Unreal Online

                “นายชื่ออะไรหรอ”

หลังจากรินโดเข้าโรงเรียนและมายังห้องประจำ ทุกคนนั่งตามเลขที่ถูกกำหนดไว้ และคนแรกที่ทักเขาคือเด็กผู้หญิงที่นั่งโต๊ะข้างๆกัน ผมสั้นสีน้ำตาล ผิวสีแทน ตาคม หน้าเรียวได้รูป จากท่าทางการนั่งและการแต่งตัว-ปกเสื้อตั้งขึ้นใส่กางเกงรัดรูปไว้ใต้กระโปรง- ก็คงพอบอกได้ว่าเธอเป็นสาวห้าว (ประมาณแก่นๆ ลุยๆ แต่ไม่ใช่สาวหล่อ)

รินโดเหลือบตามองแล้วยกเก้าอี้หันตามตัวมาทางเด็กสาว

                “มารยาทที่บ้านชั้นคือ ก่อนถามชื่อคนอื่น บอกชื่อตัวเองก่อน”

                “คำพูดกับท่าทางนายนี่ ไม่ได้สัมพันธ์กันเลยนะ”

เด็กสาวหัวเราะเบาๆ

                “ชั้นชื่อ ซุนซุน ยินดีที่ได้รู้จัก”

Character : Kamonrin Boripaknakara :กมลรินทร์ บริพักตร์นครา

ซุนซุนยื่นมือออกไปข้างหน้าเพื่อจับมือกับรินโด

                “รินโด...โอคาเนะ รินโด ไม่มีชื่อเล่นอะไรนั่นหรอก”

รินโดจึงจับมือซุนซุนและเขย่าเล็กน้อย

                “แนะนำตัวแปลกดีนะ คงเป็นประเภท‘เพื่อนน้อย’ ล่ะสิท่า”

                ปึ้ด

                “...ว่าอะไรนะ”

                “เพื่อนน้อยไง”

                “ไม่ได้เพื่อนน้อยโว้ย!!”

                “มันก็เรื่องของแก! แล้วก็ หุบปากซะ!!”

เสียงของชายร่างใหญ่ที่ยืนอยู่หน้าห้องตะคอกใส่รินโดหลังจากโวยวายเสียงดัง ชายร่างใหญ่คนนี้เป็นอาจารย์ประจำห้องที่เพิ่งเดินเข้ามาหมาดๆ เขามองรินโดที่นั่งอยู่หลังห้องก่อนจะกลับมามองแผ่นกระดานรายชื่อที่อยู่ในมือเขา

                การที่อาจารย์ใช้คำว่า ‘แก’ กับนักเรียนตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันแบบนี้ ก็บอกได้เลยว่าต้องเคี่ยวเอาเรื่อง

                “โอ๊ะ อาจารย์มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย”

ซุนซุนเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจเล็กน้อย แล้วหันกลับเข้าที่อย่างรวดเร็ว

อาจารย์ร่างใหญ่ฉายภาพตัวอักษรขึ้นบนกระดานหน้าห้องและแนะนำตัวเอง

                “ชั้นชื่อ วาตาเบะ ชูจิโร่ ตั้งแต่วันนี้จะมาเป็นผู้ดูแลประจำห้องนี้จนกว่าพวกแกจะจบการศึกษา”

Character : Watabe Shujirou[Counsellor] : วาตาเบะ ชูจิโร่[อาจารย์ที่ปรึกษา]

                “จำชื่อชั้นไว้ให้ดี เพราะมีปัญหาอะไรต้องมาที่ชั้นคนแรก มีใครสงสัยอะไรมั้ย”

อาจารย์ชูจิโร่มองนักเรียนเพื่อดูปฏิกิริยา แต่...เงียบสนิท

                “ดี ถ้าไม่มีอะไรสงสัยก็เข้าเกมส์กันเลย”

                “เอ๋!” “ไม่เห็นบอกอะไรเลย” “จะรู้เรื่องไหมเนี้ย” “แย่เลยแหะ”

นักเรียนส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวกันระงม

                “เงียบ!!”

อาจารย์ตะโกนดังขึ้นแทรกกลางเสียงนักเรียนทำให้เสียงเงียบลงแต่ยังคงอยู่ในบรรยากาศแห่งความสับสน

                “ก็ถามว่า ‘สงสัยอะไรมั้ย’ ก็ไม่ถาม เพราะฉะนั้นก็หุบปาก แล้วเตรียมเข้าเกมส์ได้”

ชูจิโร่กวาดสายตามองนักเรียนทุกคนก่อนจะไปหยุดที่รินโด

                “ไอเพื่อนน้อย มาหน้าห้อง”

                “หา!?”

