Eternal Blood 4 Black Witch Dimension

เฮนรี่

วันพรุ่งนี้ซึ่งก็คือวันนี้ได้มาเยือน

ผมและรินนั่งเล่นอยู่ ณ สำนักงานหรืออีกชื่อที่คนเขาเรียกกันว่าประชาสัมพันธ์หมู่บ้านนักผจัญภัย

ระหว่างนั้นเจ้ารินมันก็ถอดประกอบเจ้าสิ่งที่มันเรียกว่า ‘ปืน’ ไปมาหลายรอบโดนบอกว่า มันเป็นการฝึกฝน

“แล้วตกลงของพกวนี้ใช้งานได้กี่ครั้งกันล่ะ?”

“แล้วแต่ความใหม่กับวัสดุที่ใช้สร้างแต่โดยส่วนใหญ่แล้วก็ประมาณ 10 ปี ส่วนสิ่งที่สามารถนำมาใช้ให้เกิดการทำลายคือเจ้าสิ่งนี้ ‘กระสุน’”

เจ้ารินหยิบสิ่งที่มันเรียกว่ากระสุนขึ้นมาให้ผมได้เห็นชัดๆ

ไอ้สิ่งที่ใช้สู้มาโดยตลอดและมีอนุภาพทำลายสูงขนาดนั้นกลับเป็นสิ่งที่มีขนาดเล็กและดูธรรมดาขนาดนี้หรือ?

แต่เมื่อปฏิเสธถึงความสามารถของมันไม่ได้แล้ว ผมก็ไม่มีเหตุผลอะไรจะต้องสงสัยมัน

เหตุผลที่เราสองคนมานั่งรออยู่ที่นี่ก็เพื่อรอพบกับลีน่าเพื่อถามถึงเรื่องของเปอร์เซ็นต์ที่พวกเราทั้งสองได้เข้าสู้ด้วย

เมื่อวานผมไม่ได้ถามเรื่องนี้เพราะคิดว่ามันคงเป็นเรื่องที่ดีกว่าถ้าให้รินมาฟังด้วย

เมื่อวานจึงได้แค่เงินแล้วมาแบ่งกับเขาที่นี่วันนี้

“เออจะว่าไปทำแค่ 200 อลิสเองเหรอ?”

“จะไปหวังอะไรกับแค่ก็อบลินล่ะ คิดซะว่าเราไม่ต้องเหนื่อยไปล่าเองแล้วกัน”

ใช่พวกเราไม่ได้เป็นคนจัดการเหล่าก็อบลินพวกนั้นแต่เปอร์เซ็นต์ที่ไปถึงก่อนต่างหากที่เป็นคนจัดการ เรื่องที่จะมาถามวันนี้จึงเป็น ทำไมเปอร์เซ็นต์ที่รู้ว่าเราจะไปที่ป่าอสรพิษถ้าไม่ได้รู้มาจากลีน่า อีกคำถามหนึ่งที่รินเองก็อยากจะรู้เหมือนกันก็คือ

แท้ที่จริงแล้วเปอร์เซ็นต์เลเวลเท่าไหร่

เพราะรินได้บอกมาว่าเลเวลของเขาตั้งแต่มายังโลกแห่งนี้ก็ได้ เลเวล 80 ตั้งแต่แรก

แล้วกับคนที่แข็งแกร่งขนาดนั้นเลเวลจะมีมากแค่ไหนกัน

นี่คือข้อสงสัยของผมและริน

อีกอย่างเราทั้งคู่โดยเฉพาะริน ต้องการข้อมูลมากที่สุดเท่าที่สามารถหาได้เพื่อออกเดินทางตามหาเพื่อนคนอื่นๆ ของเขา

มีทั้งสิ้นอีกสามคนที่มายังโลกแห่งนี้พร้อมกันกับเขา

พวกเขาทั้งสามคนนี้ต่างก็กระจัดกระจายกันไปคนละทิศคนละทาง มีเพียงแค่คนเดียวเท่านั้นที่ตอนนี้มั่นใจได้ว่าคงกำลังอยู่ที่เมืองหลวงของอาณาจักรแห่งนี้

นั่นคือเอก รินจึงตัดสินใจจะไปที่นั่นก่อน ส่วนผมไม่ได้มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว

เพราะที่ผ่านมานี่ก็เป็นสิ่งที่ผมต้องการมาตลอด

ไม่นานหลังจากนี้เห็นทีผมคงต้องบอกลาหมู่บ้านแห่งนี้แล้ว

แต่ก่อนที่จะถึงตอนนั้นคงพอมีเวลาอยู่อีกสักระยะหนึ่ง

“แล้วเจ้านี่ล่ะ?”

