รักแทบตายนายแวมไพร์สองบุคลิก Vampire I

          หลังจากแนะนำตัวเสร็จแล้ว แล้วก็ล้างจานที่กองพะเนินเสร็จแล้ว พวกเราเลยมานั่งในห้องนั่งเล่น แต่ ..
          " ... "
          " ... "
          ให้ตายเถอะ! จะเงียบกันทำไมล่ะนี่ ผมดันคุยไม่เก่งซะด้วยสิ -_-
          " คะ คุณอาร์ " โซลพูดชื่อผมขึ้นมา เฮ้อ อย่างน้อยก็ไม่เงียบแล้วล่ะนะ
          " ครับ? "
          " ดูท่าทาง คุณอาร์จะอายุมากกว่าผมนะครับ " หมอนี่ทำไมชอบก้มหน้านักนะ ผมเริ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมานิดๆละ
          " ครับ แต่ไม่ต้องเรียกคุณก็ได้ครับ สบายๆก็พอ ผมไม่เคร่งเรื่องนี้หรอก " ผมพูดพร้อมกับเดินไปเปิดทีวี อย่างน้อยมันก็จะได้ไม่เงียบจนได้ยินแต่เสียงแอร์ล่ะนะ
          " อ๊ะ ครับ อาร์ ผมฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ พอดีเพิ่งทำงานเป็นครั้งแรก " 
          " ครับ ไม่ต้องห่วงหรอก งานง่ายๆ " เช่นลากผมกลับมาทำงาน ไปรับผมที่คลับ ทำให้ผมปั่นตั้นฉบับให้เสร็จทันเดดไลน์ ง่ายครับ จิีบๆ(?)
          " ระดับ SS .. " 
          " หืม? เมื่อกี้ว่าไงนะครับ " จู่ๆหมอนี่ก็พึมพำบางอย่างออกมา ผมฟังไม่ทันด้วย พอดีกำลังจดจ่อกับรายการทีวีนุ่งน้อยห่มน้อยอยู่ เด็ดจริง อาหารตาชัดๆ -.,-
          " อะ อ๋อ เปล่าครับ " โซลบอกปัดๆ ก่อนจะยกแก้วโกโก้ขึ้นจิบแก้เก้อ
          ช่างเถอะ เกี่ยวอะไรกับผมล่ะ -_-
          ปิ๊งป่อง! ปิ๊งป่อง! 
          ใครมาอีกเนี่ย ขัดเวลาแห่งความสุขจริ้ง
          " เดี๋ยวผมเปิดเองครับ " ผมบอกโซล แล้วลุกจากโซฟาเดินไปตรงประตู
          แกร๊ก!
          " พัสดุครับผม "
          อ้อ พัสดุนี่เอง นึกว่าใคร เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ ปกติถ้ามีพัสดุจะต้องฝากไว้ที่รีเซปชันนี่ ทำไมขึ้นมานี่ได้ล่ะ 
          พลั่ก!
         " เฮ้ย! จะทำอะไรวะ ปล่อยนะเว้ย! "
          ขณะที่ผมกำลังคิด จู่ๆ ไอ้บ้านี่ดันผลักผมให้เข้ามาให้ห้องก่อนผลักผมให้ล้มลงแล้วคร่อมตัวผมเอาไว้ ก่อนจะรวบมือผมทั้งสองข้างไว้
          " ฮืมมมม นี่เองหรอ ระดับSS ที่เขาว่ากัน แค่ดมกลิ่นก็รู้สึกดีแล้ว " ไอ้ประสาทนี่เอาจมูกของมันมาดมๆที่ซอกคอของผม ผมพยายามจะเรียกโซลแต่ไอ้บ้านี่มันดันปิดปากผมไว้ บ้าชิบ! แรงเยอะถึงขนาดที่ผมขัดขืนไม่ได้เลยหรอ เวรเอ้ย!
          " อื้อ! อื้อ! " ผมพยายามตะโกน ก่อนผมจะคิดได้ แล้วกัดมือมันอย่างแรง
          " โอ๊ะ! จะกัดหรอจ้ะ ขอโทษนะแรงแค่นั้นทำอะไรแวมไพร์อย่างฉันไม่ได้หรอก ฮ่าๆๆๆ " หา? แวมไพร์? มันพล่ามบ้าอะไรของมัน!
          " ถ้าอย่างนั้น .. ฉันขอรับระดับSSนี่ไปล่ะนะ!! " 
          ชั่วขณะก่อนปากหมอนี่จะจรดลงกับคอของผม ผมเห็นเขี้ยวยาวสีขาว กระทบกับแสงในห้อง นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ยย!
          ฟุ่บ!
          พลั่ก!
          ผมรู้สึกหลุดจากพันธนาการของไอ้ประสาทนั่น ก่อนจะปรับตาให้เข้ากับแสงโดยเร็ว เฮ้ย! โซลมายืนหน้าผมตั้งแต่เมื่อไหร่
          " เฮ้ย! มึงเป็นใครวะ! " ไอ้หลอนนั่นหอบสังขารตัวเองลุกขึ้นจากพื้นก่อนจะยืนชี้หน้าโซล
          " ไม่มีใครเคยบอกหรอ ว่าอย่ายุ่งกับคู่ของคนอื่นน่ะ " 
          โซลพูดพลางปรายตามองมาทางผมที่นอนแผ่อยู่กับพื้น บ้าชิบ! แรงหายไปไหนหมด 
          หือ? ทำไม .. ทำไมตาโซลเปลี่ยนเป็นสีแดง!?
          " เวรชิบ! เลือดบริสุทธิ์หรอ " 
          เลือดบริสุทธิ์?
          " รีบไปซะ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ " เสียงเย็นยะเยือกแบบนั้นคืออะไร?
         " เหอะ เวรเอ้ย! " ไอ้บ้านั่นไม่วายสบถก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากห้อง
          ตึก ตึก ตึก !
          " อึก ซะ โซล .. "  ผมเอ่ยปากเรียกโซล อ่า เจ็บชะมัดเลย ไอ้บ้านั่น ขาผมอ่อนไปหมด
          " เรามีเรื่องต้องคุยกันอีกยาว " โซลว่าพลางนั่งลงพยุงผมเดินไปทางห้องนั่งเล่น ก่อนผมจะสังเกตเห็นว่า ..
          แววตาเปลี่ยนเป็นแบบเดิมแล้ว!? 
          นี่มันอะไรวะเนี่ย!?
                                         To Be Continue