รินโดชี้นิ้วที่ตัวเอง ชูจิโร่จึงพยักหน้าแล้วบอกให้ออกมาหน้าห้อง

ชูจิโร่หยิบวัตถุที่เหมือนผ้าปิดตาและที่อุดหูหรือหูฟังสักอย่าง เขายื่นให้รินโดก่อนจะอธิบายถึงอุปกรณ์เหล่านี้

                “นี่เป็นอุปกรณ์สำหรับเชื่อมต่อกับระบบของเกมส์ ก่อนอื่นให้ใช้บัตรนักเรียนสแกนและส่งข้อมูลเข้าไป”

ชูจิโร่จึงให้รินโดทำตามที่บอกเพื่อเป็นตัวอย่างแก่คนอื่นๆ

                บัตรนักเรียนนั้นคล้ายสมาร์ทโฟนหรืออาจจะทันสมัยกว่าเพราะจะเก็บและแสดงข้อมูลต่างๆของเจ้าของบัตร ซึ่งข้อมูลเหล่านั้นจะถูกอัพเดตวินาทีต่อวินาที เป็นเสมือนเครื่องบันทึกอัตโนมัติ

                หลังจากทุกคนทำการสแกนเสร็จ ชูจิโร่ก็ให้รินโดไปนั่งที่และสั่งให้ทุกคนติดตั้งอุปกรณ์ เรียกว่าติดตั้งคงไม่ถูก เพราะแค่คาดผ้าปิดตากับใส่หูฟังแบบที่ธรรมดาจนนักเรียนหลายคนผงะ

                “ที่จะเข้าเกมส์มีแค่พวกแก อย่าไปทำอะไรให้ตัวเองดูโง่ล่ะ”

การเข้าเกมส์จำเป็นต้องกล่าวคีย์เวิร์ดเสียก่อน

                “เอ้า เริ่มได้!!”

            “““อันเรียล...ออน!! (Unreal-On!!)”””

กำลังทำการเข้าสู่ระบบ >>> โอคาเนะ รินโด >>> ยืนยันเข้าสู่ระบบสำเร็จ

กำลังค้นหาตัวละคร >>> ล้มเหลวไม่พบข้อมูล >>> ต้องการสร้าง Yes/No >>> Yes

กำลังทำการโหลดแม่แบบ >>> แม่แบบพร้อมใช้งาน

                “ใช้เสียงสั่งการหรอ สะดวกดีแหะ”

หลังจากเข้าสู่ระบบรินโดก็มายืนอยู่หน้าแผนผังแสดงข้อมูลอาชีพและเผ่าในเกมส์ ทุกอย่างสามารถใช้เสียงหรือจะกดเลือกด้วยตัวเองก็ได้ ในการเลือกจึงสะดวกสบายในหลายด้านและยังมีระบบเสียงเพื่อตอบรับผู้เล่นที่สูญเสียการมองเห็น เกมส์นี้มีระบบหลายอย่างที่รองรับผู้เล่นที่แม้จะไม่สมประกอบก็สามารถเล่นได้ (แต่ไม่สามารถสร้างหรือเปลี่ยนแปลงสิ่งเหล่านั้นได้ เช่น ไม่สามารถเพิ่มแขน ขา ที่ไม่มีอยู่แล้วได้ ไม่สามารถทำให้ผู้ที่เป็นใบ้หรือตาบอดพูดหรือมองเห็นได้)

อาชีพ อาชีพเสริม เผ่า มีให้เลือกมากมายจนไล่อ่านไม่หมด รินโดจึงสุ่มเลือกมาหนึ่งอาชีพเพื่ออ่านข้อมูลและความสามารถ แต่...

กำลังทำการเลือกอาชีพ >>> วันเดอร์เรอร์ (Wanderer)>>> สำเร็จ

                “เฮ้ย! พูดแล้วเลือกเลยหรอวะ ยกเลิกก็ไม่ได้ด้วย แล้วจะอ่านข้อมูลยังไงวะเนี้ย”

รินโดที่ตั้งใจจะอ่านข้อมูลอาชีพกลับทำพลาดทำให้เขาต้องจำยอมอย่างช่วยไม่ได้

                “เอาไงต่อดีเนี้ย อืม...ข้อมูล นักทดลอง”

เขาลองเสี่ยงดวงในการดูข้อมูลของอาชีพเสริม

ข้อมูลอาชีพเสริม >>> นักทดลอง >>> ประมวลผลสำเร็จ

นักทดลอง – คิดค้นสิ่งใหม่ๆ ลองผิดลองถูกให้เกิดสิ่งที่ไม่เคยมีมาก่อน เหมาะสำหรับอาชีพ Sorcerer,Elementalist,Synergist,Alchemist

                “หืม มีบอกว่าเหมาะกับอาชีพอะไรด้วยแหะ...ถ้างั้น”

                “ข้อมูลอาชีพเสริม วันเดอร์เรอร์”

ข้อมูลอาชีพเสริม >>> วันเดอร์เรอร์ >>> ประมวลผลสำเร็จ

นักพัฒนา – เพิ่มศักยภาพด้านการอัพเกรดอาวุธยุทโธปกรณ์ สิ่งประดิษฐ์ และทักษะพิเศษ(Special Skill) เหมาะสำหรับอาชีพ Blacksmith,Craftman,Wanderer