ผมชี้ไปยังเจ้าสิ่งที่เหมือนก้อนหินที่ทำจากเหล็กโดยมีรูปทรงเป็นรูปสี่เหลี่ยม

“มันเรียกว่าระเบิดน่ะ ไว้ใช้ปาแล้วจะสร้างความเสียหายเป็นรัศมีวงกว้างสนใจสักลูกไหม?”

“ไม่ละ”

แล้วไอ้วิธีพูดเหมือนพวกชวนเชื่อนั่นมันอะไรกัน?

ระหว่างที่กำลังรอลีน่าอยู่ก็มีหลายต่อหลายเรื่องที่ผมได้ฟังจากริน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของเมืองแห่งปาฏิหาริย์ซึ่งเป็นสถานที่ที่เขาได้จากมา เรื่องของสิ่งที่องค์กรพยายามจะทำ เพื่อนของเขา และกางเขนแห่งแสง

เมื่อได้ฟังเรื่องทั้งหมดแล้วผมก็เข้าใจว่าภัยคุกคามในโลกที่พวกเขาอาศัยคือองค์กร กลุ่มคนผู้ทรงอำนาจที่สุดในประเทศและกำลังวางแผนทำอะไรสักอย่างที่เป็นภัยร้ายแรงกับโลกอยู่

ณ โลกที่พวกเขาได้จากมามีความคล้ายคลึงกับโลกแห่งนี้

ยกตัวอย่างเช่นเวทย์มนต์ที่โลกแห่งนั้นมีเวทย์มนต์ มีพลังแห่งศรัทธา มีพลังของปีศาจ แต่ที่แตกต่างกันอย่างชัดเจนคือพลังที่โลกแห่งนั้นมี ซึ่งเป็นรูปแบบของพลังที่ไม่มีในโลกแห่งนี้

นั่นก็คือ ‘พลังแห่งปาฏิหาริย์’รูปแบบพลังที่จะได้มาก็ต่อเมื่อได้พบเจอกับอันตรายจนถึงชีวิตเท่านั้น

หรือไม่อีกกรณีก็เป็นพลังที่สามารถได้ตั้งแต่เกิดแล้ว

ซึ่งพลังที่เรียกว่า ปาฏิหาริย์นี้ไม่จำเป็นจะต้องใช้มานาเหมือนการร่ายเวทย์หรือใช้ท่าโจมตี แต่มันใช่แรงใจในการที่จะใช้พลัง แรงใจในทีนี้มีความหมายเป็น กำลังใจของคนเราที่นอกเหนือจากแรงกาย เมื่อยิ่งใช้แรงใจมากเพื่อเป็นทุนให้สามารถใช้พลังได้ ผู้ที่ใช้มากก็อาจจะถึงตายได้

แต่ถึงแม้ว่าจะไม่ถึงตาย ผู้ที่ใช้พลังมากก็ยังสามารถอ่อนแรงจนหมดสติได้

ซึ่งแตกต่างกับมานาที่ถึงจะหมดไปแต่ก็ไม่ได้สร้างผลเสียให้กับผู้ใช้

ในความเห็นของผมเวทย์มนต์จึงมีดีกว่า ถึงรินจะบอกว่าไม่จำเป็นจะต้องร่ายเวทย์ก็เถอะ

เมื่อได้ฟังผมก็นึกสงสัยขึ้นมาว่า ถ้าพวกเขาที่ค่อยขัดขวางแผนขององค์กรมาโดยตลอด

การที่พวกเขาอยู่ที่นี้จะมีผลมากแคไหน รินได้ฟังก็ส่ายหน้าเล็กน้อย เพราะที่จริงแล้วก็ไม่ได้มีแค่กลุ่มของเขาเท่านั้นที่ค่อยต่อสู้กับองค์ ยังมีกลุ่มที่เรียกว่า ‘โนเนม’ และ ‘กางเขนแห่งแสง’ อยู่

และจากที่ได้ฟังมาจากเปอร์เซ็นต์แล้ว การที่แม่มดซึ่งเป็นหนึ่งในองค์กรส่งพวกเขามายังโลกแห่งนี้ แต่ตัวเปอร์เซ็นต์กลับไม่รู้ ตอนนี้จึงเกิดเป็นข้อสงสัยว่า ตกลงแล้ว ที่จริงแล้วแม่มดต้องการอะไรจากพวกเขากัน

