รักวุ่นๆของยัยอัปลักษณ์

พอฉันลงรถปุ๊ป มีผู้หญิงมากมายต่างมองมาที่ฉัน...เอ่อ..มองทำไมแว๊..=-=

 

 

พรีม : นี่...ยัยเข็ม..รถใครอ่ะ--

 

 

พรีมเพื่อนสนิทของฉันเพิ่งสนิทกันเมื่อไม่นานนี้เอง...มันก็ช่วยทำให้หน้าฉันดีขึ้นด้วยล่ะ

 

 

ฉัน : ทำไมอ่ะ..??

 

 

พรีม : ใช่รถของพี่...เอ่อ..ภะ..ภูมิป่ะ ( ทำหน้าหนักใจ )

 

 

ไอ่พรีมมันรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว..ปกติมันจะไม่เคยถามเรื่องพี่ภูมิแต่มาวันนี้มันกลับถามอย่างหนักใจ

 

 

ฉัน : อืม...ทำไมอ่ะ --

 

 

พรีม : เห้ยยยย..!!! ทะ..ทำไมถึงมาด้วยกันว่ะ ( หน้าตาโคตรตกใจ)

 

 

ฉัน : เดี๋ยวค่อยเล่าตอนกินข้าวและกัน..นี่จะเข้าแถวแล้ว--

 

 

พรีมมันคงตกใจมาก  เมื่อพี่ภูมิทำให้ฉันร้องไห้โฮและฉันก็เกลียดเขามากแต่.ทำไมถึงมาด้วยกัน

 

 

ขณะที่ฉันเข้าแถวรู้สึกได้ว่า...มีสายตามามองทางฉันอยู่เยอะ..-- 

 

 

1 : นี่น่ะเหรอ..คนที่มากับพี่ภูมิ

 

 

2 : เออดิ...สวยตรงไหนว่ะ...

 

 

ฉึก!!สวยตรงไหนว่ะ..สวยกว่าเอ็งแล้วกัน เอ็งหน้าเหมือนปลาไหลไฟฟ้าเลยรู้ป่ะ 555( คิดในใจ)

 

และก็ยังมีเสียงซุบซิบมากมาย...โอ๊ยยลำคาญลำใยลำยอง--

 

 

พักกลางวัน...

 

 

พรีม : เล่ามาได้แล้ว..ว่ามากับพี่ภูมิได้ไง

 

 

ฉันลืมไปเลยว่าจะเล่าให้มันฟัง...

 

 

ฉัน : เอ่อ..คือว่า...ฉั..

 

มีรุ่นน้องผู้หญิงรีบวิ่งเข้ามาหาฉัน.. 

 

 

?? : พี่คะ ว่างไหมค้าา 

 

 

ฉัน : พี่เหรอ??

 

 

?? : ใช่ค่ะ..พอดีมีคนอยากคุยกับพี่อ่ะค่ะ

 

 

ฉัน : ใคร?

 

 

?? : ไม่รู้เหมือนกันค่ะ  ดูน่ากลัวยังไงไม่รู้ รุ่นพี่ม.5 มาเป็นแก๊งเลยอ่ะค่ะ

 

 

ฉัน : เอ่อ...นัดไว้ที่ไหนล่ะ 

 

 

?? : ตอนเย็นหลังเลิกเรียนอ่ะค่ะ ที่หลังโรงเรียน

 

 

ฉัน : อ่าๆๆ .. 

 

 

น้องคนนั้นก็รีบวิ่งกลับไป

 

 

พรีม : เห้ยย..!! รับส่งๆได้ไง มันอันตรายนะ..

 

 

ฉัน : ช่างเหอะ..ฉันก็ตอบส่งๆไปและ ไม่รู้ว่าจะไปได้เปล่า การบ้านเยอะจะตาย

 

 

พรีม : แกก็ควรระวังตัวนะ  ข่าวพี่ภูมิกะแกดังทั่วโรงเรียนหมดแล้ว เผื่อพวกอิจฉามันจะมาทำร้าย

        แก    แต่ถ้าจะไปบอกฉันด้วยนะ..เดี๋ยวไปเป็นเพื่อนนนน

 

 

ฉัน : จ่ะ 

 

 

หลังเลิกเรียน...

 

 

ณ ห้องเรียนม.4 / 3

 

พรีม : ตกลงแกจะไปป่ะ

 

 

ฉัน : คงไปมั้ง...

 

 

พรีม : เดี๋ยวฉันไปด้วย

 

 

ฉัน : อ่าห้ะ  รักที่ซู๊ดดด 

 

 

ฉันกับพรีมคุยกันอยู่พักหนึ่ง กำลังเดินลงบันได ได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดดดังทั้วโรงเรียน --

 

 

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่ภูมิิ

 

 

ฉันเห็นพี่ภูมิใส่แว่นตาดำ ยืนพิงผนังรอใครอยู่สักคน ( ไม่มีแดดจะใส่แว่นทำไม )

 

 

พรีม : เอ่อ...เอาไงดีว่ะ ลงไม่ได้ คนแน่นไปหมด

 

 

ฉัน : ไม่เป็นไรหรอก ลงๆไปเถอะ  เบียดหน่อยไม่เปนไรมั้ง

 

 

ฉันกับยัยพรีมกำลังจะลงแต่ต้องหยุดชะงักเมื่อสายตาพี่ภูมิมองมายังฉันและทุกคนที่กรี๊ดดด

อยู่ๆ..ก็เงียบกันหมด พร้อมเสียงซุบซิบนินทาต่างๆนาๆ เกลียดเสียงนินทา--

 

 

พรีม : พี่ภูมิมองมาทางแกว่ะ เอาไงดี --

 

 

ฉัน : ไม่ต้องสนใจ...เดินต่อไป

 

 

ฉันกับพรีมก็เดินปกติ ส่วนคนพวกนั้นถือซะว่าเป็นอากาศ

 ในที่สุดก็พ้นความแออัดซะที เฮ้ออ..

 

 

แต่รู้สึกเหมือนมีคนตามมา...

 

 

... : แม่ฉันสั่งให้ฉันมารับเธอ

 

 

ฉันหันไปตามเสียง พี่ภูมิจ้าา--  พูดด้วยสายตาเย็นชาอีกและ  เหอะ..!!

 

 

ฉัน : อ่อ..ไม่เป็นไรค่ะ  ฝากบอกคุณน้าด้วยนะคะ..ว่าขอบคุณค่ะ

 

 

ฉันไม่สนใจแล้วเดินไปหลังโรงเรียนกับพรีม พรีมมันก็ดูงๆ  มันดูวังเวงแฮะ..น่ากลัวชะมัด!!

 

 

 อึ่ก..!!!  อยู่ดีๆเหมืนมีคนเอาไม้มาฟาดข้างหลังฉัน พรีมมมันกรี๊ดดดังลั่นตะโกนให้คนมาช่วย

 

 

พรีม : กรี๊ดดด!! ใครก็ได้ช่วยด้วย กรี๊ดดด!!!  อึ่ก!!

 

 

ฉันได้ยินเสียงพรีมสักพักหนึ่ง ดูเหมือนพรีมมันก็โดรเหมือนฉัน...แล้วทุกอย่างก็ดับมืดลงทันที...