                “โอเค เอาอันนี้แหละ”

กำลังเลือกอาชีพเสริม >>> นักพัฒนา >>> สำเร็จ

                “หือ ยศนี่ต้องเลือกด้วยหรอ”

การสร้างตัวละครในเกมส์นี้จะกำหนดให้คาแรกเตอร์ (ตัวละคร) คือตัวเรา ไม่สามารถเปลี่ยนได้ สิ่งที่ให้เลือกได้มีเพียง

อาชีพ อาชีพเสริม ยศ เผ่า ตามลำดับ

                “จะไล่อ่านหมดก็เสียเวลา...เอาอันนี้แล้วกัน”

กำลังแต่งตั้ง >>> ยศนักเลง >>> สำเร็จ

หลังจากเลือกยศเสร็จแล้วลำดับต่อมาคือการเลือกเผ่าซึ่งรินโดก็ไม่ลังเลที่จะเลือกเผ่ามนุษย์

กำลังเลือกเผ่า >>> มนุษย์ >>> เกิดข้อผิดพลาด >>> กำลังแก้ไข >>> สำเร็จ

สร้างตัวละครสำเร็จ

 เมื่อสร้างตัวละครเสร็จรินโดก็มาโผล่ท่ามกลางฝูงชนจำนวนหนึ่ง ซึ่งเป็นเหล่านักเรียนของเกาะโทวเมโอแต่ดูจากชุดแล้วส่วนใหญ่ไม่ใช่นักเรียนโรงเรียนประตูยักษ์

ขั้นตอนสุดท้ายคือการทดสอบหรือที่เรียกกันว่าโหมดฝึกหัด มีเสียงประกาศของเกมส์ให้จับทีมกับใครก็ได้กี่คนก็ได้เพื่อรอรับการทดสอบ ทุกคนหันไปหาคนข้างๆหรือคนรู้จักเพื่อจับทีม

                “จับทีมกับชั้นมั้ย”“ขออยู่ด้วยคนสิ”“ใครยังไม่มีทีมมาทางนี้ครับ”“ทีมเรายังรับอีกนะ”

เสียงดังระงมไปทั่ว และก็หมดเวลาจับทีม รินโดยืนก้มหน้าอยู่คนเดียวเขาไม่หันมองหรือแม้แต่จะพูดอะไรกับใคร

กำลังเตรียมสนามทดสอบ >>> เริ่มการทดสอบ

รินโดถูกส่งมายังห้องสีขาวสี่เหลี่ยมขนาดประมาณ 8 เสื่อ เบื้องหน้ามีมอนเตอร์หน้าตาเหมือนกระต่ายแต่มีเขาคล้ายยูนิคอร์นและมีหนามรอบตัวเหมือนเม่นอยู่ 5 ตัว

มอนเตอร์ทดสอบ >>> เม่นหูยาว

                โดยปกติการทดสอบจะเน้นให้ง่ายมากที่สุด เพื่อให้มีประสิทธิภาพจึงทดสอบเป็นทีมให้มีทักษะการทำงานเป็นกลุ่ม ความสามัคคี ความเป็นผู้นำ เป็นต้น

                “หึ คนเดียวแล้วไง ชั้นจะผ่านมันให้ดู”

รินโดสบถกับตัวเองพลางเลื่อนดูสกิลของเขา

                “เฮ้ย!!” แต่แล้วเขาก็ต้องผงะ

สกิลของเขาไม่มีพลังที่จะสร้างความเสียหาย ไม่สามารถกดใช้ได้ เป็นความสามารถติดตัวที่ยากจะเข้าใจ

Skill : การทำความเข้าใจในธรรมชาติ (ติดตัว)

                “ฮ่าฮ่าฮ่า อาวุธก็ไม่มี สกิลก็ใช้ไม่ได้ เอาสิ มาวัดกันเลย!”

รินโดปรี่เข้าหาเม่นหูยาวทั้งห้าตัว เขาฟาดฟันกับมันอย่างเอาเป็นเอาตายด้วยกำปั้นเพียวๆ จนในที่สุด...

รินโด โอคาเนะ >>> ตาย >>> เสร็จสิ้นการทดสอบ >>> ไม่ได้รับรางวัลเนื่องจากไม่ผ่านจุดประสงค์

คุณได้รับฉายา >>> ฉายาผู้ล้มเหลว

ได้รับฉายานี้เป็นคนแรกรับเงินรางวัล 70000 UO(ยูโอ:หน่วยเงินในเกมส์อันเรียลออนไลน์)

ได้รับฉายาเป็นคนแรกในเกมส์รับเงินรางวัล 800000 UO

เกมส์โอเวอร์คนแรกในเกมส์รับเงินรางวัล 50000 UO

       “นี่ตูต้องดีใจหรือเสียใจวะเนี้ย!!!!”