Unreal Online

                เกาะโทวเมโอ [Toumeo Island] สถานที่ที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อทำให้การศึกษาและการละเล่นเป็นไปอย่างควบคู่กัน ซึ่งก็คือ เรียนและเล่นเกมส์ไปพร้อมๆกัน เกาะแห่งนี้มีโรงเรียนตั้งอยู่ทั้ง 4 ทิศ ของเกาะ ประกอบไปด้วย ทิศเหนือ โรงเรียนทรินิตี้ [Trinity] ทิศใต้ โรงเรียนเหลียงหลง [Liang Long] ทิศตะวันออก โรงเรียนริสึซุกิ [Ritsusuki] ทิศตะวันตก โรงเรียนประตูยักษ์ [Titan Gate] การปกครองของเกาะนี้คล้ายการแบ่งชนชั้นโดยแยกจาก อันดับภายในเกมส์ ยศถาบรรดาศักดิ์ ชื่อเสียง อำนาจ ตำแหน่ง ความสำเร็จ ทุกอย่างในเกมส์ล้วนส่งผลถึงโลกจริงบนเกาะแห่งนี้ ประชากร 8-9 ใน 10 ส่วนจะเป็นนักเรียน และเป็นอาจารย์ ผู้ดูแลต่างๆ ในส่วนที่เหลือ

                “นี่เป็นรายละเอียดคร่าวๆค่ะ คุณแม่”

หลังจากรินโดและซาเอกิได้ช่วยหญิงสาวไว้แล้วเธอถามกลับมาด้วยคำถามที่ชวนให้มึนงงเล็กน้อย ‘สนใจโรงเรียนเกมส์ไหมคะ’ ซาเอกิก็รีบออกหน้าว่า “สนครับ” ในทันที หญิงสาวจึงขอพบกับผู้ปกครองของพวกเขา แต่ก็มีสิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจเล็กน้อย คือผู้ปกครองของทั้งสองคนนั้นเป็นคนเดียวกันทั้งๆที่คนละนามสกุล

จะว่ากันตามจริงแล้วก็ไม่ได้แปลกอะไร ในกรณีนี้นั้น ‘คุณแม่’ ที่หญิงสาวกำลังพูดด้วยเป็นมารดาแท้ๆของรินโด ซาเอกิเป็นลูกที่บ้าน ‘โอคาเนะ’ รับไว้ในอุปการะ เพราะเมื่อสองปีก่อนพ่อแม่ของเขาเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางเรือ และญาติเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่คือ ‘นาโอะ’ พี่สาวแท้ๆ เธอแต่งงานกับพี่ชายของรินโดได้ 2 ปีกว่าก่อนพ่อแม่จะเสียชีวิต เธอจึงขอให้ทางบ้านโอคาเนะรับเขามาไว้ในความดูแล ซึ่งทุกคนก็เห็นด้วย ซาเอกิจึงอาศัยอยู่ที่นี่มาได้สองปีกว่าแล้ว

“แม่ก็ไม่ค่อยรู้เรื่องหรอก แต่ให้เล่นเกมส์มันจะดีหรอ?”

สาวใหญ่ที่มีใบหน้าสวยสดงดงามไม่เข้ากับอายุกำลังเพ่งมองเอกสารที่หญิงสาวเอามาให้อ่าน

                “ดีแน่นอนค่ะ! เพราะเราจะฝึกให้เขาเรียนรู้ที่ใช้ชีวิตในรูปแบบของเกมส์ หมายถึงยิ่งพยายามมากเท่าไหร่เราก็จะได้ผลตอบแทนมามากค่ะ ทุกอย่างต้องหามาด้วยพลังของตัวเอง”

                “อันนั้นแม่เข้าใจ แต่ลูกแม่จะไปสู้กับใครเขาไหวรึเปล่านี่สิ”

                “แม่ครับ ไม่ต้องห่วงพวกผมหรอก ถ้าเป็นในเกมส์ผมเก่งไม่แพ้ใครอยู่แล้ว”

