงๆ

บาดแผลทางใจพวกนั้นเธออาจจะกำลังพยายามลืม..

แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นผมก็ยังเลือกที่จะไม่เอ่ย

ขอโทษอะไรเธอออกไปพลางหันหน้าหนี

ไปอีกด้านโดยพยายามเมินเสียงสะอึกสะอื้นนั้นไป

ก่อนจะหันไปมองนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงตรง

ผมลุกออกจากเก้าอี้หน้าคอมพลางเดินไปหยิบอาหารมาใส่ไห้ในชามของโทโนะ

"กินเยอะๆนะจะได้โตเร็วๆ^^"

ผมพูดพลางยิ้มให้กับกระต่ายที่ได้มาจากอายาโนะ

ก่อนจะเดินไปที่เตียงสีดำสนิทพลางฟุบตัวลงนอน

ผมนอนคิดไตร่ตรองเรื่องที่ผ่านมาจนได้ข้อสรุปว่ามันเป็นเพราะความเห็นแก่ตัวของผมเอง

ที่ทำให้เรื่องทุกอย่างมันเป็นแบบนี้

นํ้าตาของเพื่อนที่ไม่ควรจะไหลออกมาแต่กลับ

ไหลออกมาไม่ขาดสายเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ที่แสนจะทุกข์ทรมาน

เพราะผม...

"ชินทาโร่"

อ้ะ!!?..ผมลุกพวดขึ้นมาก่อนจะหันซ้ายหันขวาหาที่มาของเสียงแต่กลับพบแต่ความว่างเปล่า

จอคอมของผมดับไปตั้งแต่ตอนไหนแล้วก็ไม่รู้

"คิดไปเองหรอกเหรอ"

สัมผัสอบอุ่นเมื่อกี้

ผมคงคิดถึงเธอมากไปจนเพ้อเจ้อไปเองสินะ

..

..

 

 

ผม..

 

 

อ่า...ที่นี่มัน..ที่ไหน..

แล้วนั่นใครน่ะ..

ผมมองเด็กสาวในเครื่องแบบนร.ที่นั่งสะอึกสะอื้น

ผมเดินเข้าไปใกล้ๆก่อนจะเอามือไปจับที่บ่าเธอ..

รูปแบบการแต่งตัวแบบนี้ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดี

เธอต้องใช่อายาโนะแน่ๆ

ผมมองเธอจากทางด้านหลัง

"ชั้น..ตายซะแล้วละ.."

พอเธอพูดจบก็หันหน้ามามองผม

!!!!

ผมถึงกับสดุ้งเฮือกตัวเธอเต็มไปด้วยเลือดและบาดแผลขนาดใหญ่

ก่อนผมจะค่อยๆถอยหนีเธอออกมา

ณ ตอนนั้นจู่ๆหัวของเธอก็ขาดพร้อมกับตะโกนออกมาพร้อมเสียงโหยหวน

"อย่าไปนะ!" 

เธอเกาะขาผมแน่น 

อย่าไปนะ..จู่ๆก็เหมือนกับว่ามีเงาสะท้อนตัวเธอทำให้ผมเห็นเหมือนกับว่าเธอมี5คนยืนคนละทิศ

แต่สิ่งที่ผมได้เห็นคือ..

อายาโนะถือหัวขาดพร้อมกับพูดขึ้นพร้อมกันว่า

"ตายซะแล้วละ."

..

อย่าไปเลยนะ..

 

 

ชินทาโร่อย่าไปนะ!!

 

ผมกลัวจนตัวสั่นทั้งๆที่ก่อนนี้อยากเจอเธอแทบใจจะขาด แต่พอมาเจอจริงๆกลับกลัวหัวหด

 

อ๊ากกกกก!!

ผมร้องเสียงหลง

[ชินทาโร่!]

 

 

เสียงใครน่ะ

 

 

[เฮ้ คิซารากิคนพี่]

 

 

ใครกำลังเรียกผมอยู่..

 

 

 

[ชินทาโร่ซัง]

 

 

อั่ก!!ผมสดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยอะไรบางอย่างที่ชกมาที่ท้องผม..

อ้าว..ฝันหรอกเหรอ..

ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะมองรอบๆ

พวกนายเข้ามาทำอะไรที่ห้องคนอื่นเขาเนี้ย

ผมถามคำถามเพื่อนๆที่แห่มาที่ห้องของผม

คิโดะมองหน้าผมพลางเอ่ยปากตอบคำถาม

"ก็นาย..ตะโกนสะดังลั้นเลยนี่.

พวกชั้นตกใจเลยเข้ามาดู"

 

ใช่ คิโดะพูดถูก..~

คาโนะรีบพูดเสริมทันทีหลังจากที่คิโดะพูดจบ

พอผมนึกถึงฝันร้ายนั้นนํ้าตาก็ไหลออกมาก่อนจะกอดคิโดะพลางร้องให้ไม่ต่างจากเด็ก

โดยไม่ทันเห็นสายตาอาฆาตที่ส่งมาจากคาโนะที่กำลังยืนมองอยู่

ชั้น...ฝันถึง..อายาโนะ

อายาโนะเป็นผี

ฝันอะไรของแก๊~~!!!

ทั้งสามคนพูดพร้อมกันอย่างกับนัดกันไว้ล่วงหน้า

ก่อนจะหันมองหน้าซึ่งกันและกันพลางหัวเราะ 

ออกมา

และแล้ววันนี้ก็จบไปอีกวันหนึ่ง

ที่ทุกๆคน

ยิ้มและหัวเราะออกมาดังมากจนทำให้คนบ้านข้างๆมาบริจาคหม้อคุ๊จานตะหลิวและอื่นๆ

 

 

 

ชั้นคิดว่า..

ชั้นเข้มแข็งขึ้นแล้วละ

อายาโนะ

ต่อไปนี่..ชั้นจะ

อยู่กับโค้กที่เธออุตส่ายอมปกป้องมันเอาไว้

ถึงแม้ว่าจะไม่มีเธอชั้นก็จะต้องอยู่ต่อไปให้ได้

 

 

 

 

..

 

 

ชั้นสัญญา

 

 

======================================

ยังไม่จบนะเฟ้ย!!

อย่าพึ่งเข้าใจผิด