Eternal Blood 4 Black Witch Dimension

“หายไปซะ!” “10 เปอร์เซ็นต์”

ลูกไฟยักษ์ถูกลดขนาดลงเล็กเท่ากำมือของเขาก่อนที่เขาจะยิงมันออกไปใส่เปอร์เซ็นต์ที่ยืนรับโดยไม่หลบหลีกเป็นเส้นตรง อนุภาพและพลังทั้งหมดของเวทย์ไฟอัดเข้าตัวเปอร์เซ็นต์แรงขนาดที่ว่าพื้นผิวดินไหม้ไปพร้อมๆ กับหญ้าบริเวณรอบๆ ร้อนจนส่งมาถึงใบหน้าของผม

ตัวของเปอร์เซ็นต์ที่รับการโจมตีนั้นเข้าไปตรงๆ ตัวไหม้ไฟลุกทั่วทุกบริเวณของร่างกาย

แต่ว่า

แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นแล้ว

“เป็นไปได้ยังไง…”

เปอร์เซ็นต์ที่ถูกไฟเผาทั่วตัวสะบัดมือซ้ายไปครั้งหนึ่งแล้วไฟทั้งหมดที่กำลังเผาตัวของมันก็ได้หายไป มันทำท่าปัดฝุ่นที่ตัวสองสามครั้งก่อนจะก้าวออกมาจากกองเผลิงที่ยังคงลุกไหม้อยู่ด้านหลัง

“นั่นแรงสุดแล้วใช่ไหม?”

“ทอร์นาโด ไลท์นิ่ง!”

ทันทีที่สิ้นเสียงจู่ๆ พื้นบริเวณรอบๆ ของเปอรเซ็นต์ก็มีทั้งลมและไฟฟ้าค่อยๆ ก่อตัวขึ้นเป็นวงกลมขนาดใหญ่เกาะกลุ่มกันจนเป็นสิ่งที่เรียกกันว่าพายุ

พายุขนาดใหญ่ส่งผลรุนแรงตรงจุดที่เปอร์เซ็นต์กำลังยืนอยู่ มันทั้งหดตัวบีบร่างของเปอร์เซ็นต์พร้อมกันนั้นก็มีสายฟ้าเสริมความรุนแรงไปอีกระดับ ต้นไม้และใบหญ้า รวมถึงตัวของผมก็เหมือนกำลังจะถูกเจ้าสิ่งที่เรียกว่าพายุนั้นดูดเข้าไป

ตัวของผมเริ่มต้านแรงดูดของมันไม่ไว้จนค่อยๆ ถูกมันลากเข้าไปใกล้กึ่งกลางของพายุนั้น

“เฮนรี่เดี๋ยวฉันก็ถูกดูดไปด้วยหรอก!”

“เรื่องอย่างนั้นฉันรู้อยู่แล้ว…แต่มันก็หนังเหนียวจริงๆ นะ”

ผมหันไปมองทางของพายุนั้นพลางพยายามจิบกำหญ้าและดินเพื่อไม่ให้ตัวหลุดลอยขึ้นฟ้าไป

จังหวะนั้นก็สามารถสังเกตได้ถึงบางอย่างที่ผิดปกติไป

ที่บอกว่าทำไมมันถึงได้ผิดปกติก็เพราะว่าสายลมที่พัดหมุนอย่างรวดเร็วกลับมีมือของมนุษย์สอดออกมาจากกึ่งกลางของพายุที่ตีวงแคบลงและหมุนไม่หยุด

ทันใดนั้นเองมือที่สอดออกมาจากพายุก็ได้แบออกกางขึ้นในทิศตรงกันข้ามกับทิศทางของพายุหมุนนั้น และในตอนนั้นพายุที่หมุนอย่างรวดเร็วประสมประสานไปด้วยเวทย์ลมและเวทย์สายฟ้าก็ถูกหยุดลงด้วยมือที่กางนั้น และเสียรูปหายไปในทันที

เสียงของลมและฝ่ามือนั้นเสียดสีกันถึงขนาดเกิดเสียงประหลาดจนแสบแก้วหู และพร้อมกันนั้นก็เสียวฟันไปด้วย