มันจึงได้ทิ้งข้อสงสัยว่า ตกลงแล้วแม่มดต้องการจะทำอะไรกันแน่

ซึ่งเรื่องนี้คงต้องพยายามหาคำตอบเอาทีหลัง

แล้วยังมีอีกเรื่องที่รินยังกังวลอยู่ เพราะที่จริงแล้ว กลุ่มกางเขนแห่งแสงก็เป็นศัตรูของพวกเขา ด้วยเหจุผลว่าพลังแห่ง ‘ปาฏิหาริย์’ ไม่ใช่สิ่งที่พระเจ้ามอบให้ แต่เป็นเพียงแค่พลังนอกคอกที่ไม่สมควรจะมีอยู่บนโลก กลุ่มกางเขนแห่งแสงจึงมีเป้าหมายที่จะกำจัดผู้ใดก็ตามที่ได้ครอบครองพลังแห่ง ’ปาฏิหาริย์’ ด้วย ซึ่งเจ้าตัวบอกว่ามันเป็นเหตุผลที่ไร้สาระมาก

ในตอนนี้กลุ่มของพวกเขาจึงต้องสู้กับ องค์กรและกางเขนแห่งแสงไปพร้อมๆ กัน

และขณะเดียวกันหัวหน้ากลุ่มซึ่งมีชื่อว่า ‘แมรี่’ ก็ถูกกลุ่มกางเขนแห่งแสงไล่ล่าด้วยเหตุผลว่าเป็นตัวอันตราย อย่างไรก็ตามรินปฏิเสธเรื่องนั้นเพราะเจ้าตัวได้เจอมากับตัวแล้วว่าเธอไม่ได้เป็นปีศาจชั่วร้ายเหมือนกับที่คนอื่นๆ กล่าวหา

แต่สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าผีดูดเลือด ไม่เคยเป็นสิ่งที่ดีแม้แต่ชื่อ

พวกมันไม่ต่างอะไรจากสิ่งชั่วร้ายหรือพูดให้ถูกคือ พวกมันคือสิ่งชั่วร้าย

พวกมันคือสิ่งที่ควรจะกำจัดซะให้หายไปจากโลก

ไม่ให้เหลือ

แม้แต่เศษซาก

เพราะชะนั้นแล้ว ผมจะเป็นคนตัดสินเรื่องของเธอคนนั้นเอง ว่าอันตรายหรือไม่จริงอย่างที่รินเล่า

แต่ถ้าหากว่าไม่ได้เป็นอย่างที่รินเล่ามา

ผมคงต้องฆ่าเธอซะ…

เรื่องสำคัญหลังจากรวมกลุ่มกับเพื่อนของเขาได้จึงเป็นเรื่องของการจะกลับไปยังโลกของเขา

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงของรองเท้าส้นสูงดังเข้าใกล้มาหาเรา

“ว่าไงทั้งสองได้ยินมาว่ารอเจอฉันอยู่สินะ”

เสียงมาพร้อมกับร่างของหญิงสาววัย 23 ปี เธอก็คือลีน่าผู้ทำงานเป็นประชาสัมพันธ์หน้าเคาเตอร์

เลเวล 22

“โสด…”

“ไอ้คำว่าโสดคิดในใจก็ได้นะคะ”

“ขอโทษครับ…”

ไม่นานเราทั้งสามก็ได้มายืนคุยกันที่หน้าเคาเตอร์จุดทำงานของลีน่า

“สรุปก็คือเขาเข้ามาถามเธอเรื่องของพวกเราเหรอ?”

“ใช่ แต่ทีแรกฉันก็ไม่คิดหรอกนะว่าเขาจะเป็นคนไม่ดีน่ะ ก็เลยบอกไปหมดเลยเพราะคิดว่าเป็นคนรู้จักอีกคนของคุณเฮนรี่น่ะ”

ก็ช่วยไม่ได้นินะ

“เขาก็เลยรู้ว่าเราจะไปจัดการก็อบลินที่อยู่บนป่าสินะ อย่างนี้นี่เอง”

แต่เขาใช้วิธีไหนไปที่นั่นก่อนพวกเรากันนะ ถ้าถีบอากาศไปพวกเราก็ต้องเห็นสิ

หรือว่า…

“กล่องที่มันถืออยู่บนมือแน่ คงใช้ย้ายจุดได้ทันทีไม่ต่างอะไรจากการ ‘เทเลพอร์ต’”

รินพูดพลางกอดอกด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

ผมพยักหน้าเห็นด้วยส่วนลีน่าทำหน้างงอยู่ไม่ห่าง

เรื่องนั้นไม่ต้องเล่าให้เธอฟังก็ได้ถ้าดึงเธอซึ่งไม่ใช่ผู้เกี่ยวข้องด้วยอาจจะเป็นอันตรายได้ รินกับผมเห็นพ้องกันในเรื่องนั้น

“อีกเรื่องหนึ่งขอถามหน่อยตกลงเปอร์เซ็นต์เลเวลเท่าไหร่กัน?”