ซาเอกิรีบพูดจูงใจแม่ยกใหญ่ “รินโดยังเห็นด้วยเลยแม่ นะๆ”

                “หะ?!” รินโดเหวอเล็กน้อย

                “รินน่ะ? แม่ไม่ห่วงหรอก แม่ห่วงซาเอะนั่นแหละลูก ทำตัวเป็นเด็กๆ บอบบาง สู้ใครเขาก็ไม่ได้ ขึ้นชื่อว่าโรงเรียนต้องมีเด็กเกอยู่แน่นอน แม่ล่ะเป็นห่วงเหลือเกิน”

                “ลูกแท้ๆนี่ปล่อยผ่านเลยนะ”

รินโดพูดโดยไม่หันมามองแม่ของเขา

                “เอาน่ารินโด แม่เขาพูดเพราะรู้ว่านายเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว แล้วแม่ ไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอก เชื่อสิ”

ซาเอกิมองตาคุณแม่ปริบๆเป็นเชิงขอร้อง

คุณแม่นิ่งเงียบไปสักพักก่อนจะพยักหน้าแล้วหันไปถามหญิงสาวซึ่งเป็นเหมือนผู้ดูแลการรับสมัครที่นั่งฟังแล้วอมยิ้มตาม

                “แล้วเรื่องการสอบ การเดินทางไปโรงเรียนหรือค่าใช้จ่ายต่างๆประมาณเท่าไหร่”

คุณแม่ถามเพราะกังวลเนื่องจากเป็นโรงเรียนที่อยู่บนเกาะแถมยังมีเกมส์เข้ามาเกี่ยวด้วยจึงเกรงว่าค่าใช้จ่ายในการเดินทางหรือพักอาศัยกับค่าเล่าเรียนจะสูงจนเขาไม่สามารถนำมาจ่ายได้

แต่สุดท้ายก็ทำให้เขาเลิกกังวลเพราะหญิงสาวยิ้มด้วยใบหน้าสุขล้นแล้วตอบกลับมา

                “คุณแม่ไม่ต้องเป็นกังวลอะไรทั้งสิ้นเลยค่ะ!!”

หญิงสาวก้มหน้าเปิดกระเป๋าของเธอแล้วหยิบกระดาษอีกแผ่นออกมา

                “นี่เป็นรายละเอียดที่เราจะให้ดูเมื่อผู้ปกครองตกลงจะให้ลูกๆของท่านเข้ามาในโรงเรียนของเราค่ะ”

                “จะชี้แจงให้ฟังนะคะ ‘โทวเมโอมีความยินดีอย่างยิ่งที่ท่านไว้ใจที่จะฝากผู้ใต้การปกครองของท่านไว้ความดูแลของเรา การศึกษาของเรานั้นคือการให้เด็กรุ่นใหม่ได้รู้จักกับความพยายามมุ่งมานะ อดทน เพื่อจะได้มาซึ่งผลตอบแทนอันแสนคุ้มค่ากับความพยายามเหล่านั้น เกาะโทวเมโอเป็นกฎคล้ายปลาใหญ่กินปลาเล็ก ผู้แข็งแกร่งจึงจะมีชีวิตรอด เรียนและเล่น คือกฎใหญ่ของเรา ทุกคนต้องเคารพกันทั้งในเกมส์และโลกจริงสำหรับผู้ที่แข็งแกร่งกว่า ทั้งนี้ทั้งนั้นเนื่องจากทางเราเพิ่งเปิดรูปแบบการสอนนี้เป็นครั้งแรก เราจึงรับที่ผู้สนใจทั้งหมด ค่าใช้จ่ายใดที่เกี่ยวข้องกับเกาะโทวเมโอทางเราจะไม่คิดเงินทั้งสิ้น’ ค่ะ ก็เป็นตามที่กล่าวมาข้างต้น สงสัยตรงไหนไหมคะ?”