ผมอึ้งจนพูดไม่ออก เพราะชายที่อยู่ตรงหน้าของผมสามารถหยุดพายุได้เพียงแค่ใช้ฝ่ามือ

เฮนรี่ตะลึงไม่แพ้กันมองไปตามตัวของเปอร์เซ็นต์เพื่อหาร่องรอยของบาดแผล

ผลปรากฏว่าไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนบนตัวของมัน

แม้แต่เสื้อผ้าก็เช่นกัน

อย่าบอกนะว่าพลังของมันมีผลกับวัตถุที่มันสวมใส่ด้วย

อย่างนี้แย่แน่ อย่างนี้แย่แน่ๆ

เปอร์เซ็นต์ยิ้มให้แต่เฮนรี่ไม่มีอามรณ์ขำ เขาใช้วิชาที่เคยใช้กับผมเมื่อตอนสู้กัน

ปลายนิ้วสองนิ้วเปล่งเป็นแสงสีเขียว พร้อมกันนั้นเขาก็ใช้มันยกตัวของเปอร์เซ็นต์ขึ้นลอยกลางอากาศ

ใช่แล้วมันคือเวทย์ควบคุมวัตถุ

“ลูกเล่นเยอะจังนะครับ…12 เปอร์เซ็นต์”

“ห หนัก!?”

นิ้วของเฮนรี่สามารถยกตัวของเปอร์เซ็นต์ขึ้นได้ทว่ามันกลับหักทันทีที่สิ้นเสียงคำว่าเปอร์เซ็นต์ไป และตัวของเปอร์เซ็นต์ก็กลับลงมายังพื้นดั่งเดิม ผมมองไปยังนิ้วของเฮนรี่ ปรากฏว่านิ้วสองนิ้วที่ได้ใช้เวทย์นั้นไป หักชี้ตรงไปในทิศทางที่ดิ่งลงพื้น เหมือนเส้นเลือดจะขาดจากกันเพราะสังเกตว่ามีเลือดไหลทะลักออกมาระหว่างข้อต่อของนิ้วทั้งสองนิ้ว

 “อย่างนี้แย่แน่…”

ไม่ต้องให้ใครมาบอกก็รู้ว่าเฮนรี่ใช้มานาจนเกือบจะหมดแล้ว

ที่ใช้เวทย์ไฟและทอร์นาโดสายฟ้าไป ล้วนแล้วแต่เป็นท่าใหญ่ทั้งนั้น

ถ้าขืนเป็นแบบนี้ต่อไปล่ะก็แย่แน่

ผมต้องทำอะไรสักอย่าง แต่จะเป็นอะไรได้ล่ะ?

“แกเป็นตัวอะไรกันแน่?”

“อย่าได้มองผมด้วยสายตาเหมือนกับกำลังมองสัตว์ประหลาดอย่างนั้นสิ ผมก็คนคนหนึ่งเหมือนพวกคุณแหละ ไม่ได้แตกต่างและไม่ได้พิเศษอะไร”

“…”

“เพราะผมก็สามารถตายได้ยังไงล่ะ”

ระหว่างที่พวกเขาทั้งสองกำลังพูดคุยกันอยู่ผมใช้ขาข้างที่ยังสามารถขยับได้ถีบพื้นพยายามดันตัวเองชึ้นจากพื้น ระหว่างที่มีโอกาสผมจะต้องทำอะไรสักอย่าง แต่ตอนนั้นเองก็ได้มีเสียงอะไรบางอย่างเข้ามาในหูของผม ถ้าพูดให้ถูกคือในหัวต่างหาก

[ รินได้ยินไหมตอบหน่อย ]

( เสียงนี่เธอเป็นใคร? แล้วเข้ามาในหัวฉันได้ยังไง!? )

[ ฉันไงดาบของนาย คงจำไม่ได้สินะ ก็ไม่แปลกหรอก ]

( ด ดาบของฉัน หรือเธอจะบอกว่า เธอเป็น ]

[ ใช่ฉันคือดาบของนาย ดาบแห่งปาฏิหาริย์ ]

( เป็นไปได้ยังไง!? )

[ เป็นไปแล้ว ]

( แต่เสียงนี่ ไม่ใช่ว่าต้องเป็นเสียงผู้ชายเหมือนทุกทีเหรอ? )

[ เรื่องนั้นเอาไว้เราค่อยมาคุยกันทีหลัง แต่ตอนนี้นายต้องรีบหนีออกจากที่นั่นก่อน ฉันถูกปักอยู่บนหินนอกหมู่บ้านที่นายอยู่ตอนแรก รีบมาดึงฉันขึ้นเร็วจะได้ช่วยสู้ได้ นายต้องเอาพลังที่เสียไปกลับมาก่อน ]

