รักวุ่นๆของยัยอัปลักษณ์

 
 
ทำไมรู้สึกหายใจไม่ค่อยออกนะ...ขยับตัวไม่ได้  ระบมไปหมดทั้งตัว.. ขนาดจะลืมตายังไม่มีแรงเลย
 
 
... : พวกมันยังไม่ตื่น...
 
 
... : เอาไงดีว่ะ...
 
 
... : งั้นก็ต้องทำให้พวกมันตื่น... ไปเอาน้ำมาดิ๊..!
 
 
ฉันได้ยินเสียงคนคุยกัน...แต่ฉันไม่มีแรงที่จะลืมตามอง เลยสักนิด...
 
 
... : สาดพวกมันไปเลย....
 
 
พรึ่บ! ซ๊าด.. ( เสียงสาดน้ำ )
 
 
ฉันโดนสาดน้ำเต็มตัว...จนสะดุ้้งทันที..พยายามลืมตาแต่ทำไมภาพมันดูเบลอๆไปหมดนะ..
 
 
ฉัน : พะ...พวกเธอ..ต้อง..กา..การ..อะไร  ( พยายามพูด )
 
 
... : หึ..!!  ตื่นแล้วเรอะ..!! เป็นไงบ้าง.. รับสบายไหม 555 
 
 
ฉันได้ยินเสียงคนขำกันประมาณ 4-5 คน เสียงมันก้องมากๆ 
 
ภาพทุกอย่างมันเริ่มชัดขึ้น..ฉันไม่รู้จักพวกเขา..พวกเขาคือใคร..ฉันมองไปรอบๆ 
ฉันรู้สึกว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ตึกเก่าหลังโรงเรียน ซึ่งไม่ค่อยมีคนเดินผ่านเท่าไหร่..บางวันก็ไม่มีคน
มองไปทางซ้ายมือ..พรีมถูกมัดแขนมัดขาเหมือนฉัน..แต่ยังไม่ตื่น  ฮรือ..ๆๆ ฉันไม่น่าพาแกมา..
 
 
ฉัน : พวกแกต้องการอะไร 
 
 
... : ฉันก็จะมาเคลียร์เรื่องพี่ภูมิน่ะสิย่ะ
 
 
สาวคนหนึ่งในแก๊ง (หน้าตาสวยที่สุดในกลุ่ม) ทำหน้านางร้าย..พร้อมรอยยิ้มอันน่ากลัว
 
 
ฉัน : ห้ะ...??
 
 
... : อย่ามาสตรอเบอร์รี่ใส่ฉัน...หล่อนเป็นอะไรกับพี่ภูมิ..
 
 
เดี๋ยวนะ..งงเป็นหมดแล้ว..อย่าบอกนะว่าเรื่องเมื่อเช้าที่มาด้วยกัน..ทำไมต้องทำขนาดนี้ ฮรือๆ
 
 
ฉัน : จะเคลียร์กับฉันแล้วทำไมต้องทำร้ายเพื่อนฉันด้วย...ปล่อยเพื่อนฉันเดี๋ยวนี้..!!!
 
 
น้ำตาฉันเริ่มไหลไม่หยุด.. ใครก็ได้ช่วยด้วย ฮรืออๆ...
 
 
... : ช่วยไม่ได้..หล่อนสะเออะพาเพื่อนมาด้วยหนิ..งั้นก็ช่วยรับกรรมกันเน๊าะ55
 
 
จริง...ฉันไม่น่าพาแกมาเลย...ฉันขอโทษนะพรีม..แกอย่าเป็นอะไรนะ
 
มีผญ.ในแก๊งรีบวิ่งมาตบหน้าฉัน 2 ที  หน้าฉันเริ่มชาไปหมดแล้ว
 
 
... : โทษทีว่ะ..หมั่นไส้55
 
 
ฉันหันหน้าไปมองพรีม..ดูว่าตื่นยัง..ขอร้องอย่าตื่นเลย... พรีมมันลืมตาหรี่ๆ..ถ้าไม่สังเกตุดีๆ
คิดว่าหลับอยู่่..ฉันตกใจทันทีที่เห็นพรีมตื่น..ดีใจที่มันไม่เป็นอะไร..แต่ต้องเก็บอาการเดี๋ยว..
พวกมันรู้... 
 