หลังอธิบายจบหญิงสาวก็ถามคุณแม่และหนุ่มๆที่ตั้งใจฟัง และทั้งสามก็ตะลึงไปตามคาดกับประโยคที่ว่า ‘ค่าใช้จ่ายใดๆที่เกี่ยวข้องกับเกาะโทวเมโอจะไม่คิดเงินทั้งสิ้น’

                “ถึงจะบอกว่าไม่เสียค่าใช้จ่ายเลย แต่พวกของใช้ส่วนตัวนี่ไม่เกี่ยวกันใช่มั้ยครับ?”

รินโดเอ่ยถามเพื่อทำลายบรรยากาศที่ชวนให้เวียนหัวนี้

                “ไม่เสียค่ะ!”

                “เอ่อ ถึงซื้อพวกการ์ตูน เกมส์หรือโทรศัพท์เพื่อเอาไปใช้ที่เกาะก็ไม่เสียค่าใช้จ่ายหรอครับ?”

                “ไม่เสียค่ะ อ่อ! เกมส์ทุกชนิดเราจะไม่อนุญาติให้เอาขึ้นเกาะค่ะ เพราะทั้งเกาะจะมีเพียงเกมส์ที่ใช้ในหลักสูตรเกมส์เดียวเท่านั้นค่ะ”

ซาเอกิและรินโดมองกันอย่างประหลาดใจ ก่อนจะพยักหน้าให้กัน

                “แล้วเปิดเรียนเมื่อไหร่หรือจ๊ะ?”

หลังจากโดนความรุนแรงของคำว่า ‘ไม่เสียค่าใช้จ่าย’ คุณแม่ก็กลับมาตั้งหลักได้อีกครั้ง

                “อีกสองเดือนค่ะ”

2 เดือนต่อมา

                มหาสมุทรอันไกลโพ้น น้ำทะเลที่แสนสดใสราวกระจกสะท้อนเงาบนผิวน้ำ เหล่านกน้อยใหญ่บินวนรอบแผ่นดินที่ตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางมหาสุทร ‘เกาะโทวเมโอ’

                เกาะขนาดใหญ่ที่มีโรงเรียนตั้งอยู่ทั้ง 4 ทิศ ถนนที่ทอดยาวสุดสายตา สิ่งก่อสร้างนานาชนิด ไม่ว่าจะเป็น ร้านขนาดเล็กไปจนถึงตึกมหึมา เรียกได้ว่ามีตั้งแต่ยุคดึกดำบรรพ์ยันเทคโนโลยีล้ำอนาคต อีกหนึ่งสิ่งที่ตั้งเด่นเป็นสง่าก็คือ ‘จาร์ติส’ สถานที่ที่เปรียบเสมือนเมืองหลวงของเกาะนี้ ตั้งอยู่ศุนย์กลางของเกาะ

                เหล่าเด็กรุ่นใหม่จากทั่วทุกสาระทิศที่สนใจในหลักสูตรอันแสนพิเศษนี้ได้มารวมตัวกัน ณ ที่แห่งนี้

เมืองหลวงจาร์ติส ห้องประชุมกลาง เวลา 08.30 น. ตามเวลาสากลโลก

                “โทวเมโอขอต้อนรับ เหล่าเด็กยุคใหม่ที่จะกลายเป็นอนาคตของมนุษยชาติ”

ภาพขนาดใหญ่ถูกฉายอยู่กลางอากาศด้านหน้าเวทีหอประชุม เป็นการกล่าวต้อนรับนักเรียนที่เข้าเรียนที่เกาะแห่งนี้