( แต่ว่าขาฉันมันหักไปแล้ว ไปไหนไม่ได้หรอก อีกอย่างฉันก็ไม่มีทางจะทิ้งเฮนรี่ให้สู้อยู่คนเดียวได้หรอก )

[ เจ้านายโง่หรือเปล่า ถึงเจ้านายอยู่ต่อก็ไม่ช่วยอะไรหรอก ระหว่างที่เขายังพอถ่วงเวลาให้ได้ รีบๆ ไปดึงฉันขึ้นเร็ว เจ้าหมอนั่นแข็งแกร่งเกินไป แม้แต่เพื่อนนายก็ไม่มีทางชนะได้หรอก นี่ฟังอยู่หรือเปล่า! ไม่นะ แย่แล้วๆ ตรวจจับพลังอะไรบางอย่างที่มีอนุภาพทำลายล้างสูงกำลังก่อตัวขึ้นในตัวของเพื่อนนายด้วย ฉุกเฉินๆ ขอแนะนำให้รีบๆ หาที่กำบังโดยด่วน ขอย้ำๆ ขอให้รีบหาที่กำบังโดยด่วน! ]

ผมรีบคลานไปหลบอยู่หลังต้นไม้ด้วยการใช้หัวไหล่ ระหว่างนั้นก็ได้ยินเสียงจากในหัวไม่หยุดจนเริ่มที่จะรำคาญ

( เธอหยุดพูดสักทีได้ไหม มันน่ารำคาญ! )

[ ขอปฏิเสธ ฉันยังคงเป็นสแกนเนอร์ ระบบแจ้งเตือนที่ถูกติดตั้งมากับตัวดาบ หรือถ้าให้พูดในอีกความหมาย ฉันก็คือดาบของนาย ฉันจะเลือกหนทางที่ดีที่สุดเพื่อให้นายปลอดภัย และจะขอพูดอีกครั้งว่าให้นายไปดึงฉันขึ้นมาได้แล้ว! ]

( แล้วไอ้ขาแขนแบบนี้จะพาฉันไปไหนได้กันล่ะ? )

[ รอแปบหนึ่งนะ กำลังจะรักษาให้เดียวนี่แหละ ได้ล่ะ! ]

สิ้นเสียงหญิงสาวขาและแขนรวมถึงรอยแผลบนร่างกายของผมทุกส่วนก็ได้กลับมาเป็นเหมือนเดิมในเวลาไม่นาน การรักษาจากระยะไกลสินะ ดีล่ะถ้าเป็นแบบนี้

[ นายอย่าคิดอะไรโง่ๆ นะ รีบๆ หาฉันได้แล้ว ]

มันก็จริงอย่างที่เธอบอกแต่ถ้าผมไปแล้วเฮนรี่ล่ะ

สงสัยอย่างนั้นจึงหันหน้ากลับไปดูการต่อสูที่ยังไม่จบจนถึงขณะนี้

“สายฟ้าจงเป็นดาบแห่งข้า แสงจงเป็นไฟส่องทางของข้า”

พูดพร้อมกับสะบัดมือขวาเกิดเป็นสายฟ้าก่อตัวขึ้นบนแขนขวาของเขาไม่ต่างจากดาบ และมือซ้ายที่ปรากฏแสงในลักษณะของอนุภาคที่กำลังดึงดูดเข้าหาตัวมันเอง

เฮนรี่ชี้แขนขวาที่มีประกายไฟฟ้าเคลื่อนไหวไปมายิงมันไปที่เปอร์เซ็นต์ แต่มันกลับไม่หลบยืนรับทั้งหมดไว้เหมือนทุกที คงไม่เกิดว่าจะทำอันตรายอะไรมันได้อยู่แล้ว และก็เป็นอย่างที่คิดสายฟ้าพุ่งกะจะเจาะทะลุตัวเปอร์เซ็นต์ก็กลับแตกตัวกระจายไปคนละทิศคนละทาง ทั้งพื้นและต้นไม้แม้แต่บนฟ้า ทิ้งเพียงกลุ่มควันที่เกิดจากการโจมตีนั้นไว้เท่านั้น

“ผมคงไม่ได้คิดไปเองสินะ แต่เหมือนมันจะเบาลงใช่ไหม เหมือนว่ามานาของคุณกำลังจะหมดเลยนะ ถึงผมไม่ทำอะไรเดียวคุณเองก็คงล้มเพราะไม่เหลือมานาจะใช้ร่ายเวทย์เอง ไว้ถึงตอนนั้นค่อยฆ่า ไม่สิ-”

“ฆ่าตอนนี้เลยแล้วกัน-”

เปอร์เซ็นต์พุ่งตัวไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของเฮนรี่ด้วยท่ามือไขว้หลัง

“!?”