 
ฉัน : พวกแกจะเคลียร์อะไรกับฉัน...
 
 
... : บอกมาว่าพี่ภูมิกับแกเป็นอะไรกัน...
 
 
ฉัน : เราไม่ได้เป็นอะไรกัน.. 
 
 
... : แล้วเมื่อเช้าพี่ภูมิส่งแกมาได้ยังไง!!!
 
 
ฉัน :  ( เล่า )......
 
 
... : อ๋อ...ยังงี้นี่เอง พวกเราขอโทษนะ เดี๋ยวจะปล่อยเดี๋ยวนี้และ
 
 
ผู้หญิงคนสวยๆก็เดินจะมาแกะเชือกฉันอยู่ดีๆก็ตบหน้าฉันอย่างแรง!!
 
 
... : ใครจะเชื่อว่ะ..55555555
 
 
ผญ.คนนั้นหยิบคัตเตอร์ออกมา
 
 
... : ไหนดูสิว่าหน้าแกเละ พี่ภูมิจะยังสนใจแกอยู่ไหม555
 
 
พรีมมันเห็นมันตกใจรีบตะโกนดังลั่น..จนพวกนั้นหยุดชะงักแล้วมองพรีม
 
 
พรีม : เห้ยยย..!!! หยุดนะ!!!!!!
 
 
... : ตื่นแล้วเหรอะ...นึกว่าตายแล้วซะอีก
 
 
พรีม : ห้ามทำอะไรเพื่อนฉันเด็ดขาด..!!!
 
 
... : เหอะ..!! เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ!!555
 
 
ผญ.คนนั้นก็เอาคัตเตอร์มาใกล้หน้าฉัน..
 
 
... : จะกรีดตรงไหนก่อนน๊าาา...อ่อ..ตรงแก้มก่อนแล้วกัน
 
 
พรีม : เห้ยยหยุดเดี๋ยวนี้..!!
 
 
... : แหกปากก็ไม่มีใครมาช่วยหรอก..เห้ยย..เอาอะไรปิดปากมันหน่อย.รำคาญ!!
 
 
ผญ.คนนั้นสั่งให้เพื่อนหาอะไรมาปิดปากพรีม
 
คัตเตอร์ยิ่งใกล้หน้าฉันเข้าทุกที..ฮรืออ ใครก็ได้ชะช่วยด้วย
 
 
ฉัน : ยะ..อย่าทำฉันเลยนะ..ฮรืออๆ...
 
 
ฉันได้ยินเสียงคนเปิดประตูดัง  
 
 
... : เห้ยย!!! ทำไรกันหน่ะ 
 
 
ฉันหันไปมองต้นเสียง
 
 
คือแม่บ้าน เขาช็อกสุดขีดเมื่อเห็นสิ่งทีอยู่ตรงหน้า...
 
 
แม่บ้าน : ใครก็ได้ช่วยด้วยย..!! มีคนจะฆ่ากัน..
 
 
แม่บ้านรีบวิ่งร้องเรียกให้คนช่วย 
 
 
... : เห้ยย..!!  เอาไงดีว่ะ 
 
 
... : หนีดิ...ฝากไว้ก่อน. ชิ!!
 
 
 
 
 
รอติดตามชมตอนต่อไปนะค้าา คือว่าเรื่องมันอาจจะงงๆหน่อยนะเพราะไม่ได้เขียนพล็อตเรื่องก่อน
ไม่รู้ว่าจะจบยังไงด้วย อาจจะตันบ้าง ไม่ปะติดปะต่อบ้างนะคะ
แล้วช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาด้วยอ่ะค่ะ บางตอนก็สั้นบางตอนก็ยาวเน๊าะะ