นักเรียนราวๆ 5000 คน และมีผู้ดูแลยืนคุมโดยรอบห้องประชุมขนาดมโหฬาร

                “ทุกคนทราบดีแล้วว่านโยบายของเราคือ ศึกษาอย่างถ่องแท้และเล่นอย่างจริงจัง เกมส์คือทุกสิ่ง ผู้ที่แข็งแกร่งจะถูกยอมรับและนับถือ อันดับมีความสำคัญอย่างยิ่ง ทุกที่มีกฎที่นี่ก็เช่นกัน กฎของเรามีน้อยแต่ต้องปฎิบัติตามอย่างเคร่งครัด ต้องเชื่อฟังและเคารพผู้ที่อันดับสูงกว่าตนเอง”

ทั้งหอประชุมอยู่ในความเงียบสงัดได้ยินแม้เสียงกลืนน้ำลาย คงมีคนไม่น้อยที่กลัว และมีอีกไม่น้อยที่ชอบใจ

                “เกาะของเรามีทั้งหมด 4 โรงเรียน โดยแต่ละคนไม่สามารถเลือกเองได้ ทางเราจะเป็นคนเลือกโรงเรียนที่เหมาะสมแก่พวกเธอเอง การเรียนการสอนทั้งสี่โรงเรียนเป็นหลักสูตรเดียว ไม่ต้องกังวลว่าจะได้เปรียบเสียเปรียบแต่อย่างใด ซึ่งหลังจากนี้เราจะส่งข้อมูลเข้าไปในบัตรนักเรียน ให้นักเรียนตรวจว่าอยู่โรงเรียนไหนแล้วไปตามป้ายที่อยู่ทั้งสี่ทิศของหอประชุม”

บัตรนักเรียนที่กล่างถึงคือ บัตรรูปร่างคล้ายสมาร์ทโฟนที่ทางโทวเมโอแจกให้นักเรียนทุกคนตอนขึ้นเกาะ ในบัตรจะมีรายละเอียดของเจ้าของซึ่งผู้อื่นไม่สามารถนำมาใช้ได้ และจะบอกกฎ รายละเอียดต่างๆเอาไว้ รวมถึงอันดับในเกมส์ แต่เนื่องด้วยตอนนี้ยังไม่ได้เข้าเล่นตรงตัวเลขอันดับจึงไม่ปรากฎให้เห็น

                “ใครมีอะไรสงสัยให้ถามผู้ดูแลประจำห้อง ซึ่งเราจะทราบก็ต่อเมื่อได้เข้าไปในโรงเรียนแล้ว ในตอนนี้ขอให้นักเรียนทุกคนไปตามป้ายที่ขึ้นอยู่ในบัตรนักเรียน เมื่อเสร็จแล้วเราจะนำทุกคนไปยังห้องประจำของตัวเอง”

นักเรียนทุกคนเดินเข้าหาป้ายที่ตรงกับบัตรนักเรียนอย่างครึกครื้น

                “โห ต้องอยู่คนละโรงเรียนกับนายซะแล้วสิ”

ซาเอกิยืนไหล่คอตก เพราะต้องอยู่คนละโรงเรียนกับรินโด

Okane Rindo : Titan Gate School (โรงเรียนประตูยักษ์)

Tsukuda Saeki : Ritsusuki School (โรงเรียนริสึซุกิ)

                “ในเกมส์ก็เจอกันเองแหละ แยกๆกันมั่ง”

รินโดยกฮู้ดมาคลุมหัวแล้วเดินไปหาป้ายของตน

                “แหม พูดอย่างกับรู้ว่าเกมส์อะไรเลยนะ”

ซาเอกิหัวเราะแห้งๆก่อนจะหันหลังให้รินโด

                “เมื่อทุกคนพร้อมแล้วเราจะนำไปยังห้องประจำและจะอธิบายรายละเอียดของเกมส์คร่าวๆก่อนจะให้เข้าเล่น”

ภาพขนาดใหญ่เลือนหายไปเป็นอากาศธาตุ...และกลับมาฉายภาพดังเดิม

                “ลืมบอกเรื่องสำคัญอีกหนึ่งอย่าง เกมส์ที่ใช้ในเกาะโทวเมโอแห่งนี้มีชื่อว่าอันเรียลออนไลน์”

‘Unreal Online’