เฮนรี่ตกใจกับการเคลื่อนไหวชั่วพริบตานั้น แต่เขาก็ฟาดแขนขวาที่เต็มไปด้วยไฟฟ้าซึ่งเป็นผลจากเวทย์มนต์ใส่เปอร์เซ็นต์ ผลกลับกลายเป็นว่าเปอร์เซ็นต์จับแขนของเขาทันแล้วออกแรงบีบแขนของเขาจนกระดูกบิดหัก

“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!...บ้าจริง!”

เฮนรี่ที่ถูกบีบคออย่างแรงร้องตะโกนออกมาอย่างเจ็บปวด ถึงกระนั้นก็พยายามขบฟันอดกลั้นกับความเจ็บปวดนั้น

“คุณก็เป็นคนมีความพยายามสูงดีนะ”

แล้วจึงใช้มืออีกข้างจับที่ต้นคอของเฮนรี่

“ลาก่อนครับ…”

“โธ่….เว้ย”

เฮนรี่ที่กำลังถูกบีบคออยู่ส่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก

และแล้ว

คอของเขาก็ถูกบีบจนหักไปทั้งอย่างนั้น

“…!?”

ไม่จริง

ภาพตรงหน้าของผมคือชายหนุ่มคนหนึ่งที่ถูกชายอีกคนหนึ่งหักคอไปด้วยมือขวาข้างเดียว

[ รินรีบหนีเร็ว! ]

บ้าเอ๊ย!!

ผมแถบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

เฮนรี่ตายแล้ว

“น่าเสียดายจริงๆ เลยนะครับ ว่าไหม? เก่งพอตัวเลยนะ แต่ก็นะ เจอคนที่ระดับห่างกันเกินไปก็แบบนี้แหละ เอ้าคุณริน ถ้าหากไม่รีบหนี เดี๋ยวผมจะไปหาแล้วนะ หึๆ”

เปอร์เซ็นต์พูดพลางหันมามองหน้าผมซึ่งกำลังแอบอยู่หลังต้นไม้

แต่ทว่าตอนนั้นเองก็มีบางอย่างเกิดขึ้น

“?”

ทันใดนั้นร่างกายของเฮนรี่ก็เริ่มที่จะขยับอีกครั้งจนเปอร์เซ็นต์ก็ไม่สามารถทำความเข้าใจกับสิ่งที่มันกำลังจับอยู่ได้ เปอร์เซ็นต์ออกแรงบีบจนต้นคอของเฮนรี่กระดูกแตกละเอียด

แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น

แต่แม้ว่าจะทำขนาดนั้น

ร่างกายของเฮนรี่ก็ยังไม่หยุดขยับ

และแล้วคอของเฮนรี่ก็เอนมาหาเปอร์เซ็นต์

ดวงตาที่เมื่อไม่นานได้ว่างเปล่าตอนนี้กลับกลายมาเป็นมีชีวิต

“ว่า…ไง”

เสียงแหบๆ ที่เหมือนกับผีตายซากฟังดูน่าสยดสยอง

“!?”

ตอนนั้นเองมือซ้ายของเฮนรี่ก็ได้ยิงเวทย์แสงที่ยังคงอยู่ที่มือซ้ายลงพื้นไป เวทย์มนต์ของเขาแตกตัวกระจายออกไปคลุมพื้นที่รอบๆ จนมาหยุดอยู่ตรงหน้าผมเหมือนได้คำนวณเอาไว้แล้ว รูปทรงของพลังเวทย์นั้นเป็นโดมขนาดใหญ่ที่คลุมรอบบริเวณ

“อย่างนี้นี่เองๆ”

“ระเบิด มานา-”

และตอนนั้นเองตัวของเฮนรี่ก็เปล่งแสงสีฟ้าทั่วทั้งตัว

ชั่วพริบตานั้นก็เกิดแสงสว่างจ้าขึ้น

และตรงหน้าของผม…

ก็กลายเป็นสีขาวโพลน

………………………………….