“เลเวลของเขาเหรอคะ? เดี๋ยวนะเราได้ทำการบันทึกข้อมูลเบื้องต้นที่ครั้งที่มีการสร้างบัญชี เหมือนว่าจะ…นี่เป็นไปได้ยังไงกัน?”

ลีน่าตรวจสอบด้วยเวทย์มนต์ก็สีหน้าเปลี่ยนไปทันที

“คือเลเวลของเขาคนนั้นมัน…200”

“”200!!?””

เสียงที่เกิดจากอาการตกใจทำให้ทุกๆ คนต่างก็หยุดทุกสิ่งที่กำลังทำอยู่แล้วหันมาทางเรา

ผู้คนที่อยู่ที่นี่ต่างก็หันมามองพวกเราทั้งสาม

“””ขอโทษครับ/ค่ะ!!”””

สายลมยามเย็นพัดเข้าหาเราทั้งสอง ท้องฟ้าเริ่มมืดลงเป็นจุดเริ่มต้นของค่ำคืนที่เงียบสงบและเยือกเย็น ขณะนี้ผมและเฮนรี่ก็ได้เดินมายังที่ที่ควรจะมานานแล้ว

นั่นคือจุดที่สแกนเนอร์ตก

“ต่อจากนี้คงต้องเก็บเงินออกเดินทาง คงสักระยะกว่าจะสามารถออกจากหมู่บ้านแห่งนี้ ระหว่างนั้นเราสองคนก็ยังมีเรื่องให้ทำอีก คงไม่รีบร้อนใช่ไหม”

“แล้วแต่นายจะตัดสินใจเลย”

ตามนั้นแล้วเราทั้งคู่จึงตัดสินใจตั้งปาร์ตี้ขึ้น

 ผมและเขากำลังจ้องมองดาบที่ถูกปักอยู่ตรงหน้า ณ จุดที่ตกนอกหมู่บ้าน

“ก็สงสัยมานานแล้วเหมือนกันว่าใครเป็นเจ้าของดาบนั้นถ้าไม่ใช่นาย”

“ฟังดูไม่ได้ตกใจเลยนะที่ฉันเป็นเจ้าของมัน”

“ก็ประมาณนั้น”

ผมก้าวเท้าเดินไปยังมันระหว่างที่เฮนรี่เดินตามหลังผมมาหยุดยืนรอ ตอนนั้นเองผมก็ยื่นมือจับไปยังด้ามดาบที่ไม่ได้สัมผัสมาได้สักพักแล้ว ทันทีที่ผมได้ดึงมันขึ้นตัวดาบก็ได้เปล่งประกายแสงแห่งปาฏิหาริย์ที่ไม่ได้เห็นมานานขึ้นสูงท้องฟ้าที่เริ่มมืดลงจนส่องสว่างไปยังอากาศบนฟ้า เฮนรี่ที่ได้ยืนมองตั้งแต่แรกจนจบหยุดนิ่งอย่างพูดไม่ออกกับภาพสุดประการตาที่ได้เห็นตรงหน้า

( ว่าไงสแกนเนอร์  )

[ ยินดีต้อนรับคะ สู่พลังของคุณ ไม่สิ… ]

[ สู่ดาบของคุณค่ะ ]

ได้ยินอย่างนั้นแล้วผมจึงหันไปทางของเฮนรี่ที่ยืนรออยู่

แล้วจึงเอ่ยประโยคสุดท้ายก่อนที่แสงจากตัวดาบจะหายวับไปพลางนำตัวดาบมาพิงที่ไหล่

“ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ ฉันริน ผู้ครอบครองดาบแห่งปาฏิหาริย์”

“…ยินดีที่ได้รู้จัก”

ผมยิ้มแนะนำตัวอย่างเป็นทางการก่อนที่แสงจากตัวดาบจะหายขึ้นสู้ท้องฟ้ายามค่ำคืน