…………………

…….

 

[ เจ้านาย!! ได้ยินไหมเจ้านาย!!? ]

( อะไรกัน เธอ? )

[ เหมือนจะได้สติแล้วสินะนาย นี่มันไม่ใช่เวลาจะมานอนหรอกนะ รีบลุกขึ้นเร็ว ดูเหมือนว่าแรงระเบิดจากปริมาณมานาจำนวนมหาศาลนั่นจะเอาไว้ใช้จัดการศัตรู ]

อย่างนี้นี่เอง เวทย์แสงที่ใช้ก่อนหน้านั้นก็เพื่อกักเก็บอำนาจทำลายล้างมหาศาลที่จะใช้สินะ และด้วยเหตุผลนั้นเองผมถึงไม่เป็นอะไรมากอย่างนี้

ผมลุกขึ้นอย่างลำบาก ปวดเมื่อยไปตามตัวด้วยสาเหตุที่ผมไม่เข้าใจ

แรงระเบิดนั่นแรงขนาดนี้เลยเหรอ?

( สแกนเนอร์ แล้วเปอร์เซ็นต์ล่ะ ท่าเมื่อกี้ใช้ได้ผลไหม? แล้ว…แล้วเฮนรี่ล่ะ? )

[ ทำแบนั้นไม่ได้หรอกนาย เพราะฉันอยู่ไกลเกินไป เลยตรวจสอบให้ไม่ได้ ]

( ไม่เป็นไร ขอบใจ )

จากที่ดูเมื่อกี้ก็เข้าใจทั้งหมดแล้ว

ระเบิดพลีชีพ…

ผมทุมพื้นดินสุดกำลัง

“บ้าเฮ้ย!!”

…

[ เจ้านาย ถึงจะพูดไม่ค่อยออก แต่ว่า – อย่าโทษตัวเองเลยนะ ]

(…)

มองสำรวจไปรอบๆ ก็พบว่าป่าไม้ทั่วทั้งที่นี่ต่างก็หักโค่นหรือไม่ก็ยืนลำต้นในลักษณะเอนเอียงทำท่าว่าจะล้มได้ตลอด หันกลับมาสังเกตดีๆ ก็เข้าใจว่าต้นที่ผมใช้กำบังดูท่าว่าจะแข็งแรงมากเลยไม่ล้มมาทับผม แต่มันก็เอนเอียงทำท่าว่าจะหักเหมือนกัน ผมจึงเดินออกห่างจากมันเพราะกลัวว่าจะเป็นแบบนั้น  

เมื่อมองขึ้นไปบนฟ้าก็เห็นว่าท้องฟ้าทำท่าว่าจะมีฝนตก

ค่อยๆ เดินไปยังจุดที่คิดว่าสองคนนั้นจะยังคงอยู่ภายใต้หมอกควันขนาดใหญ่ที่เกิดขึ้นจากการระเบิด

“ไม่ ไม่เห็นอะไรเลย…”

[ เจ้านายตรวจจับอะไรบางอย่างข้างหน้าได้ ]

ผมเดินตรงไปข้างหน้าตามเสียงแจ้งเตือนนั้น

“เฮนรี่…”

“โห่ คิดว่าเป็นสหายของคุณสินะ แต่เสียใจด้วยนะครับ เพราะนี่คือผมเอง เปอร์เซ็นต์”

“บ้าไปแล้ว!?”

ภาพตรงหน้าเหมือนกับเรื่องโกหก

ตรงหน้าของผมคือเปอร์เซ็นต์ที่ไม่ได้ย้ายจากจุดๆ เดิมหลังจากการระเบิดนั้นเลย

มันยืนอยู่ที่เดิมโดยไม่ได้ขยับตัวเลยแม้แต่เซนติเมตรหนึ่งและเนื้อตัวที่ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน

“เป็นไปไม่ได้”

“เป็นไปแล้วครับ เพื่อนของคุณฉลาดจริงๆ เลยนะครับ ระหว่างที่สู้กันเขาได้กักตุนมานาทั้งหมดที่มีเอาไว้แล้วรอใช้ใส่ผม ทำเหมือนกับว่ามานาใกล้จะหมด แท้ที่จริงแล้วกลับกลายเป็นว่าสามารถระเบิดตัวเองเพื่อโค่นผมได้ แหมๆ ช่างเป็นท่าไม้ตายที่สุดยอดอะไรอย่างนี้นะครับ เหมือนระเบิดปรมาณูเลยนะ แต่ว่า…น่าเสียดายนะครับ ที่ผมยังไม่ทันได้ใช้เปอร์เซ็นต์แม้แต่ครึ่งหนึ่งที่มีอยู่ทั้งหมดเลย น่าเสียดายจริงๆ …แต่ก็นานมากแล้วนะครับที่ผมไม่ได้ใช้มากถึง 30 เปอร์เซ็นต์น่ะ ทำดีๆ”

“อย่าปากดีไปหน่อยเลย แกฆ่าเขาได้ แกฆ่าฉันได้ แต่แกและองค์กรของพวกแกยังไงก็ไม่มีวันชนะหรอก!”

“มันจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ เหรอครับ!? องค์กรไม่ใช่พวกตัวร้ายเหมือนในหนังละครหรือในอนิเมะหรอกนะครับ เราไม่ได้ออกมาโชว์ทำเท่แล้วมาตายง่ายๆ กันเหมือนในหนังหรอกนะครับ แสงของพวกคุณไม่นานก็จะดับและกลายมาเป็นความมืดครับ”

“ทุกอย่างมันได้ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว เราจะชนะไม่ว่าจะเหลือพวกเราแม้เพียงแค่หนึ่งเดียว องค์กรจะยืนหยัดเป็นกลุ่มสุดท้ายและครองชัยชนะไม่ว่าจะต้องแลกไปด้วยอะไรก็ตาม”

“ตัวคุณและเพื่อนของคุณจะตายทีล่ะคน ทีล่ะคน มันเป็นโชคชะตาที่ได้ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว  ใช่แล้ว มันช่วยไม่ได้ และทุกคนผมเองก็หมายถึงแม่สาวน้อยแวมไพร์คนนั้นด้วยนะ”

“แก!!!”

[ อย่าถูกมันหลอกนะ มันแค่จะยั่วโมโหนายเอง อย่าเสียท่ามันนะ! ]

( อืม…ฉันรู้แล้ว )

[ เจ้านาย ]

“พวกเราจะเปลี่ยนมันเอง ไอ้โชคชะตาไร้สาระที่แกพูดมา เราจะขยี้มันเอง เราจะแสดงให้พวกแกเห็นเอง แกกับองค์กรของเจ้านั่น ไอ้เจ้าสารเลวที่ได้แต่หลบอยู่หลังบาลังนั่น พวกเราจะไล่เก็บพวกแกทีล่ะคนจนสุดท้ายจะไม่เหลือแม้แต่เศษซากขององค์กร!”

“หืม…ไม่เลว เท่ใช้ได้ แต่ผมไม่คิดว่าจะมีคนที่สามารถ เอาชนะซีโรได้หรอกนะครับ ไม่ว่าอะไรก็ตามที่เขาต้องการ เขาก็ต้องได้”

ซีโร?

“หมดเวลาเล่นแล้วครับ มาจบเรื่องนี้กันเถอะ”

“เอ่อ มาจบเรื่องนี้กัน”

ผมกำหมัดแน่น

พวกนายทีเหลือฝากด้วยนะ…

“ข้าเห็นด้วยมาจบเรื่องกันเถอะ”

“”!?””

“ใครมันจะ…มาแพ้เหมือนตัวประกอบ แบบนั้นล่ะ”

เสียงนั่น!

เฮนรี่ค่อยๆ เดินออกมาจากม่านหมอกควันด้วยร่างกายที่ไร้แม้แต่บาดแผลน้อยนิด

“นายยังไม่ตาย!”

“หืมเล่นเอาผมตกใจเลยครับ…อย่างนี้นี่เอง ตอนนั้นที่คุณถูกผมหักคอไปก็รู้สึกแปลกใจเหมือนกัน แต่พอได้เห็นว่ายังมีชีวิตอยู่ก็แน่ใจได้แล้วว่านั่นมันร่างปลอมตั้งแต่แรกแล้ว ร่างนั้นเป็นร่างมานาล้วนๆ ไม่มีกายภาพประสมเลย แต่คุณก็ยังสามารดัดแปลง แต่งเติมให้มันเหมือนมีชีวิตจริงๆ ได้ สุดยอดครับ ต้องบอกเลยว่าสุดยอด”

“แต่ว่า…คุณที่ใช้มานาทำเรื่องขนาดไปแล้ว คิดจริงๆ เหรอว่าจะสามารถเอาชนะผมได้”

ดวงตาของปอร์เซ็นต์เปล่งเป็นสีแดงอีกครั้ง

“มันก็ไม่แน่ ใช่ไหม ข้ายังมีทีเด็ดอยู่อีกนะ”

“คงงั้นมั้งครับ แปลว่าเราต่างก็มีท่าไม้ตายก้นหีบสินะครับ”

ไม่ทันไรเฮนรี่ก็เริ่มร่ายเวทย์

“ธาตุทั้งสี่จงเป็นกำลังให้แก่ข้า เพื่อทำลาย เพื่อลบล้าง ตัวตนที่อยู่เบื้องหน้าแห่งข้า”

“ช้าก่อนครับ ช้าก่อนผมขอถอนตัวดีกว่า”

“”!?””

“ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้ครับ ที่จริงแล้วก็ไม่ได้มีคำสั่งให้มากำจัดพวกคุณเลยด้วย ผมแค่มาเดินเล่นเอง พูดให้ถูกอีกก็คือ มาทักทาย”

มาทักทาย?

“คิดจะหนีเหรอ!?”

“คิดว่าคงเป็นอย่างนั้น อีกอย่างนะครับ ถึงคุณจะได้ดาบคืนผมก็ไม่คิดว่าจะสามารถทำอะไรผมได้หรอก มันเสียเวลาเปล่าๆ ขอตัวไปหาเพื่อนสุดแกร่งของคุณแล้วกันนะครับ”

“เฮ้ยเดี๋ยว!”

“ลาก่อน”

พูดจบเปอร์เซ็นต์ก็ดันพื้นดินจนจม เมื่อมันหยุบตัวลงแล้ว เขาก็ใช้มันยันตัวเองขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วถีบอากาศพุ่งหายวับไป

“อะไรกันเนี่ย?”

ทั้งที่ฆ่าพวกเราก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็นเลย แต่มันกลับไม่ทำ

ปล่อยพวกเราไปเพื่ออะไรกัน?

“ตกลงนี่มันเรื่องอะไรกัน?”

“ข้าเองก็อยากจะถามเจ้าเหมือนกัน เจ้านั่นมันใครกัน กลับไปเห็นทีเจ้าคงต้องอธิบายถึงเจ้าคำว่าองค์กรนี่กับข้าแล้ว”

“อืม…คงงั้น”

[ รินอย่าลืมฉันสิ รีบๆ มาดึงฉันขึ้นได้แล้ว! ]

เออจะว่าไปเธอก็ยังอยู่ด้วยนิเนอะ

 

หลังจากเกิดเหตุการณ์การระเบิดครั้งใหญ่ซึ่งอยู่ไม่ห่างจากหมู่บ้านนี้ขึ้น ผลปรากฏว่าเสียงของระเบิดนั้นทอดไกลและกระจายเป็นวงกว้างไปไกลถึงหมู่บ้านนักผจญภัย ผู้คนที่ต่างก็อยู่ที่หมู่บ้านตอนเกิดเหตุการณ์ต่างก็ตกอกตกใจกระวนกระวายถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ผลสุดท้ายแล้วเราทั้งสองที่ได้ปะทะกับชายผู้มีนามว่าเปอร์เซ็นต์ก็หอบร่างของตัวเองกลับไปยังหมู่บ้านจนสำเร็จได้

หลังจากกลับมาได้เฮนรี่ขอตัวไปหาลีน่าเพื่อรายงานสิ่งที่เกิดขึ้นบนเนินเขาในป่าอสรพิษนั้น ส่วนผมที่เหนื่อยไม่ต่างจากเขาตัดสินใจกลับไปยังห้องเช่าของตัวเองแล้วนอนพักก่อน

ระหว่างนั้นก็มีเสียงของสแกนเนอร์ค่อยปลุกอยู่ตลอด เพื่อให้ไปเอาดาบของผมที่ยังไม่ได้ขยับไปไหนตั้งแต่ผมได้มาถึงโลกแห่งนี้

แต่สำหรับเรื่องของวันพรุ่งนี้ก็ให้ตัวผมของวันพรุ่งนี้จัดการแล้วกัน

ต่อจากนี้ หรือสำหรับตอนนี้

ขอผมได้พักก่อนแล้วกัน…